Μισώ τον κόσμο όλο σήμερα, απλά και μόνο επειδή αισθάνομαι ναυτία και θέλω να ξεράσω...
Σε λίγες ώρες/μέρες που θα υποχωρήσει λίγο όλο αυτό,δεν θα μισώ τίποτα και κανέναν.
Γιατί να παίρνει χρώμα η πραγματικότητα απ'αυτό που αισθάνεται το σώμα?
Γιατί να μην παίρνει χρώμα απ'αυτό που αισθάνονται οι σκέψεις,απ'αυτό που παράγει η φαντασία?...Πόσο πιό γαμάτη και μαγική θα ήταν η ζωή μου έτσι...
Θέλω να κάνω watermark στο οπτικό μου πεδίο το ρητό ''No feeling is final'',να το
βλέπω κάθε φορά που θα είμαι στον πάτο του βάλτου και να παίρνω δύναμη...
Αλλά απ'την άλλη σκέφτομαι ότι όσο σίγουρο είναι ότι θα περάσει το μεγάλο κύμα και θα
αισθανθώ καλύτερα,άλλο τόσο σίγουρο είναι πως θα ξανακυλήσω πάλι στον βάλτο...ξανά και ξανά.
Άρα ψιλομπακαλιάρος το ρητό?...Μήπως είναι ημιφάιναλ?...Οριστικό αλλά με διαλείμματα?..Και έχουν σημασία τα διαλείμματα αφού δεν πρόκειται ποτέ να ξεφορτωθώ το βάρος?
Μάλλον πρέπει να κάνω watermark το ''Ζήσε!Μην σκέφτεσαι!''...Αλλά κι'αυτό καλύτερα να είναι ημιμόνιμο,γιατί φοβάμαι ότι πολύ γρήγορα θα μπουχτήσω από ''ζωή'' και θα μου λείψουν οι σκέψεις μου...
Προς το παρόν έχω ήδη μπουχτήσει από εμένα, και είναι ένα εμένα που δεν το θέλει αυτή που θέλω να το θέλει...πως να το θελήσω εγώ?
Σκέφτομαι πως αν ο εαυτός μας είχε την δυνατότητα να αποσχιστεί από εμάς και να μας εγκαταλείψει,θα το είχε ήδη κάνει...
Γιατί να μην χρειάζεται να δουλεύουμε διαρκώς για να ανανεώνουμε το ενδιαφέρον προς τον εαυτό μας για να μην μας εγκαταλείψει από ανία,όπως δουλεύουν οι πνεύμονες για να μας κρατήσουν στη ζωή?...Θα είχε ένα αναγκαστικό ενδιαφέρον η ζωή έτσι...Η μήπως χρειάζεται και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι και μαζί δεν έχουμε πάρει χαμπάρι πως οι εαυτοί μας μας εγκατέλειψαν?Πού πάνε οι εαυτοί όταν φεύγουν από βαρεμάρα?
Και όλα αυτά τα σκέφτομαι απλά και μόνο επειδή αισθάνομαι ναυτία και θέλω να ξεράσω...Και τα αντιεμετικά δεν δουλεύουν...Δεν δουλεύουν γιατί αισθάνομαι ναυτία και θέλω να ξεράσω επειδή σκέφτομαι.
