Καλησπερα σας! Ειμαι 23 χρονων. Ενω ποτε δεν ειχαμε πολλα σαν οικογένεια χρηματα εννοω μεγαλωσα σαν να τα εχω ολα . Δεν εχω μαθει να κοπιαζω και να προσπαθω στη ζωη μου γιατι η μητερα μου μου τα εδινε ολα ετοιμα.
Βλέπω ατομα να γραφουν οτι θελουν να αυτοκτονήσουν στο σαιτ ενω τα εχουν ολα σχεση δουλεια φιλους και γραφουν οτι αισθανονται άχρηστοι και γελαω.
Γιατι εγω ειμαι πραγματικα άχρηστη. Οταν εδωσα πανελλήνιες δεν περασα καπου γτ μου ηταν πλ δυσκολο να αφοσιωθώ για ενα χρονο σε κατι τοσο δυσκολο. Τοτε βεβαια δεν ειχα καταλαβει οτι δεν μπορω να προσπαθησω για να καταφερω πραγματα στη ζωη μου. Ηταν και αλλοι που δεν τα πηγαν καλα και αυτο με παρηγορουε. Μετα απο αυτο πηγα σε ιεκ εβγαλα μια σχολη και φυσικα δεν πηρα ποτε την πιστοποιηση γιατι μου φαινοταν δυσκολο και δεν ηθελα να ασχοληθω με αυτο το επαγγελμα. Απο τοτε εκανα 3 φορες προσπαθειες για πανελλήνιες και οι 3 αποτυχημενες δεν έφθανα καν στο τέλος γιατι απο ενα σημειο και μετα παθαινα κατάθλιψη και μου φαινοταν πολυ πιεστικο το πρόγραμμα. Ειπα εντάξει δεν ειναι για μενα οι πανελληνιες δεν ειναι κακο ας βρω δουλεια. Αλλα το προβλημα τελιλα ηταν πιο βαθυ. Καποιους μηνες δουλεψα προμοσιον με θυμαμαι χαρουμενη τοτε ειχα και σχεση για κανενα εξαμηνο αλλα μετα εφυγα γτ ελεγα οτι δεν αντεχα το κρυο και τη ζεστη. Μετα ηρθαν καποιες απο τις προσπαθεις για πανελλήνιες που σας ειπα απο πανω αποτυχημένες. Μετα στο ψαξιμο για δουλεια παλι βρηκα 2 μηνες σε ενα μαγαζι με ρουχα ημιαπασχοληση.κουραζομουν αλλα μου αρεσε δεν τ εβλεπα τοσο δυσκολο. Οταν τελείωσε η συμβαση μου δεν με κράτησαν. Μετα με πηραν απο γνωστη αλυσίδα σουπερ μαρκετ για 8ωρο στο μήνα επανω εφυγα γιατι δεν αντεχα να σκεφτομαι οτι θα δουλευω καθε μερα 8ωρες για ολη μου τη ζωη. Θεωρησα τοτε σκεπτομενη και το μαγαζι με τα ρουχα που δουλευα οτι το προβλημα μοθ ηταν το 8ωρο και απλα ηθελα 4ωρο. Φτανουμε στο σημειο που ειμαι τωρα να δουλευω 4 ωρες τη μερα αλλα να μην ειμαι καλα παλι. Ολη την ωρα σκεφτομαι οτι δουλευω αυριο και μελαγχολω . Μερικες ωρες χαλαρωνω και λεω αντε βρε σιγα 4 ωρες ειναι και μετα ερχεται η αλλη φωνη και μου λεει δεν μπορεις να τ καταφερεις ειναι πολυ δυσκολο για σενα. Αυτες οι 2 φωνές εναλλάσσονται συνεχεια εχω τρελαθει. Βγαινω εξω για καφε και σκεφτομαι οτι αυριο δουλευω και μελαγχολω με το βαρος που νιωθω.
Η ψυχοθεραπεύτρια μου μου λεει οτι ολο αυτο ειναι γιατι ποτε δεν εμαθα να κοπιαζω και να προσπαθω. Σκεφτομαι συνεχεια οτι δεν θελω μια τετοια ζωη. Ειμαι πραγματικα άχρηστη. Θα συντηρουμε απο τους γονεις μου μεχρι να παιθανουν και μετα θα παιθανω και γω γιατι δεν θα εχω πως να ζησω. Ανθρωπος φεν νμζω να με παρει στα σοβαρα και να κάνει σχεση μαζι μου γιατι ουτε να συγκατοίκησω ποτε θ καταφερω ουτε ν κανω οικογενεια. Εχω σκεφτει ν αυτοκτονήσω πολλες φορες αλλα οι γονεις μου δεν θα μπορεσουν να ζησουν με αυτο το βαρος μονο αυτο σκεφτομαι. Καθε φορα που παω ν αναλάβω κατι νιωθω οτι με ποανει κατάθλιψη γιατι πρεπει να εχω ευθύνες.
Αλλα ουτε ετσι μπορω να ζω. Δεν ξερω τι να κανω....πια.
Θα ηθελα να ημουν σας κ εσας που τα καταφέρεται πηγαινεται στις δουλειές πρηρωνεται μονοι σας τα εξοδα σας αλλα αν ειναι να δουλευω και να νιωθω κατάθλιψη πως ν το κανω;; δεν θελω να με κατακρινεται το κανω ηδη καθε μερα στον εαυτό μου. Ξερω οτι δεν μου αρμοζει τετοια συμπεριφορα αλλα δεν το κανω επιτηδες. Οταν παω ν αναλάβω κατι σκεφτομαι συνεχεια ωχ το εχω και αυριο και πως θα παω και πως θα αντεξω.
Θελω να μου δωσετε τη συμβουλή σας αν υπάρχει κατι που μπορειτε να μου πειτε..
Εγω το μελλον το βλεπω καταμαυρο για μενα .
Θελω να ζησω σαν κ εσας που τα καταφερνεται ολο αυτα που θεωρουνται αυτονοητα . Η αστεγη η πεθαμενη θ ειμαι σε λιγα χρονια δεν βρισκω αλλη λυση.
Τι θα κανατε στη θεση μου;
