Σαράκια της ψυχής

Δε ξερω πως να αρχισω αυτο το ποστ. Να πω απλα συγγνωμη προκαταβολικα για το ῾῾ατονικο συστημα῾῾ στο ποστ, απλα χαριν ευκολιας και γρηγοραδας γραφω χωρις να τονιζω τις λεξεις. Θελω να μοιραστω ενα κομματι της ιστοριας μου, μηπως και αντηχησει σε καποια αφτια που το βρισκουν γνωριμο.
Το κυριως προβλημα που αντιμετωπιζω εδω και χρονια ειναι με τις ανθρωπινες σχεσεις. Το βιωνω ως κοινωνικο αγχος, αγχος αποδωσης αλλα και αδυναμια να συνδεθω συναισθηματικα και να δημιουργησω πραγματικες σχεσεις γυρω μου, ή τουλαχιστον ετσι νιωθω εγω. Συνηθεις σκεψεις ειναι οτι ολοι μου συμπεριφερονται σαν μωρο, προστατευτικα και χωρις σαν πραγματικη ενηλικη κοπελα (ειμαι 21 χρονων). Ακομα σκεφτομαι οτι ειμαι βαρετη, κανενας δε θα θελει να με κανει παρεα, εχω κατι λαθος για να ειμαι μονη μου. Ειμαι περιεργη, ασχημη, τρελη. Νιωθω φοβο σε πολλες καταστασεις οταν ειμαι μονη μου, δε μπορω να σταθω στα 2 μου ποδια. Νιωθω ανωριμη, ανασφαλης.
Σε ψυχολογο πηγαινω αρχικα για τη καταπολεμιση της κοινωνικης μου φοβιας. Οσο περναει ο καιρος ομως και ψαχνομαι ακομα βαθυτερα μεσα μου, αρχιζω και αναγνωριζω και αλλες διαταραχες. Κυριως διαθεσης. Εχω τρελη δυσθυμια, η διαθεση μου εχει σκαμπανευασματα, πολλες φορες για λογους ηλιθιους και μικρους. Με πιανει τρελος φοβος μοναξιας, ειναι ο χειροτερος μου φοβος. Αλλοι φοβουνται μη πεθανει καποιος κοντινος τους, για μενα η μοναξια ειναι η χειροτερη φοβια, η χειροτερη καταρα. Οσο μενω μονη μου τρελαινομαι. Τη κοντινη σχεση που εχω αναπτυξει με το αγορι μου πολλες φορες φοβαμαι οτι θα τη χασω, θα με εγκαταλειψει και θα μεινω μονη. Τον εξυψωσα τρελα απ την αρχη ετσι κι αλλιως, τον εθεσα σωτηρα μου, τα εδωσα και τα δινω ολα μου. Ολες μου τις ελπιδες. Ειναι ανθυγιεινη και παραλογη αγαπη. Ζηλεια, θυμος, βρισιδια. Κακοποιηση. Απο δικια μου μερια. Κατι διαβασα για μεταιχμιακη διαταραχη. Παγωσα με τα ποστ σε αυτο το φορουμ. Ολα με περιγραφουν σε αηδιαστικο βαθμο. Ναι, εχω τερατωδεις τασεις μεσα μου. Θελω να αλλαξω και νιωθω οτι μπορω. Η ψυχολογος μου δεν μου εχει αναφερει κατι για αυτη τη διαταραχη, αλλα κατι μου λεει οτι εχει ψιλιαστει κατι, ετσι κι αλλιως ειναι πολυ εξυπνη.
Μεσα μου βραζει τη μια οργη, την αλλη θλιψη. Ειναι ενας κυκλος, τη μια τρελαινομαι και νιωθω εγω εναντια στον κοσμο ολο και την αλλη αποζητω ανθρωπινη παρεα, ειμαι ενα μικρο κοριτσακι, μονο και ανασφαλες.
Αυτο το ποστ το βαζω στη κατηγορια κακοποιηση, γιατι ολα αυτα τα οποια περιγραφω δεν εχουνε προκυψει μονα τους. Οχι, δεν εχω γεννηθει με καποιο γονιδιο που με κανει να φοβαμαι την ανθρωπινη επαφη. Οχι, δεν γεννηθηκα εθισμενη στη συναισθηματικη ολοκληρωση απο ενα συγκεκριμενο ατομο. Ολα αυτα ειναι αποτελεσματα της ψυχολογικης κακοποιησης (και μερικες φορες σωματικη) που δεχτηκα απο μικρη ηλικια (και δεχομαι, αλλα σε πολυ μικροτερο βαθμο τωρα) κυριως απ τη μητερα μου. Στο σπιτι συνεχως τσακωμοι και φωνες. Αγχος, αγχος, ολο αγχος. Πιεση να ειμαι η καλυτερη μαθητρια, η πιο σεμνη, γενικοτερα η ῾῾πιο῾῾. Και ας ημουνα μονη. Και ας μην ειχα φιλους. Ο ῾῾πατερας῾῾ μου απων. Συγχρονως ενα μεγαλο μυστικο ετρεχε στην οικογενεια για το οποιο εμαθα στα 18 μου χρονια. Με προδωσαν τα ατομα τα οποια ειναι συγγενεις εξ αιματος μου.
Λοιπον, φιλοι που συμπονατε και συμπασχετε: μην αφηνετε κανεναν να σας πει πως θα πρεπε να νιωθετε και να σας ορισει την ιστορια σας. Την ιστορια μας τη ξερουμε, οπως επισης και αυτα που εχουμε περασει. Ανεβαινουμε ενα βουνο και ολοι οι υπολοιποι που δεν εχουνε περασει τα ιδια δε μπορουνε ουτε στο ημισυ να καταλαβουν τι εστι να νιωθεις μισός, σαθρος. Γεννημενα τζανκι. Τζανκι της αγαπης, ετσι με περιγραφω. Ετσι με καταντησε το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσα, οι συνθηκες, η οικογενεια αλλα και η προσωπικη μου μορφολογια (σε μικροτερο βαθμο, σημασια εχουνε τα αλλα περισσοτερο). Ναι, δεν εχω καρκινο. Ναι, τουλαχιστον εχω γονεις. Οχι, δεν νιωθω ευγνωμοσυνη. Τωρα τουλαχιστον, δε μπορω να νιωσω. Μονο θυμο. Θυμο για αυτα που περασε το μικρο κοριτσακι που εχω μεσα μου. Αυτο που μπορω να κανω αυτη τη στιγμη, ειναι να του δωσω αγκαλιες νοητα. Δεν φταιει εκεινο που τα περασε αυτα. Δεν φταιει κανεις μας.
Υστερα ρωτανε γιατι οι ανθρωποι εθιζονται και ειναι τοσο τυφλοι που βλεπουνε μονο τον εθισμο στα ναρκωτικα. Ολη μου τη ζωη, απ τα 13 μου ειμαι εθισμενη στο να μου προσφερει ο αλλος συναισθηματικες χαρες. Απ τα 13 σε σχεση, χωρις σταματημο. Γιατι με τις σχεσεις ξεχνιεμαι, καταπιεζω τη πραγματικοτητα, ξεφευγω. Ομως κανενα ναρκωτικο, κανενας ανθρωπος και ολο το σεξ στο κοσμο δε μπορει τελικα να σου γεμισει το κενο που νιωθεις μεσα σου. Να γιατι με θεωρω εθισμενη... ο εθισμος εξ ορισμου του ειναι ενα συναισθημα που δεν δεχεται τερψη. Ενα κενο που δε γεμιζεται. Μια μαυρη τρυπα. Αυτο ειναι ολο.
Ισως αυτο το ποστ να ειναι και μια υπενθυμιση στον εαυτο μου για αυτα που περασα. Συνεχως βλεπω να αμφιβαλλω τον εαυτο μου. Ποσο λυπητερο αυτο, να μην εμπιστευομαι τη μνημη μου. Λογικο, αφου οι κακοποοι μου πολλες φορες παθαινουν κενα μνημεις και βγαινω εγω η τρελη. Εχω ακουσει συγνωμη για λιγα πραγματα. Αλλα οι αναμνησεις κρατανε γερα, ευτυχως. Η προσωπικη ιστορια του καθενος ειναι η αγκυρα του σε αυτο το κοσμο. Καλη αποτοξινωση ευχομαι σε ολους μας.

Απλά υπέροχο κείμενο!

Σου εύχομαι να έρθει κάποια στιγμή αυτό το κοριτσάκι που έχεις μέσα σου και να σου ψιθυρίσει στο αυτί αυτό που πραγματικά θέλει...Γιατί αυτό βλέπω ότι έχεις ανάγκη...Να μάθεις με τι θα γεμίσει το κενό...Γιατί δεν γεμίζει μ'αυτές τις συναισθηματικές χαρές που του προσφέρεις αδιάλειπτα τόσα χρόνια?...Αφού στερήθηκες αγάπη από το οικογενειακό περιβάλλον θα έπρεπε η αγάπη που παίρνεις από αλλού να αναπλήρωνε αυτό το έλλειμμα...Γιατί δεν συμβαίνει αυτό?...Και γιατί νοιώθεις ενοχικά που έχεις ανάγκη να αγαπηθείς?...που είσαι affection junkie?


Και σόρρυ που θα σε προσβάλλω,αλλά είσαι καλομαθημένη και αχάριστη...
Λες ότι η μεγαλύτερη φοβία σου είναι η μοναξιά αλλά πίστεψέ με, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΜΟΝΑΞΙΑ.
Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν φτάσει 35,40,50 ετών και δεν έχουν κάνει ποτέ τους σχέση,δεν έχουν νοιώσει ποτέ τους μια αγκαλιά,ένα χάδι,ένα φιλί...Δεν είχαν ποτέ φίλους να μοιραστούνε τις χαρές(ναι,καλά ποιές χαρες)και τις λύπες στην ζωή τους...Και κλαίγεσαι εσύ για μοναξιά,απ΄την στιγμή που λες πως σε όλη την ζωή σου είσαι μέσα σε σχέσεις και έχεις ανθρώπους που σου προσφέρουν συναισθηματικές χαρές?...Και νοιώθεις και ενοχικά μάλιστα που γίνεσαι αποδέκτης όλων αυτών...Είναι προσβλητικό για κάποιους αυτό...Σου εύχομαι να μην πάρεις ποτέ γεύση από μοναξιά,γιατί είναι πραγματικά πολύ πικρή....Πτού,πτού,πτού.... Δηλητήριο.

Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα. Δε μπορεις τοσο ευκολα να αντικαταστησεις την αγαπη με μια αλλη. Και θα απαντησω με ερωτηση: γιατι να χρειαζεται να γεμισω το κενο; Γιατι να υπαρχει καν κατι τετοιο; Ακομα, το κενο εξ ορισμου του δε προκειται να γεμισει ποτε, οσο ειμαι εθισμενη στην αποδοχη και στην συντροφια απ τους αλλους. Μια ζωη θα δημιουργω σχεσεις η μια μετα την αλλη, μονο και μονο επειδη θα ζω σε μια λουπα, επαναλαμβανοντας τα λαθη του παρελθοντος. Η απαντηση που εχω παρει απ το κοριτσακι, γιατι μου εχει ψιθυρισει, ειναι το να μαθω να ειμαι καλα με τον εαυτο μου πρωτα, να αγαπησω εμενα πανω απο ολα και να μη κρεμομαι απ τους αλλους να μου γεμισουν τη μοναξια.
Επισης, οσον αφορα τις σχεσεις. Εχεις ακουστα τον ορο σχεσεις συνεξαρτησης; Σχεσεις που ο ενας προσκολλαται ανθυγιεινα στον αλλον; Σε αυτες κυριαρχει απ το ενα μελος ο φοβος οτι ο αλλος θα φυγει, θα εγκαταλειψει. Θελω να δημιουργω υγιη σχεσεις με το αλλο φυλλο, στις οποιες κυριαρχει ο αλλησεβασμος, το ενδιαφερον και τα ειληκρινη συναισθηματα.
Δεν προσβληθηκα καθολου απ το σχολιο σου. Φαινεται ακριβως οτι ειναι σχολιο απο ατομο που δεν εχει περασει τα ιδια και δε μπορει να καταλαβει για το τι καταστασεις εννοουνται στο ποστ. Ισως και ο τροπος που περιεγραψα καποια πραγματα να μη βοηθησε τοσο στο να μεταλαμπαδευσω τι εστι να μη μπορεις να μεινεις με τον εαυτο σου, με τη στεναχωρια και τη μοναξια να σε πνιγει. Ο καθενας τραβαει το δικο του σταυρο μοναχος του, καμια ορεξη δεν εχω να παραπονιεμαι και να κλαιγομαι για τη ζωη μου γενικοτερα. Αν ολα μου πηγαιναν πραγματικα ροδινα ουτε ψυχολογο δε θα θελα ουτε τιποτα.

το νικ σου ταιριαζει με το δικο μου

Εντάξει κοριτσάκι...
Σου εύχομαι να βρείς κάποτε κάποιον που θα σου ξεχειλίσει το κενό...Που θα το κάνει να μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ,γιατί θα ωχριά σε σημασία μπροστά σ'αυτό που θα βιώνεις μαζί του...Κάποιον με τον οποίον θα συναντηθείτε ως δύο ισότιμες ολοκληρωμένες ψυχές όπως μου είπες...
Για να το πετύχεις αυτό όμως,πρέπει πρώτα απ'όλα να έχεις το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην τον κρύβεις.
Δεν είναι αυτοξεκαυλωτική η έλλειψη ευθύτητας και ειλικρίνειας προς τον ίδιο τον εαυτό?
Επίσης, δεν υπάρχει σχέση που να μην είναι εξαρτητική...Πάντα το ένα απ'τα δυό μέλη θα αισθάνεται υποδεέστερο απ'το άλλο...Θα αισθάνεται μειονεκτικά και θα έχει την μόνιμη ανασφάλεια της εγκατάλειψης...Γιατί πολύ απλά δεν έχει δουλέψει για να χτίσει έναν εαυτό πάνω στον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση που δεν είναι κούφια αλλά θα στηρίζεται πάνω στην αξία αυτού που έχει να προσφέρει...Δεν χρειάζεται να είσαι ο πιο όμορφος,ο πιο οικονομικά ανεξάρτητας,ο πιο δυναμικός σε μια σχέση για να έχεις το πάνω χέρι...Μπορείς να αντλήσεις αυτοπεποίθηση προσφέροντας τις ιδέες σου,τον ψυχισμό σου,την φαντασία σου,την εξυπνάδα σου,την καλλιέργεια του μυαλού και του συναισθήματος...Αυτά αρκούν για αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν για να σε αντιμετωπίσουν ως ισότιμη.
Και επιμένω, δεν δικαιοδοτείσαι να μιλάς για μοναξιά όταν βρίσκεσαι διαρκώς μέσα σε σχέσεις...Ακόμα και αν αυτές οι σχέσεις υπάρχουν μόνο για να γλυτώσεις απ'την μοναξιά σου...
Ξέρεις τι είναι μοναξιά?...Το να έχεις 12 χρόνια να αισθανθείς ερωτευμένος...12 χρόνια που δεν ένοιωσες μια αγκαλιά που να σημαίνει κάτι...12 χρόνια ολομόναχος...Μόνος σωματικά,μόνος πνευματικά,μόνος ψυχικά...Μόνος!Μόνος!Μόνος!
Και είναι 12 χρόνια που δεν θα ξαναπάρω ποτέ πίσω...Τα χρόνια της ανθοφορίας μου...Τα salad days που λέει το νικ σου...Πάνε!Gone!...
Και το χειρότερο είναι να ξέρεις πως έρχονται άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα ''πέτρινα''χρόνια, όχι γιατι υπάρχει κάποιο σαράκι απ'το παρελθόν που σου τρώει την ψυχή,ούτε λόγω της προσωπικής μορφολογιάς σου...Όχι..Ασπιλη, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη είναι...Αλλά στον πυρήνα της βαθιά ελαττωματική και προβληματική...Πραγματικά ελαττωματική,που δεν σου επιτρέπει να συνάψεις φυσιολογική σχέση ποτέ με κανέναν...Όχι κατά φαντασίαν ελαττωματική.

Κυριε Yoco Choco, δεν επιζητω κανεναν πια να ρθει να μου γεμισει το κενο. Ειμαι στο δρομο του να χτισω αυτοπεποιθηση και να γινω εγω ο σωτηρας μου, διχως να βαραινω τους αλλους γυρω μου. Νομιζω το εκανα αρκετα ξεκαθαρο και απ το προηγουμενο ποστ οτι ειμαι στη προσπαθεια του να νιωθω καλα μεσα στο πετσι μου και του να φτιαξω χαρακτηρα. Ειμαι μικρη ακομα το γνωριζω και ο δρομος ακομα ειναι μακρυς.
Καταλαβαινω απο το ποστ σας οτι αυτο που θελετε να μου μεταδωσετε ειναι να ειμαι ευγνωμων για τη μεχρι τωρα ζωη μου και οτι υπαρχουνε χειροτερα. Σε αυτο εχω να πω οτι συμφωνω, αλλα και οτι λενε εναν ανθρωπο να μη τον κρινεις ευτυχισμενο η οχι πριν δεις πως πεθαινει. Κοινως, ποιος ξερει τι κρυβει η ζωη και για τους 2 μας, κανενος η ζωη δεν εχει τελειωσει ακομα.
Λοιπον, μου αρεσει αυτο το κατα φαντασιαν ελλαττωματικη που λετε, αυτη η τοσο συγκεκριμενη επιλογη λεξεων. Το χω πει και γω πολλες φορες στον εαυτο μου. Απειρες φορες στη ψυχοθεραπεια να λεω οτι ῾ὁλα ειναι στο κεφαλι μου (τι ειρωνεια)῾῾ΘΑ ΠΡΕΠΕ να ειμαι ευτυχισμενη῾῾ ῾῾δεν καταλαβαινω γιατι νιωθω ετσι῾῾κλπ κλπ. Μαντεψτε; Αυτες οι σκεψεις καθολου δε βοηθανε στο να νιωσω καλυτερα, καθολου δε βοηθανε στο να αντιμετωπισω κατι. Γιατι εχω τις αναμνησεις που με προσγειωνουν σε αυτα που εχουνε γινει, αυτα που εχω περασει. Αλλοι το αντιμετωπιζουν το ιδιο προβλημα διαφορετικα, για πολυ καιρο σκεφτομουν οτι κατι πραγματικα στραβο πρεπει να χω για να μην μπορω να νιωσω ευχαριστημενη.
Αυτο που πραγματικα με βοηθαει, ειναι να αναγνωριζω το παρελθον μου, ξεροντας οτι δε μπορω να γυρισω το χρονο πισω και να ΕΠΙΛΕΞΩ να ειμαι ευτυχισμενη στο παρρον, αγαπωντας τον εαυτο μου, δουλευοντας στο να χτισω την αυτοπεποιθηση μου και τις υγιη σχεσεις με τους γυρω.
Διακρινω μια πικρια στα σχολια σας για τη χαμενη σας νιοτη. Δε σας δινει το δικαιωμα αυτο ομως να κρινετε με βαση του δικου σας πονου το τι περνα ο αλλος. Ενδιαφερομαι ομως να μαθω τους δικους σας λογους για τους οποιους βιωσατε μοναξια για 12 ολοκληρα χρονια, αν θελατε να τους αναλυσετε. Επισης τι χαρακτηριστικο εχετε που σας καθισα πραγματικα ελλαττωματικο στο να επισυναψετε κανονικες ανθρωπινες σχεσεις;
Θελω να τονισω ξανα, οτι αυτο το θρεντ πηγαινει σε ολους εκεινους που αμφιβαλλουν τον εαυτο τους και επιλεγουν να θαψουν μεσα τους ψυχικα τραυματα. Δεν ειναι η λυση αυτη. Χωρις να σημαινει και οτι η λυση ειναι να βουλιαζουμε στο παρελθον, το οποιο ειμαστε καταραμμενοι ετσι κι αλλιως να το επαναλαμβανουμε στο μελλον αν δεν εχουμε ξεκαθαρισει πρωτα τα ψυχικα τραυματα μεσα μας. Με βρισκει εντελως αντιθετη η ωραιοποιηση μεχρι αηδιας της εννοιας του ῾῾εχω ψυχικα προβληματα῾῾ αλλα και η προσποιηση οτι ολα ειναι ιδανικα και ασημαντα.

Με αποτελείωσες μ'αυτό το ''Κύριε'' και με τον πληθυντικό....Χαχαχα!...Τι διάολο?
Νομίζω πάτησες από μόνη σου το κουμπάκι και έχει αρχίσει να κάνει δουλειά.
Με είχες ρωτήσει αν πιστεύω ότι δεν αξίζω θετικά ερεθίσματα στην ζωή μου...
Ξέρεις τί?...Αξίζω τα καλύτερα...Γι'αυτό και όταν βλέπω ότι δεν αξίζουν στον βαθμό που μου πρέπει,ξενερώνω και τα εγκαταλείπω...Αυτός είναι ένας απ'τους λόγους της καταδίκης μου στην μοναξιά...Ότι δεν βρίσκω κάτι που να μπορεί να με ματσάρει σε ευθύτητα και ειλικρίνεια.

Ισως εχουμε ανεβάσει πολυ ψηλά τον πήχη στις σχέσεις μας...Αλλά και από την αλλη γουαη νοτ; υπάρχουν τέλειες σχεσεις ομως; φιλικές..ερωτικές.. βγαλμένες από μυθιστορήματα. Έχω κάψει εγκέφαλο από τις πολλές σκέψεις.. Και ο χρόνος περνάει.. Και το μόνο που καταφέρνω ειναι να κάνω μια τρύπα στο νερό.. σχεδον δλδ..τουλάχιστον καταλαβαινω τι μου συμβαίνει! Περίπου δλδ χαχα! Απλά ήρθα να σου γράψω πως σε καταλαβαίνω να ξες...Και ίσως γίνομαι κουραστική Γιατί το γραφω σχεδον σε όλες μου τις απαντήσεις εδω μεσα..Αλλά διαβάζοντας σε..σε ένιωθα να βγάζεις τα συμπεράσματα σου ..την ώρα που έγραφες :) αυτα από μένα.. Καλημέρα σε ολους

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App