Υποφερω

Καλησπερα.Ειμαι καινουρια στο φορουμ.Εχω διαβασει πολλααα μηνυματα χρηστων για την καταθλιψη.Υποφερω.Παρακολο υθησα 7 συνεδριες με ψυχολογο αλλα εβλεπα να χειροτερευω και να σερνομαι μεσα σε ενα σπιτι..να κυκλοφορω στο δρομο και να σιχαινομαι ο,τι περπαταει διπλα μου γιατι μου φαινονται ξενοι .περασα 3 μηνες κλαιγοντας καθε μερα με λυγμους.ηταν οι χειροτεροι μηνες τησ ζωης μου.ξυπνουσα καθε μερα με την ιδια εμμονη ιδεα η οποια αναπαραγαγονταν στο μυαλο μου..ομως ξερω οτι υπαρχουν κι αλλα ζητηματα απο πισω τα οποια αφορουν στην ελλειψη αυτοεκτιμησης και στην ταση για θυματοποιηση και αυτοκαταστροφη,που διεθετα απο παντα.ετσι τα πρωινα εγιναν ο εφιαλτησ μου οπως και το φως του ηλιου.το κρεβατι με τραβουσε και με τραβαει ακομα σαν τον ιστο μιας αραχνησ.νιωθω να βουλιαζω και το στομαχι ειναι λεσ και καπνιζει μεσα μου διυλιστηριο.αδυνατω να συγκεντρωθω στη δουλεια.νιωθω δυσφορια οπου και να ειμαι.ο υπνοσ ειναι εφιαλτησ.οταν βγαινω εξω με αλλους εχω στο μυαλο μου το τι μου συμβαινει κ το οτι θελω να ειναι ολα οπως πριν.υποφερω.προσφατα πηγα σε ψυχιατρο.με διεγνωσε με καταθλιψη και μου προτεινε το ζολοφτ.εχω μια βδομαδα που το παιρνω.το γενικοτερο αισθημα ειναι οτι νιωθω οτι αλλαζω.και δεν το θελω.νιωθω οτι εγινα ενα γιγαντιαιο μωρο.

Γεια σου Myra, λες ότι θέλεις να είναι όλα όπως πριν... πες μου σε παρακαλώ πριν να γίνει τί;
και πώς ήταν όλα πριν;

Πριν βιωσω την πρωτη κριση-πριν εκεινη τη βραδια που καηκαν τα σωθικα μου απο σκεψεις και επαθα δυσφορια μεσα σε ενα μπαρακι ,εχοντας απεναντι μου το επι 2 χρονια αγορι μου και αναρωτωμενη αν μου αρεσει και ποια ημουν εγω πριν 2 χρονια.Αναρωτωμενη ποιος ειναι αυτος ,που παμε.Απο εκεινη τη βραδια ,οι σκεψεις και η αναπαραγωγη αυτης της κρισης πανικου εγιναν πιο συχνες .Απο 2 φορες το μηνα σε καθε μερα...σε σημειο εμμονης.Βλεπω τον εαυτο μου απο μακρια καθε μερα.ολο και πιο μακρια.Με ξαφνιαζει αυτο που βιωνω.Μεσα σε αυτο το διαστημα αποφοιτησα και δεν το καταλαβα ...Και μου προκυπτουν ερωτηματα οπως ποια ημουν τοσα χρονια.Ποια ημουν εγω 2 χρονια πριν;δεν μπορω να συγχωρεσω στον εαυτο μου οτι επαθε αυτην την πρωτη κριση γιατι απο τοτε αναθεωρω και κρινω τα παντα.εχω ενοχες.Και οταν προκειται για τις διαπροσωπικες σχεσεις ,ειναι βασανιστικο να σε βλεπεις απο μακρια και να ασκεις κριτικη σε μια ανθρωπινη σχεση που αν την αποδομησεις καταστρεφεις ο,τι εζησες.
Αυτο το διαστημα ολο εγω τον εχω απωθησει εξωτερικα και παρατηρουσα οτι αυτο γινοταν οσο το ετρεφα μεσα μου.Στο σεξ δεν ειχα κανενα προβλημα ,ισα ισα ηταν φοβερο,αλλα πλεον μετα το σεξ κλαιω.Επισης ,ειχα επιχειρησει να το αφησω με το αγορι μου δυο φορες αλλα δεν το κρατησαμε.Εχω ζησει υπεροχες στιγμες και ειναι εξαιρετος.Τον θαυμαζω και τον αγαπω πολυ.Στην ιδεα οτι θα ειμαστε χωρια επειδη εγω μια μερα ξυπνησα ετσι ,αρχικα ετρεμα και εκλαιγα και ουρλιαζα.Φαινεται γελοιο,ισως ειμαι συναισθηματικα ανωριμη,αλλα πραγματικα ολο αυτο απο σκεψη εγινε συνηθεια.Εγινε καθημερινοτητα απο το μαρτη ωσ σημερα.το ιδιο ξυπνημα.η ιδια ζωη

Να συμπληρωσω οτι ολο αυτο το διαστημα η ορεξη μου ηταν ανυπαρκτη ή ακυρη.Απο εκει που πντα ετρωγα παρα πολυ κατηντησα να τρωω οποτε να ναι.το πρωινο δεν μπορουσα να το δεχτω.το στομαχι εκλεινε.οπως και το μεσημερι συχνα.το βραδυ τρωω πλεον..ενιωθα καχεκτικη.αλλαξα και δουλεια διοτι η προηγουμενη ηταν ψυχοβγαλτικη.η δουλεια που ειμαι τωρα ειναι αυτη που ειχα δυο χρονια πριν διοτι κρατησα καλες επαφες και παντα ειχα πορτα ανοιχτη.επισης,δεν ημουν σε κατασταση που θα μπορουσα να γνωρισω νεο περιβαλλον εργασιακο.εργαζομαι ως εμπορουπαλληλος στο ιδιο μαγαζι.ομως νιωθω οτι κανω βηματα πισω γιατι θελω να επιστρεψω στο χθες.
Παραλληλα,ανακυπτουν και θεματα οικογενειακα,τραυματα χρονων που εσκασαν τωρα σαν αγανακτηση.Ομως αυτο που ειναι μπροστα απο ολα ειναι το θεμα της σχεσης μου.Ειναι η 1η μου μεγαλη σχεση .Νιωθω οτι μεγαλωσα αποτομα .Ολοι μου μιλουν για ενα μεταβατικο σταδιο.Ομως ειναι οδυνηρο να αλλαζουν τα ματια σου απεναντι σε ο,τι εχεις χτισει μεχρι τωρα.

Myra μου τα προβλήματά σου είναι πολλά και πολύπλοκα!
Στη θέση σου θα ακολουθούσα τη συμβουλή του ψυχιάτρου πρώτα και θα είχα συχνές επαφές μαζί του.
Ο ψυχολόγος είναι επίσης απαραίτητος αλλά πρώτα να καταλαγιάσει αυτή η θύελλα που έχει ξεσπάσει μέσα σου και έχει πολλές πτυχές.

Στο φάρμακο που σου σύστησε ο ιατρός πρέπει να δώσεις λίγο χρόνο παραπάνω για να δεις τα αποτελέσματά του, τουλάχιστον ένα μήνα κανονικής λήψης και παραπάνω.

Δυστυχώς δεν υπάρχει το μαγικό ραβδάκι που τα θεραπεύει όλα αμέσως.
Θα μου πεις και μέχρι τότε πώς θα ζήσω εγώ; Θα σου πω να κάνεις διακοπές απ' όλα, να μην έχεις τίποτε που σε πιέζει ή που σε στενοχωρεί, πρέπει πρώτα να γίνεις καλά και όλα τα άλλα μετά! Εξήγησε στο αγόρι σου την κατάσταση και ζήτα του να κάνει υπομονή γιατί σίγουρα θα γίνεις πάλι όπως πριν. Ζήτα του να σε βοηθήσει όπως νομίζεις εσύ καλύτερα, μην τον σπρώξεις μακρυά σου, θα τον στενοχωρήσεις πάρα πολύ.

Νομίζω ότι πρεπει να θεωρήσεις τον εαυτό σου σαν να έχει μπει σε νοσοκομείο για ανάρρωση και να μην ασχολείσαι με τίποτε άλλο παρά με την υγεία σου.

Να βλέπεις το φως στο τέλος του τούνελ και με τον ιατρό σου σαν οδηγό θα φτάσεις σύντομα στο τέλος του.
Η ασθένειά σου θεραπεύεται και μπορείς να ζήσεις με τα φάρμακα αυτά όπως θα διαπιστώσεις πρακτικά από μόνη σου.
Να έχεις συνεχή επαφή με τον ψυχίατρο και να του λες όλα αυτά που μας γράφεις εδώ και όλα τα συμπτώματα που παρατηρείς σε σχέση με αυτό που επιθυμείς σαν κατάληξη,

Έχε θάρρος, δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς την λύση!

Σε ευχαριστω πολυ για το χρονο και τις συμβουλες σου!

Quote:

---

Originally Posted by Myra

Καλησπερα.Ειμαι καινουρια στο φορουμ.Εχω διαβασει πολλααα μηνυματα χρηστων για την καταθλιψη.Υποφερω.Παρακολο υθησα 7 συνεδριες με ψυχολογο αλλα εβλεπα να χειροτερευω και να σερνομαι μεσα σε ενα σπιτι..να κυκλοφορω στο δρομο και να σιχαινομαι ο,τι περπαταει διπλα μου γιατι μου φαινονται ξενοι .περασα 3 μηνες κλαιγοντας καθε μερα με λυγμους.ηταν οι χειροτεροι μηνες τησ ζωης μου.ξυπνουσα καθε μερα με την ιδια εμμονη ιδεα η οποια αναπαραγαγονταν στο μυαλο μου..ομως ξερω οτι υπαρχουν κι αλλα ζητηματα απο πισω τα οποια αφορουν στην ελλειψη αυτοεκτιμησης και στην ταση για θυματοποιηση και αυτοκαταστροφη,που διεθετα απο παντα.ετσι τα πρωινα εγιναν ο εφιαλτησ μου οπως και το φως του ηλιου.το κρεβατι με τραβουσε και με τραβαει ακομα σαν τον ιστο μιας αραχνησ.νιωθω να βουλιαζω και το στομαχι ειναι λεσ και καπνιζει μεσα μου διυλιστηριο.αδυνατω να συγκεντρωθω στη δουλεια.νιωθω δυσφορια οπου και να ειμαι.ο υπνοσ ειναι εφιαλτησ.οταν βγαινω εξω με αλλους εχω στο μυαλο μου το τι μου συμβαινει κ το οτι θελω να ειναι ολα οπως πριν.υποφερω.προσφατα πηγα σε ψυχιατρο.με διεγνωσε με καταθλιψη και μου προτεινε το ζολοφτ.εχω μια βδομαδα που το παιρνω.το γενικοτερο αισθημα ειναι οτι νιωθω οτι αλλαζω.και δεν το θελω.νιωθω οτι εγινα ενα γιγαντιαιο μωρο.

---

το γιγαντιαιο μωρο που κολλαει?ωραιο,εξηγησε το πως το νοιωθεις αυτο!σε καταλαβαινω,παραυτα,η καταθλιψη ειναι απελπιστικη κατασταση....μακρι να εισαι τυχερη και να δεις καλυτερευση με το φαρμακο.....αλλοι πινουν 20 χαπια τη μερα και ειναι στην ιδια φαση με εσενα.......η ψυχιατρικη νομιζω ενα 20 αντε 30 % εχει δωσει σε εμενα σε επεισοδεια καταθλιψης.....ενω η ψυχοθεραπεια για γέλια