φοβία για τον καρκίνο...

Καλησπέρα σε όλους... Πιστευω ότι το πρόβλημα μου το αντιμετωπίζουν και αλλοι και ο λόγος που γράφω είναι γιατί όποιος περνάει τα ίδια με μενα μπορεί να με καταλάβει και μέσα από τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας μπορεί να καταφέρουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον αλλον. Φοβάμαι το καρκίνο! Κάθε μέρα ακούς πλέον στην τηλεόραση για την πρόληψη του καρκίνου, για το πόσο συχνό φαινόμενο έχει γίνει πλέον και γενικώς αυτή η λέξη ακούγεται παντού. Σε συζητήσεις, σε κουτσομπολιά, παντού! Δεν αντέχω άλλο, όλη μέρα αυτό σκέφτομαι. Επιννοώ συμπτώματα πάνω στο σώμα μου (και λέω επιννοώ γιατί κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκω κάτι διαφορετικό να ασχολούμαι). Για παράδειγμα τωρα με έχει πιάσει φοβία με τον καρκίνο του στήθους. Όλη μέρα στον καθρέπτη να το κοιτάζω είμαι, να το ψηλαφίζω, να παρατηρώ τις θηλές μου και μιας που είδα ότι η μία είναι διαφορετική από την άλλη, ναι, βρήκα λόγω να αρχίσω πάλι να φοβάμαι! Καμιά φορά πιστεύω ότι δεν έχω κάτι να ασχοληθώ. Ότι ίσως φταιει και λίγο η ρουτίνα της ζωής που με κάνει να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα. Γιατί αν για παράδειγμα ερωτευτώ, δεν νομίζω να κυριαρχούν στο μυαλό μου αυτές οι σκέψεις. Τσεκ απ κάνω στον γιατρό όπως όλος ο κόσμος. Όχι πιο πολύ, φυσιολογικά πράγματα, 1 φορά τον χρόνο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, νιώθω χάλια! Ελπίζω να μην σας κούρασα. Θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας, καθώς και παρόμοιες εμπειρίες αν έχετε.

Quote:

---

Originally posted by nama


Τσεκ απ κάνω στον γιατρό όπως όλος ο κόσμος.

---

αυτο και τελος.
Εγω φαντασου μεχρι σημερα δεν εχω κανει ποτε μου τσεκαπ!
(δεχομαι πιεσεις βεβαια....)

Μου φαινεται οτι η λυση στο προβλημα σου ειναι να ερωτευτεις οπως ειπες και εσυ.
Ε τοτε, αντε εβγα εξω και ασε το ψαχουλεμα να το κανει ο υποψηφιος....


ΥΓ1.... εγω την δικια μου της κανω καθημερινη ψηλαφιση και της λεω μην ανησυχεις, αμα εχεις προβλημα θα στο πω την στιγμη ακριβως που θα ανακυψει....
Μην σου πω οτι πλεον ειναι τελειως ησυχη!!!

ΥΓ2.... τσεκαπ και αηδιες, εδω το χερι το καλο - το εμπειρο...

καλα τα λες! βασικα, ερωτευμένη είμαι αλλά σε πιο ήπιους τόνους γιατί είμαι με τον άντρα μου και μετράμε κάποια χρονάκια μαζί. Τον αγαπάω πολύ, όμως ο έρωτας ο τρελός που σου παίρνει τα μυαλά και δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο εχει φύγει! Τυχαίο παράδειγμα ήταν το να ερωτευτώ, το είπα γιατί μου είχε συμβεί στο παρελθόν και τα είχα ξεχάσει όλα! Όσο για το ψαχούλεμα το ίδιο πράγμα μου λεέι και ο άντρας μου χι χι χι... δεν ξέρω κατα πόσο με μία γενική και βιοχημική αίματος κάθε χρόνο, όπως και τεστ Παπ είμαστε καλυμένοι... να σημειωθεί ότι πριν 6 μήνες γέννησα. αν είχα κάτι δεν θα μου το έβρισκαν?

εμ τι θα στο εκαναν, θα στο αφηναν???
Αφου λοιπον εχεις μια ευτυχισμενη οικογενοια γιατι ψαχνεις λογους να τρωγεσαι???
Δηλαδη αντι να χαρεις το νεογεννητο παιδι σου καθεσαι και ψαχνεσαι???
Εχεις παρα πολλους να εισαι ευτυχισμενη, ενω δεν βλεπω κανενα λογο για προβληματα.

το μυαλό μου είναι το πρόβλημα... φοβάμαι, ότι δεν θα προλάβω να μεγαλώσω το πιτσιρίκι μου... Με όλα αυτά που ακούω συνεχώς.... Προχθές πέθανε μια κοπέλα στην γειτονιά μας 35 χρονων με ένα παιδάκι 2 χρονών από καρκίνο στο στήθος... και απο τοτε αρχισα πάλι να τρωγομαι ότι κάτι έχω! Λίγη αναισθησία βρε παιδιά ποιος μπορεί να μου χαρίσει?????

Καλησπέρα..
Αν κάνεις προληπτικές εξετάσεις τακτικά δεν έχεις λόγο να ανησυχείς ούτε καν για το καρκίνο. Ο καρκίνος του στήθους είναι 98% ιάσιμος αν ανιχνευτεί σε αρχικά στάδια κάτι που θα γίνει σίγουρα αν κάνεις εξετάσεις.
κ έγω περάσει αυτό που μου περιγράφεις. Έβλεπα συνέχεια πράγματα που δεν υπήρχαν - έβλεπα συμπτώματα που δεν ήταν εκεί. Το έψαξα το θέμα και διαπίστωσα οτι ήταν κάτι ψυχολογικό, και δε βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα. Αυτή η υπερενασχόληση με θέματα υγείας θεωρείται υποχονδριακή. ΟΜΩΣ αυτο σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ψυχαναγκαστική διαταραχή. Περιόδους ήπιων νευρώσεων και ψυχαναγκασμών, πιστεύω όλοι έχουμε περάσει. Μάλιστα, η ήπια υποχονδριακή ενασχόληση μπορεί να είναι και σύμπτωμα κατάθλιψης..Μήπως περνάς μια ήπια έως μέτρια επιλόχεια κατάθλιψη;
Ο,τι και να’ναι πάντως πιστεύω θα περάσει πριν καν το καταλάβεις. Δεν νομίζω να είναι απτις περιπτώσεις που θεωρούνται παθολογικές. Ας πούμε οτι είναι μια φυσιολογική παθολογία, που όλοι ίσως περάσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας.

ναι evath το έχω σκεφτεί κι εγώ ότι ίσως να περνάω μία ήπια επιλοχεία κατάθλιψη.. Τέτοια είχα και πριν βεβαια΄κατά διαστήματα αλλά το κάκό πλέον έχει παραγίνει! Εχω τρελάνει και τον άμοιρο τον άντρα μου γιατί ότι σκέφτομαι του το λέω!

ναμα υπαρχουν τοσοι πολλοι τροποι για να τερματιστει η ζωη μας,καρδια,τροχαιο,καρκινο� �,τσουναμια,πολεμοι,δηλητηρ ιαση,αεροπορικα ατυχηματα,πνιγμος,να πεσει γλαστρα στο κεφαλι μας,να μας δαγκωσει φιδι και αλλα πολλα πολλα πολλα που αμα καθομαστε και τα σκεφτομαστε θα τρελαθουμε.δεν ειναι καλυτερο να ζουμε τη ζωη τωρα που ειμαστε καλα και οταν και αν και αμα ερθει κατι απο τα παραπανω το αντιμετωπιζουμε τοτε.σκεψου να σκεφτεσαι τα επομενα 3 χρονια για τον καρκινο και να πας απο γλαστρα,κριμα δεν ειναι;,αδικα τοση σκεψη. :)

ειλικρινα, αυτο που με τρομαζει δεν νομιζω να ειναι τοσο ο θανατος οσο ο τρόπος που πεθαινει κάποιος. Ας φύγω όταν ειναι να φύγω, αλλά χωρις να το ξέρω πιο πριν. Να είμαι αρρωστη και να παλευω για να μην πεθάνω..? Οχι, δεν είμαι τόσο δυνατή....

nama, πιστευω πως μονο αν βρεθει καποιος σε μια πολυ δυσκολη κατασταση μπορει να καταλαβει την πραγματικη δυναμη που διαθετει.
Εχουμε απεριγραπτη δυναμη ολοι μας, απλως δεν το γνωριζουμε και αμφιβαλουμε για τις αντοχες μας.

Quote:

---

Originally posted by nama
ειλικρινα, αυτο που με τρομαζει δεν νομιζω να ειναι τοσο ο θανατος οσο ο τρόπος που πεθαινει κάποιος. Ας φύγω όταν ειναι να φύγω, αλλά χωρις να το ξέρω πιο πριν. Να είμαι αρρωστη και να παλευω για να μην πεθάνω..? Οχι, δεν είμαι τόσο δυνατή....

---

nama τους φόβους σου τους έχω περάσει και ξεπεράσει στο μεγαλείο τους. Από μικροφοβίες δλδ για καρκίνο, καρδιά, εγκεφαλικό μέχρι και πανικούς στο μέγιστο βαθμό. Τέσσερα χρόνια πάλευα με τους διαβόλους μου με όλα τα μέσα. Ήμουν μάλιστα και στην ίδια φάση ζωής με σένα. Παντρεμένη με ένα μωρό 10 μηνών και ένα καλό σύζυγο που αγαπούσα μεν αλλά λόγω ρυθμών ζωής είχα χάσει αυτό που λες. Το πάθος. ήπια χάπια, έκανα ψυχοθεραπεία όμως οι διαόλοι μου εκεί. Το ξεπέρασα μόνο όταν έθαψα στην κυριολεξία ότι με βάλτωνε. και το ξεπέρασα τόσο ξαφνικά που δεν το πίστευα κι η ίδια. και τώρα δεν φοβάμαι τίποτα και απολαμβάνω κάθε μου λεπτό όπως δεν είχα καταφέρει ποτέ πριν

veronika, καλημερα. Και πως βρηκες εσυ τι ηταν αυτο που σε \"βαλτωνε\"???
με την ψυχοθεραπεια?

Ευχαριστω εκ των προτερων για την απαντηση σου....

καλημέρα lostsoul.
ήξερα πολύ καλά από την αρχή καλή μου τι \'\'με χάλαγε\'\'. Η ψυχοθεραπεία και όλα τα άλλα ίσως με βοήθησαν να το συνειδητοποιήσω γρηγορότερα.Είχα φτάσει να ζω τη ζωή που ήθελαν άλλοι να ζω. Τον πραγματικό μου εαυτό τον είχα βάλλει σε ντουλαπάκι και νόμιζα ότι κλειδώνοντας τον εκεί θα είναι όλοι γύρω μου καλά. Το μυαλό όμως δε γίνεται ποτέ συγκαταβατικό και δε συγχωρεί. Και το δικό μου στράφηκε δυναμικά εναντίον μου. Έτσι και εγώ το σεβέστηκα και του έκανα τα χατήρια. Έφερα στη ζωή μου τα πάνω κάτω. Θέλει τσαγανό και δε χωρούν ημίμετρα και συμβιβασμοί. Όμως γουστάρω πολύ αυτό που είμαι τώρα και το περίεργο? Με γουστάρουν πολύ περισσότερο οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και χαμογελώ επιτέλους. Μόνο αυτοί που έχουν περάσει τέτοια λούκια ξέρουν πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο.

σε αυτο εχεις απολυτο δικιο!!! Μονο οσοι εχουν ζησει τετοιες καταστασεις, ειναι σε θεση να σε καταλαβουν!!! Μπραβο, χαιρομαι για σενα... Εχεις σταματησει την φαρμακοθεραπεια τωρα? Επισης τι ακριβως επαιρνες?

Και κατι πολυ σημαντικο... Συνεχιζεις να εισαι με τον ιδιο αντρα?

Και εγω προσπαθω να ανοιγω τα ματια μου καθε πρωι και να χαμογελω... Αλλες φορες τα καταφερνω, αλλες οχι.... Δυστυχως

ΑΧΑ! Εθιξες το πιο σημαντικό!
Ναι συνεχίζω να είμαι με τον ίδιο άντρα.Αγαπάω τον άντρα μου και μου αρέσει να ζω μαζί του. Εχουμε εξάλλου περάσει πολλά και δύσκολα μαζί.
Στη διαδικασία όμως να ξεπεράσω ότι με βασάνιζε υπήρξε κι άλλος άντρας στη ζωή μου. Έκανα συνειδητά πάντα αυτό που μου έλειπε. Έζησα τα πάθη μου. Πολλοί θα το θεωρήσουν ανήθικο απο μέρους μου. Εγώ το θεωρώ ηθικό προς τον εαυτό μου. Όσο βούλιαζα στο βάλτο μου κανένας -ούτε καν ο άντρας μου - δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Αντίθετα μην καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει μ\' έσπρωχνε πιο βαθιά πιέζοντάς με να το ξεπεράσω. έτσι η εμπειρία μ\'έναν αλλο ήταν σανίδα σωτηρίας για μένα. Πόλλοί θα πουν ότι υπήρξα εγωίστρια και χρησιμοποίησα ανθρώπους για να γίνω καλά.
Θα χρησιμοποιούσα όποιον τρόπο για να απολαύσω το θαύμα που λέγεται καθημερινότητα.