Καλησπέρα σας! Η αλήθεια είναι πως ακόμα και τώρα που γράφω δεν είμαι σίγουρη άμα πρέπει να το γράψω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με πολύ μεγαλύτερα θέματα και πιο σημαντικά από το δικό μου που να αξίζει να γραφτούν σε αυτό το Forum. Αλλά θα τα πω και αν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που με μπορεί να με βοηθήσει έστω με τον πιο ελάχιστο τρόπο θα το εκτιμούσα.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Γενικά όλη μου την ζωή με θυμάμαι να μην έχω κανέναν δίπλα μου, πέρα από την μητέρα μου. Με θυμάμαι πάντα να είμαι στεναχωρημένη. Λίγο το μπούλινγκ, λίγο ότι κανείς δεν με εμπιστευόταν, λίγο το ότι ποτέ κανείς δεν μου έδινε σημασία. Τον τελευταίο καιρό όμως η κατάσταση έχει γίνει πολύ χάλια. Μετά από τον χωρισμό μου, με έχει πάρει η κάτω βόλτα. Λίγο τα ψεύτικα, όπως αποδείχτηκε, λόγια από εκείνον. Λίγο οι φίλοι που δεν υπάρχουν ή που αποδείχτηκαν και εκείνοι ψεύτικοι.
Δεν λέω, βγαίνω από το σπίτι αλλά πάω μόνο για δουλειά. Όπου απλά φοράω ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην δείχνω σε κανέναν τίποτα. Όταν όμως γυρνάω σπίτι κλείνομαι στον εαυτό μου, κλαίω συνέχεια, δεν βγαίνω βόλτες, δεν χαμογελάω, τρώω ίσα ίσα για να μην ζαλίζομαι. Ακόμα και όλες οι ασχολίες που είχα δεν με "γεμίζουν" πλέον. Ούτε καν στην μητέρα μου δεν μιλάω και είμαι συνέχεια με νεύρα.
Έχω αρχίσει να μισώ τους πάντες και να νιώθω πως για τα πάντα φταίω εγώ. Και όταν λέω για τα πάντα, κυριολεκτικά το εννοώ. Δεν μιλάω σε κανέναν πλέον και νιώθω πως ακόμα και να μου μιλήσει κάποιος δεν αξίζει να του δώσω σημασία. Το μόνο που θέλω είναι απλά να γίνει κάτι και να φύγω από αυτήν την ζωή. Δεν αντέχω άλλο πόνο. Δεν λέω το έχω προσπαθήσει κάποιες φορές αλλά ποτέ δεν είχα τα κότσια για πραγματική απόπειρα.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Μακάρι να ήξερα. Νιώθω τέρμα κατεστραμένη, ούτε φίλους, ούτε κανέναν.
Με κάποιον ειδικό δεν έχω μιλήσει, καθώς το είπα νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που περνάνε πολύ χειρότερα από εμένα.
