Γεια σας, θα μου πείτε τη γνώμη σας;

Γεια σας, παρακολουθώ το forum αυτό εδώ και λίγο καιρό, μα μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος να σας γράψω για τη δική μου εμπειρία. Πριν από μερικούς μήνες διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή μετά από ένα επεισόδιο ήπιας μανίας. Κατά γενική ομολογία των τριών ψυχιάτρων που με παρακολούθησαν πρόλαβα εγκαίρως την εξέλιξη των συμπτωμάτων. Έκτοτε ακολουθώ μια φαρμακευτική αγωγή με Zyprexa, η δοσολογία της οποίας μειώνεται συνεχώς. Μάλιστα, με το γιατρό μου έχουμε συμφωνήσει ότι θα ελαττώνουμε σταδιακά τη δόση μέχρι το Φεβρουάριο, οπότε θα τα κόψουμε εντελώς. Προσωπικά, δε νοιώθω ούτε κατάθλιψη, και σίγουρα δε βρίσκομαι σε μανία. Περισσότερο με βαραίνει ένα συνεχές άγχος, και σε κάποιες περιπτώσεις αντιλαμβάνομαι αγοραφοβικές τάσεις. Διαβάζοντας τις εμπειρίες ανθρώπων με την ίδια πάθηση σε αυτό το φόρουμ, μου έχουν δημιουργηθεί έντονες αμφιβολίες για την ορθότητα της διάγνωσης. Δεν παρουσιάζω εναλλαγές στη διάθεση, δε νοιώθω κατάθλιψη, δεν παρουσιάζω μανία. Διαβάζω για φάρμακα που ποτέ δε μου χορηγήθηκαν, όπως και ότι οι διπολικοί δεν σταματούν ποτέ την φαρμακευτική αγωγή. Όπως σας είπα όμως και προηγουμένως, είναι προγραμματισμένο να τα σταματήσω σε λίγους μήνες. Θέλω πολύ να καταλάβω τι μου συμβαίνει, αφού αυτή η εμπειρία μου έχει τραυματίσει την αυτοπεποίθηση, και θέλω πολύ να νοιώσω ξανά σίγουρη για τον εαυτό μου. Η συζήτηση με τους γύρω μου κάποιες φορές νοιώθω ότι δεν έχει νόημα, αφού με αντιμετωπίζουν με "συμπάθεια", παρά με πραγματική κατανόηση. Ελπίζω εδώ μέσα να βρεθούν φωνές πραγματικού διαλόγου. Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων και σας εύχομαι υγεία και ηρεμία.

Υ.Γ. Υπάρχει κάποια κοπέλα με εμπειρία στο φάρμακο Zyprexa? Είχε επίπτωση στον εμμηνορρυσιακό της κύκλο; Ευχαριστώ!

Αννα, και η δικη μου διαγνωση ηταν διπολικη διαταραχη, ομως εξαρχης μου ειχαν ανακοινωσει οτι θα ειναι συντομη η θεραπεια και θα διακοπει η χορηγηση φαρμακων.Πιστευω οτι η διαρκεια εχει να κανει με την σοβαροτητα της νοσου..
Αυτο δεν σημαινει φυσικα οτι δεν υπαρχει περιπτωση να ξανακατρακυλησει καποιος και μπορει να χρειαστει να ξαναπαρει αγωγη.Απλως πρεπει να μαθουμε να γινουμε και οι ιδιοι μας μικροι γιατροι του εαυτου μας και οταν νιωσουμε την επανεμφανιση της να μην φοβηθουμε να ζητησουμε βοηθεια.

Γεια σου Σοφη, σε ευχαριστώ για την απάντηση! Ένοιωσα την ανάγκη να συμμετέχω σε αυτό το φόρουμ, περισσότερο γιατί έχω τρομοκρατηθεί με τη διάγνωση, όπως επίσης γιατί εκεί έξω οι περισσότεροι κρατούν αυτό το συμπονετικό προσωπείο, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει. Μετά την εμπειρία, δεν πέρασα καθόλου στο στάδιο της κατάθλιψης, εκτός ίσως από κάποιες στιγμές που μου φαινόταν όλα βουνό. Αυτό που μου συνέβη ήταν ότι αποτραβήχτηκα από όλους μου τους φίλους (ή εκείνοι από εμένα;), και παρατηρώ σταδιακά μια μετάλλαξη του εαυτού μου. Λιγότερη σιγουριά, μειωμένη αυτοπεποίθηση, έχω χάσει το χιούμορ μου και τη διάθεση για τα, μέχρι πρότινος, ενδιαφέροντά μου. Νοιώθω σαν να χρειάζεται να ξαναδημιουργήσω το δρόμο μου από την αρχή, και σε αυτή την προσπάθεια, δε βρίσκω ανθρώπους να μπορούν να συμμεριστούν το πρόβλημά μου. Με απογοητεύει η χρήση των ψυχοφαρμάκων, και οι παρενέργειές τους: Η λίμπιντό μου είναι πια ανύπαρκτη! Περνούν όλα αυτά; Αυτό το μούδιασμα, σαν να έχει σταματήσει η ζωή μπροστά στην ασθένεια, ξεπερνιέται ποτέ; Θέλω πίσω τη ζωή και τη δύναμή μου!!!

Πιστευω οτι απο μονη σου αναφερεις πολλα απο τα συμπτωματα της καταθλιψης Αννα...
Μη σε απογοητευει καθολου η χρηση των φαρμακων που λαμβανεις,απλως να σκεφτεσαι οτι εισαι τυχερη που εχεις την γνωση της διαγνωσης,αρα γνωριζεις και την θεραπεια.
Μπορει να ημουν απο τους \"τυχερους\", αλλα δεν εχω νιωσει πολλες παρενεργειες...μηδαμινες θα μπορουσα να πω αν σκεφτω το ποσο βοηθηθηκα ξεπερνωντας το προβλημα μου.
Ζαλαδες και οι τασεις εμετου ηταν ζητημα εβδομαδας να εξαφανιστουν.Και για την λιμπιντο που αναφερεις....τι να πω, η γνωμη μου ειναι πως οποιοσδηποτε ανθρωπος,ειτε ειναι καταθλιπτικος ειτε οχι, αν δεν νιωθει καλα ή κατι τον προβληματιζει, μονο αυτο δεν θα εχει στο νου του!
Μη στεναχωριεσαι καθολου Αννα,ολα θα επανελθουν και να δεις πως αυτο που περνας αυτην την στιγμη θα σε κανει να νιωθεις ακομα πιο δυνατη μολις το ξεπερασεις!
Και μακρια απο \"προσωπεια\"....μαλλον αυτοι εχουν καποιο προβλημα μη δειχνοντας το πραγματικο τους προσωπο και οχι εσυ..
Μη δεινεις τροφη για να σε \"λυπουνται\",απλως απεδειξε τους με τον τροπο σου το ποσο δυνατη και αξια εισαι αντιμετωπιζοντας την \"κατασταση\" που περνας.

Ναι, συμφωνώ μαζί σου στο τελευταίο, το τελευταίο πράγμα που μας χρειάζεται είναι η λύπηση. Προσωπικά με εξοργίζει, αλλά με προβληματίζει περισσότερο, πως η ίδια συχνά λυπάμαι για μένα. Ήμουν δυναμική, ενθουσιώδης, αποφασιστική... Συνέβη το επεισόδιο, και έκτοτε είμαι σκιά του εαυτού μου, εγώ σε καταστολή. Συχνά αναρωτιέμαι αν γι αυτό ευθύνεται η ίδια η ασθένεια ή τα φάρμακα που παίρνουμε...

Την αγωγη μας την χορηγουν οι γιατροι και την λαμβανουμε για να επανελθουμε στα φυσιολογικα μας σταδια και οχι για να ημαστε σε καταστολη(τα αντικαταθλιπτικα και τους σταθεροποιητες εννοω).Αυτο ειναι απλως ενα συμπτωμα της παρουσας καταστασης που βρισκεσαι πιστευω.
Εμενα οταν μου πρωτοχορηγηθηκε φαρμακευτικη αγωγη και ενιωθα ακριβως οπως νιωθεις εσυ τωρα ξερεις τι μου ειπαν οι γιατροι..?
Πρεπει να θεωρω τον εαυτο μου τυχερο πρωτα απ\'ολα επειδη γνωριζω τι εχω και να εχω παντα κατα νου οτι υπαρχουν τοσοι ανθρωποι που πρεπει για καποια ασθενεια να λαμβανουν για το υπολοιπο της ζωης τους φαρμακα και οχι απλως για ενα ορισμενο διαστημα,με αποτελεσμα να τους γινετε τροπος ζωης.
Να πιστεψεις πρωτα απ\'ολα εσυ σε εσενα και να μην απογοητευσαι οταν σκονταφτεις...ΟΛΑ θα πανε καλα και η δυναμικη,ενθουσιωδης και αποφασιστικη Αννα θα ξαναερθει στο προσκηνιο...θα τολμησω να πω και πιο σοφη,επειδη θα μπορεσεις πλεον να καταννοησεις και να δεις ποιος σου συμπαρασταθηκε και παρεμεινε διπλα σου οταν ειχες πραγματικη αναγκη..

Σε ευχαριστώ Σοφη, μόλις μου χάρισες μια στιγμή αισιοδοξίας που πραγματικά είχα ανάγκη. Πρέπει να είμαστε δυνατοί και συνειδητοποιημένοι, για να μη χαθούμε μέσα στις τόσες σκέψεις που κουβαλά η μανιοκατάθλιψη. Ελπίζω όλα να γίνουν όπως τα λες. Μα όσο για τους φίλους... Νομίζω ότι τα ψυχολογικά προβλήματα είναι μια κατάσταση που τρομάζει εύκολα τους ανθρώπους. Δυστυχώς...

αννα να σου δωσω μια αλλη προοπτικη;ας πουμε πως κολλησες γριπη,με πυρετο και κομαρες(υπερβολικη κουραση σημαινει,μεχρι τρια χρονια δεν ηξερα τι σημαινει).εγινε η διαγνωση της γριπης και ξεκινησες θεραπεια,πριν προλαβει να εξελιχθει σε πνευμονια(ευτυχως).ο περιγυρος σου θα σου συμπαρασταθει λιγο παραπανω,θα σου φερει και το νερακι στο κρεβατι,και το φαγητο ετοιμο,και οταν θελησεις να πας να κουβαλησεις την εξαδα νερο απο το σουπερ μαρκετ θα σου αρνηθει και θα παει να την φερει αυτος(ειδες που εχει και τα καλα του;)παρολα αυτα η γριπη και ο πυρετος σε εχει τσακισει,τα κοκκαλα σου ποναν και η κουραση διασπαρτη σε ολο σου το σωμα.εννοειται πως δεν μπορεις να σκαψεις ουτε να δουλέψεις σαν μεταφορεας σε μεταφορικη εταιρεια.χρειαζεσαι λιγο χρονο να βρεις τις χαμενες σου δυναμεις γιατι μολις βγηκες απο μια μαχη.(αρα θα ξαναγινεις δυναμικη και ενθουσιωδης) (και παντα τα φαρμακα μας επηρεαζουν,για αυτο τα παιρνουμε κιολας ;) ).και το συνηθισμενο φιναλε της ιστοριας,υπομονη να παρεις τα πανω σου,να συνελθει ο εαυτος σου,και σε αυτο του τον αγωνα θα τον βοηθησεις και εσυ,δεν θα πινεις κρυα,δεν θα ιδρωνεις,δεν θα στεκεσαι σε ρευματα .... εχουμε αγωνα σημερα.....

Αγώνας Empneustns, πραγματικά όλη αυτή η εμπειρία είναι ένας σκληρός αγώνας αντοχής, που με δυνάμεις κατακερματισμένες καλούμαστε να τον βγάλουμε σε πέρας. Μακάρι να υπήρχε κάποιος που θα μπορούσε να δώσει μια ημερομηνία, να πει πως θα διαρκέσει μέχρι ... τότε. Έτσι η υπομονή θα ήταν λιγότερο δυσβάσταχτη. Αλλά δεν γίνεται να παραιτηθούμε. Δεν υπάρχει επιλογή. Το χρωστάμε στον εαυτό μας να παλέψουμε για μια δεύτερη ευκαιρία, ένα καινούριο ξεκίνημα. Όμως θα \'θελα να υπάρχει κάποιος, να με βεβαιώσει. Έρχεται η στιγμή που τα αφήνουμε πραγματικά πίσω μας όλα αυτά; Ή κουβαλάμε τα σημάδια και το φόβο μια ολόκληρη ζωή; Ελπίζω για το πρώτο, με όλη τη δύναμη που έχει απομείνει στην ψυχή μου!
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου!

βεβαιωσεις δεν υπαρχουν για τιποτα σε αυτη τη ζωη αννα,καταλαβαινω πως νοιωθεις ασχημα αλλα πρεπει να κανεις λιγο υπομονη,δεν αλλαζουν ολα απο τη μια στιγμη στην αλλη.σιγα σιγα,καθε μερα απο ενα τουβλακι για να χτισεις ξανα τον εαυτο σου.τα σημαδια θα τα εχεις μια ζωη,αλλα η διαφορα ειναι οτι θα τα κοιτας και δεν θα σε φοβιζουν,θα τα κοιτας και με πεποιθηση θα λες οτι τα νικησες και πως δεν εχουν καμια δυναμη επανω σου πλεον.θα πανε καλα τα πραγματα,πιστεψε το και μη στεναχωρεθεις για και μικρα πισωγυρισματα,το βλεμα μπροστα :)

Άννα, όντως βεβαιώσεις δεν μπορούν να δοθούν για το τι θα συμβεί και τι όχι στη διάρκεια μιας ζωής. Αλλά μπορεί να υπάρξει η βεβαιότητα που δίνει ο καθένας στον εαυτό του, ότι κοιτάω το τώρα, κάνω ό,τι μπορώ για να είναι το αύριο καλύτερο, μαθαίνω από το χθες. Για το zyprexa που ρωτάς, είναι γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει όσο χορηγείται προβλήματα στην περίοδο, πιθανώς λόγω αύξησης της προλακτίνης.

Επίσης, μιας και η διάγνωση ήταν διπολική, να σου προτείνω ένα βιβλιαράκι-κόμικς που δεν ξέρω αν έχεις ήδη διαβάσει, μπορείς να το κατεβάσεις από το παρακάτω site
http://www.psychiatry24x7.gr/bgdisplay.jhtml;jsessionid=XJISV4ZWXWAR2CUCERDRXCQ ?itemname=brainchip_bipolar

Empneustn, είμαι έτοιμη να παλέψω όσο μπορώ και να επιτηρώ στενά τον εαυτό μου ώστε να αποτρέψω ή έστω να προλάβω πιθανά πισωγυρίσματα. Μα είναι τόσο καινούρια όλα αυτά για μένα, τόσο ξένα, που μου προκαλούν φόβο και απαισιοδοξία. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι γιατί να συμβεί αυτό το πράγμα, όπως και να εύχομαι ότι θα φανώ αρκετά δυνατή ώστε να το ξεπεράσω. Είσαι και εσύ διπολικός; Έχεις ξεπεράσει τα προβλήματά σου; Πόσο καιρό σου πήρε να συνέλθεις; Έχεις κάνει το επόμενο βήμα; Εύχομαι να είσαι καλά, και σε ευχαριστώ πραγματικά για το χρόνο σου...

Μαρίνα γεια σου, το κόμικ δεν το γνώριζα, ευχαριστώ είναι καταπληκτικό!

Κοιτάω το τώρα, κάνω ότι μπορώ για να είναι το αύριο καλύτερο, μαθαίνω από το χθες. Ακούγεται σαν ένας αδιάκοπος εσωτερικός αγώνας, όπου η αυτοπαρατήρηση δε σταματάει ποτέ. Έτσι είναι λοιπόν η ζωή του διπολικού... Ας είναι. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, καθώς φαίνεται, από το να προσπαθούμε συνεχώς για μια πολυπόθητη ισορροπία.
Σκέφτομαι, ότι για να τα καταφέρουμε, πρέπει να υπάρχει μια αστείρευτη πηγή δύναμης, που θα μας οπλίζει με κίνητρα και θάρρος. Οικογένεια; Φίλοι; Σύντροφος; Θεός; Χωρίς να έχω βρει ακόμα τη δική μου, νοιώθω πως είναι δυσβάσταχτο να παλεύεις μόνος!

Quote:

---

Originally posted by Άννα24
Empneustn, είμαι έτοιμη να παλέψω όσο μπορώ και να επιτηρώ στενά τον εαυτό μου ώστε να αποτρέψω ή έστω να προλάβω πιθανά πισωγυρίσματα. Μα είναι τόσο καινούρια όλα αυτά για μένα, τόσο ξένα, που μου προκαλούν φόβο και απαισιοδοξία. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι γιατί να συμβεί αυτό το πράγμα, όπως και να εύχομαι ότι θα φανώ αρκετά δυνατή ώστε να το ξεπεράσω. Είσαι και εσύ διπολικός; Έχεις ξεπεράσει τα προβλήματά σου; Πόσο καιρό σου πήρε να συνέλθεις; Έχεις κάνει το επόμενο βήμα; Εύχομαι να είσαι καλά, και σε ευχαριστώ πραγματικά για το χρόνο σου...

---

αννα χαιρομαι που βλεπεις με θετικη σκεψη τον αγωνα σου,αυτο ειναι παρα πολυ καλο.οχι δεν ειμαι διπολικος.πολλες φορες μας χτυπουν προβληματα στη ζωη,δεν υπαρχει γιατι ηρθε σε μας και γιατι δεν πηγε στους αλλους;(και γιατι να παει στους αλλους και να μην ερθει σε μας;σε μας μονο τα καλα θα ερχονται;βουτυροπαιδα θα καταντησουμε μετα).θα δεις οταν με τον καιρο αρχισεις να το ελεγχεις και να το ξεπερνας,οταν θα βρεις τις βαθυτερες αιτιες του προβληματος σου και θα αρχισεις να το λυνεις ποσο πιο πολυ δυνατη θα νοιωσεις,και θα ξερεις πως ειναι δικο σου κατορθωμα και κανενος αλλου.υπομονη μεχρι να \"μαθεις\" τον αντιπαλο σου...