Παιδικές ανασφάλειες

Θέλω μια γνώμη. Ο γιός μου, πέμπτη δημοτικού, κλεισμένα 10, άρχισε να εμφανίζει περίεργες ανασφάλειες που αφορούν εμένα. Στην αρχή μ έπαιρνε τηλέφωνο κάθε 3 και λίγο στη δουλειά (αφού γυρίσει απο το σχολειο) και άμα ήμουν απασχολημένη και δεν απαντούσα πλάνταζε στο κλάμα απο την ανησυχία, τι έπαθα και δεν απαντώ. Του το κοψα... "μη μου τηλεφωνείς στη δουλειά σε παρακαλώ διότι με φέρνεις σε δύσκολη θέση". Οκ, το σταμάτησε αλλά με περιμένει με το ρολόι στο χέρι και άμα αργήσω κανα πεντάλεπτο, κλαίει.
Σήμερα που άργησα να τελειώσω τη δουλειά και γύρισα σπίτι μια ώρα αργότερα απο τη συνηθισμένη, τον βρήκα να έχει κάνει εμετό και να κλαίει. Μου πε πως κλαίει γιατί είναι άρρωστος και ανακατεύεται το στομάχι του. Η οικιακή βοηθός μου όμως μου πε πως έκλαιγε επειδή είχα αργήσει και έκανε εμετό απο το πολύ κλάμα. Την παρακάλεσε κατόπιν να μη μου το πεί και στενοχωρηθώ ή θυμώσω.
Πιστεύω πως όλη αυτή η αντίδραση συνδέεται με το θάνατο του παπού (του μπαμπά μου) που συνέβει προ δεκαμήνου. Φοβάται πως κάτι θα πάθω και θέλει να βεβαιώνεται συνέχεια πως είμαι οκ. Το γεγονός ότι ο μπαμπάς του ήταν σήμερα στο σπίτι δεν τον καθησύχασε καθόλου. Τον αγαπάει μεν αλλά δεν τον εμπιστεύεται όπως εμένα.
Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Σκέφτομαι απο τη μια να τον πάω σε ψυχολόγο κι απο την άλλη πως ίσως καλό θα ταν να προσπαθήσει μόνος του να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Είναι αρχή ακόμα, δεν ξέρω καν αν είναι πρόβλημα ή παροδική φάση. Προς το παρόν δέχομαι το ψέμα του ("μαμά με πονούσε το στομάχι κι έκανα εμετό γιαυτό έκλαιγα") αλλά σκ'έφτομαι να του τηλεφωνώ εγώ όταν γυρίζει απο το σχολείο μήπως αυτό τον κάνει να νοιώθει καλύτερα και σιγά σιγά το ξεπεράσει.
Σημειωτέον, όταν ήταν μικρότερος δεν είχε κανένα ιδιαίτερο προβλημα με τις απουσίες μου. Επίσης δεν είναι μοναχοπαίδι, έχει μια αδερφή 6 ετών περίπου. Τέλος θα θελα να προσθέσω πως είναι λίγο επιρρεπής σε φοβίες πχ φοβάται τρελά τα σκυλιά και γενικώς δεν είναι ο θαρραλέος της παρέας. Είναι όμως πολύ χαρούμενος και εξωστρεφής.
΄΄Οποιος γνωρίζει απο παιδική ψυχολογία ας κάνει τον κόπο να μου δώσει μιαν απάντηση. Ευχαριστώ

Καλησπέρα,
Τα παιδιά ως φυσιολογική φάση της αναπτυξής του μπορεί να περάσουν απο διάφορες φοβίες. Η πιο συνηθισμένη είναι η φοβία για τα ζώα και για το σκοτάδι. Σχετικά με το θέμα που σε απασχολεί πιο πολύ μοιάζει είναι να είναι φοβία θανάτου-απώλειας γονιού που επίσης εμφανίζεται στα παιδιά. Ο θάνατος του παππού είναι όντως ένα τραυματικό γεγονός που του προκάλεσε έντονο άγχος και κυρίως, μπορεί, να του δημιούργησε φοβία για το δικό σου θάνατο. Το παιδί είναι ιδιαίτερα αγχωμένο και θα σου πρότεινα να τον πας σε ψυχολόγο. Μην τον αφήσεις να το ξεπεράσει μόνος του γιατί αυτό μπορεί να εδραίωσει τη φοβία και να παραμείνει κ στην εφηβική ή και ενήλικη ζωή του. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες φοβίες που έχει. Οι φοβίες δε ξεπερνιούνται έτσι απλά. Πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο νωρίτερα γίνεται πριν προλάβουν να μονιμοποιηθούν. Αν και όπως προανέφερα στην αρχή οι φοβίες μπορεί να είναι μια φάση την οποία αρκετά παιδιά παιρνούν, ο γιος σου είναι κάπως μεγάλος και γι’αυτό θα σου πρότεινα να τον πας σε ψυχολόγο.
Να διαλέξεις ένα ψυχολόγο ο οποίος είναι ειδικευμένος στη συμπεριφοριστική προσέγγιση, ή γνωσιακή συμπεριφορική. Η συμπεριφορική προσέγγιση είναι η πιο αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των φοβιών. Μέσα σε 20-30 συνεδρίες η φοβία μπορεί να θεραπευτεί. Μπορεί και λιγότερο. Μη πας σε ψυχαναλυτή γιατί μόνο τα λεφτά θα σου πάρει, ατη συγκεκριμένη περίπτωση.
Τέλος, το επαναλαμβάνω και το τονίζω ιδιαίτερα. Μην τον αφήσεις να το ξεπεράσει μόνος του. Πηγαίνετε μαζί σε ένα ψυχολόγο να σας καθοδηγήσει και να σας πει την επιστημονική γνώμη του και μετά βλέπετε. Ο,τι και να σου πούμε εδώ δεν έχει νόημα. Πρόκειτε για τη ψυχολογική ευημερία ενός παιδιού γι’αυτό μη διακινδυνεύεις να επαναπαύεσαι σε ό,τι διαβάζεις στο ίντερνετ. Πήγαινετε σε ειδικό και αυτός θα σας καθοδηγήσει για το αν χρειάζεται ή όχι θεραπεία.

Σε ευχαριστώ θερμά evath. Εαν γνωρίζεις συγκεκριμένα πού μπορώ να απευθυνθώ, μπορείς να μου στείλεις u2u?

Οκ..Θα ψάξω και θα σου πω..

Για κάποιο λόγο δε μπορώ να στείλω u2u. Έχεις κάποιο email ή προτιμάς άλλο τρόπο να στα στείλω;

Σου έστειλα ενα μειλ

Αν και δεν είμαι καν ειδική σε θέμα παιδιών, με την δική μου κοινή λογική, δεν νομίζω πως ένα παιδί 10 χρονών μπορεί να αντιμετωπίσει το όποιο πρόβλημα έχει μόνο του χωρίς την καθοδήγηση των γονιών.

Από όλα αυτά συγκράτησα το γεγονός με τον θάνατο του πατέρα σου (συλλυπητήρια) και την έλλειψη εμπιστοσύνης του απέναντι στον άντρα σου!!

Γιατί ο μικρός δεν εμπιστεύεται τον πατέρα του;

Εννοείται Αιμιλία ότι το παιδί χρειάζεται καθοδήγηση και βοήθεια και βεβαίως ήδη έχω κλείσει ραντεβού με ειδικό. Απλώς αναρωτιόμουν αν είναι κάτι συνηθισμένο και πόσο εύκολα μπορεί να το ξεπεράσει. Και αν κάποιος έχει να μου δώσει μια επιπλέον συμβουλή για το πώς να το χειριστώ.
Έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στον πατέρα του δεν υπάρχει-λάθος το κατάλαβες. Ίσως και εγώ δεν εκφράστηκα σωστά. Είναι πιο δεμένος μαζί μου, μάλλον επειδή ο πατέρας του λόγω εργασιακών υποχρεώσεων λείπει πολλές ώρες απο το σπίτι. Και εγώ εργάζομαι, αλλά με πολύ πιο ελαστικό ωράριο, λόγω των παιδιών.
Ανησυχεί υπερβολικά για μένα, φοβάται μην πεθάνω. Αν λείψω απο τον κόσμο του νοιώθει χαμένος. Και-υποθέτω- επειδή συνειδητοποίησε πως οι άνθρωποι φεύγουν, πεθαίνουν και δεν τους ξαναβλέπεις ποτέ, φρίκαρε.