Originally Posted by
Worrying_Angel
Γειά σε όλους! Είμαι 33 ετών, γενικά ένας θετικός & χαμογελαστός άνθρωπος, με πολλά όμως προβλήματα. Θα σας πω όσο πιο σύντομα & επιγραμματικά την ιστορία μου. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου οι γονείς τσακώνονταν πολύ έντονα μπροστά στα παιδιά τους. Μια μητέρα που αν & μορφωμένη βρίζει ασύστολα, είναι υστερική αλλά & ενοχική, ακραία επικριτική με όλα τα μέλη της οικογένειας, νάρκισσος που αλλάζει 10 φορές τη μέρα ρούχα για να αρέσει, φλερτάρει με νεώτερους άνδρες & ένας πατέρας εσωστρεφής, αδιάφορος για όλα, εθισμένος στα τυχερά παιχνίδια, δείχνει ψύχραιμος & χαλαρός που όταν όμως ξεσπάσει, μπορεί να μεταβληθεί σε τέρας, ικανός -θεωρώ- ακόμα & να κάνει φόνο.
Μεγάλωσα λοιπόν σε ένα τρομερά ασταθές περιβάλλον, έτρωγα συχνά ξύλο, χωρίς λοιπούς συγγενείς γύρω μου, καθώς παίρναμε μεταθέσεις κάθε 2 χρόνια σε διάφορες περιοχές της χώρας, λόγω επαγγέλματος του πατέρα. Έτσι λοιπόν ήμασταν πάντα οι 4 μας, οι γονείς & τα παιδιά & κανένας άλλος. Έχω γίνει μάρτυρας ακόμα & σε ξυλοδαρμούς της μητέρας μου, κυρίως όταν ήμουν παιδί & έφηβος. Οι γονείς μου δεν ταιριάζουν σαν άνθρωποι, είναι μαζί για οικονομικούς κυρίως λόγους. Η μητέρα μου δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Από τα 18 μου & μετά, αφού πέρασα στο πανεπιστήμιο, είχα συνεχή πίεση από τη μητέρα μου να βρω σύντροφο. Το ίδιο έκανε & στην αδερφή μου. Έλεγε πως νιώθει ανασφάλεια για τον πατέρα μου & να "πιαστούμε από έναν άντρα για να σωθούμε". Όταν λοιπόν δεν είχα σύντροφο ή είχα μόλις χωρίσει, με ειρωνευόταν, με πίεζε, με υποτιμούσε, με έδιωχνε ακόμα & από το σπίτι ή τσακωνόταν μαζί μου υστερικά, μέχρι που σήκωνε & χέρι πάνω μου, πολλές φορές. Ήθελε διαρκώς να περνάει το δικό της & να γίνονται όλα όσα εκείνη θέλει. Προκειμένου να σωθώ, πίεζα τον εαυτό μου να κάνει σχέσεις, ακόμα & αν δεν ήμουν σε τέτοια φάση. Από τα 19 μέχρι τα 25 είχα διαρκώς σχέσεις. Όταν χώριζα από τη μια σχέση, με φόβο πέρναγα σχεδόν αμέσως στην επόμενη, για να μην αντιμετωπίσω φασαρίες στο σπίτι. Μάλιστα, σχεδόν πάντα κοιτούσα αν το αγόρι έχει τουλάχιστον αυτοκίνητο, ώστε να λείπω από το σπίτι όσες περισσότερες ώρες μπορούσα, για να μη βλέπω τους γονείς μου. Επίσης, καθόμουν στις βιβλιοθήκες & στα αναγνωστήρια πάνω από 8 ώρες την ημέρα, όχι μόνο για να διαβάσω, αλλά κ για να γλυτώνω τον εαυτό μου από τις συμφορές στο σπίτι.
Καμία από τις σχέσεις μου δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Στα 25 έπαθα κατάθλιψη, αφού πρώτα έπαθα για πρώτη φορά μια κρίση υστερίας στο δρόμο, όπου μου γύρισαν τα δάχτυλα, μούδιασε η γλώσσα, το κεφάλι & ήρθε ασθενοφόρο να με πάρει. Από εκεί κ πέρα ακολούθησε ψυχοθεραπεία & αντικαταθλιπτικά (Cipralex σταγόνες) για 5 μήνες. Στο σημείο αυτό να πω ότι από 17 ετών είχα κρίσεις πανικού μέχρι κυρίως τα 25, αλλά αντιμετωπίζω & χρόνιο άγχος, ακόμα & σήμερα. Από τον 2ο λοιπόν ήδη μήνα ένιωθα καλά. Μετά από λίγο καιρό, με πήραν σε ένα πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για πτυχιούχους για 8 μήνες & έτσι κέρδισα χρόνο.. Μπορούσα να ζήσω επιτέλους για ένα διάστημα με δικά μου χρήματα & να βρίσκομαι αρκετές ώρες εκτός σπιτιού = προστασία. Έμεινα λοιπόν για 1.5 χρόνο μόνη μου και μετά πέρασα στο μεταπτυχιακό. Τα προβλήματα στο σπίτι συνεχίζονταν, κατά περιόδους πιο έντονα & από το παρελθόν.
Εκείνη την περίοδο, κάνω ακόμα μια σχέση με έναν συμφοιτητή & άρχισα από νωρίς να μένω στο σπίτι του. Η δουλειά είχε ήδη τελειώσει & τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει. Τους πρώτους μήνες περνάγαμε όμορφα & ένιωθα επιτέλους ήρεμη που ζω σε ένα "ασφαλές" περιβάλλον, μέχρι που άρχισε αυτός να κάνει τρελά πράγματα. Μια μέρα ανακάλυψα τα χάπια του που ήταν για διπολική διαταραχή & μου αποκάλυψε το θέμα του. Συνεχίστηκε η σχέση αλλά τα προβλήματα κορυφωνόντουσαν, μέχρι που μια μέρα με κράτησε όμηρο 9 ώρες μέσα στο σπίτι του, να κλαίω και να μου κάνει κατήχηση για πολιτική και διάφορες αρλούμπες & να μου λέει να μην κουνηθώ από την καρέκλα, διαφορετικά θα είχα πρόβλημα!!! Μετά από λίγο, με ήπιο τρόπο τον χώρισα. Επέστρεψα στο σπίτι των γονιών, αλλά τα παλιά προβλήματα παρέμεναν. Ένιωθα συνεχώς να πηγαίνω από τη Σκύλλα στη Χάριβδη, κυριολεκτικά. Το σπίτι των γονιών δε το ένιωθα από καιρό πια σπίτι μου, τους γονείς δε τους νιώθω από χρόνια γονείς μου, δε τους αναγνωρίζω, δε με αξίζουν, μου έχουν κάνει ΤΕΡΑΣΤΙΟ κακό. Συχνά αισθάνομαι πως βιάσαν τη ψυχή μου, ευτέλισαν την προσωπικότητά μου, καταπίεσαν τις επιθυμίες μου & με μαράζωσαν. Επίσης συχνά νιώθω πως με οδήγησαν στην "εκπόρνευση", δείχνοντάς μου έναν μονόδρομο, αυτό του να "πιαστώ από έναν άντρα". Όλοι μου όμως οι άντρες, είχαν γίνει οι βασανιστές μου.
Η αδερφή μου που επίσης τράβαγε την δικό της Γολγοθά στην προσωπική της ζωή, ευτυχώς παντρεύτηκε, είναι & μανούλα και πήρε κάποιες αποστάσεις από τους γονείς μου. Από την άλλη εγώ, θύμα της οικονομικής κρίσης & ζώντας σε μικρή πόλη, δουλεύω περιστασιακά μέσω του ΟΑΕΔ όμως σε καμιά περίπτωση δε μπορώ να ζήσω μόνη σε σπίτι δικό μου, δε φτάνουν τα χρήματα. Αναγκάζομαι λοιπόν & μένω ΑΚΟΜΑ με τους δυο γονείς, στα 33 μου. Η τελευταία σχέση που έκανα με έναν συνομίληκο από την Αθήνα ενώ είχε καλές αρχικές ενδείξεις, κατάντησε ΚΑΙ ΑΥΤΗ κακοποιητική για εμένα. Με πολεμάει πια πραγματικά με όλο του το μίσος, επειδή δε δέχτηκα να ζήσω μαζί του στην πόλη του! Ο λόγος είναι πως πράγματι προσπάθησα να κάνω το πείραμα της συμβίωσης για 2 μήνες στο σπίτι του & κόντεψα να τρελαθώ. Με είχε κλεισμένη μέσα σε ένα κλουβί, δεν είχαμε αμάξι, έβλεπα όλη μέρα τηλεόραση, βαριόταν να κάνουμε βόλτες, σταμάτησε να κάνει έρωτα μαζί μου, κοιμόταν στο σαλόνι, δεν είχε φίλους, δε μπορούσε να κάνει οικονομική διαχείριση, τη μια του κόβανε το ίντερνετ, την άλλη το νερό & όταν προσπαθούσα να τον συμβουλέψω, δε με άκουγε ποτέ. Είχα πόλεμο & από τη μητέρα & την αδερφή του, οι οποίες είναι σκοτεινές προσωπικότητες, εγωπαθείς, κλειστές, που δεν ήθελαν να διεισδύσω στην οικογένειά τους. Δεν έτυχα λοιπόν καλής αντιμετώπισης, δεν είχα συμμάχους, μόνο δικαστές & εχθρούς. Δεν έχω πουθενά συμμάχους, η ζωή μου είναι σε μια αοριστία. Ποτέ άλλωστε δεν είχα & συγκεκριμένο ρόλο, ήμουν πάντα μέσα σε ένα χάος, το οποίο ποτέ δεν επεδίωξα, μα μου επιβλήθηκε. Επιπλέον, στο σπίτι ακόμα & σήμερα γίνονται επικοί τσακωμοί, που μου δημιουργούν ταχυκαρδία & κρίσεις πανικού. Νιώθω πολύ συχνά σα τρομαγμένο ελάφι που δεν ξέρει που να πάει για να σωθεί. Δεν έχω πουθενά καταφύγιο για την κουρασμένη μου ψυχή. Πριν μερικές ημέρες επειδή φώναζε η μητέρα στον πατέρα μου, εκείνος άνοιξε τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ πόρτα & ήρθε να με βαρέσει, αλλά τον τράβηξε η μητέρα μου από την μπλούζα για να μη το κάνει & εγώ έτρεξα να βγω από το διαμέρισμα για να φύγω μη με χτυπήσει.... Ακόμα & οι άντρες στην ηλικία του που περνάνε από δίπλα μου στο δρόμο, με τρομάζουν & μου δημιουργούν αποστροφή & τάση για εμετό, κυριολεκτικά. Αντίθετα με όσα μου συμβαίνουν, ονειρευόμουν τη ζωή μου τόσο διαφορετική. Υπάρχει πιστεύετε για εμένα ελπίδα? Εδώ & 1 μήνα στέλνω το βιογραφικό μου στο εξωτερικό & είμαι αποφασισμένη να φύγω οριστικά & να βάλω ένα Χ σε όσους δε με αγάπησαν & με έσπρωχναν συστηματικά στο γκρεμό. Έχω και μια κολλητή φίλη τα τελευταία 3 χρόνια, η οποία βιώνει όλα αυτά μέσα από εμένα & μου λέει πως είμαι εξαιρετικά άτυχη & ταυτόχρονα δυνατή, αλλά πιστεύει πολύ σε εμένα & αυτό μου δίνει κουράγιο. Μου λέει συχνά πως είμαι καλή φίλη & πως τη βοηθάω & στα δικά της κάθε φορά που το χρειάζεται. Ζητώ συγνώμη για το ιδιαίτερα μακροσκελές κείμενο & τον χρόνο σας.
