Κάτι δεν πάει καλά με μένα..

Καλησπέρα. Ελπίζω να κάνω στη σωστή θεματολογία το thread. Δεν ήξερα που να το πω.
Τελος πάντων. Από πολύ μικρή είχα πρόβλημα με το άγχος και φοβίες, που εντεινόταν και λόγω των κιλών μου. Καθώς είχα περιττά κιλά απο μωρό. Ιδίως τα τελευταία 10 χρόνια, με το που μπήκα στην εφηβεία, νιώθω οτι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Αγχώνομαι υπερβολικά ακόμη και για να πάω στο περίπτερο. Αγχώνομαι όταν θα μπω σε μμμ αν εχει κόσμο. Αγχώνομαι όταν γνωρίζω νέο κόσμο. Αγχώνομαι σε γνωριμίες και συνεντεύξεις για δουλειά. Αγχώνομαι για να οδηγήσω. Αγχώνομαι για όλα. Νιώθω συνεχώς άχρηστη. Το κύριο πρόβλημα μου όμως είναι οτι αγχώνομαι και ιδρώνω. Και ιδρώνω πολύ. Τρέχουν ρυάκια απο το πρόσωπο μου και εκει αγχώνομαι για αυτό και γίνονται όλα χειρότερα και θέλω να εξαφανιστώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν αντέχω άλλο να επηρεάζει την ζωή και καθημερινότητα μου. Κι όλη αυτή η πίεση χρόνων με έχει κάνει να έχω τα τελευταία χρόνια ξεσπάσματα θυμού, με πιάνει κατάθλιψη, μανία με κλάματα, να θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Γίνομαι παρανοική, υπερβολική κάποιες φορές σε πράγματα που σκέφτομαι αλλά ενώ το καταλαβαίνω δεν μπορώ να με σταματήσω. Το έριχνα πάντα στα κιλά μου, αλλά ενώ με ενοχλούν όσες προσπάθειες κι αν κάνω πέφτουν στο κενό.
Έχει περάσει ή περνάει κάποιος κάτι αντίστοιχο; Πως το αντιμετωπίζει;

Quote:

---

Originally Posted by aretaki12340

Πως το αντιμετωπίζει;

---

δεν το εχω αντιμετωπισει σωστα ποτε μου, αλλα απο οτι ξερω χρειαζεσαι τουλαχιστον ψυχολογο

Quote:

---

Originally Posted by aretaki12340

Καλησπέρα. Ελπίζω να κάνω στη σωστή θεματολογία το thread. Δεν ήξερα που να το πω.
Τελος πάντων. Από πολύ μικρή είχα πρόβλημα με το άγχος και φοβίες, που εντεινόταν και λόγω των κιλών μου. Καθώς είχα περιττά κιλά απο μωρό. Ιδίως τα τελευταία 10 χρόνια, με το που μπήκα στην εφηβεία, νιώθω οτι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Αγχώνομαι υπερβολικά ακόμη και για να πάω στο περίπτερο. Αγχώνομαι όταν θα μπω σε μμμ αν εχει κόσμο. Αγχώνομαι όταν γνωρίζω νέο κόσμο. Αγχώνομαι σε γνωριμίες και συνεντεύξεις για δουλειά. Αγχώνομαι για να οδηγήσω. Αγχώνομαι για όλα. Νιώθω συνεχώς άχρηστη. Το κύριο πρόβλημα μου όμως είναι οτι αγχώνομαι και ιδρώνω. Και ιδρώνω πολύ. Τρέχουν ρυάκια απο το πρόσωπο μου και εκει αγχώνομαι για αυτό και γίνονται όλα χειρότερα και θέλω να εξαφανιστώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν αντέχω άλλο να επηρεάζει την ζωή και καθημερινότητα μου. Κι όλη αυτή η πίεση χρόνων με έχει κάνει να έχω τα τελευταία χρόνια ξεσπάσματα θυμού, με πιάνει κατάθλιψη, μανία με κλάματα, να θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου. Γίνομαι παρανοική, υπερβολική κάποιες φορές σε πράγματα που σκέφτομαι αλλά ενώ το καταλαβαίνω δεν μπορώ να με σταματήσω. Το έριχνα πάντα στα κιλά μου, αλλά ενώ με ενοχλούν όσες προσπάθειες κι αν κάνω πέφτουν στο κενό.
Έχει περάσει ή περνάει κάποιος κάτι αντίστοιχο; Πως το αντιμετωπίζει;

---

Διαβάζοντας το μήνυμά σου ήταν σαν να ακούω τον εαυτό μου.Είμαι 18 ετών, έχω τρομερό θέμα με άγχος, παραπανήσια κιλά που δεν μπορώ να χάσω και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Ένα μέρος του άγχους μου είναι και οι εφιδρώσεις, όπως ανέφερες, οι οποίες δείχνουν ανασφάλεια για την εικόνα μας. Εγώ πήγαινα σε ψυχολόγους που δεν με βοήθησαν, πέρασα και από ψυχίατρο και τώρα το παλεύω με ένα ήπιο αγχολυτικό το bespar αλλά δεν έχω δει αποτέλεσμα. Έχεις κάποιον δικό σου να συζητήσεις ό,τι σε απασχολεί;

Ποσο καιρο εβλεπες ψυχολογο?

Εγώ είμαι σχεδόν 27. Έχω ένα χρόνο που γύρισα στο πατρικό μου. Πριν βρισκόμουν στην πόλη οπου σπουδαζα, είχα μείνει και για μαστερ. Την τελευταία χρονιά που ήμουν εκει λίγο πριν μετακομίσω, εκανα το βημα να παω σε μια ψυχολόγο. Πήγα 3-4 φορές. Ένιωθα οτι δεν καταλάβαινε. Και άρχισα να συμπεριφέρομαι όπως κάνω συχνά στους γύρω μου. ότι "όλα καλά" και να σταματήσω. Έχω κάποιες φίλες που μοιράζομαι κάποια πράγματα, όχι όλα όλα. Αλλά νιώθω οτι δεν καταλαβαίνουν επίσης. Ή απλά σκέφτομαι ότι δεν θέλω να τις φέρω σε δύσκολη θέση. Τώρα που επέστρεψα, προσπαθώ να μοιραστώ με τους δικούς μου οτι κάτι δεν πάει καλά με μένα, αλλά μόλις είναι να πω οτι θελω να επισκεφτώ ψυχολόγο κάπου κομπλάρω. Η πόλη που μένω είναι μικρή και χωρίς καλή συγκοινωνία. Θέλω να πάω σε καποιον ειδικό αλλά δεν είναι εύκολο να βρω κάποιον. Όχι όσον αφορά το δεν υπάρχουν αλλά το να είναι κάποιος καλός που θα με βοηθήσει πραγματικά.

Quote:

---

Originally Posted by aretaki12340

Εγώ είμαι σχεδόν 27. Έχω ένα χρόνο που γύρισα στο πατρικό μου. Πριν βρισκόμουν στην πόλη οπου σπουδαζα, είχα μείνει και για μαστερ. Την τελευταία χρονιά που ήμουν εκει λίγο πριν μετακομίσω, εκανα το βημα να παω σε μια ψυχολόγο. Πήγα 3-4 φορές. Ένιωθα οτι δεν καταλάβαινε. Και άρχισα να συμπεριφέρομαι όπως κάνω συχνά στους γύρω μου. ότι "όλα καλά" και να σταματήσω. Έχω κάποιες φίλες που μοιράζομαι κάποια πράγματα, όχι όλα όλα. Αλλά νιώθω οτι δεν καταλαβαίνουν επίσης. Ή απλά σκέφτομαι ότι δεν θέλω να τις φέρω σε δύσκολη θέση. Τώρα που επέστρεψα, προσπαθώ να μοιραστώ με τους δικούς μου οτι κάτι δεν πάει καλά με μένα, αλλά μόλις είναι να πω οτι θελω να επισκεφτώ ψυχολόγο κάπου κομπλάρω. Η πόλη που μένω είναι μικρή και χωρίς καλή συγκοινωνία. Θέλω να πάω σε καποιον ειδικό αλλά δεν είναι εύκολο να βρω κάποιον. Όχι όσον αφορά το δεν υπάρχουν αλλά το να είναι κάποιος καλός που θα με βοηθήσει πραγματικά.

---

Προσπαθείστε να βρείτε κάποιον ειδικό που να σας ταιριάζει. Επειδή δεν συνεννοηθήκατε με έναν δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιος να σας βοηθήσει. Απλά προηγουμένως ρώτησα για το περιβάλλον σας σε περίπτωση που μπορεί κάποιος συγγενής ή φίλος να σας καταλάβει και να σας στηρίξει αλλά όπως είπατε κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.

aretaki όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών πως κύλησαν; Δούλευες ταυτόχρονα με τις σπουδές; Είχες ασχολίες; Έκανες πολλές παρέες, εξόδους, φλερτ και τα σχετικά; Θέλω να πω τόλμησες να πειραματιστείς με το περιβάλλον σου και τα όρια σου βρε παιδί μου ή κρυβόσουν στο καβούκι σου με την πρώτη ευκαιρία; Η έκθεση σε αυτά που μας φοβίζουν και σε καταστάσεις όπου αισθανόμαστε άβολα είναι το πρώτο βήμα για να τα καταπολεμήσουμε όλα αυτά που μας φοβίζουν και μας χαλάνε. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Είμαι πολύ υπέρ των ψυχολόγων, αλλά θεωρώ ότι ιδίως στα ψυχολογικά που έχουν να κάνουν με την διάθεση και με το άγχος είναι σημαντικό να το δουλεύουμε και μόνοι μας, να ζορίζουμε τον εαυτό μας και να μην μένουμε αδρανείς. Μην φοβάσαι τις αλλαγές. Γνώρισε κόσμο και πειραματήσου με διαφορετικά πρόσωπα, δραστηριότητες και καταστάσεις. Όσο αμήχανα κι αν αισθανθείς στην αρχή, ακόμα κι αν προσωρινά νοιώθεις χειρότερα, με τον καιρό θα δεις ότι και το άγχος σου θα μειωθεί, και η αυτοπεποίθησή σου θα ανέβει. Κι όσο πιο ήρεμη και με αυτοπεποίθηση είσαι, τόσο αυτό θα εκπέμπεις και στους άλλους.