Πως αλλάζει κανείς εαυτό?
Είμαι τόσο θυμωμένος,αγανακτισμένος, εξοργισμένος μ'αυτόν τον κωλοεαυτό που έχω μπλέξει, που αν και το να αλλοτριωθώ απ'αυτόν είναι διαχρονικά μια από τις μεγαλύτερες ανασφάλειές μου,αυτήν την στιγμή χωρίς δεύτερη σκέψη θα τον πουλούσα,θα τον παρατούσα,θα τον έδινα, στεγνά!...Θα τον αντάλλαζα με κάποιον πιο αποφασιστικό και πιο ''απλό''...Με κάποιον που δεν θα λειτουργεί με δεύτερες,τρίτες,τέταρτες, πεντακοσιοστές σκέψεις...Με κάποιον που θα βολεύεται με κάτι λιγότερο απ'το τέλειο και το ιδανικό,που θα κάνει κάποιες υποχωρήσεις και εκπτώσεις γνωρίζοντας ότι αξίζει να τις κάνει γιατί θα ανταμοιφθεί,ακόμα και αν δεν ανταμοιφθεί με το τέλειο.
Σήμερα πήγα ακόμη μια φορά για μπάνιο,αυτην την φορά στην Λούτσα/Αρτέμιδα,στο τέρμα,μόνος μου.
Και εκεί που έβγαινα απ'την θάλασσα και πήγαινα να ξαπλώσω στην πετσέτα, βλέπω μια κοπέλα με ένα μαγνητικό/υπνωτιστικό/θέλωνατηνκοιτάωγιατουπόλο ιποτηςζωήςμου βλέμμα, να με έχει καρφώσει και να μην διώχνει το βλέμμα της από πάνω μου....Δεν ήταν η whoa! γκόμενα...Αλλά αυτό το βλέμμα δεν το αντάλλαζα με 10 VS μοντέλα...Είχε και καμμια δεκαριά παραπανίσια κιλά,αλλά το σώμα της ήταν τόσο σφιχτό που μου σηκώθηκε(αυτό με έκανε να αναθεωρήσω και την εμμονή που έχω με τον slender σωματότυπο)...Και σίγουρα δεν ήταν Ελληνίδα,μάλλον Αλβανίδα ή κάπου απ'τα Βαλκάνια...Ξαπλώνω μπρούμυτα και σταυρώνω τα χέρια κάτω απ'το σαγόνι και τη χαζεύω...Αυτή εξακολουθεί να με κοιτάζει...Για περίπου 30 δευτερόλεπτα,έπαθα ένα distancing...Χάθηκα στα μάτια της...Ξέχασα και την κατάθλιψη και τον πόνο και την γαμημένη την ζωή μου που την σπαταλώ χωρίς έλεος...Επειτα εγώ παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της και σκάω ένα γέλιο προς τον εαυτό μου...Ενα γέλιο που κωδικοποιούσε το μήνυμα ''Τι πλάκα που έχει η ζωή...και πόσο θέλω να την σκίσω που έχει τόσο πλάκα''...Την ξανακοιτάω και εξακολουθούσε να με κοιτάζει στα μάτια και γέλασε που με είδε να γελάω....Σηκώνομαι με πρόθεση να πάω να της μιλήσω,και τι κάνω?...Στρίβω και πάω και βουτάω χαχαχα!...Μέσα στο δευτερόλεπτο που είχα για να επιλέξω κατεύθυνση,πέρασαν απ'το μυαλό μου 187.364.393.387 σκέψεις...''Και τι θα της πω όταν με ρωτήσει τι κάνω στην ζωή μου?Πως θα της πω ότι με έχει γονατίσει η κατάθλιψη εδώ και χρόνια και δεν με αφήνει να ζήσω μια φυσιολογική ζωή?Πως θα της πω ότι αυτήν την στιγμή δεν είμαι τίποτα από αυτά που θα ήθελα ή που θα έπρεπε να είμαι?''...Και η άλλη, η κορυφαία σκέψη...Και αν την γνωρίσω και ξενερώσω και χαλάσει αυτή η ωραία εικόνα που έχω?...Ε,κάτσε τώρα με την εικόνα,μαλάκα....Πως είναι δυνατόν να χωράνε τόσες σκέψεις σε τόσο μικρό χρόνο...Τί είδους αλγόριθμος τις συμπιέζει?
Και επανέρχομαι στο ερώτημα του νήματος...Πως αλλάζει κανείς εαυτό?...Έχω πάρει αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωσικά, αντιεπιληπτικά, mood stabilizers, και δεν την ακούει με τίποτα....Τεθωρακισμένο!...Δε ν αλλάζει ούτε στο παραμικρό.
