Κηδειες .......

Βρε παιδια , δεν ειναι μεγαλη ανοησια οι κηδειες ? εγω δεν παω ποτε σε καμια , γιατι να παω ? , να βλεπω τους αλλους στεναχωρημενους ? ο αποθανων σιγουρα δεν χολοσκαει ......στην Νεα Ορλεανη κανουν παρελαση χορευτικη στην κηδεια , ετσι μπραβο ..... και να λες το ανοητο ' ζωη σε λογου σας ' , λες και λες Χρονια Πολλα , και αυτο να πεις , το ιδιο ειναι , ασε δε το μετα καφεδακι (και εισπρααααααααττουν τα κορακια κι οι παπαδες ) ...........πηγα μια φορα το 89 στην γιαγια μου , μετα πεθανε λαος και λαος , δεν πηγα σε κανενος , οι γονεις μου ζουν , εκει θα παω , αλλα θαθελα να μην ερθει κανενας , θαθελα να πενθησω τον ανθρωπο μου οπως θελω εγω , ουτε χαζοπαρηγοριες θελω , ουτε υστεριες .....
και στο κατω -κατω , αμα δεν πας στην κηδεια καποιου , ουτε αυτος θαρθει μετα στην δικη σου ....

ασε που τωρα θα τραβανε και selfies με τον νεκρο , οχι δεν κανω πλακα , το πιστευω ....

πρεπει να αποενοχοποιηθει η μη παρουσια στις κηδειες , οπως η cbd ενα πραμα .....

Για μένα πάντως, όταν πέθανε η μητέρα μου, ήταν μεγάλη παρηγοριά οι φίλοι και οι συγγενείς που ήρθαν.
Και πριν την κηδεία ήρθε πολύς κόσμος στο σπίτι και μετά στον καφέ... Ήταν μεγάλη παρηγοριά για μένα, με βοήθησε πάρα πολύ.

Κι εγώ βοηθήθηκα πολύ στην κηδεία της γιαγιάς μου (είχε ήδη πεθάνει κι ο παππούς κι όταν πέθανε κι η γιαγιά ήταν too much) από μια φίλη της αρκετά πιο νέα που μαζί με τα συλλυπητήρια μου ευχήθηκε "να πάρεις τις χάρες της γιαγιάς σου" γεγονός που μ' έκανε να νιώσω πόσο πολύ την εκτιμούσε...

Πάντως κι εγώ μόνο σε κηδείες προσώπων που αγαπώ πολύ πηγαίνω ή που τους ξέρω πολύ καλά, μου είναι τόσο δυσβάσταχτη αυτή η διαδικασία που δεν θα πάω π.χ. σε μια γειτόνισσα που είχα απλά μια "καλημέρα" και καμία άλλη επαφή...

Ευχαριστω για τις απαντησεις , ισως ο τροπος που πενθει ο καθενας διαφερει .......εγω οταν ειμαι στεναχωρημενος πολυ για κατι σοβαρο , δεν θελω κανεναν ......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Βρε παιδια , δεν ειναι μεγαλη ανοησια οι κηδειες ? εγω δεν παω ποτε σε καμια , γιατι να παω ? , να βλεπω τους αλλους στεναχωρημενους ? ο αποθανων σιγουρα δεν χολοσκαει ......στην Νεα Ορλεανη κανουν παρελαση χορευτικη στην κηδεια , ετσι μπραβο ..... και να λες το ανοητο ' ζωη σε λογου σας ' , λες και λες Χρονια Πολλα , και αυτο να πεις , το ιδιο ειναι , ασε δε το μετα καφεδακι (και εισπρααααααααττουν τα κορακια κι οι παπαδες ) ...........πηγα μια φορα το 89 στην γιαγια μου , μετα πεθανε λαος και λαος , δεν πηγα σε κανενος , οι γονεις μου ζουν , εκει θα παω , αλλα θαθελα να μην ερθει κανενας , θαθελα να πενθησω τον ανθρωπο μου οπως θελω εγω , ουτε χαζοπαρηγοριες θελω , ουτε υστεριες .....
και στο κατω -κατω , αμα δεν πας στην κηδεια καποιου , ουτε αυτος θαρθει μετα στην δικη σου ....

ασε που τωρα θα τραβανε και selfies με τον νεκρο , οχι δεν κανω πλακα , το πιστευω ....

πρεπει να αποενοχοποιηθει η μη παρουσια στις κηδειες , οπως η cbd ενα πραμα .....

---

Macgyver επειδη το εζησα για 2η φορα προσφατα, εχοντας χασει και τους 2 γονεις μου, θα σου πω το εξης:
αλλιως τα φανταζεσαι οταν εισαι στην απεξω, και αλλιως θα το αντιμετωπισεις οταν βρεθεις στη μεση του χορου. Υπαρχει χαος αναμεσα σε αυτα τα δυο...
επειδη ημουν ενα παιδι, και με οσα ειχα βιωσει, και με το χαρακτηρα που εχω, ο μεγαλυτερος φοβος μου ηταν τι θα κανω αν παθουν κατι οι γονεις μου. Και αυτος ο φοβος με ειχε κανει κατι σαν προστατη, συμπαραστατη, δεκανικι των γονιων. Φανταζομουν οτι θα χασω τη γη κατω απο τα ποδια μου, δεν θα μπορω να ανεπνευσω, η ζωη δεν θα εχει κανενα νοημα γιατι δεν θα υπαρχουν οι μονοι ανθρωποι που παντα ηταν διπλα μου, θα κλαιω συνεχως, κλπ κλπ. Εβλεπα συμμαθητριες που εχαναν γονεις και αναρωτιομουν που στο καλο την βρισκουν τετοια ηρεμια? εγω αν ημουν στη θεση τους, θα ειχα εκραγει...

ε λοιπον, δεν εγινε τιποτα απο ολα αυτα. Στη μαμα μου, επειδη ταλαιπωρηθηκε πολυ με χειρουργεια/νοσηλειες, καπου η απωλεια ηρθε σαν παρηγορια οτι επιτελους ηρεμησε και εμεις μαζι της.
Στο μπαμπα μου, που εγινε προσφατα, συνεβη ταυτοχρονα με μια μεγαλη χαρα για τα επαγγελματικα μου, κυριολεκτικα απο τη μια γελουσα και την αλλη εκλαιγα, ενιωθα τελειως χαμενη, σαν να μην ξερω που παταω και που βρισκομαι...

Οι κηδειες ετσι οπως τις βλεπουμε στην τηλεοραση για τους σελεμπριτυς, σορρυ αλλα ειναι για τα πανηγυρια. Σελφις δυστυχως εχω ακουσει να τραβανε, οπως επισης και φωτος του φερετρου με το νεκρο, το θεωρω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. αν μου συνεβαινε κατι τετοιο, θα ζητουσα απο το ατομο να διαγραψει τη φωτο και να αποχωρησει. το θεωρω ελλειψη σεβασμου προς τον θανοντα και την οικογενεια του.


Εσυ θα επιλεξεις πως θελεις τη κηδεια του δικου σου ανθρωπου. εσυ θα επιλεξεις εκκλησια, θελεις ηρεμα? θα πας καπου ηρεμα, και με λιγο κοσμο, καντο σε αλλη περιοχη οπου εσυ θελεις. Δεν θελεις κηδεια? και παλι εχεις την επιλογη να τιμησεις το φευγιο του αγαπημενου σου με οποιο τροπο εσυ θελεις. Πιστευω ομως οτι και οι ιδιοι διαισθανονται το οτι θα φυγουν, και με τον ενα ή τον αλλο τροπο θα σε προειδοποιησουν...
Και οι λιγοι καλοι που θα ερθουν, θα ερθουν για να τιμησουν αυτον που εφυγε αλλα και αυτον που μενει πισω. Εγω αυτο ενιωσα...

Αγαπητη Μαρα , διαβασα με προσοχη το κειμενο σου , ευχαριστω που μοιραστηκες την εμπειρια σου ........ μου φανηκε χρησιμη , αν και δυσαρεστη , αλλα με ανησυχει η ιδεα να χασω γονεα , δεν ξερω πως ειναι , αλλα δεν βλεπω ναχα καλη αντιδραση , και παλι ευχαριστω για τον κοπο που εκανες να γραψεις ..... να ξερω τι με περιμενει τουλαχιστον , γιατι μπορει να πλακωνομστε συχνα με γονεις , αλλα εδω αλλαζει το πραμα .....

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

μπορει να πλακωνομστε συχνα με γονεις , αλλα εδω αλλαζει το πραμα .....

---

ειδικα σε αυτο θελω να σου πω το εξης:
με τη μανα μου ειχαμε σκοτωθει κατα καιρους. Εχω πει πολλες φορες οτι οταν ημουν μικρη φανταζοταν διαφορα και μου ειχε κανει τη ζωη πατινι. Οσο ζουσε ενιωθα οτι την αγαπουσα πολυ, και θα μου ελειπε αν εφευγε...που θα εβρισκα αλλον-η να μιλαμε, να με ακουσει εστω κι αν καταληγουμε να σκοτωνομαστε? Σαφως και ηξερα οτι με αγαπουσε πολυ αλλα καπου το εχανε, καπου η συνταγη χαλαγε...

Οταν μου ειπαν οτι ειχε φυγει στο νοσοκομειο, και πηγα να τη δω, θα σου κανει εντυπωση αλλα δεν ενιωσα τιποτα. Ξαφνιαστηκα κι εγω με αυτο. Δεν υπηρχε αγαπη μεσα μου. Συμπαρασταση για το δραμα που ζουσε μια ζωη ναι, λυπη ναι, διαθεση να την προστατευω ναι, επιθυμια να γινω η μητερα τερεζα για αυτην ναι. Αλλα αγαπη ανευ ορων, απεριοριστη, με εμπιστοσυνη, οχι. Ενιωσα οτι μου εφυγε μια μεγαλη ευθυνη, οχι οτι ανακουφιστηκα, οτι απλα ολοκληρωθηκε ενας κυκλος. Και ενιωσα οτι επιτελους ημουν ελευθερη...χωρις να πρεπει να της δινω λογο για ό,τι κανω, και να νιωθω ευθυνη για ό,τι γινεται, και ενοχες, βαριες ενοχες, για πραγματα που δεν πηγαιναν καλα χωρις να ειναι στο χερι μου...Δεν μου βγηκε ουτε ενα δακρυ...ειχα κλαψει τοσο πολυ μια ζωη που δεν....
Αυτο δεν σημαινει ομως οτι την κατηγορησα ποτε σε κανεναν συγγενη της ή γειτονα, δεν το επαιξα ποτε θυμα σε κανεναν, ουτε μιλησα ποτε αρνητικα για αυτην. Μονο εκανα ενα βημα μπροστα.

Με το μπαμπα μου ενιωσα οτι μου εσχισαν ενα κομματι απο την καρδια μου, κι ακομα ετσι νιωθω. Επειδη εφυγε μπροστα μου, θυμαμαι γυρισε με κοιταξε πηρε μια βαθια ανασα και εφυγε....ημουν η τελευταια του εικονα σε αυτο τον κοσμο!! Το πιστευω οτι αν δεν ηταν αυτος, η μανα μου θα με ειχε σκοτωσει...Αν δεν ηταν αυτος δεν θα ενιωθα την οποια ασφαλεια ενιωσα για να μεγαλωσω. Και χαρη σε αυτον ενιωσα και νιωθω οτι εστω ενας ανθρωπος σε αυτη τη ζωη με αγαπησε αληθινα και ειλικρινα, χωρις ορους, χωρις να πρεπει να αποδειξω κατι, χωρις να πιεζομαι να φτασω τον παρα πολυ υψηλο πηχυ και να καταληγω να τρωω τα μουτρα μου και να φορτωνομαι τις ενοχες για την αποτυχια μου...
Επειδη παραπονιομουν πολλες φορες για τη δουλεια που δεν ειχα, μου ελεγε οτι για μενα οσα εκανες ειναι υπεραρκετα, να ζησεις τη ζωη σου, να μην κουραζεσαι. Και τελικα το απιστευτο, πανω στο φευγιο του, και δουλεια καλη βρεθηκε υστερα απο 8 χρονια, και σπιτι, και ολα... Εχω αδικο να πιστευω και να νιωθω οτι μου τα εδωσε αυτος??

Αν μπορουσα τωρα να τους δω, που πολυ θα το ηθελα, οσον αφορα τη μαμα μου, θα ηθελα να τη δω, να της πω τα νεα μου και να μου πει πως ειναι...και φυσικα να ακουσω ενα μπραβο για οσα εκανα, αλλα απο την αλλη ειμαι σιγουρη οτι θα μου ελεγε η δουλεια σε εφαγε, ή δεν επρεπε να σπουδασεις ή με ποιον αλητη κολλησες και δεν παντρευτηκες... παλι ενοχες δηλαδη.
Για το μπαμπα μου δεν υπαρχουν λογια, μονο μια μεγαλη αγκαλια που χωραει τα παντα!

Φέτος έχασα το μπαμπά μου και μετά από λίγο τη θεία μου. Πήγα δυο φορές σε κηδεία. Φυσικά είναι πολύ επώδυνο να χάνεις στα ξαφνικά το γονιό σου ενώ τη προηγούμενη μέρα να τον βλέπεις καλά. Ακόμα δεν μπορώ να ξεστομίσω ότι πέθανε ο μπαμπάς μου, λέω έφυγε και κοιμάται για να ψευτο παρηγορήσω τον πληγωμένο μου εαυτό. Ένιωθα τελείως χαμένη, η ψυχή μου να σκίζεται στα δύο βλέποντας το μπαμπά μου στο φέρετρο χωρίς ζωή σαν μια κέρινη κούκλα αλλά γαλήνια. Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα τον χάσω τόσο νέα και ακόμα μετά από 7 μήνες πλέον δεν έχω συνέλθει καλά. Τον Ιούνιο χάνω και τη θεία μου και φυσικά έκλαψα, αλλά όχι όπως το πόνο για το πατέρα. Οι κηδείες είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός στα αγαπημένα μας πρόσωπα που πρέπει να τελούνται, είναι ένας φόρος τιμής, ένα τελευταίο φιλί και ένα πονεμένο χάδι. Κατά τα άλλα συμφωνώ πως μέσα στον ανθρώπινο πόνο στήνεται μια μεγάλη επιχείρηση που εισπράττει χρήματα πολλά από αυτούς που έμειναν πίσω.