Γεια σας..είμαι 29 χρονών. Στα 17,5 εκανα την πρώτη μου σχέση. Ημασταν μαζί 2,5 χρόνια.Ολα ήταν καλά τους πρώτους 2μήνες ..μετά άρχισε να γίνετε ζηλιάρης,κτητικός,κ μαλώναμε συνέχεια.Σιγά σιγά γινόταν ακόμα χειρότερος...ζήλευε τον μπαμπά μου,με εκοψε απο όλες τις φιλες μου,άρχισε κάποιες φορές να με παρακολουθεί,και γενικάνα ελένχει τι θα πω κ τι θα κάνω...έγινε ανυπόφορο.Το χειρότερο κομμάτι άρχισε μετά τον πρώτο χρόνο.αρχισε να με πιέζει κ στο sex..Ηθελε καθε μέρα οποτε ήθελε κ ότι ηθελε χωρίς να εχει σημασια αν εγώ θέλω..οκ το δεχόμουν γιατί με έπεισε οτι εγώ εχω θέμα που δεν θελω και οτι ειμαι ξενέρωτη.Αρχισα να το πιστεύω οτι εχο πρόβλιμα που δεν μου άρεσε.Νόμιζα οτι δέν ήμουν φισιολογική.Οσο περνουσε ο καιρος χειροτέρευε.Γινόταν ακομα πιο οπότομος μαζί μου.Ζητούσε περίεργα πράγματα που του ελεγα οτι δεν θελω αλλα με αγνοούσε.πονούσα αφόρητα κ αύτος γελούσε κ χαιρόταν για τα προσόντα του.το μόνο που τον αταματούσε ήταν όταν ημουν αδιάθετη κ το χρησιμοποιούσα να γλιτώσω καμιά μερα ακόμα αλλα στο τέλος ουτε με αυτο δεν κρατιοταν.Εκλεγα κ όταν με έβλεπε μου ελεγε <<Σιγα τι σου έκανα και κλαίς?>>.Καποια στιγμή σταμάτισα να αντιδραώ. παραδόθηκα εντελώς.Δεν ενιώθα πονο πια...δεν είχε σήμασια τιποτα.Απλα πήγαινα σπίτι του τελείωνε κ έφευγα .τους τελευταίους μήνες τους θυμάμαι ελάχιστα.κ εχω ξεχάσει πολλά κομματια..Ενιωθα μόνη κ φοβόμουν οτι δεν θα μπορέσω να φύγω ποτε ,και η που θα ζήσω ολη την ζωή μου με αυτόν η θα αυτοκτονίσω.Δεν μπορουσα να δώ αλλη λύση.Εκανα μια αποτυχημένη απόπειρα που μόνο μετά απο καποια χρονια το είπα σε καποιον. ΕΥΤΥΧΩΣ που ειδε η αδερφή μου το ημερολόγιο μου και τρόμαξε και με έπεισε να πάω σε ψυχολογο και κατάφερα να χώρισω .Καταφερα με την βοηθεια τις ψυχολογου μου να κανω μια σχεση μετα απο 3 χρονια οπου ειμαι ακομα μαζι του.Του χροσταω παρα πολλα ...ειναι πολύ υπομονετικός.το θέμα μου ειναι οτι ακομα και τώρα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.Εχει εναν χρονο που χρειάστικα και φαρμακευτικη αγωγη λογο καταθλιψης..Νομίζω δεν θα τελειώσει ποτε το μαρτηριο μου.Δυσκολευομαι ακόμα και με τα χάπια.Εχω φοβίες με τουσ αντρες ...ακομα και με τον φιλο μου που κσερο οτι δεν θα μου κάνει κακο ποτέ αλλα δεν θέλω να με αγκαλιαζει οταν σκεύτομαι τον αλλον....εχω εφιαλτες...ερχονται ξανά και ξανά εικόνες απο τότε..κάνω εμετους και φοβαμαι πολυ γιατι ήδη εχω γαστροισοφαγικη παλινδρόμιση.Ακομα καμιά φορα σκεύτομαι οτι μπορεί να τα φανταστικα όλα η οτι εχω μεγαλοποιησει στο μυαλό μου το θέμα και θα έπρεπε να το εχω ξεχάσει.Νιώθω πάρα πολυ ασχημα γιαυτό.Εχουν περάσει τόσα χρόνια κ εγώ εκει σκαλομένη.Νομίζω οτι παραείμαι ευαισθητη.Ειναι φυσιολογικλο που αργώ τόσο?
