χωρισμος και πονος

Καλησπερα ειμαι νεα στο φορουμ και θα ηθελα την βοηθεια σας. Πριν ενα μηνα χωρισα με τον συντροφο μου που ημασταν μαζι 3 χρονια. Τρια χρονια που εγω εδωσα και την ψυχη μου σε αυτη την σχεση. Εκανα παρα πολλες θυσιες για να ειμαι μαζι του, εχασα πολλους ανθρωπους απο την ζωη μου, ενα διαστημα που εργαζομουν εκτος αθηνων εκανα συνεχως ταξιδια για να τον βλεπω εστω και λιγο. Ολα αυτα μονοπλευρα. Δυστυχως σε αυτη την σχεση εγω αγαπησα πιο πολυ(το ελεγε και ο ιδιος μαλιστα) εχασα ολοκληρωτικα τον εαυτο μου για να ειμαι μαζι του, εγινα μια αλλη ομως το καταλαβα αργα. Ζηλευε παθολογικα, ειχε μεγαλα θεματα με το που βγαινω και με ποιον και αυτος ηταν και ο λογος που τσακωνομασταν συνεχως. Να προσθεσω οτι σαν χαρακτηρας ειναι πολυ εκδικητικος, οταν δει κατι που δεν του αρεσει θα κοιταξει να σε πονεσει για να παρει το αιμα του πισω. Παρολα αυτα οποτε ημασταν μαζι εδειχνε να με θελει πολυ, να μην θελει να με χασει και ας το εδειχνε με τον τροπο του. Το τελευταιο διαστημα με απευφεγε. Εβρισκε συνεχως δικαιολογιες για να μην βρισκομαστε, ηταν απομακρος και κλειστος. Εν τελη βρηκε την αφορμη με ενα μηνυμα για χρονια πολλα στα γενεθλια μου απο εναν φιλο που χα πολυ καιρο να μιλησω. Θολωσε με εβρισε μου ειπε οτι τελειωσαμε και σηκωθηκε και εφυγε. Απο τοτε και τι δεν εκανα για να τον πλησιασω. Του στελνα μηνυματα\, τον επαιρνα τηλεφωνα απεγνωσμενα κλαιγοντας γιατι τον ηθελα πισω. Αυτος παγος. Ενας ξενος. Δεν μου απαντουσε αλλα και οποτε το εκανε μου ελεγε οτι τον ενοχλω οτι θελει να κανει την ζωη του και οτι του τελειωσε. Του τελειωσε ετσι απλα...Τρια χρονια μεσα σε ενα μηνα τα ξεγραψε λες και δεν υπηρχαν ποτε... Ομως εγω ποναω..Ποναω πολυ γιατι του εδωσα ενα κομματι του εαυτου μου. Εγω διαλυομαι,δεν μπορω να βγω απο το σπιτι ειμαι συνεχως θλιμμενη, καλα καλα δεν τρωω και δεν κοιμαμαι, και αυτος μαθαινω οτι ειναι μια χαρα. Μαλιστα τηην τελευταια φορα που μιλησαμε μου ειπε πως παρολο που εχι συναισθηματα για μενα και δεν με χει ξεπερασει, οτι δεν του λειπω, οτι ειναι καλυτερα και ηρεμος πλεον ενω εγω ειμαι χιλια κομματια. Πλεον σταματησα να εκβιαζω καταστασεις. Δεν του χω ξαναμιλησει και προσπαθω πολυ να μην μπαινω στην διαδικασια να μαθαινω τι κανει και που ειναι. Πως ομως να απαλυνω τον πονο? Πως μπορει ενας ανθρωπος που του χεις δωσει ουσιαστικα την ζωη σου να ειναι τοσο αχαριστος και να τα πεταει στα σκουπιδια? Ξερω οτι θα μου πειτε οτι ο χρονος τα γιατρευει ολα. Ειναι αληθεια και εχω περασει και απο χωρισμο στο παρελθον. Ομως αυτη την φορα ποναω παρα πολυ. Νιωθω οτι δεν με αναγνωριζω. Τι να κανω για να ηρεμησω? Πως μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου και την καρδια μου εναν ανθρωπο που παρολο που ηταν τοσο καιρο μαζι μου, φανηκε στο τελος τοσο ακαρδος?
Σας ευχαριστω και συγνωμη για το μεγαλο κειμενο

Ευτυχώς γλύτωσες...
Βρες κάτι να ασχολείσαι για να περνά ο χρόνος.

Quote:

---

Originally Posted by anonymh

Καλησπερα ειμαι νεα στο φορουμ και θα ηθελα την βοηθεια σας. Πριν ενα μηνα χωρισα με τον συντροφο μου που ημασταν μαζι 3 χρονια. Τρια χρονια που εγω εδωσα και την ψυχη μου σε αυτη την σχεση. Εκανα παρα πολλες θυσιες για να ειμαι μαζι του, εχασα πολλους ανθρωπους απο την ζωη μου, ενα διαστημα που εργαζομουν εκτος αθηνων εκανα συνεχως ταξιδια για να τον βλεπω εστω και λιγο. Ολα αυτα μονοπλευρα. Δυστυχως σε αυτη την σχεση εγω αγαπησα πιο πολυ(το ελεγε και ο ιδιος μαλιστα) εχασα ολοκληρωτικα τον εαυτο μου για να ειμαι μαζι του, εγινα μια αλλη ομως το καταλαβα αργα. Ζηλευε παθολογικα, ειχε μεγαλα θεματα με το που βγαινω και με ποιον και αυτος ηταν και ο λογος που τσακωνομασταν συνεχως. Να προσθεσω οτι σαν χαρακτηρας ειναι πολυ εκδικητικος, οταν δει κατι που δεν του αρεσει θα κοιταξει να σε πονεσει για να παρει το αιμα του πισω. Παρολα αυτα οποτε ημασταν μαζι εδειχνε να με θελει πολυ, να μην θελει να με χασει και ας το εδειχνε με τον τροπο του. Το τελευταιο διαστημα με απευφεγε. Εβρισκε συνεχως δικαιολογιες για να μην βρισκομαστε, ηταν απομακρος και κλειστος. Εν τελη βρηκε την αφορμη με ενα μηνυμα για χρονια πολλα στα γενεθλια μου απο εναν φιλο που χα πολυ καιρο να μιλησω. Θολωσε με εβρισε μου ειπε οτι τελειωσαμε και σηκωθηκε και εφυγε. Απο τοτε και τι δεν εκανα για να τον πλησιασω. Του στελνα μηνυματα\, τον επαιρνα τηλεφωνα απεγνωσμενα κλαιγοντας γιατι τον ηθελα πισω. Αυτος παγος. Ενας ξενος. Δεν μου απαντουσε αλλα και οποτε το εκανε μου ελεγε οτι τον ενοχλω οτι θελει να κανει την ζωη του και οτι του τελειωσε. Του τελειωσε ετσι απλα...Τρια χρονια μεσα σε ενα μηνα τα ξεγραψε λες και δεν υπηρχαν ποτε... Ομως εγω ποναω..Ποναω πολυ γιατι του εδωσα ενα κομματι του εαυτου μου. Εγω διαλυομαι,δεν μπορω να βγω απο το σπιτι ειμαι συνεχως θλιμμενη, καλα καλα δεν τρωω και δεν κοιμαμαι, και αυτος μαθαινω οτι ειναι μια χαρα. Μαλιστα τηην τελευταια φορα που μιλησαμε μου ειπε πως παρολο που εχι συναισθηματα για μενα και δεν με χει ξεπερασει, οτι δεν του λειπω, οτι ειναι καλυτερα και ηρεμος πλεον ενω εγω ειμαι χιλια κομματια. Πλεον σταματησα να εκβιαζω καταστασεις. Δεν του χω ξαναμιλησει και προσπαθω πολυ να μην μπαινω στην διαδικασια να μαθαινω τι κανει και που ειναι. Πως ομως να απαλυνω τον πονο? Πως μπορει ενας ανθρωπος που του χεις δωσει ουσιαστικα την ζωη σου να ειναι τοσο αχαριστος και να τα πεταει στα σκουπιδια? Ξερω οτι θα μου πειτε οτι ο χρονος τα γιατρευει ολα. Ειναι αληθεια και εχω περασει και απο χωρισμο στο παρελθον. Ομως αυτη την φορα ποναω παρα πολυ. Νιωθω οτι δεν με αναγνωριζω. Τι να κανω για να ηρεμησω? Πως μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου και την καρδια μου εναν ανθρωπο που παρολο που ηταν τοσο καιρο μαζι μου, φανηκε στο τελος τοσο ακαρδος?
Σας ευχαριστω και συγνωμη για το μεγαλο κειμενο

---

Και πολύ κράτησε αυτή η σχέση..δεν μου λες ρε κοπέλια .τι ακριβώς αγάπησες από αυτό το πράγμα που τον περιγράφεις για άνθρωπο????μια γλυκιά κουβέντα δεν σου έχει πει..σου έχει κάνει τη ζωή ποδήλατο..δεν τολμάς να μιλήσεις με άνθρωπο στο βγάζει απτή μύτη..από τη λες έχεις χάσει πολλούς ανθρώπους εξαιτίας του...έφτασες σε σημείο ούτε εσύ η ίδια να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου..το μόνο που δεν έκανε ακόμα να σε πλασάρει σε άλλον με πληρώμει.επιτηδες που και που σε πετάει και καμία κουβέντα του τύπου σε αγαπώ για να σε δέσει και τελείωσε....
Αν θέλεις τη γνώμη μου ούτε καν να τον ψάξεις..και αν σε πάρει αυτός η έρθει να σε δει κλειστή του πόρτα.μην σηκώνης τα τηλ.
Όπως λέει και ο φίλος από πάνω γλύτωσες..αυτή δεν ήταν σχέση..πλήρωσες αμαρτίες φτάνει..βρες άλλον και ξεκινά νέα σχέση..και σιγά το πολυέλαιο..καθέσε και στεναχωριέσαι κι όλας...
Υ.γ
Καλώς ήρθες στο φόρουμ
Υ.γ2
Πολλοι χωρισμοί έχουν πέσει στο φόρουμ τελευταία.επιδημια έπεσε??

Quote:

---

Originally Posted by anonymh

Καλησπερα ειμαι νεα στο φορουμ και θα ηθελα την βοηθεια σας. Πριν ενα μηνα χωρισα με τον συντροφο μου που ημασταν μαζι 3 χρονια. Τρια χρονια που εγω εδωσα και την ψυχη μου σε αυτη την σχεση. Εκανα παρα πολλες θυσιες για να ειμαι μαζι του, εχασα πολλους ανθρωπους απο την ζωη μου, ενα διαστημα που εργαζομουν εκτος αθηνων εκανα συνεχως ταξιδια για να τον βλεπω εστω και λιγο. Ολα αυτα μονοπλευρα. Δυστυχως σε αυτη την σχεση εγω αγαπησα πιο πολυ(το ελεγε και ο ιδιος μαλιστα) εχασα ολοκληρωτικα τον εαυτο μου για να ειμαι μαζι του, εγινα μια αλλη ομως το καταλαβα αργα. Ζηλευε παθολογικα, ειχε μεγαλα θεματα με το που βγαινω και με ποιον και αυτος ηταν και ο λογος που τσακωνομασταν συνεχως. Να προσθεσω οτι σαν χαρακτηρας ειναι πολυ εκδικητικος, οταν δει κατι που δεν του αρεσει θα κοιταξει να σε πονεσει για να παρει το αιμα του πισω. Παρολα αυτα οποτε ημασταν μαζι εδειχνε να με θελει πολυ, να μην θελει να με χασει και ας το εδειχνε με τον τροπο του. Το τελευταιο διαστημα με απευφεγε. Εβρισκε συνεχως δικαιολογιες για να μην βρισκομαστε, ηταν απομακρος και κλειστος. Εν τελη βρηκε την αφορμη με ενα μηνυμα για χρονια πολλα στα γενεθλια μου απο εναν φιλο που χα πολυ καιρο να μιλησω. Θολωσε με εβρισε μου ειπε οτι τελειωσαμε και σηκωθηκε και εφυγε. Απο τοτε και τι δεν εκανα για να τον πλησιασω. Του στελνα μηνυματα\, τον επαιρνα τηλεφωνα απεγνωσμενα κλαιγοντας γιατι τον ηθελα πισω. Αυτος παγος. Ενας ξενος. Δεν μου απαντουσε αλλα και οποτε το εκανε μου ελεγε οτι τον ενοχλω οτι θελει να κανει την ζωη του και οτι του τελειωσε. Του τελειωσε ετσι απλα...Τρια χρονια μεσα σε ενα μηνα τα ξεγραψε λες και δεν υπηρχαν ποτε... Ομως εγω ποναω..Ποναω πολυ γιατι του εδωσα ενα κομματι του εαυτου μου. Εγω διαλυομαι,δεν μπορω να βγω απο το σπιτι ειμαι συνεχως θλιμμενη, καλα καλα δεν τρωω και δεν κοιμαμαι, και αυτος μαθαινω οτι ειναι μια χαρα. Μαλιστα τηην τελευταια φορα που μιλησαμε μου ειπε πως παρολο που εχι συναισθηματα για μενα και δεν με χει ξεπερασει, οτι δεν του λειπω, οτι ειναι καλυτερα και ηρεμος πλεον ενω εγω ειμαι χιλια κομματια. Πλεον σταματησα να εκβιαζω καταστασεις. Δεν του χω ξαναμιλησει και προσπαθω πολυ να μην μπαινω στην διαδικασια να μαθαινω τι κανει και που ειναι. Πως ομως να απαλυνω τον πονο? Πως μπορει ενας ανθρωπος που του χεις δωσει ουσιαστικα την ζωη σου να ειναι τοσο αχαριστος και να τα πεταει στα σκουπιδια? Ξερω οτι θα μου πειτε οτι ο χρονος τα γιατρευει ολα. Ειναι αληθεια και εχω περασει και απο χωρισμο στο παρελθον. Ομως αυτη την φορα ποναω παρα πολυ. Νιωθω οτι δεν με αναγνωριζω. Τι να κανω για να ηρεμησω? Πως μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου και την καρδια μου εναν ανθρωπο που παρολο που ηταν τοσο καιρο μαζι μου, φανηκε στο τελος τοσο ακαρδος?
Σας ευχαριστω και συγνωμη για το μεγαλο κειμενο

---

μηπως ακριβως με αυτον τον τροπο;
με το να σκεφτεσαι οτι δεν ηταν ο ανθρωπος που ηλπιζες οτι ειναι, ουτε αισθανοταν για σενα αυτα που ηλπιζες οτι αισθανεται;
τι νοημα εχει μια σχεση με εναν ανθρωπο που δεν πολυθελει κι εχει και τοσα θεματα στην προσωπικοτητα του;

θεωρω οτι ο χωρισμος σας εγινε εκ του πονηρου.
οτι οπως κι εσυ ειπες το μνμ ηταν ΑΦΟΡΜΗ , αλλα οχι η αιτια.
η αιτια δεν ξερω ποια ηταν.
μπορει αυτος να ειχε ηδη αλλη κι εσενα να σου εψηνε το ψαρι στα χειλη μην παρεις καμια ευχη απο ανδρα.. συνηθως οι παθολογικα ζηλιαρηδες, ειναι οι πρωτοι που θα απιστησουν.
οπως τον περιγραφεις, δεν σε διεκδικουσε απο αγαπη, σε διεκδικουσε απο ΕΓΩΙΣΜΟ. δεν ηθελε να ασχολειται αλλος με το αποκτημα του, οχι με την αγαπημενη του.
γι αυτο και μπροεσε και ευκολα να απομακρυνθει κι ευκολα να σου πει οτι φευγει, και να ειναι μια χαρα τωρα.

ενας αλλος τροπος για να αρχισεις να ηρεμεις ειναι καιτ ο να βαλεις στις σωστες του διαστασεις αυτο που γινοταν με σενα σε αυτην την σχεση.
μην παραμυθιαζεσαι, δεν εκανες θυσιες για εκεινον.
δεν ηταν θυσιες αυτα που εκανες, ηταν ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ωστε να μπορεις να τον εχεις. μην παιρνεις τον ρολο του οσιομαρτυρα λοιπον.
ησουν σε μια σχεση οπου εσυ ηθελες περισσοτερο.
εκανες παραχωρησεις για να μην τον χασεις, οχι για να του κανεις την χαρη. ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΘΥΣΙΕΣ.
οποτε οταν ηρεμησεις, δες τα πραγματα στις πραγματικες τους διαστασεις, κι αναψε κι ενα κερι στο μποι σου που ξεκουβαλησε ο @@ρας...

το θεμα ειναι ομως, τι ηθελες εσυ διπλα σε αυτον τον εγωιστη και χωρις αισθηματα για σενα, ανδρα;
αν δεν το απαντησεις αυτο, υπαρχει περιπτωση και ο επομενος που θα διαλεξεις να ειναι ιδιος και να ξαναδεις το ιδιο εργο απο την αρχη...
αυτα :)

Νομίζω χρειάζεται να προσέξεις την υγεία σου αυτή την στιγμή, την ψυχολογική κυρίως.

Πιθανώς επλήγει ο εγωισμός σου και νιώθεις αισθήματα κενού από το συνεχές δόσιμο, ταπείνωσης και θλίψης.

Χρειάζεται να κάνεις ότι είναι δυνατόν να διατηρήσεις την αυτοεκτίμηση σου και την αυτοπεποίθηση που μπορεί να μειώθηκε δραματικά. Ίσως αυτός να είναι και από τους παράγοντες που έμενες και αποζητούσες μια κατα τα φαινόμενα ανθυγιεινή σχέση για σένα την ίδια.

Μη πιστεψεις στις παράλογες σκέψεις που δημιουργούνται από τέτοιες καταλήξεις. Δηλαδή ότι ίσως δεν αξίζεις αγάπη και ότι είσαι εσύ η λάθος.
Από όλες τις σχέσεις κάτι μαθαίνουμε. Δεν είμαστε τέλειοι και γίνονται λάθη και από τις δύο πλευρές αλλά η αυτοκριτική πρέπει να είναι σε ρεαλιστική βάση, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με άνθρωπο που δεν νοιζόταν για τα συναισθήματα σου.

Γι'αυτό μη συμπεριφέρεσαι σκληρά στον εαυτό σου όπως σου συμπεριφέρθηκε και αυτός.
Κράτα την αξιοπρέπεια σου ψηλά!!

Μένατε στο ίδιο σπίτι?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μένατε στο ίδιο σπίτι?

---

Καλησπερα μόλις είδα την απάντηση διότι δεν είχα μπει κάποιες μέρες. Όχι μαζί δεν μεναμε εκτός από κάποιες μέρες που εμενε σπίτι μου.
Γενικά η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει. Σταμάτησα όμως εδώ και μερικές μέρες να τον παρακαλάω και να τον ενοχλώ, όμως δεν βλέπω κάποια ανταπόκριση.
Πριν κάποιες μέρες μίλησε με την μητέρα μου και της είπε παρόλο που δεν υπάρχει κάτι άλλο στην ζωή του δεν θα τα ξαναβρεί μαζί μου.
Έναν μήνα τον πίεσα και γω πολύ με μηνύματα τηλέφωνα κλάματα. Ίσως τον απομάκρυνα ακόμα περισσότερο.
Δεν ξέρω πια αν ακόμα και ήσυχο που τον έχω αφήσει θα σκεφτεί να μιλήσουμε από κοντά
Είμαι απελπισμένη

Προσωπικά σου προτείνω να μην ξαναεπιδιώξεις να τα βρείτε Γιατί αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα σου κάνει καλό ψυχολογικά. Αυτή η σχέση σε διέλυε ακόμα και όταν ήσασταν μαζί. Ποιο το νόημα? Η καλύτερη λύση, και το ξέρω Είναι δύσκολο, είναι να προχωρήσεις και να κάνεις κάποια στιγμή και μία σχέση στην οποία θα νιώθετε και οι δύο όμορφα και θα δίνεται και οι δύο πράγματα.

Quote:

---

Originally Posted by Jane Lovegood

Προσωπικά σου προτείνω να μην ξαναεπιδιώξεις να τα βρείτε Γιατί αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα σου κάνει καλό ψυχολογικά. Αυτή η σχέση σε διέλυε ακόμα και όταν ήσασταν μαζί. Ποιο το νόημα? Η καλύτερη λύση, και το ξέρω Είναι δύσκολο, είναι να προχωρήσεις και να κάνεις κάποια στιγμή και μία σχέση στην οποία θα νιώθετε και οι δύο όμορφα και θα δίνεται και οι δύο πράγματα.

---

Συμφωνώ απόλυτα..ο έρωτας με έρωτα περνάει

Quote:

---

Originally Posted by Jane Lovegood

Προσωπικά σου προτείνω να μην ξαναεπιδιώξεις να τα βρείτε Γιατί αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα σου κάνει καλό ψυχολογικά. Αυτή η σχέση σε διέλυε ακόμα και όταν ήσασταν μαζί. Ποιο το νόημα? Η καλύτερη λύση, και το ξέρω Είναι δύσκολο, είναι να προχωρήσεις και να κάνεις κάποια στιγμή και μία σχέση στην οποία θα νιώθετε και οι δύο όμορφα και θα δίνεται και οι δύο πράγματα.

---

Δυστυχώς ή ευτυχώς μου λένε το ίδιο πράγμα όλοι αλλά εμένα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό το πράγμα να το βάλω στο μυαλό μου και όλο αυτό με καταβάλει τόσο σωματικά όσο ψυχικά. Πες το συνήθεια πες το εγωισμό πες το συναίσθημα είχα μάθει μαζί του και όλο αυτόν τον καιρό έχω διαλυθεί, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος δείχνει να το απολαμβάνει.

Πάντως εκείνος δεν φαίνεται να έχει διάθεση να τα ξαναβρείτε. Αυτό εσένα δεν σου αρέσει καθόλου, αλλά θα σε βοηθήσει να μην ξαναμπλεχτείς στην ίδια ιστορία. Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να πας σε έναν ψυχολόγο μήπως και σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις?

O πονος του χωρισμου απο εναν δεσμο ξεπερνιεται μονον κανοντας εναν καινουριο δεσμο ...........και δεν ξανακοιταμε πισω ........

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

O πονος του χωρισμου απο εναν δεσμο ξεπερνιεται μονον κανοντας εναν καινουριο δεσμο ...........και δεν ξανακοιταμε πισω ........

---

Δεν το πιστεύω αυτό γιατί αν έχεις βγει πληγωμένος μάλιστα από μια σχέση είναι κρίμα να πληρώσει ο επόμενος τις ανασφάλειες σου και πιθανώς το ότι δεν είσαι έτοιμος για κάτι καινούριο..

Quote:

---

Originally Posted by Jane Lovegood

Πάντως εκείνος δεν φαίνεται να έχει διάθεση να τα ξαναβρείτε. Αυτό εσένα δεν σου αρέσει καθόλου, αλλά θα σε βοηθήσει να μην ξαναμπλεχτείς στην ίδια ιστορία. Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να πας σε έναν ψυχολόγο μήπως και σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις?

---

Το χω σκεφτεί και μου το χουν προτείνει και κοντινά μου πρόσωπα λόγω της χαμηλής αυτοεκτίμησης που μου έχει δημιουργηθεί αλλά δεν ξέρω έχει πάει κανείς να μου πει μια άποψη? Γιατί δεν έχω κάποιον στον περίγυρο μου να μου πει πως είναι σαν ψυχική βοήθεια και αν όντως σε ανακουφίζει...

Quote:

---

Originally Posted by anonymh

Δεν το πιστεύω αυτό γιατί αν έχεις βγει πληγωμένος μάλιστα από μια σχέση είναι κρίμα να πληρώσει ο επόμενος τις ανασφάλειες σου και πιθανώς το ότι δεν είσαι έτοιμος για κάτι καινούριο..

---

Aληθευει οτι ο επομενος θα πληρωσει τα σπασμενα ...........οποτε ειναι θεμα ηθικης ,.......