Καλησπέρα, γράφω εδώ γιατί νιώθω την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου κάποια πράγματα. Το καλοκαίρι ήταν για μένα ένα από τα χειρότερα της ζωής μου, άλλαξα τόπο κατοικίας και εξαιτίας κάποιων γεγονότων έχασα τα άτομα που θεωρούσα φίλους μου. Νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω πουθενά, τα άτομα που κάνω παρέα στην καινούργια πόλη θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς να τα εμπιστευτώ, οι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν, πήγα 2-3 φορές να τους μιλήσω και ή μου φώναζαν ή μου έλεγαν καλά να πάθω που τους εμπιστεύτηκα και τώρα να κάτσω να την πληρώνω. Έχει ήδη 2 μήνες που καπνίζω αλλά ευτυχώς στο σχολείο τα παιδιά με βοηθάνε να μη το κάνω και έτσι έχω μια βδομάδα να κάνω και πιστεύω πως θα καταφέρω να μην καπνίζω. Από την άλλη όμως σκέφτομαι συνέχεια την αυτοκτονία και μελαγχολώ με το παραμικρό,νευριάζω εύκολα και το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω σχολείο να διαβάζω μισή ώρα και μετά να 'μαι ξάπλα. Νιώθω ότι τα παιδιά στο σχολείο μου μιλάνε με το ζόρι γιατί με λυπούνται και ότι καμία κοπέλα δεν με κοιτάει. Μισώ το χρώμα μου γιατί είμαι αρκετά μελαχρινός σαν λατίνος και εκεί που ζούσα πριν μου έλεγαν ότι θα κάνω φόνο γιατί μοιάζω με Κολομβιανό γκανκστερ ή με Πακιστανό και ότι θα τρώω συνέχεια ξύλο. Βασικά είμαι κανονικός Έλληνας αλλά αυτή η αντιμετώπιση με κάνει να αισθάνομαι ξένος στην χώρα μου και στο κάτω κάτω, οι μελαχρινοί τι έχουν; Μια χαρά είναι, ούτε άσχημα χαρακτηριστικά έχω ούτε άπλυτος είμαι η κάτι τετοιο, πάντα ήμουν υπερβολικά σχολαστικός με αυτά και πρόσεχα τα πάντα πάνω μου. Γενικά δεν νιώθω ευτυχισμένος και υποβαθμίζω τον εαυτό μου. Κάθε μέρα κλαίω στα κρυφά και προσπαθώ μετά να δείχνω χαρούμενος πετώντας ανοησίες στο μάθημα ή το παίζω χαλαρός για να μη με λυπούνται περισσότερο. Αν αυτά τα 2 παιδιά δεν με πλησίαζαν πρώτοι στο σχολείο δεν θα είχα κάποιον ούτε περί του μαθήματος να συζητήσω ή να πάρουμε καφέ στο χέρι πριν το μάθημα. Έπειτα δεν έχω ούτε τα κότσια να πω στην κοπέλα που μου γυάλισε να πάμε για καφέ ή να ανταλλάξουμε φβ. Γενικά νιώθω αδύναμος και άχρηστος, πάντα τα θαλασσώνω και δίνω αφορμές να με γελιοποιούν είτε για το χρώμα μου είτε επειδή είμαι ευαίσθητος. Ευτυχώς προς το παρόν δεν έχω βιώσει τέτοιες συμπεριφορές στην κσινούργια πόλη αλλά φοβάμαι. Με λίγα λόγια νιώθω ότι θα εκραγώ και θα κάνω καμία ανοησία όπως να ξαναπιάσω τσιγάρο ή να αρχίσω να κλαίω μπροστά σε όλους. Θέλω βοήθεια!!
