Δεν μπορω να με βοηθησω πια.. δεν ακουει κανεις γυρω μου...

Εχω φτασει σε ενα συμπέρασμα πια τωρα στα 30 μου οτι εχω αρκετα θεματα ψυχολογικα που μαλλον δεν θα διορθωθούν ποτε ... η μονη λυση ειναι πια ο θανατος και δεν μιλαω για αυτοκτονια γιατι εγω απαγορευεται να πεθανω.. αλλα μονο τοτε ξερω οτι δεν θα υποφερω πια .. απο μικρη κοπελα ένιωθα διαφορετική απο πολυ μικρη ηλικία ενιωθα οτι δεν ανήκω πουθενα.. ουτε καν στην ιδια μου την οικογένεια.. απο τα 7 μου άρχισαν ολα πια να πηγαίνουν προς το χειρότερο..ημουν πολυ τυχερη που βγηκα απο αυτο το συμβάν χωρις να βιαστώ .. ομως οταν σε αναγκάζουν να ξαπλώσεις σε ενα κρεββατι κλειδώνουν την πόρτα και να σου βγάζουν τα ρουχαλακια και σε αγγίζουν και σου βάζουν ανάμεσα στα ποδαράκια αυτο που δεν θα έπρεπε μικρο παιδι ουτε να εχει δει καν.. σου μενει αγκάθι λοιπον στην ψυχη σου και οι εικόνες αυτες σου τρώνε καθε μερα που περνάει οτι εχει μεινει απο χαρα..ολα για μενα ειναι ανούσια εδω κατω στον κοσμο σας.. δεν θελω να ξερω κανεναν δεν θελω να βελπω κανεναν..ζω μηχανικά γιατι πρεπει να ζω.. κανεις δεν μπορει να με βοηθησει γιατι πια ειναι αργα..εχω αναγκη να επικοινωνήσω συνηθως μου λενε τους κουραζω δεν παλευομαι μου λενε .. το ξερω δεν με αντεχω ουτε εγω πια .. αλλα ειμαι εδω ακομα φυλακισμενη σε ενα σωμα και η ψυχη Μου απλα θελει να βγει .. γιατι ποναει αλλα κανεις δεν θελει να με ακουσει..

Nothing has been taken from you, since you haven't consented to give it.