Δυατυχώς την πάτησα...

Καλησπέρα. Είναι η πρώτη φορά που γράφω. Την ομάδα την παρακολουθώ τον τελευταίο μήνα περίπου. Απο τότε δλδ που ξεκίνησε το πρόβλημα μου...Είμαι 31 ετών. Στα 19 είχα περάσει ενα μίνι καταθλιπτικό επεισόδιο όπου το ξεπέρασα μόνος μετά απο 3 μήνες. Περάσαν τα χρόνια λοιπόν εφτασα στα 30 και έκανα σχέση με μία κοπέλα 24 ετών. Τη δεύτερη φορά που την είδα την βλέπω να βγάζει ένα πακέτο με φάρμακα και μου λέει πρέπει να πάρω το χάπι. Πήρα το θάρρος και την ρώτησα και χώρίς κανένα "κόλλημα" μου λέει είναι για την κατάθλιψη. Δεν είχα θέμα να προχωρήσω μαζί της. Πάντα όμως απο μέσα μου έλεγα, μα γιατί δε το παλέυει μόνη της? Γιατι καταλήγει τόσο έυκολα στα φάρμακα. Τέλως πάντων με την συγκεκριμένη κοπέλα τον Ιανουάριο του 18 τα σπάσαμε. Εγώ όμως κυοφορούσα ήδη το βρέφος της κατάθλιψης και οι συνθηκες της ζωής μου την συγκεκριμένη περίοδο το έθρεφαν. Πολύ άγχος, πολλές ανούσιες φιλοδοξίες και πριν ενάμιση μήνα η κατάρευση. Η ανώμαλη προσγείωση. πονοκέφαλοι, αυπνία, ανορεξία και μαύρες σκέψεις. βασικά σχεδόν όλα τα συμπτώματα. "Την πάτησα" όπως αναφέρω στον τίτλο γιατί πηγα στον πρώτο ψυχίατρο που βρήκα και πήρα με χαρά την αγωγή. Δεν είναι τοσο ευκολο λοιπόν να το πολεμήσεις μόνος. Μου φαινόταν αδύνατο. Και τώρα σκέφτομαι ότι ήμουν ανώριμος να σκεφτομαι ότι και η τότε κοπέλα μου μπορεί να το παλέψει μόνη της και ότι υπερβάλει. Τώρα είμαι ήδη σε αγωγη περίπου ενάμιση μήνα. Εχω δεί βελτίωση άλλα έχω σκαμπανευάσματα. Τις τελευταίες 2 μέρες πχ δεν είμαι στα καλύτερα μου. Δουλέυω βέβαια, προσπαθώ να πηγαίνω γυμναστηριο και να ξαναπιάσω την φωτογραφική μου μηχανή. Ανέβηκα στον όλυμπο και γενικά προσπαθώ. Ο γιατρός μου είπε οτι θα κρατήσουμε την αγωγη για 1 χρόνο. Θα επιστρέψω ποτέ τελικά? Θα είμαι ξανά ο εαυτός μου? ελπίζω όλα να πάνε καλα.