ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ VS ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ
Πάλι εδώ. Είχα πολύ καιρό να γράψω. Αλλά οι "dark days" ήρθαν ξανά. Ένα review της ζωής μου για να μπω μετά στο ψητό.
Στην εφηβεία άρχισα να γίνομαι πολύ φοβικός, 12 χρονών βίωσα πρώτη φορά άγχος, 15 χρονών κρίση πανικού, 16 χρονών ξεκίνησαν τα θέματα με το στομάχι μου. Ανασφαλές παιδί, ανέραστο, που δεν υποστήριζε τον εαυτό του, δεν αποδεχόταν τον εαυτό του, προσπαθούσε να μοιάσει στους άλλους για να γίνει αποδεκτός, που οι καλοί βαθμοί του ήταν το μόνο του επίτευγμα, το μόνο που τον ανέβαζε.
Η φάση με το που μπήκα στο πανεπιστήμιο άλλαξε κατά πολύ, άρχισα να ανακαλυπτώ τον εαυτό μου, τα ενδιαφέροντα μου, να ανακαλύπτω τον κόσμο γενικά. Στα 21, το 2013 δηλαδή, άρχισε νομίζω να αντιδράει ο οργανισμός μου με ψυχοσωματικά (στομάχι, ευερέθιστο έντερο, κλείσιμο στο σπίτι και τον εαυτό, μελαγχολία/δυσθυμία, κλάματα στο άκυρο, κακή διάθεση, αυπνίες, απίστευτη ανησυχία και απίστευτο άγχος, κρίσεις πανικού και όλα αυτά τα ωραία). Καταπίεζα τον εαυτό μου πολύ καιρό. Ήμουν πάντα το καλό παιδί με δυνατότητες που δε μιλάει αλλά μόνο ακούει και ίσως δεν έχει και προσωπικότητα. Άρχισα να περνάω κάτι σαν εφηβεία και άρχισα να αντιδράω σε αυτό. Είχα βαρεθεί να με κάνει ο καθένας ότι ήθελε και να μη μιλάω. Γενικά ένιωθα ότι δε ζω, ότι δεν είμαι ειλικρινής με κανέναν, ούτε με τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι είμαι ένα ευγενικό άβουλο ον.
Ένας άλλος λόγος για την αντίδραση του οργανισμού μου ήταν επίσης και η καταπιεσμένη μου σεξουαλικότητα. Είμαι γκέι. Αλλά μέχρι και τότε δεν τολμούσα καν να το αποδεχτώ. Το καταλάβαινα, αλλά δεν το αποδεχόμουν. Γιατί και το οικογενειακό μου περιβάλλον, καθώς και το φιλικό μου όσον αφορά τον τόπο που μεγάλωσα δεν είναι σε καμία περίπτωση gay friendly. Οπότε μεγάλωσα με το να το θεωρώ αρρώστεια. Ουσιαστικά όλο αυτό μπλόκαρε την προσωπικότητά μου. Όποιος με γνώριζε μέχρι τότε, έπαιρνε σαν μία εικόνα απο εμένα ένα τέρμα ανασφαλές άτομο που προσπαθεί συνεχώς να γίνει συμπαθής.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν με την αποδοχή της σεξουαλικότητας, έγιναν πολύ όμορφα πράγματα, ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία, έψαξα πολύ μέσα μου, βελτίωσα τη σχέση μου με τον εαυτό μου και τους άλλους, έγινα ειλικρινής, δεν καταπίεζα συναισθήματα, ξεκίνησα και δραστηριότητες που μου αρέσουν πάρα πολύ και γνώρισα πολύ όμορφούς ανθρώπους, και γενικά ένιωθα ότι Ζ-Ω. Ότι αρχίζει να αλλάζει η ζωή μου. Και διψούσα πολύ για αυτό. Τα προβλήματα με το άγχος μπορεί να μην είχαν εξαφανιστεί τελείως, αλλά σίγουρα είχαν ένα ελπιδοφόρο έδαφος για να λυθούν. Όλα αυτά μέχρι που αποφοίτησα και ήρθα στο πατρικό μου. Πέρυσι το καλοκαίρι. Το πήρα θετικά στην αρχή, αλλά ήξερα τι θα ακολουθήσει. Προσπάθησα να το καταπολεμήσω αλλά με ρούφηξε. Να'μαι λοιπόν εδώ στο παλιό μου περιβάλλον που τόσο ήθελα να σβήσω, τους παλιούς μου φίλους, και επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος.
Η καταστασή μου τώρα; Επειδή ξεκίνησα ψυχολόγο προφανώς για να το διαχειριστώ όλο αυτό, είναι λες και είμαι σε μία φυλακή. Ακούγεται υπερβολικό αλλά αυτό νιώθω. Εδώ και ένα χρόνο το άγχος μου έχει χτυπήσει κόκκινο, αγχώνομαι και ανησυχώ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, είναι τέρμα κουραστικό-έχω χάσει τελείως την αυτοπεποίθησή μου σε αυτό το θέμα-, το στομάχι μου επίσης χτύπησε κόκκινο, πήγα στα επείγοντα ξανά μετα από 3 χρόνια (καθώς κάποια στιγμή ήταν συνήθεια), ένιωθα λες και ήμουν πάλι εκείνο το 16χρονο παιδάκι, με το μόνο πράγμα να κρατηθώ οι καλοί βαθμοί στο μεταπτυχιακό, μπας και γεμίσω το κενό μου. Με ένα περιβάλλον που ενώ δεν γνωρίζει για εμένα, ξέρω τι γνώμη τους για τους γκει. Σε ένα περιβάλλον που πρέπει να ανέχομαι να ακούω ομοφοβικές κουβέντες και μαλ@@@ιες, αλλά χωρίς να μπορώ να πω κάτι καθώς δεν έχω την ανάγκη να τους πω για εμένα. Ίσα ίσα που σκέφτομαι να ξεκόψω. Γενικά νιώθω ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον, και το παλιό μου φιλικό περιβάλλον είναι πολύ τοξικό. Και όχι μόνο λόγω της άποψης περί γκει κλπ. Νιώθω ότι πλέον εκπέμπουμε σε άλλες συχνότητες. Και κλασσικά εγω πρέπει να προσαρμοστώ στις συχνότητες των άλλων. Το ευγενικό άβουλο ον που λέγαμε και πρίν ίσως με περισσότερα νέυρα και τσαμπουκά τώρα. Και που ενοχλεί και παραξενεύει (το κλασσικό "άλλαξες" που λένε) που πλέον δεν υπακούει και δεν είναι τόσο ευγενικό.
Και δεν ξέρω τι να κάνω ρε γαμώτο. Είναι πολύ δύσκολο αυτό, να νιώθεις ότι άτομα που αγαπάς, που στο παρελθόν ήταν κομμάτι της ζωής σου, που σε θεωρούν κομμάτι της ζωής τους, αυτά τα άτομα να είναι τοξικά. Ειδικά με την οικογένεια πονάει πιο πολύ από όλα. Είμαι σε αδιέξοδο. Προσπαθώ να βρω συμμάχους σε όλο αυτό, αλλά όλοι μου οι αγαπημένοι άνθρωποι είναι σε άλλες πόλεις. Και το να επενδύσω σε καινούριες σχέσεις πλέον δεν μου είναι και τόσο εύκολο. Προσπαθώ πολύ να φύγω από αυτό, και βλέπω όλο τοίχο. Σαν να πρέπει να προσαρμοστώ εν τέλει. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΕΘΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ!!!! Το σώμα μου αντιδράει, με αποκορύφωμα αυτές τις μέρες που ειλικρινά με τρόμαξε το γεγονός ότι επι 3 ημέρες πήγαινα συνεχόμενα τουαλέτα. Και ένιωθα αυτό που νιώθω όταν παθαίνω κρίση πανικού. Μούδιασμα στην κοιλιά, κάψιμο και έπειτα ανάγκη για τουαλέτα και απίστευτο άγχος. Πόρισμα γιατρού; Ευερέθιστο έντερο φυσικά -φαρμακευτική αγωγή- και να προσπαθώ να μην αγχώνομαι (γελάμε εδώ).
Έχω και το μεταπτυχιακό που με αγχώνει, που όμως δεν μπορώ να εκτονωθώ κάπου για να μου φύγει το άγχος, και απλά κρατιέμαι από αυτό και έχει γίνει λίγο εμμονή. Προσπάθησα πάλι να πάω σε δραστηριότητα αλλά πραγματικά νιώθω τέρμα κουρασμένος. Τέρμα. Θέλω ηρεμία. Θέλω ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται. Θέλω να μην κρίνεται η διαφορετικότητα μου (όχι μόνο η σεξουαλική). Θέλω υγεία ρε γαμώτο. Τώρα με αυτό που έγινε με το στομάχι αυτές τις μέρες τρόμαξα. Πραγματικά ένιωσα ότι ο οργανισμός μου έχει καταπονηθεί και καταπιεστεί πάρα πολύ (ειδικά το τελευταίο 4μηνο φουλ άγχος για εξεταστικές-οικογενειακά-επιστροφη σε πρώην κλπ). Και απλά σηκώνω τα χέρια.
Να σταθώ στα πόδια μου αυτή τη στιγμή δεν μπορώ... Δεν έχω δυνάμεις... Τις εξάντλησα όλες στην προσπαθεία μου να σταθώ στα πόδια μου ίσως με λάθος τρόπο. Να μείνω εδώ δεν ξέρω αν θα αντέξω άλλο χωρίς να πέσω σε κατάθλιψη, νιώθω φυλακισμένος. Θέλω να πετάξω ρε γαμώτο. Και νιώθω ότι δεν έχω συμμάχους σε αυτό (δε σχολιάζω την κατάσταση στη χώρα που σε αναγκάζει να συρθείς). Δεν ξέρω τι να κάνω. Σκέφτηκα την ψυχίατρο μπας και βοηθηθώ με κάποια αγωγή. Αλλά απ'τη στιγμή που είσαι σε ένα περιβάλλον που δεν ταιριάζεις πλέον, πως να είσαι ψυχικά υγιής; Χρειάζομαι βοήθεια. Το ξέρω ότι ο ήρωάς μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτή τη στιγμή χρειάζομαι κάποιον που να με πάρει απ'το χέρι και να μου πει "όλα θα πάνε καλά", "σε καταλαβαίνω", "μαζί θα το λύσουμε". Και το αστείο σε όλο αυτό είναι ότι όλοι μου γύρω λένε ότι προχωράω στη ζωή μου. Και εγώ απλά νιώθω ότι έχω πάει χιλιόμετρα πίσω. Ίσως και αυτό το επεισόδιο με το ευερέθιστο έντερο αυτές τις μέρες να ήταν και μια σφαλιάρα/μήνυμα απ'τον εαυτό μου. Μήνυμα για αλλαγή. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά και πάλι έχω κουραστεί και χαθεί πλέον στις μεταφράσεις των ψυχοσωματικών...... Και λεξικό δεν υπάρχει. Δυστυχώς. Είναι προσωπικό και μοναδικό για τον καθένα. Και δύσκολα το αποκρυπτογραφείς.
Αυτά. Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα.
