Originally Posted by
elisabet
Διαφωνώ κάθετα. Το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας, όσο καταπιέζεται και φιμώνεται γινόμαστε δυστυχείς. Κανείς δεν κατάφερε να είναι καλά χωρίς να προσέχει, να αγαπά και να φροντίζει το παιδί μέσα του. Και λέω να είναι καλά, όχι να φαίνεται απλώς καλά.
Το παιδί μέσα μας είναι αυτό που θέλει να μάθει από αγνή περιέργεια κι όχι για να πάρει πτυχίο ή καλό βαθμό , είναι αυτό που θέλει να παίξει και να σαχλαμαρίσει, είναι αυτό που θέλει να βάλει τα κλάματα όταν πληγώνεται ή πονάει, αυτό που θέλει να γελάσει δυνατά αδιαφορώντας για τα βλέμματα που θα στραφούν πάνω του όταν είναι χαρούμενο, αυτό που θα θέλει να φωνάξει όταν νιώθει πως αδικείται για να βρει το δίκιο του αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αυτό που θα ενθουσιαστεί με ένα καινούργιο παιχνίδι και δεν θα νιώσει χαζός που κάνει έτσι για κάτι τόσο ασήμαντο. Το παιδί μέσα μας, είναι τα συναισθήματα μας που μεγαλώνοντας μαθαίνουμε όλοι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό να κρύβουμε στον βωμό της σοβαρότητας,της περηφάνειας ή της υποτιθέμενης ωριμότητας και δύναμης.
Κι όταν το παιδί μέσα μας ουρλιάζει να το ακούσουμε και μεις το μόνο που κάνουμε ως ενήλικες είναι να το περιφρονούμε ή να υποτιμούμε τον πόνο του και τις ανάγκες του, τότε γινόμαστε πραγματικά δυστυχείς.
Κάποτε έξαλλη με το παιδί μέσα μου είπα σε έναν φίλο τότε " δεν το θέλω άλλο, θέλω να το βουλώσει, το βαρέθηκα, όλο μου ζητάει και μου ζητάει και θα φάει τα μούτρα του στο τέλος..." κι εκείνος μου απάντησε : "μα είσαι τρελή; Όλα σε αυτό τα χρωστάς, εγώ γιαυτό σε αγάπησα"
