Printable View
Έχω αρχίσει και παρατηρώ αλλαγές στον εαυτό μου, δεν έχω όρεξη για τίποτα δεν θέλω να φάω. έχω χάσει κιλά νιώθω πως είμαι άχρηστος, δεν έχω όρεξη πλέον για παλιά χόμπι που έκανα, ώρες ώρες σκέφτομαι να αυτοκτονήσω, δεν έχω μια κανονική ζωή οπως η άλλη όλα μου πηγαίνουν στραβά, κ γενικά σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα να μην ζω πλέον:/
Πολύ πιθανό από αυτά που περιγράφεις..
Καταρχήν ξέχνα τα περί αυτοκτονίας και δεν θέλω να ζω πλέον.
Είναι όλα στο μυαλό σου -και στο συναίσθημά σου κυρίως- και δεν υπάρχεις λόγος για τέτοιες σκέψεις.
Θα σου πρότεινα να δεις αρχικά έναν ψυχολόγο και να δεις πως θα πάει.
Ίσως χρειαστεί να ξεκινήσεις κάποιο αντικαταθλιπτικό.
Καλό κουράγιο, έχουμε περάσει αρκετοί επιτυχώς τέτοιες περιόδους, προσωπικά διανύω μία τέτοια απλά σε ελαφριά μορφή.
Συνέβη κάποιο γεγονός που σε έβαλε σε αυτή την κατάσταση; Έχεις μιλήσει με κανέναν για αυτά που βιώνεις;
Quote:
Originally Posted by Jaded Future
Ζήτω συγνώμη αλλά δεν ξέρω πως να κάνω replay σε ένα μήνυμα τέλος πάντων. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γιατί δεν πρόκειται να με καταλάβουν κ θα με κάνουν χειρότερα από ότι είμαι, να επισκεφτώ ψυχολόγο δεν μπορώ διότι είμαι σε ξένο κράτος κ δεν ξέρω γνωρίζω καλά την γλώσσα, όλα ξεκίνησαν όταν ξεκίνησα να εργάζομαι σε κουζίνα ενός εστιατορίου έχω μια εβδομάδα σχεδόν κ λόγο του στρες που υπάρχει άρχισα να απελπίζομαι μετά έχασα κ το κουράγιο μου ήδη ζήτησα να φύγω αλλά δεν μπορώ να φύγω αμέσως λίγο ότι πρέπει να έρθει κάποιος άλλος στην θέση μου οπότε αναγκαστικά πρέπει να καθίσω κ αυτό με έχει τσακίσει, γενικά δεν είμαι στα καλύτερα μου το περιβάλλον με επηρεάζει παρά πολύ για αυτό ούτε να δουλέψω μπορώ όποτε αργά η γρήγορα θα πεθάνω. ζήτω συγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά έτσι είναι τα πράγματα στην ζωή μου μπορεί να σας φαίνονται παράλογα αλλά είναι μια από της χειρότερες φάσης της ζωής μου πραγματικά δεν θέλω να ζήσω καθόλου δεν μπορώ να αντεπεξέλθω σαν άνθρωπος στης υποχρέωσης μου
Φιλε, σκεψου μονο, οτι αν αυτοκτονησεις δεν υπαρχει γυρισμος... ουτε μια στο απειρο... Οποτε, γιατι να αυτοκτονησεις και χασεις αυτο το δωρο που σου δωθηκε, που λεγεται ΖΩΗ... Και εγω το εχω σκεφτει, πολλες φορες, αλλα απο την αλλη σκεφτομαι οτι αν το κανω δεν θα υπαρχει γυρισμος, δεν θα παρω αναβολη απο τη ζωη, να πεθανω και να επανελθω... Οτι ειναι να γινει, θα γινει τωρα, σε αυτη τη ζωη που μου δοθηκε. Ασε τα πραγματα να κυλησουν απο μονα τους, προσπαθησε να απελευθερωνεις το μυαλο σου, αστο free, σαν να εισαι σε ενα αυτοκινητο καμπριολε και σε φυσαει ο αερος ανεβαινοντας σε καποιο βουνο... Αν σου ερχονται αυτες οι σκεψεις παλι, πηγαινε να ριξεις λιγο νερο κρυο στο προσωπο σου και βγες περπατα, απλα περπατα, 1-2-3 χλμ, οσο χρειαστει. Υπαρχουν πολλα που μπορεις να κανεις και να στα πω, αλλα δεν θα μακρυγορησω.
Αν κατσεις και τα σκεφτεις ποιο καθαρα, και δεις οτι αυτα που σκεφτεσαι δεν ειναι ετσι, επειδη και εγω τα σκεφτομουνα ολα αυτα πιο μικρος , αλλα μετα καταλαβα οτι υπαρχουν και αλλα πραγματα που μπορεις να κανεις, οτι υπαρχουν ακομα ευκαιριες για να κανουμε αυτο που μας λεει η καρδουλα μας, και αν αποτυχουμε, δεν πειραζει, ξανα και ξανα και ξανα να το δοκιμασουμε, μεχρι να το πετυχουμε. Βγες με καποιον φιλο σου, οργανωστε καποιο ταξιδι στο βουνο ή σε αλλη πολη-χωρα, θα σε βοηθησει...πηγαινε για περπατημα-τρεξιμο. Ολα αυτα βοηθουν.
Το να αυτοκτονησεις, παντως, δεν ειναι λυση. Μια φορα σου δοθηκε η ζωη, αν το κανεις, δεν υπαρχει γυρισμος. Απλα φαντασου το λιγακι οτι αν το κανεις θα χαθεις μια για παντα. Για ολα τα πραγματα υπαρχει η δευτερη ευκαιρια, μονο για την αυτοκτονια δεν υπαρχει, φιλε μου. Σκεψου οτι αυτο που σου φερνει αυτες τις τασεις, οι σκεψεις σου, δηλαδη, ειναι κατι παροδικο, της στιγμης, θα ερθουν επομενες μερες που θα ειναι καλυτερες. Οποτε, οχι, φιλε μου, δεν θα κανεις καμια ανοησια. Η φυση, η ζωη, δεν μας εκανε να μαστιγωνουμε τον ευατο μας, ουτε να προσπαθουμε να ελεγξουμε και να λεμε πρεπει αυτο, πρεπει εκεινο. Πηγαινε με τη φορά του νερου, οχι κοντρα στα νερα του ποταμιου. Η φυση ειναι ωραια, η ζωη ειναι ωραια. Εχεις τοσα ατομα εκει εξω που θα σε βοηθησουν, αν το ζητησεις. Δες, σε ενα φορουμ εγραψες και αμεσως απαντησαν ποσοι αγνωστοι. Τεσπα... Γι' αυτο μας δοθηκε μοναχα μια φορα η ζωη, για να τη ζησουμε στο επακρο.
Να ερωτευτεις, να γελασεις, να φωναξεις, να μεθυσεις.......να, να, να.....
Μήπως αυτός είναι ο λόγος?Quote:
Originally Posted by Thanasis25
Κάθε αρχή και δύσκολη. Ήδη εδω λες ότι έκανες ένα βήμα, ζήτησες να φύγεις απ εκεί και ψάχνεις για καλύτερη δουλειά. Προφανώς όταν πρωτοπήγες σ εκεινη τη δουλειά η σκέψη σου ήταν "μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο". Ο απελπισμένος θα έμενε εκεί. Όταν είμαστε σε αρχικά βήματα και κάτι πάει στραβό τότε ο νους μας κατακλύζεται από σκέψεις απελπισίας αλλά μέσα στην απελπισία βρίσκουμε το κίνητρο, το κουράγιο και κάνουμε σκέψεις και βήματα προς το καλύτερο, ήτοι φυγής από το χώρο που είναι για εμάς αιτία απελπισίας, βήματα δλδ όπως ήδη έκανες εσύ. Σε ένα ξενο τόπο πάντα ξεκινάς από το μηδέν και έπειτα ψάχνεις για ευκαιρίες και παίρνεις πρωτοβουλίες.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την βοήθεια, κατάφερα κ έβαλα τα πράγματα σε μια τάξη