Printable View
Νιώθω μονη απελπισμένη. Δεν με καταλαβαίνει κανεις και κυρίως οι γονεις μου που μου κανουν συνέχεια παρατηρήσεις για οτι κάνω και με αποκαλούν τεμπελα. Ενω ξέρετε όταν εχεις φοβίες δεν μπορείς εύκολα να πάρεις αποφάσεις γιατί φοβάσαι οχι επειδή τεμπελιαζεις. Οποτε φοβάμαι η νιώθω μοναξιά η θέλω να ακούσω καποιον μου μιλάνε απότομα νιωθω οτι ενοχλω.
Νιωθω ανασφάλεια μονη μου θελω παντα κάποιον μαζι μου οταν οδηγώ οταν παω καπου. Φοβάμαι τις υποχρεώσεις δεν μπορω να παρω αποφάσεις και παιρνω τηλ για να ζητησω μια γνώμη κι εκει ειναι που με γράφουν ολοι. Δεν ξερω τι να κανω με τον εαυτό μου.
Θέλεις επιβεβαίωση από κάποιον για κάτι που θα κάνεις. Φοβάσαι να το τολμήσεις μόνη σου μήπως και κάνεις κάποιο λάθος. Θες δηλαδή μια γνώμη να ακούσεις. Αυτό δεν είναι τεμπελιά. Και το έχει αρκετός κόσμος. Δηλαδή όλοι οι άλλοι δεν παίρνουν γνώμες τρίτων και δεν δέχονται βοήθεια; Και φυσικά το κάνουν. Το ότι σε γράφουν είναι άλλο θέμα. Εσύ πχ δεν θα αντιμετώπιζες έτσι μια φίλη σου. Και περιμένεις το ίδιο. Αλλά ο κόσμος δεν φέρεται όπως φερόμαστε εμείς.
Ειναι φορες που νιωθω οτι μονο η μαμα μου με αγαπαει σε αυτον τον κοσμο και οτι για ολους τους υπολοιπους ειμαι ενα σκουπιδι , ενα τιποτα και οτι απλα τους ειμαι βαρος το οποιο θελουν να ξεφωρτωθουν και το πετανε ο ενας στον αλλον
..........
Γιατι το λες αυτό?Ποιοι είναι όλοι οι άλλοι?Quote:
Originally Posted by ΝΜαριαν