Νεα αρχη για μενα αλλα ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ...

Καντε το κοπο να το διαβασετε. Ειναι σημαντικο-Ευχαριστω :)

Ανοιγω καινουργιο θεμα γιατι νιωθω την αναγκη να πω κατι νεο που με απασχολεί. Για οσους δεν ξερουν πασχω απο βαρια κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικού, παιρνω φαρμακα και κανω ψυχοθεραπεία. Πριν περιπου ενα μηνα αρχισα κατοπιν παροτρυνσης του ψυχιατρου που με παρακολουθει να πηγαινω σε ενα Ψυχοθεραπευτικο κεντρο και να αρχισω ομαδικη θεραπεια παραλληλα με την ατομική ωστε να ερθω σε επαφη με κοσμο και να αρχισω να κοινωνικοποιούμαι σταδιακά. Μεχρι στιγμης ολα πανε σχετικα ομαλα/καλα. Στην αρχη ειχα αγχος μπολικο που θα συγχροτιστω με αγνωστους και στις πρωτες συναντησεις περα απο τα φαρμακα που παιρνω καθημερινα επαιρνα και ηρεμιστικα ζάναξ για να χαλαρώσω. Υστερα απο καποιες συνεδριες μειωσα τη δοση στο μισο (50 mg) και σημερα αποφασισα να παω και να δοκιμασω τις δυναμεις μου χωρις ηρεμιστικο. Δεν πηρα τιποτα. (Εννοειται πως τα αλλα μου φαρμακα τα παιρνω κανονικα καθημερινα) Ημουν χαλαρος σε γενικες γραμμες και χαρηκα που τα καταφερα. Φυσικα δεν τρεφω αυταπατες οτι ελυσα το προβλημα μου, απλα κερδισα μια μαχη. Σκεφτομαι εφτασα 26 χρονων και τι εχω κανει? Τιποτα ουσιαστικο. Ουτε για οδηγηση δεν εχω παει γιατι φοβαμαι να πατησω στη σχολη-ποσο μαλλον να δωσω και εξετασεις. Θελω πολυ να βγαλω διπλωμα για αμαξι και μηχανη κυριως.

Το ολο σχεδιο οπως το ειχα στο μυαλο μου ηταν να κανω μικρα μικρα βηματακια προοδου. Ζουσα απομονωμενος μεχρι προτεινος με μονη συντροφια τους γονεις μου και τον ψυχιατρο μου. Κατα τα αλλα μου αρεσε να κανω μοναχικες βολτες και να καθομαι σε απομερα μερη. Με τα νεα φαρμακα βελτιωθηκα και πριν 10-12 μηνες αρχισε να υποχωρει καπως το ολο αγχος και να μπορω να περνω το λεωφορειο, το τρολει, να καθομαι σε μια καφετερια μονος μου χωρις πανικους. Ηταν ενα θετικο βημα συμφωνα με το γιατρο μου και δεν υπέφερα πλεον ανοιχτα. Για καμποσο διαστημα μονιμοποιηθηκα σε αυτη τη κατασταση. Δεν υπέφερα και οι μηνες περναγαν... Βολευτηκα στο να κανω μονος μου βολτες να καθομαι μονος μου σε καφετεριες να μπορω να παιρνω μεσα μεταφορας κτλ... Φυσικα το προβλημα μου δεν λυθηκε αφου δεν ηρθα ποτε σε κοντρα με αυτο που φοβομουν - να \"χτυπηθω\" μαζι του δηλαδη και να το νικησω.Απλα ηταν πλεον σε μια ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ μορφη. Υπηρχε αλλα αφου δεν εκανα κατι που να μου προκαλουσε αγχος δεν εκδηλονοταν και ημουν ευχαριστημενος που δεν υπέφερα. Ευχαριστημενος και ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΟΣ.(Εκτος τους γονεις μου και το γιατρο μου-αν αυτα θεωρουνται παρεα...)

Ετσι εφτασε μια στιγμη που ο γιατρος μου μου ειπε πρεπει να κανεις ενα βημα ακομα εφτασε ο καιρος και πρεπει να προχωρησεις αρκετα εμεινες στασιμος. Θα αρχισουμε με κατι ευκολο για αρχη. Να αρχισεις ομαδικη ψυχοθερπαεια. Να εκτεθεις δηλαδη σε κοσμο σε αυτο που φοβασαι. (κυριως τις προσωπο με προσωπο συζητησεις με αλλα ατομα-δεν με τρομαζει τοσο ο κοσμος σαν μαζα/ποσοτητα) Δωστου και δωστου ως που να με πεισει περασαν μηνες δεν το περνα αποφαση φοβομουν. Τελικα εμαθα για αυτο το κεντρο και το αποφασισα να παω και οτι γινει.

Πηγα λοιπόν στις πρωτες συναντησεις με ηρεμιστικα, σταδιακα μειωσα στο μισο τις δοσεις και σημερα πηγα χωρις καθολου ηρεμιστικα ενα περιπου μηνα μετα. Αλλα σκεφτομαι ποιο θα ειναι το μελλον και με αγχωνει αυτο ΠΟΛΥ.

Θελω να πω μπηκα σε μια διαδικασια να κανω βηματα. Το νερο ξεκινησε σταυλακι επομενως μετα το κεντρο τι? Σχολη οδηγησης? Απ τη μια το θελω απτην αλλη φοβαμαι να παω Μεταπτυχιακο μετα? Παντα ηθελα να κανω αλλα παντα φοβομουν να μπλεξω παλι με σχολες. Εδω με τα χιλια ζορια εβγαλα την σχολη μου. Θελω να ειναι αυτα τα επομενα βηματα μου αλλα ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ. Νιωθω οπως ενιωθα (και ισως χειροτερα) πριν παω στη σχολη μου 18 χρονων. Ολο αγχος και αγωνια για το αυριο. Απ την αλλη θελω να προχωρησω αλλα φοβαμαι. Φοβαμαι οτι αν ακολουθησω αυτο το δρομο θα ειναι πολυ ψυχοφθορος για μενα. Θα πληρωσω μεγαλο κοστος ψυχολογικα... Δεν ξερω τι να κανω. ΠΙΕΖΟΜΑΙ ΠΟΛΥ-ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

-Ωρες ωρες σκεφτομαι να τα παρατησω ολα και να παω στο χωριο μου να μεινω μονος μου και να φυλαξω γιδια. Ουτε αγχος ουτε τιποτα ΑΛΛΑ τοτε θα αισθανομαι ενας ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ και αυτο ισως ειναι χειροτερο για μενα... Τι να κανω?? Δεν ξερω...

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ Ή ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΤΕΛΕΙΩΣ, ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ/ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΛΛΑ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟς???(Για το υπόλοιπο της ζωής μου πιθανότατα...)

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ Τι θα κανατε αν ησασταν στη θεση μου?? (Δηλαδη ενα ατομο με βαρια κοινωνικη φοβια και πανικους να σας εμποδιζουν να προχωρησετε και να επρεπε να πατε ΚΟΝΤΡΑ στο ρεμα?? Ειναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΠΟΝΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΝΙΩΘΩ ΠΙΕΣΗ ΜΕΓΑΛΗ. ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

δεν εχω περάσει κατι αναλογο και ίσως τα παιδιά που το χουν βιώσει σε καταλαβαίνουν καλύτερα...αλλά εχω μια απορία, γιατί πας στα ακρα; είτε το τεράστιο κόστος ( το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι μόνο κόστος αλλα και προσπάθεια ) είτε στο να τα παρατήσεις τελείως, γιατί απλά δεν ξεκινάς κατι και δοκιμάζεις στην πορεία τα όριά σου;

Να δοκιμασεις τον δυσκολο δρομο που ειναι να προσπαθησεις να απς μπροστα.Το να τα παρατησεις ειναι το πιο ευκολο.Πως τα πας?

Φίλε Winston, πιο είναι το τεράστιο εσωτερικό κόστος στο οποίο αναφέρεσαι; Δεν μπορείς να πας στην σχολή οδήγησης, να αρχίσεις μεταπτυχιακό, ενώ θα ιδρώνεις, θα φοβάσαι και θα είσαι μόνος σου; Δεν μπορείς να τα υποστείς αυτά για μία μέρα; Για μία εβδομάδα; Για όσο χρειάζεται; Αν κάνεις αυτά που θέλεις για έναν μήνα πιο θα είναι το τεράστιο εσωτερικό κόστος; Θα συνεχίσεις να ιδρώνεις; Θα συνεχίσεις να φοβάσαι; Θα συνεχίσεις να είσαι μόνος σου; Θα σε ενοχλεί τόσο πολύ που ιδρώνεις ή που φοβάσαι όσο την πρώτη μέρα;

Καταρχην μπραβο σου για τα μεγαλα και σημαντικα βηματα που εκανες να αρχισεις να κοινωνικοποιεισαι και να ερχεσαι σε επαφη με καινουργια άτομα! Θα χρειαστηκε πολυ κουραγιο για να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα και πραγματικα συγχαρητηρια για αυτο!...Εκανες ενα σημαντικο βημα να ξεφυγεις απο την απομονωση που ησουν συνηθισμενος τοσα χρονια και να αλλαζεις παραστασεις στη καθημερινοτητα σου....εστω ενας περιπατος, μια βολτα στη καφετερεια της γειτονιας σου φτανει για να γεμισει με ενθουσιασμο και να δραστηροποιησει τις ακινητοποιημενες αισθησεις σου!....Ολη σου η προσπαθεια, κατα τη γνωμη μου , πρεπει να επικεντρωθει σε αυτο, να κανεις μικρα τολμηματα τη φορα, μια συζητηση με καποιον υπαλληλο ενος καταστηματος, μια συζητηση με εναν σερβιτορο, μια καθημερινη μικρη συναλλαγη αποψεων με καθημερινους ανθρωπους οπου σου δινεται η ευκαιρια......οι συζητησεις στην ομαδικη ψυχοθεραπεια θα βοηθησουν. Προς Θεου, μην τα παρατας! Ολοι αγωνιζοματε, καθημερινα, δινουμε μικρες και μεγαλες μαχες στη δουλεια, στα προσωπικα, σε ολα......Ενα, ενα βημα και θα τα καταφερεις να αποκτησεις αυτοπεποιθηση και σιγουρια, ετσι ωστε να πιασεις και μια δουλεια αργοτερα, που πιστευω θα σου εκανε πολυ καλο απο πολλες αποψεις και να μπορεις να στεκεσαι στα ποδια σου , μονος σου! Πηγαινε στη σχολη οδηγησης, ειναι μια καλη εμπειρια, θα σου κανει καλο, τι φοβασαι?.......ο δάσκαλός σου θα είναι εκεί για να σε βοηθήσει......μην τα παρατάς πρωτού δοκιμάσεις και να θυμάσαι, ενα ενα βημα τη φορα!....

Τα ζαναξ που περνεις ποσο ειναι?Αυτα π περνω εγω ειναι των 0.5 και εχω παθει ψιλοεξαρτηση ρε γμτ.Θα παρω τα 0.25 μου ειπε η γιατρος μεχρι να τα κοψω εντελως.

Winston μου είχα πολύ καιρό να μπω στο φόρουμ αλλά θυμάμα την ιστορία σου. Και πραγματικά προς μεγάλη μου ευχάριστη έκπληξη είδά ότι αποφάσισες να πας στην ομαδική θεραπεία ενώ πριν το φοβόσουν πολύ.

Θα δεις ότι, μετά από αυτό το πολύ μεγάλο βήμα που ΕΣΥ έκανες, όσο περνάει ο καιρός θα σου είναι πιο εύκολο να ξαναρχίσεις να κάνεις πράγματα που τώρα τα θεωρείς απαγορευτικά τώρα. Και θα θέλεις να τα κάνεις, δε θα τα κάνεις έπειδή έτσι πρέπει ή επειδή σε πιέζει ο γιατρός να το κάνεις...
Ζήσε το τώρα, ζ\'ησε τη στιγμή και απόλαυσε την νικη σου. Το μέλλον σου εσυ θα το καθορίσεις αλλά δε χρειάζεται να κάνεις κακό στον εαυτό σου σκεφτόμενος συνέχεια το μετά...

φίλε μου ολοι μας κανουμε καποια βήμματα κ μετα ξαναγυριζουμε στην αρχη, παθαμε υποτροπη λενε οι ψυχιατροι, δεν ειναι καλυτερα ομωσ να κανουμε βηματακια και ασ ξαναγυριζουμε στην αρχη καποιοι αγωνιζονται μια ζωη γιατι οχι κ εσυ κ εγω κ οσοι χρειαζετε να περπατησουν.Λεσ οτι εχεισ μονο τουσ γονεισ σου κ τον γιατρο σου λιγο νομιζεισ ειναι αυτο?εγω δεν εχω κανεναν στη ζωη που να μπορει να μου σταθει για κατσε κ σκεψου ποιοσ ειναι σε καλυτερη μοιρα.

winston 8elw na soy pw oti eisai poio dynatos apo oso pisteyeis oti eisai!!!!!!!!!!kataferes na epibiwseis tosa xronia apo ayto to \"mpampoula\"kai twra 8a tromakseis?sigoyra 8a ta katafereis arkei na to pistepseis!!!!egw pisteyw se esena kai soy stelnw thn 8etikh moy skepsh!\"bgais prwtos esy apo thn ntoylapa na tromakseis ton mpampoyla!na ton piaseis ston ypno\"xaxaxaxa skepsoy me xioymor thn olh katastash............

Και γω επισης εχω τους γονεις μου που εμ λατρευουν και με στηριζουνε και νιωθω πολυ τυχερη,Εχω και τον πανεμορφο γιο μου που καθε μερα μου διχνει ποσο μαγαπαει γιαυτο δεν κανω πισω και προσπαθω να παω μροστα.Και συ χαβιαροπουλε δεν εισαι μονος....εχεις εμας εδω που σε συμπονουμε μην νιωθεις τωρα πια μονος.

Αυτο που μου κάνει τρομερή εντύπωση, ειναι οι τεράστιες εσωτερικες αντιστάσεις σου στο να προχωρησεις.....
Γιατι το λεω αυτό?
Λες οτι στην τελευταια ομαδική, τα καταφερες και πηγες χωρις ηρεμιστικα.
Κι αντι να μπεις εδω μεσα για να γραψεις το ταγουδι του θριαμβου, μπηκεςκαι εκθετεις την ανησυχια σου γι αυτο!!!
Αν καθε βημα, το βλεπεις οχι σαν πηγη χαρας, προοδου και μπραβο, αλλα σου γεννα εντονη ανησυχια,
τοτε,
τι θα σου εδινε χαρα????
το να μενεις απραγος, στασιμος και με τα ηρεμιστικα παρεα?

υγ. Καθε νεα αρχη εχει και το \"αλλά\" της.
Το λεει και η παροιμια, καθε αρχη και δυσκολη.

Quote:

---

Originally posted by Winston_man
πασχω απο βαρια κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικού, παιρνω φαρμακα και κανω ψυχοθεραπεία.

---

Το οτι εχεις πολυ χαμηλη αυτοπεποιθηση συμπεριλαμβανεται μεσα σε αυτα που ανεφερες; Γιατι για μενα ειναι τρομερα σημαντικο

ΜΑΡΑΚΙ Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΕΣΥ Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΛΗ ΣΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Quote:

---

Originally posted by Ολα_ειναι_δανεικα
Το οτι εχεις πολυ χαμηλη αυτοπεποιθηση συμπεριλαμβανεται μεσα σε αυτα που ανεφερες; Γιατι για μενα ειναι τρομερα σημαντικο

---

Συγνωμη ξεχασα ή μαλλον \"ξεχασα\" να το αναφερω διοτι οπως και να το κανουμε ειναι επιπονο και μονο να το παραδεχεσαι αλλα ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Και δεν μπορω να το αλλαξω οσο και αν προσπαθω. Δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες γιατι αισθανομαι ετσι ειναι μερικα θεματα που δεν τα λες ουτε \"στον παπα\" τα κρατας για σενα και μονο, αλλα δυστυχως αυτο που λες ισχυει.


- Εαν ειχες και το \"μαγικο ραβδακι\" να με θεραπευσεις θα ησουν και ο πρωτος... :P Αντε συμβιβαζομαι και με \"μαγικο χαπακι\" αν θες...


εντιτ: Μαρια... στην αρχη επαιρνα 2 των 50mg πριν καποια συνεδρια ομαδας και μετα 1 των 50. Σημερα κανενα.