Μαμά σε απόγνωση ή τρελή;

Καλημέρα σας. Είμαι μαμά ενός δίχρονου αγοριού, σύζυγος και ελεύθερη επαγγελματίας. Η δουλειά μου έχει να κάνει με μελέτες που ευτυχώς ή δυστυχώς είναι κατά περιόδους και όχι συνέχεια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περίοδοι που δεν έχω τόση δουλειά και είμαι πιο χαλαρή. Το παιδί μου το φροντίζει τα πρωινά η μητέρα μου και από το μεσημέρι κ μετά είναι μαζί μου. Το πρόβλημα μου είναι λίγο παράξενο, αλλά διαβάζοντας και ψάχνοντας διαρκώς για αυτό στο ίντερνετ διαπιστώνω πως "χτυπάει" συνήθως τις μαμάδες. Μπορεί να ακουστεί χαζό αλλά έχω εμμονή με την καθαριότητα και την τάξη. Ως ένα βαθμό αυτό θα ήταν κ ευχάριστο αλλά έχω πιάσει τόσες φορές τον εαυτό μου να μην νιώθει καλά όταν το σπίτι είναι ασυμμάζευτο, με ψίχουλα ή λεκέδες κ τα πιάτα άπλυτα στην κουζίνα. Νιώθω πως στερώ από το παιδί μου την αθωότητα του και τον τρόπο να ανακαλύψει και να απολαύσει το σπίτι του. Νιώθω πως στερώ από τον εαυτό μου λίγη χαλάρωση ή ξεκούραση επειδή επιλέγω εκείνες τις ώρες να καθαρίσω και να τακτοποιήσω το σπίτι. Υπάρχουν φορές που κάνω γενική και το σπίτι λάμπει κ αναρωτιέμαι "ορίστε, έχω ένα καθαρό σπίτι. αυτό ήθελα; που είναι το παιδί μου; είναι τόσο άδειο χωρίς αυτό". Και όταν το παιδί μου επιστρέφει, να χαίρομαι, να παίζουμε αλλα αν δω πως λερώνει ή χαλάει την τάξη να εκνευρίζομαι ή να γίνομαι ψυχαναγκαστική. Μπορείτε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να δω λίγο πιο ήρεμα και καθαρά αυτό το θέμα; Κάπου διάβασα για μια μαμά που θα ευχόταν να μπορούσε να πλένει ένα ακόμη πιάτο, αυτό του παιδιού της, κάθε μέρα, να έβλεπε το σπίτι σκορπισμένο με παιχνίδια κάθε στιγμή, αρκεί να ήταν εκεί, αλλά δυστυχώς το έχασε. Και εγώ τα έχασα μαζί της, συγκλονίστηκα από αυτή την επιθυμία της, φοβάμαι όμως πως είναι στιγμιαίο και μέχρι το απόγευμα θα έχω τις ίδιες σκέψεις. Να σημειώσω πως από πολύ μικρή είχα αυτή την εμμονή της καθαριότητας, όχι από άποψη μικροβίων. Μου αρέσει να μπαίνω στο μπάνιο μου και να μην βλέπω σκόνες και τρίχες ή στοίβες πιάτα στον νεροχύτη. Μου αρέσει να μυρίζουν όμορφα τα σεντόνια, οι πετσέτες, τα ρούχα μας, ακόμη κ αν αυτό σημαίνει πολλές πλύσεις και σίδερο. Μου αρέσει να τρώει το παιδί μου αλλά δεν θέλω να περπατάω και να ακούω το ψίχουλο από το ψωμί στο πάτωμα που μαζεύεται και γίνεται κράκερ.

Αγαπητή μαμά γεια σου.. Ομοιοπαθης κι εγω.. Πριν τα παιδια απολαμβανα ένα καθαρό σπίτι κτλ.. τώρα πια κάτι τέτοιο είναι όνειρο.. έχω επιλέξει να μην τα βάλω στη "λογική " Δεν αγγίζουμε τίποτα στο σαλόνι, ή τρώμε μόνο στη κουζίνα ( ξέρω πολλές που βάζουν τέτοιους κανόνες και αυτό οδηγει σε παιδιά που στο σπίτι τους είναι σούζα και μόλις βρεθούν σε άλλο περιβάλλον τα κάνουν όλα μπαχαλο..) Τα αγόρια μου έχουν διαφορά 4 χρονια, μόλις ηρεμισε ο ένας, ήρθε ο άλλος που είναι σωστό αγρίμι. Υπάρχουν πράγματα πεταμένα παντού, όσο κι αν καθαρίζω μαζεμένα δεν είναι ποτέ.. κάποια στιγμή κανουμε ντου όλοι μαζί κ μαζεύουμε όσα πατάμε γιατί υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού.. Τι να κάνεις;; Με τον καιρό το δέχτηκα.. οταν π.χ αλλάζεις σεντόνια και σε 5 λεπτά έχει ρίξει το γάλα του, όταν βάφεις το σπίτι και σε 3 μήνες το πολύ υπάρχει και μια δάχτυλα,, ή μολύβια σε κάθε τοιχο..το σπιτι σου είναι σπίτι σου όταν μπορείς να το χαρείς, ένα σπίτι που δεν είναι στην εντέλεια σημαίνει ότι το ζουν πραγματικά.. Κάποια στιγμή συνηθίζεις να καθαρίζεις τα βασικά κ να μην απογοητεύεσαι με την ακαταστασία.. Όι περισσότερες έτσι είναι.. καθαρίζουν καλά μόνο όταν περιμένουν κόσμο.. τουλάχιστον είμαι περηφανη για τα παιδιά μου που ενώ σπίτι τους κάνουν χαμό, έξω και σε άλλα σπίτια είναι άψογα παρόλο που είναι μικρα..

Εγώ είμαι πάλι...

Ακριβως οπως τα λεει η dimikoko. Καποτε ειχα φαει κολλημα, οπως συνηθως τρωνε τα αγόρια, με το αυτοκινητο. Μη λερωθεί λιγο, μη δω κανα σκουπιδάκι μεσα, μην ακουμπάς το χερι πανω το έπλυνα και διαφορα τετοια τραγελαφικά.
Τοτε μου λεει ο πατερας μου, ρε συ το αμαξι υπαρχει να σε εξυπηρετεί, οχι να το εξυπηρετείς εσυ. Ε καπως μου εκατσε, λεω δικιο εχει ρε φιλε.
Εννοειται οτι δε πας στο αλλο άκρο, κρατάς το σπιτι σου σε μια κατασταση ανθρώπινη και ολα καλα, αλλο να μαθεις σιγα σιγα τα παιδια σου να σέβονται τον χωρο τους και τον κόπο του αλλου και αλλο να τρέμουν να που θα πατήσουν και που θα παίξουν.

ισως το κανεις γιατι θες να απασχολεισαι συνεχως με κατι.