Νιωθω αδυναμια ακομα και να σκεφτω κατι, οτιδηποτε ...

Καλησπερα,
ειναι η πρωτη μου φορα στο φορουμ σας.

Νομιζω οτι ειμαι καταθλιπτικος τα τελευταια 20 με 25 χρονια. Ειμαι 52 ετων.
Εχω παει σε τρεις ψυχολογους (1 + 2 + 2 χρονια στον καθενα) μεσα σ'αυτο το διαστημα.
Το συναισθημα (και μονο) οτι καποιος με ακουγε με προσοχη, με ανακουφιζε αρκετα απο
την καταθλιψη αλλα μολις σταματουσα την ψυχοθεραπεια .... ολα μαυριζαν οπως πριν.
Τις θεραπειες τις διεκοψα γιατι ηταν πολλα τα χρηματα ΓΙΑ ΜΕΝΑ και δεν αντεχα παραπανω.
Ισως αν καποιος κανει ψυχοθερεπεια για 20 χρονια να βλεπει αλλο αποτελεσμα,
δεν το αποκλειω ...

Το τελευταιο διαστημα (οκτω ετη) συντηρουμαι απο δυο ενοικια.
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν εχω οικογενεια (ουτε δεσμο/σχεση). Ο μονος που υποφερει ειμαι εγω.
Εκτος απο υπερπροσπαθεια να σηκωθω καθε πρωι απο το κρεβατι, πολυ τελευταια,
δεν μπορω να σκεφτω οτιδηποτε. Οχι μονο δημιουργικο η ελπιδοφορο ... ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Ξεχνιεμαι μπροστα στην οθονη (ειτε PC ειτε TV) και οταν "επανερχομαι" εχουν περασει
5 λεπτα που για μενα ηταν σαν να περασαν 5 δευτερολεπτα. Βλεπω το ρολοι και ...
ψιλοτρομοκρατουμαι. Τι εκανα 5 ολοκληρα λεπτα ? Τι σκεφτομουν ?
Γιατι εχασα την αισθηση του χρονου ?

Ναι, εχω και εγω αυτοκτονικες σκεψεις. Ομως δεν ειναι καθημερινες και δεν ειναι
βουτηγμενες σε ενταση και απελπισια. Ειναι σαν μια ηρεμη φωνη (παρορμηση) που
μου λεει .... "ελα, δεν υπαρχει τιποτα αλλο για σενα, πηδα απο το μπαλκονι".
Ειναι τοσο ηρεμη αυτη η παροτρυνση, τοσο φυσιολογικη και ηπια που ΔΕΝ την νιωθω
ως απειλη, ουτε ως τιμωρια, ουτε ως κινδυνο. Πως λεμε "αντε, σηκω να πιεις ενα ποτηρι
νερο" ..... κατι τετοιο.

Να προσθεσω οτι ημουν βουτηγμενος σε απεραντο μισος και οργη για τον πατερα μου,
επι αιωνες (αξιωματικος στον ΕΣ και γεννημα-θρεμμα μιας εποχης οπου λογο ειχε μονο
ο ακρωτηριασμενος συναισθηματικα) αλλα και απεχθεια-αποστροφη για την μανα μου
(καθηγητρια φιλολογο) εξαιτιας της πρακτικης της "μιση αληθεια ειναι καλυτερη απο μια
ολοκληρη" και της παγιας θεσης Ποντιου Πιλατου αναμεσα σε μενα και τον πατερα μου.
Οταν πραγματικα επιχειρησα να κοψω το νημα της ζωης μου (καπου 33 χρονια πριν)
... τους ειχα ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ απεναντι μου. ΜΑΖΙ ! Μαλιστα με επεισαν οτι επαιξα θεατρο.
Αν πραγματικα το θελα, θα το ειχα φτασει μεχρι τερμα. Και ειχαν δικιο.
Δεν ειχα ψυχικο σθενος ουτε για το πλεον απλουστερο των απλων.
Γιατι το να πεθανεις ειναι εξαιρετικα ευκολο.

Στο νοσοκομειο ο πατερας μου ηρθε να μου ανακοινωσει οτι το σπιτι θα ειναι κλειστο
για μενα και η μανα μου ... εμεινε κατω στο αμαξι για να μην την αναγκασει ο πατερας μου
να πει τα ιδια. Ηθελε μαλλον να χει καποια πισινη να τροποποιησει την θεση της στο μελλον
(αρα ναι, με αγαπουσε μισο γραμμαριο παραπανω .... αλλα μεχρι εκει). Μετα απο χρονια
παραδεχθηκε οτι "θα με σκοτωνε ο πατερας σου αν τολμουσα να παρω το μερος σου".

Αλλα .... αυτο ηταν κατι που ειπωθηκε ΜΕΤΑ απο 20 χρονια (ισως και παραπανω)
.... και δεν πυροδοτησε καποια συγχωρητικη διαθεση απο πλευρας μου.

Καταθλιπτικος ΔΕΝ ημουν στα 19 μου. Αυτοκαταστροφικος ισως, αλλα καταθλιπτικος οχι.
Η καταθλιψη ηρθε σταδιακα. Παρα πολυ σταδιακα, στο διαστημα ετων (ισως δεκαετιων).
Την διαθεση να μην θελω να βγω με φιλους η να γνωρισω γυναικες η εστω να κανω μια
βολτα στην παραλια ... την βιωσα μετα τα 30-35. Δεν υπαρχει σαφης χρονικη στιγμη.
Ηταν κατι σαν φυσιολογικη καταληξη ενος μισους που δεν εκτονωνονταν ΠΟΤΕ.
Εχουν περασει 16 χρονια απο τον θανατο του πατερα μου .... ομως το μισος δεν εσβησε.
Η μανα μου εχει αλλαξει δραματικα (οσον αφορα την αγαπητικη της διαθεση) αλλα ισως
να ειναι επειδη δεν υπαρχει κανεις daddy να λειτουργησει ως δεος (και σοκ και φοβος).
Οποτε, και δεν μπορω να ειμαι σιγουρος για το αδιαμφισβητητο και αδιαπραγματευτο
της αγαπης της.

Που βρισκεται η δικη μου ΑΜΑΡΤΙΑ στην ολη υποθεση ?

Δεν εχω δουλεψει ΠΟΤΕ στην ζωη μου ! Ειμαι ενας αρχιτεμπελαρος ! Ζουσα και ζω απο
τον ιδρωτα των γονιων μου. Αυτους που τοσο μισησα αλλα που χωρις αυτους ισως και
να ημουν πρεζονι αποστεωμενο στα παγκακια. Διαστροφη, ε ? ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ ! Να μισεις
τους μοναδικους που σε βοηθησαν να μην σε συντριψει η κοινωνια. Αυτη ειναι η δικη μου
αμαρτια. Το δικο μου εγκλημα. Ο δικος μου σταυρος. Και ισως να δικαιολογει τα παντα
απο την πλευρα των γονιων μου. Να ανεπτυξα ενα πανισχυρο συναισθημα μισους ....
για να καλυψω τον κηφηνα μεσα μου. Να τον νοηματοδοτησω απεναντι σε ακουραστους
μερμηγκες που με ισοπεδωναν με την φιλεργατικοτητα τους. Η αδερφη μου, που εζησε
και υπεφερε στο ιδιο σπιτι, ουτε τεμπελαριο προεκυψε, ουτε αναχωρητρια. Αρα δεν εχω
δικαιολογια. ΚΑΜΙΑ ! Υπηρξαν δυο διαφορετικες εξελιξεις (παιδια) κατω απο την ιδια
στεγη (και οχι μια απο δυο διαφορετικα παιδια).

Τοτε γιατι μπηκα στο φορουμ και εγραψα ολο αυτο το κατεβατο ?....
Για να με τιμωρησω στο τελος ... απουσια ενορκων και δικαστων ?

Γιατι θελω να ξαναπνευσω ..... ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΩΣ ΤΕΜΠΕΛΗΣ. Να πω "μεχρι να πεθανεις
σου χουν μεινει κανα-δυο δικαιωματα, ενα απο αυτα ειναι να μπορεις να ονειρευτεις
οτι ΔΕΝ γεννηθηκες απο αυτους τους γονεις, ουτε μεγαλωσες απο αυτους τους γονεις,
ουτε υπεφερες απο αυτους τους γονεις". Εαν ειναι να πεθανω, αυτο να συμβει μια και εξω,
και οχι καθε μερα επι 33 χρονια. ΝΑΙ, ειναι εντελως δικαιο, τεμπελης να μην εχει την ιδια
τυχη με τον εργατικο (και σε λεφτα και σε γυναικες και σε παρεες και σε αναγνωριση και
σε αυτοεκτιμηση και στα παντα ολα), το εμπεδωσαμε αυτο. Ομως ΔΕΝ διαθετουν ολοι
την ψυχικη δυναμη να μοχθουν καθημερινα και να σπρωχνουν την καθαγιασμενη
μυλοπετρα που λεγεται ΕΡΓΑΣΙΑ. Ναι, βασει αυτης κινειται ο κοσμος και πληρωνονται
οι λογαριασμοι και γινονται παιδια και στηριζονται οικογενειες. Βασει αυτης ηρθα εγω
στο κοσμο ... ομως .... ειμαι ενας τεμπελης !

Μπορω να ζησω ως ΤΕΜΠΕΛΗΣ και το κυριοτερο, ΧΩΡΙΣ ΤΥΨΕΙΣ, τα υπολοιπα 20-30
χρονια της ζωης μου ? Η θα με αρχισετε .... "ναι μπορεις, αλλα η ρετσινια του κηφηνα
θα μεινει για παντα" ..... ????

Αυτο ηθελα να ρωτησω ..... ΚΥΡΙΩΣ ΑΥΤΟ ..... και θα εκλιπαρουσα να απαντηθω
χωρις περιστροφες και ασαφειες και διφορουμενες ερμηνειες. Δεν θα αυτοκτονησω
αν μου πειτε την Αληθεια. Αυτο το απεφυγα 33 χρονια πριν (καλως η κακως).
Μονο να υποφερω μπορω .... λιγοτερο η περισσοτερο ....

Αν έχεις κάποια έσοδα να συντηρείσαι βεβαίως και μπορείς να ζήσεις χωρίς δουλειά, ή ως τεμπέλης όπως λες, ωστόσο άλλο το τεμπέλης κι άλλο το εντελώς αδρανής χωρίς ενδιαφέροντα, δραστηριότητες και κάτι να γεμίζεις την μέρα σου. Η αδράνεια είναι ο καλύτερος σύμμαχος της κατάθλιψης. Κάποιος που δουλεύει όλη μέρα για να τα βγάλει πέρα, έχει υποχρεώσεις κι άλλα άγχη, όσο κι αν το παρελθόν τον πονάει, πρακτικά δεν έχει καν χρόνο να καθίσει να αναμασάει τι έγινε πριν 50 χρόνια ή να αυτοπροσδιορίζεται στο μυαλό του όλη την ώρα ή να υπεραναλύει τα πράγματα. Τον απορροφούν άλλες σκέψεις και η ίδια η ζωή τον κρατά απασχολημένο με καινούριους ανθρώπους και καταστάσεις και προκλήσεις και χαρές και λύπες.
Εσύ όπως τα περιγράφεις έχεις κλειστεί σε ένα σπίτι και στον εαυτό σου και δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα. Δεν είναι τα πράγματα μαύρο ή άσπρο όμως, υπάρχουν στο ενδιάμεσο κι όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου κι όλες οι αποχρώσεις τους. Προσπάθησε έστω και τώρα να βρεις νέα ενδιαφέροντα, σήκω από τον καναπέ και γνώρισε ανθρώπους. Και μην σαμποτάρεσαι από μόνος σου. Η τύχη και σε λεφτά και σε γυναίκες και σε παρέες και σε αναγνώριση και σε αυτοεκτίμηση και στα πάντα όλα όπως λες, δεν είναι θέμα του αν έχεις εργασία ή όχι, τουλάχιστον όχι αποκλειστικά, αλλά συνάρτηση πολλών παραγόντων. Ο μεγαλύτερος είναι ο χαρακτήρας του καθενός και πόσο κοπιάζει για όλα αυτά- εκτός πλαισίου εργασίας, αλλά στην κοινωνία και στην ζωή γενικότερα.

Καλησπέρα εξουθενωμένε! Όταν ήσουν 20-25 χρονών, στην ηλικία που όλοι οι νέοι λαχταρούν να έχουν οικονομική ανεξαρτησία, εσύ σε τί φάση ήσουν; Δεν αδημονούσες να δοκιμάσεις τις δυνατότητές σου, από περιέργεια έστω; Σπούδασες κάτι; Τί ενδιαφέροντα είχες, γενικά;
Ίσως το πρόβλημα να δημιουργήθηκε από τους γονείς σου, γι αυτό έχεις τόσα αρνητικά συναισθήματα γι αυτούς.
Ανέφερες οτι η αδελφή σου που μεγάλωσε στο ίδιο περιβάλλον με σένα και τους ίδιους γονείς, δεν έγινε τεμπέλα. Εδώ υπάρχει ένα λάθος, όμως! Ποτέ οι γονείς δεν φέρονται ίδια στα παιδιά τους πόσο μάλλον σε παιδιά διαφορετικού φύλου... Συνήθως, στο πρώτο παιδί έχουν μεγαλύτερο άγχος, στα άλλα είναι πιο χαλαροί, μεγαλώνουν κιόλας, αλλάζουν και οι ίδιοι...
Εγώ, για παράδειγμα έχω 12 χρόνια διαφορά από τον μικρότερο αδελφό μου. Η μάνα μου και ο πατέρας μου ήταν εντελώς διαφορετικοί σαν γονείς στον αδελφό μου μετά από 12 χρόνια. Παίζει ρόλο και η σειρά γέννησης του παιδιού και τα αδέλφια που έχει και τέλος, η ιδιοσυγκρασία του.
Αυτό που ανέφερες με τα αρνητικά συναισθήματα για τον πατέρα σου μετά τον θάνατό του, δυστυχώς το αισθάνομαι κι εγώ για την μητέρα που έχει πεθάνει εδώ και 6 χρόνια. Νιώθω οτι μου έκανε μεγάλο κακό στην ζωή μου, επειδή ήταν μια χαζή γυναίκα που την πίστευα σ αυτά που έλεγε και επίσης, δεν έπρεπε να γίνει μητέρα γιατί ήταν συναισθηματικά ανάπηρη και σαδίστρια. Και δυστυχώς, τα περισσότερα τα διαπίστωσα μετά τον θάνατό της.
Γιατί να ξέρεις, τα παιδιά εμπιστεύονται τους γονείς στα πάντα, νομίζουν οτι οι γονείς τα αγαπούν άδολα. Όμως, δυστυχώς, δεν είναι έτσι, σε πολλές περιπτώσεις. Κάνουν παιδιά για να τους φροντίσουν στα γεράματα ή την αρρώστια, για να εκπληρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους και να κοκκορεύονται στην γειτονιά (π.χ. "ο γιός μου έγινε γιατρός"), ως προέκταση του εαυτού τους, από το ένστικτο της αναπαραγωγής και για να αφήσουν απόγονο (να διαιωνίσουν το dna τους), για να έχουν κάποιον να τους κληρονομήσει, όχι ξένο ή άνήψι και για άλλους τέτοιους, άδολους και εντελώς αλτρουιστικούς λόγους.
Κοίταξε, τώρα εσύ δεν κάνεις κάτι κακό. Μόνος σου είσαι, έχεις ένα εισόδημα που σου φτάνει, κουτσά-στραβά και έχεις την δυνατότητα να μην δουλεύεις. Καλό θα ήταν να απασχοληθείς με κάτι δημιουργικό. Πήγαινε σε προγράμματα δήμων να πάρεις καμιά ιδέα(ζωγραφική, γλυπτική, θέατρο, χορό κ.α.). Θα πηγαίνεις εκεί και θα αλλάξει η ψυχολογία σου, θα συναντάς ανθρώπους, θα μιλάς μαζί τους, θα δημιουργείς και κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Καλησπέρα εξουθενωμένε! .....

---

Κασσανδρα,

... ετσι ειναι ! Οπως τα περιγραφεις. Αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα. Οταν σου χωνουν τα
ΠΑΘΗ και τις ΑΜΑΡΤΙΕΣ τους, δεν εχεις τιποτα να τις φιλτραρεις εκεινη την στιγμη. Εισαι σφουγγαρι.
Μπαινουν αυτουσιες και πανισχυρες. Χρειαζεσαι δεκαετιες για να τις αντιληφθεις και ακομα και τοτε
.... εχεις προβλημα να τις αποβαλεις. Γιατι εμαθες να τις κουβαλας και να ζεις με αυτες και δεν εχεις
βρει κατι αντιστοιχο σε ποιοτητα και ειδικο βαρος για να τις αντικαταστησεις. Εγω προσωπικα, ακομα
και σημερα, δεν εχω πλασει δικο μου αξιακο συστημα. Γιατι ηταν τοσο απολυτο και αδιαπραγματευτο
και αριστοτελικο το δικο τους. Ειναι δυνατον να βλεπεις οτι κατι σε οδηγει σε αδιεξοδο και να συνεχιζεις ?
ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Ομως, καπου πρεπει να βαλω και τον εαυτο μου στην εξισωση. Ειμαι αναποσπαστη παραμετρος.
Οσο και αν θελω να απεμπλακω. Ετσι δεν ειναι ? ΕΣΥ, αν ειχες ενα παιδι που δεν διαβαζε,
δεν εβγαινε εξω, δεν ηθελε να κανει φιλους, ηθελε να κοιμαται απο το πρωι μεχρι το βραδυ
τι θα εκανες (ως μανα) ? Ας μην συζηταμε τι εκαναν οι δικοι μου (απο τιμωρια σε τιμωρια
πηγαινε το πραγμα). Μετα απο 33 χρονια, ακομα και γω αντιλαμβανομαι οτι με ξεσκισαν
(να μην πω τιποτα χειροτερο). Ομως εσυ, ως νεα μανα, που μεγαλωνει ενα παιδι, που εφτασε
στην εφηβεια, περασε την εφηβεια, εφτασε τα 30, περασε και τα 30 .... τι θα εκανες ?
Θα το αφηνες να σβηνει μονο του στην απορριψη του κοσμου και της αλληλεπιδρασης του
με αυτον .... Η .... κουτσα-στραβα θα το εσπρωχνες να μπει μεσα ? Εστω, με αστοχο τροπο.

Τι εκανα στα 20 με 25 ? Σιγουρα δεν ενιωθα καμια διαθεση να δουλεψω. Η δουλεια ηταν
ενας ακομα πατερας (δουλεψα μονο για 1 + 2 μηνες και ειδα οτι απλα επελεγα καινουργια
φυλακη και αδιεξοδο). Τα δεδουλευμενα δεν μου λεγαν τιποτα, γιατι δεν μου εδιναν
καποια αισθηση ελευθεριας. Διαρκως σκεφτομουν την πιεση της επομενης (ημερας).
Τι σπουδασα ? Τιποτα ! Βολοδερνα, χωρις ουσιαστικα να προσπαθω. Ολοι οι αλλοι ...
ηταν μια καινουργια κολαση με πιο περιτεχνες παγιδες αλλα τον ιδιο μακιαβελισμο και
εξαναγκασμο και κυνισμο (να μην πω χειροτερα). Και δεν νομιζω η δουλεια να ειναι κατι
που ο ανθρωπος θα επελεγε .... αν μπορουσε ΧΩΡΙΣ αυτην. Πραγματικα δεν το νομιζω.

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ΔΕΝ ημουν ποτε ατομο που ενιωθε καλα μεσα σε καποια
κανονικοτητα (οποιαδηποτε κανονικοτητα) μεσα σε καποια δραστηριοτητα (οποιαδηποτε
δραστηριοτητα, ακομα και ευχαριστη) μεσα σε καποια καθημερινοτητα(-επαναληψιμοτητα).
Το καλυτερο σημειο της υπαρξης μου ειναι οταν .... ΜΙΣΩ ... οποιονδηποτε ασκει και
συγκεντρωνει ισχυ (σαν τον πατερα μου). Αρα ... ακομα και ενα ατομο που παταει κορνα
για εκφοβισμο (σε τοσο στοιχειωδες και θεμελιωδες επιπεδο). Γνωριζοντας οτι μπορει να
καταληξω σε εξαιρετικα δυσαρεστες καταστασεις (ηδη απο την ηλικια των 16) φανερωνοντας
την αντιεξουσιαστικη πλευρα του εαυτου μου (καμια σχεση με αριστερες ιδεολογιες, απλα
εναντιον της ισχυος καποιου πανω σε καποιον αλλον) ... κλειστηκα στο σπιτι (για να αυτο-
προστατευθω απο τα χειροτερα, τα πολυ χειροτερα, που φτανουν μεχρι το αστυνομικο τμημα,
το νοσοκομειο η και παραπερα). Βεβαια, εκανα φιλιες, αλλα αυτο ηταν μια επιλογη και προσπαθεια
των αλλων να με γνωρισουν και οχι δικη μου. Ποτε δεν εψαξα να βρω κατι που να μου ταιριαζει.
Πες μου εσυ .... πως να ταιριαξω με ανθρωπους που αγαπουσαν τον πατερα τους και κυριως
την μανα τους ? (η εστω δεν εψαχναν τον διαολο στα προσωπα και τις ψυχες τους).

Η αδερφουλα μου ειναι 3μισυ χρονια νεωτερη μου. Ειναι πολυ πετυχημενη στον κλαδο της,
εχει κοινωνικο περιγυρο, συναναστροφες και ηταν ετσι .... απο εφηβικη ηλικια. ΝΑΙ, ισως να
εμαθε τι να αποφευγει και πως να μην κοντραρει τον daddy .... σιγουρα, αφου εβλεπε τι
συνεβαινε σε μενα. Ομως, ειχε και αλλη ιδιοσυγκρασια. Ηθελε να πολεμισει για την ζωη της.
Εγω παραιτηθηκα απο τοτε που μπορω να θυμηθω τον εαυτο μου. Η αδελφη μου ΟΧΙ !
Δεν θα πω περισσοτερα γιατι ειναι προσωπικα δεδομενα. Μονο τα δικα μου εχω δικαιωμα
να εκθεσω.

Εχω δραστηριοποιηθει κατα καιρους με διαφορα (αστροφυσικη, θεωρια χορδων, εξτρα διαστασεις,
ζωγραφικη αρκετα παλιοτερα, κινηματογραφο και φυσικα .... πολυ μουσικη) αλλα ΟΛΑ ΑΥΤΑ ....
κακα τα ψεμματα .... γεμιζουν τις νεανικες ψυχες, οχι τις μεσηλικες. Οχι γιατι ειναι καταρραμενοι
οι μεσηλικες αλλα γιατι ειναι τοσο λιγα και αστεια και αναιμικα για την ανθρωπινη ψυχη στα 50.
Ειναι πολυ ομορφες ενασχολησεις οταν εχεις .... ολη την ζωη μπροστα σου (και δεν σε νοιαζει
αν σπαταλας και λιγο χρονο). Ομως οχι οταν εχεις αφησει πισω .... τα 2/3 της ζωης σου !!!
Ολο και λιγοτερη ηδονη βγαζω απο τα παραπανω (αν βγαζω καθολου).

Ολα οσα σας γραφω ειναι γνωστα σε τρεις ψυχολογους οι οποιοι ΑΠΕΤΥΧΑΝ να με βγαλουν
απο το συστημα τυψεων μου (το οποιο δεν ειναι δικο μου αλλα και ειναι δικο μου).
ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ! ..... Ομως προσπαθησαν, ο καθεις με τον τροπο του.

Φίλε και συμπάσχοντα εξουθενωμένε,
Νομίζω ότι έχεις εξουθενωθεί από την προσπάθεια που δεν κατέβαλλες...Και για αυτό δεν φταίνει οι γονείς σου...Ηθελες αποδιοπομπαίους τράγους για να επιρρίψεις την ευθύνη για το ότι απλά σου έτυχε ή καλλιέργησες χωρίς να το καταλαβαίνεις μια αίσθηση ματαιότητας παμφάγα,που δεν αφήνει προοπτική για προοπτική και ελπίδα για ελπίδα που να μην την κατασπαράξει...Εντάξει,μπορ εί ο κόσμος σε κάποιους από εμάς από πολύ νωρίς να μοιάζει με ένα παιχνίδι που έπαιξε μαζί του για λίγο ένα παιδί και το βαρέθηκε και πλέον έχει μείνει χωρίς παιχνίδια,αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να είναι λάθος,εμείς το έχουμε λάθος,αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Εχεις κάνει καραμέλα την ''υπαιτιότητα'' των γονιών σου για αυτό που είσαι και που δεν σ'αρέσει, και έχεις βολευτεί......
Ψάξε στον καθρέπτη να βρεις τον ένοχο...Ακόμα και αν έχεις γίνει διάφανος...Ψάξε!

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Φίλε και συμπάσχοντα εξουθενωμένε,
Νομίζω ότι έχεις εξουθενωθεί από την προσπάθεια που δεν κατέβαλλες...Και για αυτό δεν φταίνει οι γονείς σου...Ηθελες αποδιοπομπαίους τράγους για να επιρρίψεις την ευθύνη για το ότι απλά σου έτυχε ή καλλιέργησες χωρίς να το καταλαβαίνεις μια αίσθηση ματαιότητας παμφάγα,που δεν αφήνει προοπτική για προοπτική και ελπίδα για ελπίδα που να μην την κατασπαράξει...Εντάξει,μπορ εί ο κόσμος σε κάποιους από εμάς από πολύ νωρίς να μοιάζει με ένα παιχνίδι που έπαιξε μαζί του για λίγο ένα παιδί και το βαρέθηκε και πλέον έχει μείνει χωρίς παιχνίδια,αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να είναι λάθος,εμείς το έχουμε λάθος,αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Εχεις κάνει καραμέλα την ''υπαιτιότητα'' των γονιών σου για αυτό που είσαι και που δεν σ'αρέσει, και έχεις βολευτεί......
Ψάξε στον καθρέπτη να βρεις τον ένοχο...Ακόμα και αν έχεις γίνει διάφανος...Ψάξε!

---

Καλημέρα, Yoco Choco. Το θέμα όμως τώρα είναι να αντιμετωπίσει αυτό που του συμβαίνει. Το να πιστέψει πως για όλα αυτά που του συνέβησαν φταίει μόνο ο ίδιος δεν ξέρω αν είναι και το καλύτερο. Και δεν πιστεύω πως φταίει αυτός για όλα αυτά. Ναι, ανάλογα τον χαρακτήρα του καθενός, άλλος θα είχε πράξει αλλιώς και θα θα είχε άλλη κατάληξη. Και ο ρόλος των γονιών ποιος είναι; Δυο πιάτα φαΐ την ημέρα και ρούχα και ήμαστε ok; Όταν βλέπεις πως το παιδί σου υποφέρει και περνάν τα χρόνια και δεν ξέρει πως να βγει από τον φαύλο κύκλο τότε τι κάνεις; Όταν σου γαμάνε την ψυχολογία με τις μαλακίες τους από μικρό παιδί και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι να φτάσεις σε σημείο να αισθάνεσαι ότι είσαι άχρηστος και ανίκανος να κάνεις το οτιδήποτε και έχει αλλάξει η προσωπικότητα σου, τότε δεν φταίνε; Ήμουν άνθρωπος που κατηγορούσα τον εαυτό μου ακόμα και για πράγματα που αν καθόμουν ήρεμα και τα εξέταζα, κατέληγα στο συμπέρασμα πως δεν έφταιγα εγώ αλλά πάλι εκεί. Πάλι στο μυαλό μου μέσα να φταίω εγώ. Μέχρι που που κουράστηκα. Όσο εύκολο είναι να κατηγορούμε τους άλλους για ότι μας συμβαίνει άλλο τόσο είναι να τα ρίχνουμε όλα πάνω μας και να αισθανόμαστε σκατά για τις μαλακίες των άλλων.

Να ρωτήσω κάτι. Αντικαταθλιπτικά έχεις πάρει; Έπαιρνες και τα σταμάτησες; Γιατί αυτή η χειροτέρευση;
Εντάξει, καταλαβαίνω οτι σε απογοητεύει η ζωή σου, αλλά υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι με πολύ σοβαρά άλυτα προβλήματα όμως δεν σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Καιάνθρωποι που έχουν κάνει μεγάλο κακό σε συνανθρώπους τους και δεν νιώθουν τύψεις. Εσύ γιατί να αισθάνεσαι τύψεις; Επειδή δεν δούλευες; Δεν έκανες κάτι κακό σε κανέναν, ούτε πήρες κάποιον στο λαιμό σου. Κοίτα γύρω σου πόση ανευθυνότητα υπάρχει και χωρίς τύψεις! Άνθρωποι που κάνουν παιδιά αράδα και όχι μόνο δεν τους προσφέρουν τίποτα αλλά φορτώνουν κιόλας τα προβλήματά τους και στους άλλους.
Έχω γνωστή μου που ο αδελφός της και η νύφη της ήταν χρήστες ναρκωτικών και τα παιδιά τους τα μεγάλωσε εκείνη! Την γυναίκα του αδελφού της την βρήκαν νεκρή, 25 χρονών, με μιά σύριγγα στο χέρι και ο αδελφός της στο κόσμο του, πήγαινε μία στο τόσο σπίτι όχι για να δει τ παιδιά του αλλά να την εκβιάσει για λεφτά. Έμεινε ανύπαντρη μέχρι τα 47 γιατί κανείς δεν ήθελε να φορτωθεί τα 2 παιδιά του ναρκωμανή που εκβίαζε κάθε τόσο.
Ε, σε πληροφορώ οτι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καθόλου τύψεις που πήρε τόσους στο λαιμό του.
Θέλω να πω, γιατί νιώθεις έτσι;

Να απαντησω πρωτα στους Αργυρη και Yoko ...
εγραψα φαρδια-πλατια την δικη μου αμαρτια στο πρωτο κιολας ποστ.
Δεν το κρατησα για αργοτερα. Δεν υπεκφευγω καμιας ευθυνης.

Κασσανδρα
Το θεμα των τυψεων ΔΕΝ παει με το τι εκανες ... αλλα με το τι σε ΕΠΕΙΣΑΝ
(τοτε που ησουν πολυ μικρος για να εχεις εμπειρια ζωης και αμυνες και φιλτρα)
οτι θα καταληξεις. Εγω ακομα και σημερα, στα 52, παρολο που δεν κυλησα στα
ναρκωτικα, παρολο που δεν εκανα παιδια (και τα παρατησα), παρολο που δεν
φορτωσα την μαυριλα της ψυχης μου σε κανεναν .... ΝΙΩΘΩ οτι εκκρεμει
εξοχως καθυστερημενη καταδικη μου για το τι ΔΕΝ επραξα ως ωφειλα ....
... ακολουθει ο παραδειγματικος λιθοβολισμος απο ολοκληρη την ανθρωποτητα
μεχρι να εκλιπαρησω, στο τελος, για τον συνοπτικο απαγχονισμο μου.

Επειδη ειναι μαλλον μπερδεμενο αυτο το τελευταιο θα πω τρια πραγματα :
1) μεγαλωσα σε σπιτι και κουλτουρα στρατιωτικου (και καθηγητριας),
2) η διαφορετικοτητα ηταν αμαρτημα και τιμωρουνταν αναλογα,
2) τα παιδια με δυσμορφια, στην αρχαια Σπαρτη, τα ριχναν στον Καιαδα.

Επειδη, τωρα που ξαναβλεπω την επεξηγηση, ΟΥΤΕ αυτη εξηγει αρκετα
θα περιγραψω κατι αρκετα περιγραφικο για το τι εζησα και ΠΟΥ μεγαλωσα.

- Πατερα, αυτος ο κυβερνητης του υποβρυχιου, τους πηρε ολους στον λαιμο του.
- Ναι αλλα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ, του αξιζει σεβασμος και αναγνωριση. Εισαι πολυ μικρος
για να κρινεις, οταν μαλιστα ΔΕΝ εχεις προσπαθησει σε τιποτα στην ζωη σου.
- Τοτε να αναγνωρισουμε και αυτους που σκοτωνουν και κλεβουν για να ζησουν
σε ολες τις φτωχες χωρες του κοσμου. Και αυτοι ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ για κατι καλυτερο.
Ετσι δεν ειναι ?
- Μην μου πουλας εμενα πνευμα ... προσπαθησε πρωτα, και ΜΕΤΑ ελα
να συζητησουμε τι θα τους κανουμε ολους αυτους που λες.

Δηλαδη .... η προσπαθεια ... απο μονη της .... απενοχοποιει καθε καταληξη.
Ολα αυτα βεβαια, ειναι δανεισμενα απο την φιλοσοφια των αρχαιων σπαρτιατων.
Σκοτωσε, κλεψε, ρημαξε .... αρκει να μην σε πιασει κανεις. Και βεβαια, σε ενα παιδι
που το πετας απο τα 7 να ζησει μονο του στην αγρια φυση ... ολα ειναι επιτρεπτα !!
Δεν υπαρχει καμια τυψη, ωφειλει να ζησει με οποιονδηποτε τροπο. Μεγαλο μερος
των παλιων στρατιωτικων ΕΠΕΒΑΛΕ (οσο επετρεπαν οι μαναδες) μερος αυτης της
κουλτουρας στις οικογενειες τους. Και τα παιδια .... η εγιναν λυκακια ... η χασαν
μπουσουλα και καταστραφηκαν (αυτοπροσδιοριστικα). Δεν ξερω ποσο μεγαλο μερος
των στρατιωτικων (τοτε) και δεν ξερω αν υφισταται η ιδια κατασταση (σημερα).

Ακομα και σημερα .... ενω γνωριζω οτι ο κοσμος και η ανθρωποτητα εχει αφησει
για παντα πισω της τετοιες φιλοσοφιες και κουλτουρες, ΔΕΝ μπορω να τις αποβαλω.
Μπηκαν τοσο νωρις μεσα μου ... που ριζωσαν οσο βαθια στο DNA μου γινοταν.
Δεν καλλιεργησα ποτε την μακροθυμια (πρωτα για τον εαυτο μου), ποτε την
συγχωρεση (πρωτα για τον εαυτο μου), ποτε την αλληλεγγυη και οτι συνιστα
κατακτηση της ανθρωποτητας (ως εννοια τουλαχιστον) γιατι ασκουν απιστευτη
γοητεια και συναρπαγη οι αποψεις του πατερα μου, υποσυνειδητα. Με "τιμωρω",
επειδη δεν μπορω να γινω αρχαιος σπαρτιατης. Και δεν μπορω γιατι δεν θελω !
Οξυμωρο ? ... οσο δεν παει αλλο !!!!! .... Τρεις ψυχολογοι προσπαθησαν να με
πεισουν οτι αυτες οι φιλοσοφιες ειναι συναισθηματικοι ακρωτηριασμοι, και οι τρεις
δεν καταφεραν τιποτα (σε υποσυνειδητο επιπεδο, γιατι σε συνειδητο, απο την
στιγμη που το αποδεχομαι και περιγραφω, με επεισαν ... αλλα ... δωρον αδωρο)

Ισως για αυτον τον λογο .... δεν παιρνω αντικαταθλιπτικα.
(βεβαια, δεν ειναι μονο αυτος, εχω διαβασει οτι αν τα διακοψεις ξεκινουν
ψιλοθεματακια στερησης ... αλλα αυτο ειναι κατι που ΔΕΝ το χω διπλοτσεκαρει,
μπορει να πεφτω εξω.)

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

ΕΣΥ, αν ειχες ενα παιδι που δεν διαβαζε,
δεν εβγαινε εξω, δεν ηθελε να κανει φιλους, ηθελε να κοιμαται απο το πρωι μεχρι το βραδυ
τι θα εκανες (ως μανα) ? Ας μην συζηταμε τι εκαναν οι δικοι μου (απο τιμωρια σε τιμωρια
πηγαινε το πραγμα). Μετα απο 33 χρονια, ακομα και γω αντιλαμβανομαι οτι με ξεσκισαν
(να μην πω τιποτα χειροτερο). Ομως εσυ, ως νεα μανα, που μεγαλωνει ενα παιδι, που εφτασε
στην εφηβεια, περασε την εφηβεια, εφτασε τα 30, περασε και τα 30 .... τι θα εκανες ?
Θα το αφηνες να σβηνει μονο του στην απορριψη του κοσμου και της αλληλεπιδρασης του
με αυτον .... Η .... κουτσα-στραβα θα το εσπρωχνες να μπει μεσα ?

Η αδερφουλα μου ειναι 3μισυ χρονια νεωτερη μου. Ειναι πολυ πετυχημενη στον κλαδο της,
εχει κοινωνικο περιγυρο, συναναστροφες και ηταν ετσι .... απο εφηβικη ηλικια. ΝΑΙ, ισως να
εμαθε τι να αποφευγει και πως να μην κοντραρει τον daddy .... σιγουρα, αφου εβλεπε τι
συνεβαινε σε μενα. Ομως, ειχε και αλλη ιδιοσυγκρασια. Ηθελε να πολεμισει για την ζωη της.
Εγω παραιτηθηκα απο τοτε που μπορω να θυμηθω τον εαυτο μου. Η αδελφη μου ΟΧΙ !

---

Είναι σίγουρο οτι οι γονείς σου δεν πρόσεξαν καθόλου οτι υπήρχε κατάθλιψη από την παιδική σου ηλικία. Όταν ένα παιδί δεν έχει φίλους, δεν θέλει να βγει, δεν θέλει να κάνει τίποτα παρά μόνο να κοιμάται, τί είναι αυτό; Έπρεπε να τους ανησυχήσει.
Αλλά ξέρεις, οι γονείς τότε δεν καταλάβαιναν οι περισσότεροι απ αυτά (κι εγώ της ίδιας ηλικίας, 50 είμαι και ξέρω). Τί ψυχολογικά μου λες; Εδώ μας σκότωναν στο ξύλο! Ο άντρας μου π.χ. είχε φάει ξύλο από την μάνα του επειδή πήρε σε ένα διαγώνισμα στο δημοτικό 10 και όχι 10 με τόνο! Έγινε πρώτος μαθητής, πρώτος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, φοβερός στην δουλειά του και μετά κάποια στιγμή κατέρρευσε ψυχολογικά και τελείωσε η υπόθεση.Κατάθλιψη με ψυχωσική συνδρομή.
Η αδελφή σου μου θυμίζει τον πρώτο αδελφό μου που είναι 3 χρόνια μικρότερος από μένα. Έτσι κι αυτός. Ενώ εγώ είχα τα χίλια δυό ψυχολογικά θέματα με τους γονείς μου, εκείνος το πολέμησε, ήταν αισιόδοξος και με καλή ψυχολογία, εγώ όχι! Εκείνος όμως πάντα αυτό που ήθελε το ζήταγε και πάντα ζήταγε απο τους γονείς μου. Εγώ ποτέ! Θέλω να πω,αυτός έτσι έμαθε να διεκδικεί, εγώ όχι!

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Ισως για αυτον τον λογο .... δεν παιρνω αντικαταθλιπτικα.
(βεβαια, δεν ειναι μονο αυτος, εχω διαβασει οτι αν τα διακοψεις ξεκινουν
ψιλοθεματακια στερησης ... αλλα αυτο ειναι κατι που ΔΕΝ το χω διπλοτσεκαρει,
μπορει να πεφτω εξω.)

---

Να το διπλοτσεκάρεις! Αν χρειάζεσαι θα σου τα δώσει ο γιατρός, ο ψυχίατρος. Μην πάρεις κάτι μόνος σου αλλά μην αποκλείεις την φαρμακευτική οδό. Διότι τα συναισθήματα πηγάζουν από το μυαλό που κι αυτό είναι μέρος του σώματος και όταν ασθενεί χρειάζεται θεραπεία, όπως τα άλλα όργανα όταν πάσχουν.
Ξέρεις, η κατάθλιψη σε κάνει να βλέπεις την ζωή σου σαν μέσα από παραμορφωτικό καθρέπτη.

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Να απαντησω πρωτα στους Αργυρη και Yoko ...
εγραψα φαρδια-πλατια την δικη μου αμαρτια στο πρωτο κιολας ποστ.
Δεν το κρατησα για αργοτερα. Δεν υπεκφευγω καμιας ευθυνης.

Κασσανδρα
Το θεμα των τυψεων ΔΕΝ παει με το τι εκανες ... αλλα με το τι σε ΕΠΕΙΣΑΝ
(τοτε που ησουν πολυ μικρος για να εχεις εμπειρια ζωης και αμυνες και φιλτρα)
οτι θα καταληξεις. Εγω ακομα και σημερα, στα 52, παρολο που δεν κυλησα στα
ναρκωτικα, παρολο που δεν εκανα παιδια (και τα παρατησα), παρολο που δεν
φορτωσα την μαυριλα της ψυχης μου σε κανεναν .... ΝΙΩΘΩ οτι εκκρεμει
εξοχως καθυστερημενη καταδικη μου για το τι ΔΕΝ επραξα ως ωφειλα ....

---

Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τί θεωρείς οτι ώφειλες να πράξεις;

Σχετικα με το ξυλο (και την χειροδικια) ...

Εφαγα αρκετο .... αλλα ηταν μεχρι να φτασω την Α Γυμνασιου.
Μετα, αρχισα να παιρνω γρηγορα υψος και ο πατερας μου επρεπε να πει "κατεβα κατω να
σε χαστουκισω". Και ευτυχως για μενα ... δεν το κανε ! Ομως, το ξυλο το αντικατεστησαν
οι τιμωριες και ευχομουν υποσυνειδητα να ξαναγυριζα στην εποχη του ξυλου. Το ξυλο
ειναι δυο-τρια λεπτα ... η τιμωρια ειναι διαρκεστερη και οδυνηροτερη. Και μονο η αναμονη
μεχρι την τιμωρια, σε διαλλυει. Θυμαμαι, Εκτη Δημοτικου, ολοι οι συνομιλικοι μου
την κοπαναγαμε εξω απο το χωριο και γυριζαμε ... νυχτα σκοταδι. Οι μανες μας ...
εφευγαν στην αλλη ζωη και ξαναγυρνουσαν (απο αγωνια). Επεφτε ξυλο σχεδον καθε μερα
(η τελωσπαντων, συνεχομενα μπερτακια για κατι τριμηνα ... ανοιξιατικα τριμηνα).
Ομως επειδη το υποφεραμε ΟΛΟΙ αλλα και επειδη βρισκομασταν σε μικρη ηλικια ...

... ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΓΓΙΖΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ !

Ηταν κατι σαν μπαμιες που επρεπε να φαμε, θελαμε-δεν θελαμε. Την αλλη μερα ....
παλι τα ιδια και ακομα μακρυτερα, σαν να μην συνεβη τιποτα. Το ξυλο ηταν μια συνηθης
πρακτικη. Ποναγε αλλα .... δεν ακυρωνε την λαχταρα μας για ολα τα συναρπαστικα και
μυστηριωδη πραγματα (που μας περιμεναν για εξερευνηση) την αλλη μερα. Εαν συνεβαινε
μονο στον εναν απο μας (η το κρυβαμε και δεν το φανερωναμε μεταξυ μας) τοτε ΝΑΙ ....
θα ειχε πολυ καταστροφικοτερη επιδραση το ξυλο. Ομως, ειναι υπερεκτιμημενη η ζημια
του ξυλου στην μικρη ηλικια. Η ψυχολογικη ζημια που επαθα αρχισε στην εφηβεια ....
οπου ακομα και ΕΝΑ χαστουκι ηταν τορπιλη στο εγω μου. Στην Εκτη Δημοτικου ....
... ΠΟΙΟ ΕΓΩ ? Ολα τα παιδακια βρισκομασταν στο ΕΜΕΙΣ και νιωθαμε ως ΜΙΑ αγελη ....
και εκει μεσα σκεδαζονταν και ατονουσαν ΟΛΑ τα μειωτικα συνδρομα (ποια συνδρομα,
δεν προλαβαιναν καν να γινουν συνδρομα).

Τωρα .... βλεπω κατι 8χρονα παιδακια στο απεναντι μπαλκονι .... η μανα κλεισμενη μεσα.
Ακομα και ξυλο να μην φανε ειναι τελειωμενα αυτα τα παιδακια. Ο κοσμος ολος βρισκεται
μακρια απο το αγγιγμα τους, κατω στον δρομο .... και αυτα εγκλωβισμενα πανω. ΜΑΚΑΡΙ
να τρωγαν ξυλο καθε νυχτα .... και καθε μερα να μηδενιζε ο μετρητης και να τρεχαν να
εξερευνησουν τον κοσμο. Ολα μαζι ! Βεβαια, οι μαναδες ... δεν θα συμφωνουσαν μαζι μου.
Γιατι γνωριζουν τους κινδυνους. Το γνωριζω αυτο.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τί θεωρείς οτι ώφειλες να πράξεις;

---

Μα φυσικα ... να γινω δυνατος και θεορατος σαν τον πλατανο-στρατηλατη πατερα μου ...
και να προσπαθησω να περιφρουρησω αοκνα τον κοσμο απο ... τεμπεληδες σαν και μενα,
που αποτελουν "βραδυκαυστον απτραν εις τα θεμελια του πολιτισμου μας" .....

Επισης, να βαλω στοχους στην ζωη μου ..... και να τους επιδιωξω αταλαντευτος και ανευ
περισπασεων (σεξουαλικων, ερωτικων, παρεϊστικων, κλπ κλπ). Και ολα αυτα με το που
τελειωσα το Δημοτικο !!! Τοτε ηταν που σαν .... να γυρισε διακοπτης στην συμπεριφορα του.
Σαν να περασα ενα αορατο κατωφλι και γυρισμος πισω, δεν υπηρχε. ΜΕΓΑΛΩΣΑ και ωριμασα
.... δεν υπηρχαν αλλα χαζα στην ζωη μου και αν υπηρχαν θα φροντιζε καποιος να με συνετισει !
Αυτο το αορατο κατωφλι φαινεται να το περασα ΚΑΙ για την μανα μου. Μετα την 6η δημοτικου,
η αγαπη επαψε να ειναι δεδομενη και ανιδιοτελης. Η εφερνα καλους βαθμους (πανω απο 17,
τουλαχιστον) .... η ..... ο μετρητης αγαπης επεφτε. Αναλογα με το ποσο πεσαν οι βαθμοι.

Βεβαια, ολα αυτα ωχριουν στο τι συνεβη ΜΕΤΑ την Γ' Λυκειου. Στα 18 και κατι ....
Χαριτολογωντας .... απο τα 18/19 μεχρι σημερα, βρισκομαι σε χωροχρονικο κενο.
Σαν να μην εχει κυλησει ουτε δευτερολεπτο. Οτι συνεβη (ως αλυσιδα διακριτων γεγονοτων)
υφισταται ΠΡΙΝ τα 19 μου. Μετα ..... ολα ειναι ενα δευτερολεπτο. Το υποψιαζομαι οτι δεν με
καταλαβαινετε. Δεν πειραζει .... με καταλαβαινω εγω, προς το παρον. Ισως καποιοι (λιγοι)
αντιληφθουν τι γραφω γιατι ο ψυχοσυναισθηματικος χρονος ειναι περιπου το ιδιο σχετικος
με τον κοσμικο (αν και διαφορετικης υφης). Οχι απο πλευρας λυπης η χαρας (εκει ειναι
δεδομενη η σχετικοτητα κυλησης για ολους). Απο πλευρας αποσυντονισμου του Εγω.
Υπαρχουν δυο ΕΓΩ μεσα μου : ενα που βιωνε τα πραγματα καθοσω συνεβαιναν στην ζωη
και ενα που απλα παρατηρει τα πραγματα ..... αποστασιοποιημενο .... απο τα 19 και μετα !
Δεν συμμετεχει ... και γιαυτο ... τα τελευταια 33 χρονια ισοδυναμουν με 1 δευτερολεπτο.

Δεν προσπαθω να το παιξω επιστημονας ... ειναι η καλυτερη περιγραφη που μπορω να δωσω.

Υπήρξε κάποιο γεγονός στα 19 σου, που απ αυτό το γεγονός και έπειτα σταμάτησες να ζεις και μετετράπης σε παρατηρητής της ζωής σου; Δεν θέλω να μου πεις το γεγονός, απλώς αν συνέβη κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Μα φυσικα ... να γινω δυνατος και θεορατος σαν τον πλατανο-στρατηλατη πατερα μου ...
και να προσπαθησω να περιφρουρησω αοκνα τον κοσμο απο ... τεμπεληδες σαν και μενα,
που αποτελουν "βραδυκαυστον απτραν εις τα θεμελια του πολιτισμου μας" .....

Επισης, να βαλω στοχους στην ζωη μου ..... και να τους επιδιωξω αταλαντευτος και ανευ
περισπασεων (σεξουαλικων, ερωτικων, παρεϊστικων, κλπ κλπ). Και ολα αυτα με το που
τελειωσα το Δημοτικο !!!

---

Και εξακολουθείς, μετά από τόσα χρόνια, να θεωρείς οτι αυτά είναι σωστά; Όταν λες "στόχοι στην ζωή άνευ περισπάσεων" τί στόχους εννοείς; Αν οι στόχοι στην ζωή βγάζουν έξω τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν ξέρω πόσο θα μπορούσαν να σε ικανοποιούσαν αν τους πετύχαινες...
Να προσπαθούσες να περιφρουρήσεις τον κόσμο...??? Μέσα σου νοιώθεις οτι θα έπρεπε να γίνεις σαν τον πατέρα σου; Φύγε από κει αμέσως!