Printable View
Κάθε μέρα ξυπνάω φοβισμένη χωρίς λόγο ότι θα πάθω κάτι συνεχώς μετράω την πίεση μου ότι έχω κάτι...έχασα και τους δύο μου γονείς και γενικά νιώθω μόνη ..έχω κουραστεί με αυτόν τον φόβο χωρίς όμως να έχω ταχυπαλμιες μια γενική αναστάτωση ...προσπαθώ να βγαίνω να το παλεύω όταν είμαι με κόσμο ή περπατάω μου φεύγει αλλά δεν γίνεται κάθε μέρα αυτό τι να κάνω να ανέβει η διάθεση και να φύγει η αρρωστοφοβια
Καλή σου ημέρα. Μόνο και μόνο το γεγονός πως έχασες και τους 2 σου γονείς είναι πολύ στενάχωρο και είναι λογικό να σου δημιουργεί φοβίες και εντάσεις.Quote:
Originally Posted by Marianene
Το περπάτημα κάνει πάρα πολύ καλό στο άγχος και στην διάθεση γενικότερα.
Δοκίμασε για αρχή και κάποιες βιταμίνες (Ω3) και μαγνήσιο που χαλαρώνει το νευρικό σύστημα.
Από εκεί και πέρα αν υπάρχει η δυνατότητα θα ήταν καλό να το συζητήσεις με κάποιον ειδικό το θέμα (ψυχολόγο) ώστε να καταφέρεις να τιθασεύσεις τις σκέψεις σου με αποτέλεσμα να ηρεμήσεις.
Ποσό χρόνων εισαι ;
Είμαι 42 ετών αλλά πίστεψέ με όταν χάσεις τους γονείς σου νιώθεις ένα κενό
Σε καταλαβαίνω ειναι πολυ δυσάρεστο κ πολυ δύσκολο .. τωρα πως εισαι ;
Συμπασχω μαζι σου, εχασα τη μητερα μου πριν λιγες μερες και ειχα χασει και το μπαμπα μου πριν χρονια κι εγω ετσι ειμαι , φοβαμαι οτι κατι θα παθω και εχω και προβλημα εδω και εικοσι μερες με τον υπνο μου, αργω πολυ να κοιμηθω ή κοιμαμαι λιγο και ξυπνάω , ειμαι μαύρο χάλι . Τι βαλεριανες, τι βοτανα, τι μαγνησιο , τιποτα δεν με ηρεμει, εχω απελπιστει . Στο τελος τελος παιρνω ενα αγχολυτικο αλλα και παλι ουτε αυτο με πιανει
Μαριάνα είναι πολύ στενάχωρο που έχασες και τους δύο γονείς σου ...Quote:
Originally Posted by Marianene
Πρέπει όμως να το παλέψεις και να συνεχίσεις την ζωή σου...
Όσο και να το σκέφτεσαι δεν αλλάζει τίποτα παρά μόνο δυσκολεύεις την ζωή σου..
Δυστυχώς η ευτυχώς η ζωή μας είναι αυτή και πρέπει να το αποδεχτούμε το γεγονός ότι τίποτα δεν μας ανήκει εδώ ούτε το αύριο ούτε η επόμενη ώρα ούτε το επόμενο λεπτό δεν μας ανήκει..
Ζήσε το τώρα και απόλαυσε το...
Εστάλη από Redmi 5 στο E-Psychology.gr Mobile App
Ίσως να είναι κάπως διαστρεβλωμένη λογική, αλλά κάποιες φορές εμένα με έχει βοηθήσει... Όταν είμαι για κάποιον λόγο στενοχωρημένη και με πιάνουν αυτά τα ψυχοσωματικά και πάει η σκέψη μου να ξεστρατίσει σε σκέψεις τύπου κάτι θα πάθω, αμέσως με επιπλήττω. Λέω μέσα μου π.χ. "Αμάν ρε Σόνια, τόσο εγωίστρια είσαι πιά, εδώ τράκαρε ο ξαδερφός σου/παλεύει με παλιαρρώστια ο φίλος σου/πέθανε ο παππούς σου κι εσύ αμέσως σκέφτεσαι τον εαυτούλη σου κι ότι κάτι θα πάθεις; Όλα γύρω από εσένα πρέπει να γυρίζουν πιά;"
Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια σκέφτομαι ακριβώς το αντίστροφο... Αν είμαι στεναχωρημένη για κάτι που μου συμβαίνει και αφορά καθαρά εμένα την ίδια, με επαινώ κι επιπλήττω από μέσα μου τους άλλους αν κάνουν κάτι λάθος. Π.χ. "Για κάτσε ρε Σόνια, θα καθίσεις να σκάσεις επειδή σου έκανε κουτοπονηριά στην δουλειά το σούργελο ο τάδε/επειδή σου φέρθηκε σκάρτα ο δήθεν φίλος/δεν πέτυχες στις εξετάσεις; Αφού αξίζεις τα καλύτερα και το ξέρεις, δεν θα πεθάνεις για μλακίες".
Με τα χρόνια έχω καταφέρει να κάνω τέτοιου τύπου σκέψεις αρκετά βίωμά μου παρά απλά περαστικές σκέψεις, το σκέφτομαι και το εννοώ και καταφέρνω να με συνεφέρω αρκετά, οπότε μειώνονται και οι αρρωστοφοβίες και τα ψυχοσωματικά. Σε τελική ανάλυση καλύτερο το αγνό πένθος για κάποιον ή κάτι ή ο θυμός ή κάποιο ατόφιο συναίσθημα, παρά ο φόβος για τον εαυτό σου ή η αυξημένη πίεση και οι ταχυκαρδίες ξέρω κι εγώ...