Κληρονομικότητα ?!

Γεια σας και πάλι,

Πριν από λίγες μέρες έκανα μία εκ βαθέων συζήτηση με την αδερφή μου και συνειδητοποιήσαμε πως έχουμε τα ίδια συμπτώματα, πάνω κάτω:

• μεγάλες περιόδους κατάθλιψης και έλλειψης αυτοπεποίθησης. Σ'αυτές τις περιόδους βγάζουμε την μέρα εις πέρας λες και έχουμε κάθε μέρα μαραθώνιο. Εγώ έχω διαρκείς σκέψεις αυτοκτονίας στις περιόδους αυτές (κάθε μέρα από πολλές φορές - αστεία και σοβαρά - αν υπάρχει το "αστεία")
• Σ'αυτές τις περιόδους διαταράσσεται η πρόσληψη τροφής και στις δύο. Εκείνη τρώει λιγότερο ή/και έχει ακυρωτικά επεισόδεια, εγώ τρώω ανεξέλεγκτα χωρίς όμως ακύρωση. Τώρα τελευταία δεν τρώω όσο θα έπρεπε.
• Έχουμε πρόβλημα στις προσωπικές μας σχέσεις, εκείνη έχει μονο το αγόρι της και κανέναν κοντινό φίλο (και το αγόρι της δεν το εμπιστεύεται καθόλου), εγώ υποτίθεται ότι έχω αλλά τους αποφεύγω, νιώθω πολύ άβολα να τους μιλάω και να τους ξαναβλέπω και έχω πολλές ενοχές γι'αυτή τη δυσφορία μου. Ειδάλλως έχουμε μόνο η μία την άλλη.
• Η απόδοση στις σχολές ποικίλλει, εμένα είναι αδύνατον να συγκεντρωθώ πλήρως με ελάχιστες εξαιρέσεις, εκείνη καταφέρενει πάντα με τα χίλια ζόρια να είναι σωστή σ'αυτήν της την υποχρέωση.
• Έχουμε περιόδους μανίας ή υπομανίας, εγώ σ'αυτές τις περιόδους κοινωνικοποιούμαι με άτομα περίεργα, δεν μπορώ να φτιάξω μία σώα πρόταση και μπορώ να μιλάω για ώρες μέχρι να πιστέψω στο μυαλό μου ότι αυτά που λέω βγάζουν νόημα. Λέω πράγματα πολύ απότομα ή αδιάκριτα (πχ. δεν σε συμπαθώ καθόλου -ενώ τον συμπαθώ. Μου βγαίνει αυτός ο "αυθρομητισμός" πουόμως δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές μου επιθυμίες και σκέψεις.) και γίνομαι πολύ επιθετική ενώ μέσα μου νιώθω σκουπίδι. Κι αυτή τα ίδια αλλά λιγότερο έντονα. Επίσης εγώ σ'αυτές τις περιόδους κάνω καταχρηση αλκοόλ (κυρίως) εκείνη πιο σπάνια.
• Το κυριότερο, έχουμε και οι δύο τον ίδιο μηχανισμό, μας αρέσει να χανόμαστε στην φαντασία μας και να φτιάχνουμε σενάρια στα οποία περνάμε πάντα καλά ή βγαίνουμε πάντα νικήτριες. Εκείνη μπορεί να ελέγξει αυτήν την ονειροπόληση, δηλαδή να λειτουργήσει κανονικά. Εγώ όχι, όταν ονειροπολώ χάνομαι (εκτός αν με διακόψει κάτι) και πάντα η επόμενη κίνηση είναι να κοιτάξω το ρολόι. Αν δεν έχω τίποτα να κάνω όλη μέρα η ρέμβη αυτή διαρκεί 20-30 λεπτά και επαναλαμβάνεται αν δεν βρω κάτι να απασχοληθώ.

Μου φαίνεται πολύ περίεργο να έχω την ίδια σχεδόν διαταραχή με την αδερφή μου γιατί είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και επίσης εκείνη είχε πολύ καλύτερη παιδική ηλικία απο εμένα. Περισσότερο μου κάνει εντύπωση αυτό με την ονειροπόληση νόμιζα ότι το έκανα διότι έχω συνηθίσει από κοριτσάκι όταν μου συνέβαιναν διάφορα να προσπαθώ να αποκοπώ από το παρόν και να σκέφτομαι κάτι πολύ ευχάριστο, για να καταφέρω να δραπετεύσω από την δυσάρεστη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.

Επίσης φοβάμαι πάρα πολύ μην γίνω σαν τον πατέρα μου που από τότε που φύγαμε από το σπίτι δεν μιλάει καθόλου, είναι απών, τελείως αντικοινωνικός και έχει αποκτήσει έναν εθισμό στα πορνό. (και πριν ήταν απών αλλά λιγότερο, μάλλον επειδή υπήρχε πιο πολλή ζωή στο σπίτι)

Υπάρχει περίπτωση να γίνω κι εγώ έτσι να ζω με τη φαντασία μου;;; Μήπως είναι σχιζοφρένεια αυτό;

Εσείς πιστεύετε ότι είναι κληρονομική διαταραχή; (μετά από ψαξιμο είδα ότι οι απόψεις δίιστανται και τριίστανται)
Έχετε κάποιο άτομο στην οικογένεια με διπολική διαταραχή; Αν ναι ποια είναι η δική σας εμπειρία με την μεσ στα χρόνια πορεία του (με ή χωρίς φάρμακα);

Σας ευχαριστώ και πάλι...

Καλησπερα..
Η σχιζοφρενεια εχει σαν κυριο συμπτωμα ψευδαισθησεις και παραισθησεις που βιωνονται ως αληθινες. Απο τη στιγμη που αναγνωριζεις οτι ονειροπολεις και οτι προκειτε για φαντασια, δεν προκειτε για ψευδαισθηση.
Εγω προσωπικα δε πιστευω οτι η κληρονομικοτητα μπορει να ειναι η μονη αιτία. Τα γονιδια μπορει να δωσουν μια προδιαθεση και στη συνεχεια το περιβαλλον καθοριζει αν αυτη η προδιαθεση θα γινει πραγματικη. Π.χ. τα γονιδια μάς δινουν τη δυνατοτητα ομιλιας αλλα χωρις το καταλληλο περιβαλλον δεν προκειτε να αναπτυξουμε αυτη τη δυνατοτητα. Οσον αφορα τις ψυχολογικες διαταραχες θα ελεγα οτι το περιβαλλον ειναι κατα το μεγαλυτερο ποσοστο υπευθυνο. Υπαρχουν διαφορες προσεγγισεις που εντοπιζουν διαφορετικα την ευθυνη του περιβαλλοντος. Π.χ. η ψυχοδυναμικη θεωρει οτι βιωματα της παιδικης ηλικιας, καθηλωσεις κτλ. ειναι υπευθυνα. Αλλες προσεγγισεις θεωρουν το τροπο σκεψης ως υπευθυνο (γνωσιακη) και αλλες τη μακροχρονη αλληλεπιδραση με το περιβαλλον (συμπεριφοριστικη). Αλλες παλι την επικοινωνια μεσα στο συστημα της οικογενειας (συστημικη). Σε καθε περιπτωση με τον εναν ή τον αλλο τρόπο το περιβαλλον σίγουρα επηρρεαζει. Προσωπικα δε θεωρω οτι ειναι κληρονομικο. Αλλοι παλι θα εχουν αλλη αποψη. Γενικα, δεν υπαρχει μια αληθεια. Το θεμα ειναι να το αντιμετωπισεις. Μπορεις να επισκεφτεις καποιον ειδικο και να σε καθοδηγησει αυτος. Αν ταλαιπωρησε πολυ μπορει να σου συστησει φαρμακευτικη αγωγη. Ξεκινα απο εκει. Η αιτια δεν εχει τοση σημασια καθως ολοι θα σου πουνε και μια διαφορετικη αποψη. Οποτε επικεντρωσου περισσοτερο στην αντιμετωπιση.

Νομίζω πως υπάρχει γενικότερα μια προδιάθεση κληρονομική. Αλλα αυτό δεν μπορεί να σημαίνει και τίποτα απολύτως. Το περιβάλλον πιστεύω παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στην εμφάνιση κάποιας ψυχολογικής πάθησης. Άτομα σαν εσένα έχουν πολλή μεγάλη φαντασία. Και στην κατάθλιψη παίζουν ρόλο οι χημικές διεργασίες του εγκεφάλου. Δηλαδή η τάση μάλλον υπάρχει.

Σας ευχαριστώ πολύ. evath έχεις πολύ δίκιο.. Δηλαδή θα ήθελα πολύ να σε πιστέψω και να μην σκέφτομαι άλλο πια σε σημείο εμμονής πως θα καταλήξω ραμολί στα 40. Νομίζω πως όντως ήρθε η ώρα να δω έναν ειδικό, να δώσω αυτή τη μάχη με την αυτοκτονία και τη δυσλειτουργία.

Είναι επειδή όμως έχω αλλάξει ήδη δύο αντικαταθλιπτικές αγωγές και επειδή με έκαναν πολύ ανήσυχη και μεγένθυναν αντί να μειώσουν τις σκέψεις αυτοκτονίας, φοβάμαι πως αν ξαναεπιχειρήσω μία τέτοια αγωγή αυτή τη φορά δεν θα με σταματήσω.

Είναι σίγουρο πως το περιβάλλον συντέλεσε επίσης και στο να αναπτύξουμε την τάδε διαταραχή και όχι την άλλη, όπως είπαμε πριν tsiftis..

Με καθησυχάζει επίσης η σκέψη πως αυτά τα ταξίδια στη φαντασία μου δεν σημαίνουν κάποια απειλή προς τον ψυχισμό μου, και είναι απλά ένας μηχανισμός ή κάποια βιοχημική αντίδραση. Άλλωστε τα κάνω τελείως ηθελημένα και υπάρχουν μάλιστα μέρες που δεν τα κάνω καθόλου. Χώρια που δεν επηρεάζουν τις απόψεις μου και τη γενικότερη νοοτροπία μου. Υποθέτω πως βλέποντας τον πατέρα μου να περνάει σ\'αυτό το στάδιο ανησυχώ μήπως κάποια στιγμή τα ταξίδια αρχίσουν να γίνονται απαραίτητα, αναγκαστικά, και με αποκόψουν από την πραγματικότητα και χάσω κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.

Σας ευχαριστώ που απαντήσατε.

Η φαντασία είναι δώρο Θεού. Όλοι οι καλλιτέχνες την έχουν μπόλικη, όπως και οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι, οι αθλητές. Για να πραγματοοιήσεις κάτι πρέπει να το φανταστείς πρώτα. Εμείς έχουμε φτάσει σε σημείο όμως να μην την ελέγχουμε και να μας πηγαίνει όπου θέλει αυτή. Πρέπει εμείς να την καθοδηγούμε εκεί που θέλουμε κει όχι αυτή. Τώρα είναι λίγο δύσκολο, γιατί τις δώσαμε για πολύ το τιμόνι στα χέρια, στην σρχή έπρεπε να το είχαμε κάνει. Γι\'αυτό ίσως παιδευόμαστε τώρα. Προσωπική φιλοσοφική άποψη.
Όσον αφορά το γιατρό δεν ήξερα οτι δεν πήγαινες. Μεγάλο λάθος. Επειδή είχες πει τη διάγνωση περίμενα οτι θα παρακολουθείσαι απο κάποιον... Θες ένα σπρωξιματάκι απο κάποιον. Όλοι μας το θέλουμε

Συμφωνώ. Και μάλλον όχι ένα σπρωξιματάκι αλλά ολόκληρη κλωτσιά! Απλά οι γιατροί έχω την αμυδρή εντύπωση ότι δεν ξέρουν την τύφλα τους. Ξέρουν τα στάνταρ, ανορεξία-βουλιμία-κατάθλιψη-αλκοολισμός. και μέσα σ\'ένα απ\'τα καζάνια αυτά θα σε ρίξουνε κι εσένα.

Η φαντασία με έσωσε. Αυτό το ζεστό και φιλικό καταφύγιο στο κεφάλι μου όπου μόνο καλά πράγματα συμβαίνουν μπορεί να είναι και ο αερόσακος ο οποίος απορροφά τους κραδασμούς μου κάθε φορά που καταρρέω. Και γιατί μπορεί; Έτσι είναι.. Όταν έχω καταθλιπτικό επεισόδιο και αρχίζω να χάνω τον ειρμό των σκέψεων μου και να μου καρφώνεται στο μυαλό η ανάγκη να \"ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΩ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ\" τότε πέφτω ημιλυποθυμη στο κρεβάτι ή το πάτωμα και την αφήνω να με πάρει αγκαλιά. Τί θα έκανα σε ένα τέτοιο επεισόδιο χωρίς την φαντασία μου; Απλά θα το τελείωνα \"τώρα αμέσως\".

Και εγώ τσίφτη φιλοσόφησα πάνω στο ζήτημα αυτό και νομίζω ότι δεν την ελέγχουμε πια όταν παραείμαστε μόνοι. Αυτό πιστεύω. Πως είναι δύο οι φαντασίες, η δημιουργική και η φαντασία-θεία-λένα που σε παίρνει απο το χέρι. Άμα δεν σ\'αρέσει πια η πραγματικότητα τότε η θεία-λένα σου υπογράφει συμβόλαιο με ένα σωρό ψιλογράμματα. Και άντε πλήρωνε μετά το δικηγόρο για να αποδεσμευτείς απο το λόγο που της έδωσες :)

Όσον αφορά τους γιατρούς που είπες, θα συμφωνήσω εν μέρη. Δεν λέω οτι είναι άσχετοι οι άνθρωποι. Αλλά δεν έχουν την εξειδικευμένη γνώση πάνω σε κάποια θέματα που θα χρειαζόταν. Ίσως είναι ακόμη η επιστήμη σε πρώιμο στάδιο. Ακόμη μαθαίνουν. Κάποιες νευρώσεις, ψυχώσεις κ.τ.λ., ούτε που τις γνώριζαν πριν μερικά χρόνια. Πόσο μάλλον ένας γιατρός της \'\'σειράς\'\'. Ή μπορεί να μην ασχολούνται και πολύ.. Να το βλέπουν σαν επάγγελμα και μόνο( κάνε σωστά τη δουλειά σου όμως ). Στους ψυχολόγους είναι χειρότερα τα πράγματα. Τους σωστούς τους ψάχνεις σαν τον ψύλο στ\'αχυρα! Τρελά πράγματα ακούς απο μερικούς που το παίζουν ειδήμονες... Πού να βρείς άτομο να εμπιστευτείς. Δεν μπορείς να κάνεις, όμως και αλλιώς, κάπου πρέπει να πάς. Κάτι πρέπει να κάνεις. Θέλει ψάξιμο και τεράστια υπομονή