Ξεκινάω λέγοντας πως μου αρέσουν όσο τίποτα άλλο οι Κυριακές, γι'αυτό σκέφτηκα κάθε Κυριακή να γράφω και από ένα θέμα. Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες, γενικά διαβάζω πολύ ό,τι έχει να κάνει με ιστορίες και δεν εννοώ τα παραμύθια, αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Έτσι σκέφτηκα να γράφω μερικές ιστορίες, που προέρχονται κυρίως από την προσωπική εμπειρία, κυρίως όμως σημασία έχει όμως το ηθικό δίδαγμα.
Όπως έχει τύχει να ξανά πω, μου αρέσει αρκετά η φωτογραφία, είναι το χόμπι μου. Όμως κάθισα και σκέφτηκα, γιατί να μου αρέσει τόσο η φωτογραφία; Τι με ωθεί; Και αυτό που κατάλαβα γρήγορα, είναι ότι μου αρέσει να αποτυπώνω το παρελθόν. Όλοι θέλουμε να το ξεχνάμε, αλλά όπως είχε πει και ο παππούς μου "τα κακά λόγια και οι φωτογραφίες μένουν στο τέλος, παιδί μου" και είχε δίκιο. Ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω, πως οικογένειες έχουν ξεκληριστεί ολόκληρες, από μια παρεξήγηση και ακόμη κάποιοι παλιοί τα θυμούνται, τι είχε γίνει πριν 100 χρόνια. Είναι τραγικό να βλέπεις, φωτογραφίες παιδιών (18,20, 22 κλπ.) χρονών, σε τάφους και όλα αυτά, για την υπεράσπιση της τιμής και της αλήθειας.
Μην ξεφεύγω από το θέμα, (θα βλέπετε στις ιστορίες μου, πως ξεφεύγω αρκετά από το θέμα μερικές φορές και αυτό γιατί μου αρέσει να ανακατεύω πολλά θέματα). Βλέπετε όταν πήρα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, ήμουν σαν το σκυλάκι μου όταν βλέπει το μπαλάκι του, τόση η χαρά. Φωτογράφιζα ακόμη και τα πλακάκια στο δρόμο και θα μου πείτε "ε, σιγά και τι έχει ένα πλακάκι;". Ξέρετε έμαθα μέσα από την φωτογραφία, πως ακόμη και το πιο μικρό πράγμα, έχει να πει και μια ιστορία. Ποιος ξέρει πόσα άτομα πατάμε πάνω στα χορταράκια, σε ανοιξιάτικα λουλούδια, σε φύλλα των δέντρων, που όλα έχουν να πουν μια ιστορία, άλλοτε πιο μικρή και άλλοτε πιο μεγάλη.
Τι ωραία, να έχεις την φωτογραφική σου και να σε αγγίζει το αεράκι, ακόμη και ο αέρας μπορεί να αποτυπωθεί, μέσα από το αποτέλεσμα του. Φωτογραφίες στα βουνά, στην θάλασσα. Δεν θα αντικαθιστούσα με τίποτα άλλο στην ζωή μου, όσο το να αγναντεύω την θάλασσα, τα απογεύματα του καλοκαιριού. Τότε που ο ήλιος έχει κουραστεί από την ημέρα και τον αντικαθιστά ο σύντροφός του, το φεγγάρι, που γλυκά γλυκά, αγκαλιάζει την θάλασσα, ολοένα και περισσότερο. Και τι δεν θα έδινα, να ξανά ζούσα εκείνες τις μικρές στιγμές. Όμως αυτά ανήκουν στο παρελθόν ή μπορεί και όχι. Βλέπετε είμαι από τους τύπους, που θα σηκωθώ το χάραμα το καλοκαίρι, για να αποτυπώσω τον ήλιο, καθώς τεντώνεται από το βραδινό ύπνο του. Ωραία εμπειρία, ίσως από τις καλύτερες.
Σε μια επόμενη αναζήτηση, κατάλαβα πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτές τις στιγμές, όσο τα χαμόγελα των ανθρώπων. Εκεί κατάλαβα τι πάει να πει, ζωή. Μέσα από τα χαμόγελα και τα γέλια των ανθρώπων, μέσα στα οικογενειακά τραπέζια, στις γιορτές και στις χαρές. Εκεί μέσα στο κρασί και το άφθονο φαγητό, μέσα στην γλυκιά έναστρη νύχτα, που είναι ντυμένη αυτή την φορά, με τα τραγούδια. Εκεί στην παραλία με συντροφιά, την άμμο, την φωτιά και την παρέα, να λέμε τα εσώψυχα μας, σαν εξομολόγος η φωτιά, μας καλούσε να της εξομολογηθούμε, τις χαρές και τις λύπες μας και ως αποκορύφωμα, τα γεμάτα με δισταγμό και απειρία φιλιά με ηχητική υπόκρουση, το κυματάκι που σκάει απαλά στην παραλία.
Μεγάλη ιστορία, με μικρές παρεμβάσεις, που συνδυάζονται σαν ένα χειμωνιάτικο πλεκτό, είναι διαφορετικά πράγματα, αλλά δένουν αρμονικά. Αφήνω την ιστορία να κλείσει από μόνη της, νομίζω πως η ανθρώπινη παρέμβαση, δεν χρειάζεται. Ξέρει η ιστορία πότε να αρχίσει και πότε να τελειώσει, εμείς είμαστε απλά το μέσω της, με αυτό που μπορεί και εξιστορείται. Καλό υπόλοιπο Κυριακής φίλοι μου.
