Depression - PTSD - Bullying etc

Γεια σας,

Είμαι καινούριος στο site εύχομαι καλές γιορτές σε όλους και να με υποδεχθείτε φιλικά :)

Το πρόβλημά μου είναι το εξής και είναι περίπλοκο.Αλλά θα το αναπτύξω με πολύ λίγα λόγια..

όταν είμουν μικρός ο πατέρας μου με χτύπαγε άσχημα και εμένα και την μητέρα μου.
Έξω να παίζω με φίλους στη γειτονιά μου είχα όμως δεν τα πήγαινα και πολύ καλά στα παιχνίδια ούτε στα αθλήματα
και πάντα ένιωθα στο περιθώριο από τους συνομήλικούς μου.(πχ δεν θέλαν να με παίξουν στο ποδόσφαιρο γιατί με θεωρούσαν άχρηστο)
όταν έγινα τερματοφύλακας γιατί ήθελα πολύ να με εντάξουν στην παιδική μαθητική κοινωνία έπεφτα συνέχεια κάνοντας μέχρι και βουτιές όπου κατέληγα με αίματα στα γόνατα κλπ
,θυμάμαι τον εαυτό μου να γυρίζει κάθε μέρα με πληγές και λερωμένα ρούχα από αίμα.Μετά στην εφηβεία όλη μου η ζωή στιγματίστηκε με σοβαρής μορφής ακμή σε όλο το πρόσωπο
(Από μελέτες οι έφηβοι με σοβαρής μορφής ακμή,είναι ψυχολογικά τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με τους καρκινοπαθείς..)Μετά στα 18 μου πήγα στο στρατό στο κέντρο πολύ μακριά από τον τόπο μου όπου εκεί ένιωσα τους ανθρώπους/φαντάρους να μην μου δίνουν σημασία,είμουν μόνος για τουλάχιστον ένα μήνα και όταν δεν είχαμε κάτι να κάνουμε έφευγα από εκεί που ήταν οι υπόλοιποι και
καθόμουν μόνος μου κάπου απομακρυσμένα,από εκεί ξεκίνησε η κατάθλιψη που έχω μέχρι τώρα και με βασανίζει αφάνταστα γιατί είναι και χρόνια αλλά περιέχει και στοιχεία μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής και άλλα πράγματα..μετά στη μονάδα είχα κάποιον που μου έκανε κανονικό ψυχολογικό πόλεμο επειδή δεν είμουν κοινωνικός,είμουν παρθένος , περίεργος ,παράξενος και άλλα..
Το άτομο αυτό το φοβάμαι ακόμη και τώρα νιώθω πολύ άσχημα αν τον συναντήσω,το βιώνω ξανά υποσυνείδητα..Αυτό με έκανε κιόλας να κλειστώ τελέιως στον εαυτό μου.Πλέον δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι μετά από τόσα χρόνια μοναξιάς ενώ στην αρχή τα πήγαινα σχετικά καλά μόνος μου.

κάποιος-α με παρόμοια ιστορία ή κάποια ίδια στοιχεία με τα δικά μου;
Αν τα ξεπέρασε και πως.
Έχω πάει και σε έναν ψυχολόγο και μετά άλλαξα δύο ψυχιάτρους όπου έλαβα αγωγή η οποία άλλαζε με τον καιρό
και πλέον έχω καταλήξει σε ένα συνδυασμό φαρμάκων που ίσα ίσα με καθιστούν μερικώς λειτουργικό.

Θα σου πω εγω την δικη μου ιστορια εχω μια κορουλα η οποια επρεπε να μεγαλωσει ειχα σχιζοφρενεια επρεπε να παω στρατο τα παιδια εκει μεσα ηταν για το αναθεμα εβγαλα στρατο δουλεψα αλλα δεκα χρονια αγροτησ η κορη μου εφτασε 20 με εχει χεσμενο και τι δεν εκανα για να μεγαλωσει τωρα αστο πωσ ειμαι σαν διαλυμενο αναποδο γαμωτο

Να σου ζήσει η κόρη σου εύχομαι και να την αγαπάς ακόμα κι έτσι.Τουλάχιστον πιθανόν να ζήσει καλύτερη ζωή από εσένα και να είσαι περήφανος για αυτήν.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Θα σου πω εγω την δικη μου ιστορια εχω μια κορουλα η οποια επρεπε να μεγαλωσει ειχα σχιζοφρενεια επρεπε να παω στρατο τα παιδια εκει μεσα ηταν για το αναθεμα εβγαλα στρατο δουλεψα αλλα δεκα χρονια αγροτησ η κορη μου εφτασε 20 με εχει χεσμενο και τι δεν εκανα για να μεγαλωσει τωρα αστο πωσ ειμαι σαν διαλυμενο αναποδο γαμωτο

---

Να ξέρεις ότι η κόρη σου, θα γυρίσει να ενδιαφερθεί για εσένα. Στην ίδια ηλικία είμαστε, οπότε ξέρω όπως και εγώ, έτσι φαντάζομαι και εκείνη, πως ζητάει την ανεξαρτησία της, τις παρέες της κλπ. Κάνει μια μικρή επανάσταση, δεν είναι κακό, όλοι τα ίδια κάνουμε στους γονείς μας, σε αυτή την ηλικία. Να είναι στην υγεία της καλά και όλα τα άλλα μην σε απασχολούν.

Αυτό στο λέω, γιατί το αναφέρεις συνέχεια για την κόρη σου, απλά είναι η κλασική αντίδραση σε αυτή την ηλικία.

απλα εισαι εσωστρεφης φιλε μου και εχεις χαμηλη ιδεα για τον εαυτο σου... και απλα με αυτο το ατομο που σε εκανε ψυχολογικο πολεμο ενιωσες ακομη περισσοτερο αισθηματα κατωτεροτητας.... αυτην την στιγμη ισως να μην υπαρχουν στο ατομο ακριβως με την ιδια εμπειρια με εσενα... το θεμα ειναι να ανεβαζεις λιγο την αυτοπεποιθεση σου... στην ουσια η καταθλιψη σου ειναι γεννετικης προδιαθεσης κατα ενα μεγαλο μερος... το μονο που εχεις να κανεις για να ξεπερασεις τον φοβο σου ειναι να κοινωνικοποιηθεις σιγα σιγα!

Εγώ ειδικός δεν είμαι, αλλά αν όταν ήσουν μικρός τα πράγματα στο σπίτι ήταν έτσι άσχημα όπως τα λες, λογικό είναι όλο αυτό να έχει επηρεάσει πολύ την ψυχοσύνθεσή σου. Σε αυτήν την περίπτωση πιο πολύ πιστεύω θα σε βοηθήσει η ψυχοθεραπεία παρά τα φάρμακα. Να ξέρεις πάντως ότι και οι γιατροί δεν έχουν κανένα μαγικό κουμπάκι που το πατάνε και σε κάνουν καλά από την μία στιγμή στην άλλη. Πρέπει κι εσύ να προσπαθήσεις να τα βρεις με τον εαυτό σου, να αποκτήσεις κοινωνικές δεξιότητες, να δουλέψεις την αυτοπεποίθησή σου και γενικά να κάνεις κινήσεις να γίνεις καλύτερα. Συν Αθηνά και χείρα κίνει που λέγαν και οι αρχαίοι.

Quote:

---

Originally Posted by nickirkas

Γεια σας,

Είμαι καινούριος στο site εύχομαι καλές γιορτές σε όλους και να με υποδεχθείτε φιλικά :)

Το πρόβλημά μου είναι το εξής και είναι περίπλοκο.Αλλά θα το αναπτύξω με πολύ λίγα λόγια..

όταν είμουν μικρός ο πατέρας μου με χτύπαγε άσχημα και εμένα και την μητέρα μου.
Έξω να παίζω με φίλους στη γειτονιά μου είχα όμως δεν τα πήγαινα και πολύ καλά στα παιχνίδια ούτε στα αθλήματα
και πάντα ένιωθα στο περιθώριο από τους συνομήλικούς μου.(πχ δεν θέλαν να με παίξουν στο ποδόσφαιρο γιατί με θεωρούσαν άχρηστο)
όταν έγινα τερματοφύλακας γιατί ήθελα πολύ να με εντάξουν στην παιδική μαθητική κοινωνία έπεφτα συνέχεια κάνοντας μέχρι και βουτιές όπου κατέληγα με αίματα στα γόνατα κλπ
,θυμάμαι τον εαυτό μου να γυρίζει κάθε μέρα με πληγές και λερωμένα ρούχα από αίμα.Μετά στην εφηβεία όλη μου η ζωή στιγματίστηκε με σοβαρής μορφής ακμή σε όλο το πρόσωπο
(Από μελέτες οι έφηβοι με σοβαρής μορφής ακμή,είναι ψυχολογικά τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με τους καρκινοπαθείς..)Μετά στα 18 μου πήγα στο στρατό στο κέντρο πολύ μακριά από τον τόπο μου όπου εκεί ένιωσα τους ανθρώπους/φαντάρους να μην μου δίνουν σημασία,είμουν μόνος για τουλάχιστον ένα μήνα και όταν δεν είχαμε κάτι να κάνουμε έφευγα από εκεί που ήταν οι υπόλοιποι και
καθόμουν μόνος μου κάπου απομακρυσμένα,από εκεί ξεκίνησε η κατάθλιψη που έχω μέχρι τώρα και με βασανίζει αφάνταστα γιατί είναι και χρόνια αλλά περιέχει και στοιχεία μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής και άλλα πράγματα..μετά στη μονάδα είχα κάποιον που μου έκανε κανονικό ψυχολογικό πόλεμο επειδή δεν είμουν κοινωνικός,είμουν παρθένος , περίεργος ,παράξενος και άλλα..
Το άτομο αυτό το φοβάμαι ακόμη και τώρα νιώθω πολύ άσχημα αν τον συναντήσω,το βιώνω ξανά υποσυνείδητα..Αυτό με έκανε κιόλας να κλειστώ τελέιως στον εαυτό μου.Πλέον δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι μετά από τόσα χρόνια μοναξιάς ενώ στην αρχή τα πήγαινα σχετικά καλά μόνος μου.

κάποιος-α με παρόμοια ιστορία ή κάποια ίδια στοιχεία με τα δικά μου;
Αν τα ξεπέρασε και πως.
Έχω πάει και σε έναν ψυχολόγο και μετά άλλαξα δύο ψυχιάτρους όπου έλαβα αγωγή η οποία άλλαζε με τον καιρό
και πλέον έχω καταλήξει σε ένα συνδυασμό φαρμάκων που ίσα ίσα με καθιστούν μερικώς λειτουργικό.

---

Κι εγω εχω παρομοια βιωματα.

Σπούδασες κάτι? Εργάζεσαι?

Αν κατάλαβα καλά το μπούλιγκ από τον τύπο στο στρατό ήταν λεκτικό. Ξεκινησε επειδή του έδωσες την εικόνα του αδύνατου χαρακτήρα, προφανώς και σωματικά ησουνα αδυνατος σε σχεση μ αυτον, μεσα του ο τυπος έκανε τη συγκριση και σε βρήκε εύκολη λεία για να βγάλει την κακία του και να κάνει τις πλάκες του. Δεν του δείχτηκες, δεν τα βαλες μαζί του επειδή τον φοβήθηκες, ένας φόβος που σου γινε στο τέλος εμμονή και γι αυτό φοβάσαι να τον δεις σημερα μπροστα σου, αλλιώς θα τον έβαζες στη θεση του. Διότι τετοιοι τύποι είναι θρασύδειλοι. Κάνουν μπουλιγκ εκεί που νιώθουν ασφάλεια, ητοι η εικόνα που τους δινεις ότι εισαι αδυνατος. Πουθενά δεν θα τον συναντήσεις. Κι αν τον συναντήσεις, τα πράγματα θα είναι πολύ πιο εύκολα απ ότι φοβάσαι, νοουμένου ότι λιγάκι εφαρμόσεις αυτά που σου λέω σήμερα.

Μπάλα έπαιζες ως μέσο για να γίνεις δεκτός στην παρέα. Νόμιζες πως αμα κάνεις ότι κάνουν κι άλλοι θα σε βάλουν στην παρέα τους, κατ΄αβάθος η μπάλα δεν σ αρεσε. Μην ξεναπαίξεις αν δεν σε γεμίζει.

Κλείστηκες στις σκέψεις σου, δλδ στα απωθημένα από το σπίτι και κατα δευτερον απ το σχολείο. Δηλαδή εκει που οι ευκαιρίες κοινωνικοποίησης παιρνούσαν από μπροστά σου, όπως με τους άλλους συστρατιωτες, εσύ ήσουνα βυθισμένος στις σκέψεις και στα προερχόμενα απ αυτές συναισθήματα.

Τα φάρμακα απλά καταλαγιάζουν, δεν μεταβάλλουν τον τρόπο σκέψης.

Πρέπει να κατανοήσεις πως το παρελθόν δεν αλλάζει κι όσο το αναμοχλεύουμαι στερούμε τον εαυτό μας από τις ευκαιρίες του τώρα. Γεμίζοντας τη ζωη σου με νεες εμπειρίες ξεθωριάζει στη μνημη σου το παρελθόν.

Να κάνεις αυτά που φοβάσαι να κάνεις πηγαίνοντας κοντρα στον κακό σου εαυτό που σε αποτρέπει να τα κάνεις. Τότε χωρίς να το καταλάβεις αποκτάς ψυχικές δυνάμεις, θετικές εμπειρίες ήτοι τα κατάφερα, που σε τροφοδοτούν με αισιοδοξία και κάθε φορά που επιχειρείς ίδια ή παρόμοια πράξη τα πράγματα θα σου φαίνονται πολύ εύκολα και όλο και πιο άφοβα θα πράττεις. Κάπως έτσι έρχεται η αλλαγή στη ζωη μας.

Παρέα θα κάνεις με τους λίγους οι οποίοι πραγματικά σε γεμίζουν, οι υπόλοιποι είναι απλά για κατάλληλη αντιμετώπιση ή για το συμφέρον σου και δεν τους παρακαλάμε να μας κάνουν παρέα ούτε προσποιούμαστε πράγματα που δεν μας αρέσουν ελπίζοντας ότι θα μας κάνουν παρέα.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Θα σου πω εγω την δικη μου ιστορια εχω μια κορουλα η οποια επρεπε να μεγαλωσει ειχα σχιζοφρενεια επρεπε να παω στρατο τα παιδια εκει μεσα ηταν για το αναθεμα εβγαλα στρατο δουλεψα αλλα δεκα χρονια αγροτησ η κορη μου εφτασε 20 με εχει χεσμενο και τι δεν εκανα για να μεγαλωσει τωρα αστο πωσ ειμαι σαν διαλυμενο αναποδο γαμωτο

---

Ο άνθρωπος δεν σου ζήτησε να του κλαφτείς, γνώμες ζήτησε που θα τον βγάλουν απ τα αδιέξοδα του. Ούτες είχες βιώματα σαν κι αυτόν.

Εγω κλαιγομαι σε ολουσ γτ τα βλεπει ο γκαργκανο

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εγω κλαιγομαι σε ολουσ γτ τα βλεπει ο γκαργκανο

---

Και αν δεν υπαρχει γκαργκανο; Φιλοσοφικο το ερωτημα.

προσπαθησε να πιεσεις τον εαυτο σου να ξεκινησεις ομαδικες δραστηριοτητες... στην αρχη θα νιωθεις αβολα αλλα σιγα σιγα θα το ξεπερασεις , θα γνωρισεις καινουρια ατομα ... απλα απ οτι καταλαβα πρεπει να αγαπήσεις πρωτα εσυ τον εαυτο σου, να σε αποδεχτεις!! αυτο ειναι το πρωτο και δυσκολοτερο βημα ... μετα απ αυτο δν θα μπορει να σε επηρεασει κανεις κ τπτ .... εχεις ολη τη ζωη μπροστα σου να κανεις τα παντα, σημερα ειναι μια καινουρια μερα κ βρες ενα τροπο να την κανεις να αξιζει!!