Οικογενειακές διαμάχες κι απορίες ενός ταλαιπωρημένου κύκνου...

Όπως λέει κι ο τίτλος του θέματος, έχω κάποιες απορίες... Θα προσπαθήσω να τις εκφράσω όσο πιο κατανοητά γίνεται γιατί αυτή τη στιγμή είμαι εκνευρισμένη εκτός από θλιμμένη...Αρχίζω λοιπόν:
Καταρχήν υποτίθεται ότι οι γονείς μας μας αγαπάνε περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο κι ότι μας στηρίζουν, σωστά; Αν ναι, αν τα λέω σωστά, τότε πως εξηγείτε το γεγονός ότι η μάνα μου με άφησε να κλαίω για ώρες μόνη στο δωμάτιο μου για να μην χαλάσει τον ύπνο της; Ήθελε να κοιμηθεί το μεσημέρι κι αρνήθηκε να με βοηθήσει κι όντως κοιμήθηκε λες κι είχε ήσυχη τη συνείδηση της... Κατά τη γνώμη μου κι εγώ στη θέση της δεν θα την είχα... Οπότε τουλάχιστον να μην μας δουλεύουν μερικοί γονείς ότι δήθεν μας νοιάζονται...

Ακούω τις απόψεις σας επί του θέματος...

Κύκνε, αυτό που θα γράψω δεν αφορά τους δικού σου γονείς αφού δεν μπορώ να ξέρω. Εγώ έχω καταλάβει πως πάρα πολλοί γονείς αρκούνται στο να είναι τα παιδιά τους υγιεί σωματικά, να έχουν δυο πιάτα φαγητό και από κει και πέρα δεν ασχολούνται. Τους αρκεί να είναι τα παιδιά λειτουργικά για να κάνουν κάποιες δουλειές και να περιφέρονται σαν ζόμπι και τίποτα πέρα από αυτά. Και προφανώς για όταν γεράσουν να έχουν κάποιον για να τους φροντίζει. Και για να μην πάω και σε άλλες καταστάσεις λεκτικής βίας και ξυλοδαρμούς και τέτοια.

Τώρα δεν θεωρώ πως οι γονείς μας μας αγαπάνε περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο. Εγώ παράδειγμα έχω μια φίλη που είμαι βέβαιος και αποδεδειγμένα πως με αγαπάει περισσότερο από τον πατέρα μου. Και κατάλαβα πριν χρόνια πως δεν έχω τίποτα να περιμένω από τους γονείς μου. Και από τότε ηρέμησα και δεν νιώθω πια αυτήν την πίκρα που νιώθεις εσύ. Τώρα πρόσφατα μπορούσε ο πατέρας μου να με διευκολύνει με κάτι, πολύ πρακτικό, δηλαδή ούτε χρήματα ούτε τίποτα τέτοιο. Μόνο η παρουσία του αρκούσε και παρόλα αυτά δεν ήθελε. Αλλά το περίμενα. Όχι μόνο δεν θέλει να βοηθήσει αλλά ούτε να διευκολύνει.

Η μάνα σου προφανώς δεν έδωσε σημασία. Θα σκέφτηκε πως θα κλάψεις και θα σου περάσει. Εσύ δεν θα το έκανες. Γιατί εσύ με τα όποια προβλήματα έχεις μπορείς να προσπαθήσεις έστω να μπεις στην θέση του άλλου και πεις πως "αυτός είναι στενοχωρημένος, ας του μιλήσω, θα νιώσει καλύτερα, θα θέλει μια συμβουλή" Αυτό δεν σημαίνει πως το κάνουν όλοι η άνθρωποι. Δεν θυμάμαι την λέξη, πως λέγεται αυτό το να μπαίνεις στην θέση του άλλου. Βέβαια θα πεις είναι μάνα σου αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ανάλογα τον άνθρωπο είναι.

Quote:

---

Originally Posted by Αργύρης85

Κύκνε, αυτό που θα γράψω δεν αφορά τους δικού σου γονείς αφού δεν μπορώ να ξέρω. Εγώ έχω καταλάβει πως πάρα πολλοί γονείς αρκούνται στο να είναι τα παιδιά τους υγιεί σωματικά, να έχουν δυο πιάτα φαγητό και από κει και πέρα δεν ασχολούνται. Τους αρκεί να είναι τα παιδιά λειτουργικά για να κάνουν κάποιες δουλειές και να περιφέρονται σαν ζόμπι και τίποτα πέρα από αυτά. Και προφανώς για όταν γεράσουν να έχουν κάποιον για να τους φροντίζει. Και για να μην πάω και σε άλλες καταστάσεις λεκτικής βίας και ξυλοδαρμούς και τέτοια.

Τώρα δεν θεωρώ πως οι γονείς μας μας αγαπάνε περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο. Εγώ παράδειγμα έχω μια φίλη που είμαι βέβαιος και αποδεδειγμένα πως με αγαπάει περισσότερο από τον πατέρα μου. Και κατάλαβα πριν χρόνια πως δεν έχω τίποτα να περιμένω από τους γονείς μου. Και από τότε ηρέμησα και δεν νιώθω πια αυτήν την πίκρα που νιώθεις εσύ. Τώρα πρόσφατα μπορούσε ο πατέρας μου να με διευκολύνει με κάτι, πολύ πρακτικό, δηλαδή ούτε χρήματα ούτε τίποτα τέτοιο. Μόνο η παρουσία του αρκούσε και παρόλα αυτά δεν ήθελε. Αλλά το περίμενα. Όχι μόνο δεν θέλει να βοηθήσει αλλά ούτε να διευκολύνει.

Η μάνα σου προφανώς δεν έδωσε σημασία. Θα σκέφτηκε πως θα κλάψεις και θα σου περάσει. Εσύ δεν θα το έκανες. Γιατί εσύ με τα όποια προβλήματα έχεις μπορείς να προσπαθήσεις έστω να μπεις στην θέση του άλλου και πεις πως "αυτός είναι στενοχωρημένος, ας του μιλήσω, θα νιώσει καλύτερα, θα θέλει μια συμβουλή" Αυτό δεν σημαίνει πως το κάνουν όλοι η άνθρωποι. Δεν θυμάμαι την λέξη, πως λέγεται αυτό το να μπαίνεις στην θέση του άλλου. Βέβαια θα πεις είναι μάνα σου αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ανάλογα τον άνθρωπο είναι.

---

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση Αργύρη...

Καταρχήν έχω μια ερώτηση, τι εννοείς ακριβώς με το σχόλιο σου περί ξυλοδαρμού και λεκτικής βίας;

Τώρα όσον αφορά το ότι μας αγαπάνε περισσότερο απ' τους άλλους τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η δική μου μητέρα αλλά είναι φορές που με τη συμπεριφορά της δείχνει το αντίθετο, δείχνει αδιαφορία... Κι αν πιστεύει πως θα κλάψω και δεν έγινε ζημιά κάνει μεγάλο λάθος... Πληγώθηκα τόσο από αυτή της τη συμπεριφορά που ήθελα να μου κάνω κακό...

Εννοώ ότι υπάρχουν και χειρότερες συμπεριφορές πέρα από την πλήρη αδιαφορία για το παιδί. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση που έχει γίνει πολλές φορές στο φορουμ. Δηλαδή μπορεί να μην φτάνει ένας γονιός σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και πάλι να αδιαφορεί πλήρως. Γιατί εδώ μιλάμε για αδιαφορία για το πως αισθάνεται κάποιος. Λογικό που πληγώθηκες αλλά έτσι είναι κάποιοι γονείς. Άλλο το τι λένε.

Quote:

---

Originally Posted by Αργύρης85

Εννοώ ότι υπάρχουν και χειρότερες συμπεριφορές πέρα από την πλήρη αδιαφορία για το παιδί. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση που έχει γίνει πολλές φορές στο φορουμ. Δηλαδή μπορεί να μην φτάνει ένας γονιός σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και πάλι να αδιαφορεί πλήρως. Γιατί εδώ μιλάμε για αδιαφορία για το πως αισθάνεται κάποιος. Λογικό που πληγώθηκες αλλά έτσι είναι κάποιοι γονείς. Άλλο το τι λένε.

---

Τότε μάλλον θα πρέπει να είμαι πιο δύσπιστη απέναντι στα λόγια της και να μην τα καταπίνω αμάσητα... Τις προάλλες μου έλεγε ότι αν αυτοκτονήσω εγώ θα κάνει κι αυτή το ίδιο... Μεγάλα λόγια, ψεύτικα...

Να σε ρωτήσω και κάτι άσχετο: πόσο χρονών είσαι;

34. Ναι, όπως το λες. Και για δικό σου καλό. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα στεναχωρεθει. Αλλά όπως λες μεγάλα λόγια.

Quote:

---

Originally Posted by Αργύρης85

34. Ναι, όπως το λες. Και για δικό σου καλό. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα στεναχωρεθει. Αλλά όπως λες μεγάλα λόγια.

---

Ας περάσουν οι γιορτές με το χαρούμενο κλίμα τους και θα τα πούμε απ' του χρόνου ένα χεράκι κάποια στιγμή...

Δεν μπορώ να ξέρω τι συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ότι μπορεί να μην είναι αδιαφορία από την πλευρά της μητέρας, απλά να μην ξέρει πλέον πως να βοηθήσει ή να θεωρεί ότι βοηθάει ακριβώς με το να μην νταντεύει πλέον. Και πρέπει να βλέπουμε και την στάση του παιδιού από την πλευρά του. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αν αγαπάει τους γονιούς του θα έπρεπε κι αυτό να δίνει πράγματα, όχι μόνο να παίρνει.

Θεωρώ ότι δεν είναι έλλειψη αγάπης αλλά έλλειψη επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης συνήθως τέτοιες καταστάσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Όπως λέει κι ο τίτλος του θέματος, έχω κάποιες απορίες... Θα προσπαθήσω να τις εκφράσω όσο πιο κατανοητά γίνεται γιατί αυτή τη στιγμή είμαι εκνευρισμένη εκτός από θλιμμένη...Αρχίζω λοιπόν:
Καταρχήν υποτίθεται ότι οι γονείς μας μας αγαπάνε περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο κι ότι μας στηρίζουν, σωστά; Αν ναι, αν τα λέω σωστά, τότε πως εξηγείτε το γεγονός ότι η μάνα μου με άφησε να κλαίω για ώρες μόνη στο δωμάτιο μου για να μην χαλάσει τον ύπνο της; Ήθελε να κοιμηθεί το μεσημέρι κι αρνήθηκε να με βοηθήσει κι όντως κοιμήθηκε λες κι είχε ήσυχη τη συνείδηση της... Κατά τη γνώμη μου κι εγώ στη θέση της δεν θα την είχα... Οπότε τουλάχιστον να μην μας δουλεύουν μερικοί γονείς ότι δήθεν μας νοιάζονται...

Ακούω τις απόψεις σας επί του θέματος...

---

Το καλύτερο είναι να μην στηρίζεσαι γενικά στους γονείς, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά. Ας κάνουν την ζωή τους και εμείς την δική μας, όταν όμως θα χρειαστούν κάποτε βοήθεια, τότε θα είναι ήδη αργά.

Θεωρώ δύσκολο ένας γονιος να μην ενδιαφερεται για το παιδί του!Όχι όμως αδύνατο. Αλλά πιστεύω όταν η μητέρα σου σου λέει ότι θα αυτοκτονησει και αυτή μαζί σου ότι δεν σου δειχνει αδιαφορία απλά σου λέει πόσο σημαντική είσαι για αυτή. Μήπως το κλαμα είναι κάτι συνηθες για σένα και μήπως λέω εγώ τώρα μήπως έχεις κουρασει ψυχολογικά τόσο πολύ τους γονείς σου που απλά ζητούν και αυτοι με τον ύπνο να ηρεμησουν λίγο. Αν υπάρχει σε οικογενεια άτομο με ψυχικα προβληματα νόσουν όλοι μαζί και είναι πολύ δύσκολο για όλους.