Κακή ψυχολογία.

Συνεχίζει το κακό που με δέρνει, έχω πέσει αρκετά πολύ ψυχολογικά, πριν έκανα χιούμορ και τώρα κάθομαι αμίλητος και αγέλαστος, χάνω τον εαυτό μου, χάνω τα πάντα. Είχα αρκετό καιρό να νιώσω έτσι και όταν ένιωθα, έμενα για μέρες στο κρεβάτι μέχρι να συνέλθω, κάποιες φορές δεν πήγαινα και σχολή και όταν πήγαινα, απλά παρακαλούσα τον χρόνο να περάσει πιο γρήγορα.

Δεν ξέρω αν θα ξανά πέσω πάλι στα ίδια, αλλά το ότι ξεκινάω πάλι αμίλητος και αγέλαστος δεν είναι καλό σημάδι. Δεν έκανα τις γιορτές που περίμενα, δεν έκανα τίποτα από αυτά που ήθελα στις γιορτές. Δεν βγήκα ούτε ένα ραντεβού και έχω όπως έχω ξανά πει, σταματήσει πλέον και να ασχολούμαι με το θέμα γυναίκα.

Νιώθω όπως είπα άσχημος, ίσως κάποια λόγια γυναικών να με επηρέασαν και να είδα τελικά την αλήθεια πιο καθαρά. Ίσως τελικά να μην κάνουν κάποιοι για σχέση, να μην κάνουν κάποιοι για οικογένεια, να μην κάνουν κάποιοι για τίποτα.

Στην πραγματικότητα παίζει να είμαι πιο μόνος και από την ίδια την μοναξιά. Κάθομαι όλη μέρα και βλέπω ταινίες, σταμάτησα να περπατάω και όταν το κάνω, δεν γουστάρω να βλέπω άλλο κόσμο. Σταμάτησα να επικοινωνώ, σταμάτησα να κάνω το οτιδήποτε. Ζω μόνο για να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές, αλλά ξέρω πως και εκεί θα είμαι σαν έγκλειστος, οπότε περιθώρια ζωής δεν θα υπάρχουν, το ίδιο και περιθώρια για γνωριμίες με γυναίκες δεν θα υπάρχουν.

Κάποτε έπεισα τους φίλους μου να κάνουμε badoo, εγώ δεν το έβλεπα σαν ένα μέσο για πήδημα, ήθελα να βρω κάτι αξιόλογο. Ούτε εκεί μου έστελναν μηνύματα και αν κρίνουμε ότι όλα ήταν με βάση την εξωτερική εμφάνιση, φαίνεται κιόλας γιατί το κατάργησα. Δεν ξέρω πια πως να αντιδράσω απέναντι σε όλα αυτά.

Πίστευα πως θα τα ξεπερνούσα με το χιούμορ, τελικά ο παλιός καλός εαυτός μου ξανά γύρισε. "Εδώ ανήκεις" μου είπε, "σε αυτόν τον κόσμο, όχι στην χαρά, όχι στις ελπίδες, όχι στις γνωριμίες". Φλέρταρα ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, γιατί ένιωθα καλά, πλέον κουράστηκα στο ίδιο αποτέλεσμα, αυτό της απόρριψης.

Από μικρός παλεύω με τέρατα, παλεύω να είμαι δυνατός για την αδερφή μου, παλεύω να είμαι ο λογικός στην οικογένεια και στο τέλος παλεύω και με εμένα τον ίδιο, αλλά κάπου κουράστηκα, λύγισα και ξανά έπεσε η ψυχολογία μου. Θα μπορούσα όπως κάνουν οι περισσότεροι, να κατηγορήσω τους άλλους για όλα αυτά, ώστε να νιώσω καλύτερα εγώ. Το θέμα είναι ότι φταίω εγώ.

Έφτασα να πω στον πατέρα μου, γιατί δεν με έκανε έκτρωση τότε, αφού ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ήμουν, δεν ήθελαν να παντρευτούν οι γονείς μου, αλλά έμεινε έγκυος σε εμένα και αναγκαστικά τους "έδεσα", χωρίς να θέλουν ο ένας τον άλλον. Βλέπετε μέσα σε αυτά τα 21 χρόνια που ζω, ποτέ δεν έζησα μια χαρούμενη γιορτή.

Στα γενέθλιά μου και στην γιορτή μου, εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κλαίγοντας. Ούτε διασκέδασα, ούτε βγήκα έξω, μέσα ήμουν. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, ούτε εγώ ο ίδιος θα με ήθελα για σχέση. Λένε όλοι ότι αν δεν είσαι εσύ καλά πρώτα, δεν θα έρθει η σχέση. Το θέμα ήταν ότι ήμουν καλά για αρκετό διάστημα, έτρωγα ήττες από παντού, αλλά έλεγα "οκ πάμε παρακάτω" και προχωρούσα. Δεν είμαι εγώ έτσι, ποτέ δεν ήμουν.

Ήμουν και είμαι ένας καταθλιπτικός τύπος, κολλημένος με το ίντερνετ (εδικά πιο παλιά), που απέκτησε φίλους στο 3ο έτος σπουδών, ενώ πριν ήταν το παραμελημένο παιδί της τάξης που το κορόιδευαν όλοι. Έλεγαν ότι βρωμάω, οι κοπέλες με κυνηγούσαν χλευάζοντάς με, ακόμη και μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο της μητέρας μου, που περίμενε λίγο πιο έξω από το σχολείο, ακόμα και εκεί να με κυνηγούν και να ρωτάει η μητέρα μου "ποιες είναι αυτές και τι ήθελαν;" και εγώ να τα μπαλώνω.

Τώρα μυρίζω απίστευτα ωραία, πάντα κάθε πρωί μετά το μπάνιο, βάζω axe αρώματα και γενικά μυρίζω κάθε μέρα υπέροχα και αυτό μου έμεινε από κόμπλεξ. Περιποιούμαι πάλι από κόμπλεξ, το κάνω και για τον εαυτό μου, αλλά ο φόβος μου είναι να μην με κοροϊδέψει πάλι κανένας. Άλλαξα διατροφή και γενικά άλλαξα αρκετά πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι να μην το αναγνωρίζει κανένας και κυριότερα καμία.

Ναι μικρότερος σκόπευα να την κάνω από την ζωή, ήμουν αρκετά μικρός, κάπου 7-8 που ήταν και η χειρότερη ηλικία μου. Φοβήθηκα το ύψος, αλλιώς τώρα δεν θα έγραφα εδώ.

Ξέρω θα πείτε, "έλα στο μέλλον θα έρθουν τα καλύτερα", εγώ όμως βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ζω γερασμένα, βαρέθηκα να δίνω συμβουλές για τους άλλους για να περνάνε καλά εκείνοι. Άκουγα άκουγα άκουγα και ξανά άκουγα όλη την κλάψα μερικών, που περίμεναν συμβουλές από εμένα.

Έκοψα επαφή με ένα "φίλο" εξαιτίας αυτού, τώρα ούτε αυτός μου μιλάει. Ήταν de facto φαίνεται να δίνω συμβουλές συνέχεια. Κουράστηκα, δεν με χαροποιεί κάτι πλέον. Παλιά χαιρόμουν με το παραμικρό, χαιρόμουν και γελούσα ακόμη και με το πιο χαζό πράγμα, ένιωθα καλά. Τώρα πάει και αυτό.

Ξέρετε κάτι και κλείνω με αυτό, αν και δεν θα ήθελα να κλείσω, φαίνεται έχω να πω πολλά ακόμη. Το χειρότερο είναι πως οι ζωές αυτών των ανθρώπων, που χλεύαζαν και εμένα και άλλα παιδιά, είναι τέλειες. Όταν λέμε τέλειες, εννοούμε πως κάνουν την ζωή που πρέπει να κάνει ένας στην ηλικία μου, έχουν τις αρκετές σχέσεις στο ιστορικό τους και παράλληλα νιώθουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Όταν είχα την επιλογή, έπρεπε να ήμουν αλήτης, να μην υπολογίζω τίποτα, να πηδάω χωρίς συναίσθημα, να κάνω ό,τι μου κατέβει. Δυστυχώς έγινα καλό παιδί με αρχές, κάτι που με γέμισε κόμπλεξ.

Ξέρω ότι δεν θα απαντήσει πάλι κανένας, είναι μάλλον το σύστημα εδώ, δεν με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις, το μόνο που ζητάω είναι να το διαβάσει κάποιος, ώστε αν είναι έτσι και εκείνος, τουλάχιστον να δει εμένα, ώστε να ελπίζει εκείνος σε κάτι καλύτερο. Εγώ είμαι πλέον το δείγμα του πάτου...

Quote:

---

Originally Posted by Kostas_14

Συνεχίζει το κακό που με δέρνει, έχω πέσει αρκετά πολύ ψυχολογικά, πριν έκανα χιούμορ και τώρα κάθομαι αμίλητος και αγέλαστος, χάνω τον εαυτό μου, χάνω τα πάντα. Είχα αρκετό καιρό να νιώσω έτσι και όταν ένιωθα, έμενα για μέρες στο κρεβάτι μέχρι να συνέλθω, κάποιες φορές δεν πήγαινα και σχολή και όταν πήγαινα, απλά παρακαλούσα τον χρόνο να περάσει πιο γρήγορα.

Δεν ξέρω αν θα ξανά πέσω πάλι στα ίδια, αλλά το ότι ξεκινάω πάλι αμίλητος και αγέλαστος δεν είναι καλό σημάδι. Δεν έκανα τις γιορτές που περίμενα, δεν έκανα τίποτα από αυτά που ήθελα στις γιορτές. Δεν βγήκα ούτε ένα ραντεβού και έχω όπως έχω ξανά πει, σταματήσει πλέον και να ασχολούμαι με το θέμα γυναίκα.

Νιώθω όπως είπα άσχημος, ίσως κάποια λόγια γυναικών να με επηρέασαν και να είδα τελικά την αλήθεια πιο καθαρά. Ίσως τελικά να μην κάνουν κάποιοι για σχέση, να μην κάνουν κάποιοι για οικογένεια, να μην κάνουν κάποιοι για τίποτα.

Στην πραγματικότητα παίζει να είμαι πιο μόνος και από την ίδια την μοναξιά. Κάθομαι όλη μέρα και βλέπω ταινίες, σταμάτησα να περπατάω και όταν το κάνω, δεν γουστάρω να βλέπω άλλο κόσμο. Σταμάτησα να επικοινωνώ, σταμάτησα να κάνω το οτιδήποτε. Ζω μόνο για να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές, αλλά ξέρω πως και εκεί θα είμαι σαν έγκλειστος, οπότε περιθώρια ζωής δεν θα υπάρχουν, το ίδιο και περιθώρια για γνωριμίες με γυναίκες δεν θα υπάρχουν.

Κάποτε έπεισα τους φίλους μου να κάνουμε badoo, εγώ δεν το έβλεπα σαν ένα μέσο για πήδημα, ήθελα να βρω κάτι αξιόλογο. Ούτε εκεί μου έστελναν μηνύματα και αν κρίνουμε ότι όλα ήταν με βάση την εξωτερική εμφάνιση, φαίνεται κιόλας γιατί το κατάργησα. Δεν ξέρω πια πως να αντιδράσω απέναντι σε όλα αυτά.

Πίστευα πως θα τα ξεπερνούσα με το χιούμορ, τελικά ο παλιός καλός εαυτός μου ξανά γύρισε. "Εδώ ανήκεις" μου είπε, "σε αυτόν τον κόσμο, όχι στην χαρά, όχι στις ελπίδες, όχι στις γνωριμίες". Φλέρταρα ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, γιατί ένιωθα καλά, πλέον κουράστηκα στο ίδιο αποτέλεσμα, αυτό της απόρριψης.

Από μικρός παλεύω με τέρατα, παλεύω να είμαι δυνατός για την αδερφή μου, παλεύω να είμαι ο λογικός στην οικογένεια και στο τέλος παλεύω και με εμένα τον ίδιο, αλλά κάπου κουράστηκα, λύγισα και ξανά έπεσε η ψυχολογία μου. Θα μπορούσα όπως κάνουν οι περισσότεροι, να κατηγορήσω τους άλλους για όλα αυτά, ώστε να νιώσω καλύτερα εγώ. Το θέμα είναι ότι φταίω εγώ.

Έφτασα να πω στον πατέρα μου, γιατί δεν με έκανε έκτρωση τότε, αφού ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ήμουν, δεν ήθελαν να παντρευτούν οι γονείς μου, αλλά έμεινε έγκυος σε εμένα και αναγκαστικά τους "έδεσα", χωρίς να θέλουν ο ένας τον άλλον. Βλέπετε μέσα σε αυτά τα 21 χρόνια που ζω, ποτέ δεν έζησα μια χαρούμενη γιορτή.

Στα γενέθλιά μου και στην γιορτή μου, εγώ ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κλαίγοντας. Ούτε διασκέδασα, ούτε βγήκα έξω, μέσα ήμουν. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, ούτε εγώ ο ίδιος θα με ήθελα για σχέση. Λένε όλοι ότι αν δεν είσαι εσύ καλά πρώτα, δεν θα έρθει η σχέση. Το θέμα ήταν ότι ήμουν καλά για αρκετό διάστημα, έτρωγα ήττες από παντού, αλλά έλεγα "οκ πάμε παρακάτω" και προχωρούσα. Δεν είμαι εγώ έτσι, ποτέ δεν ήμουν.

Ήμουν και είμαι ένας καταθλιπτικός τύπος, κολλημένος με το ίντερνετ (εδικά πιο παλιά), που απέκτησε φίλους στο 3ο έτος σπουδών, ενώ πριν ήταν το παραμελημένο παιδί της τάξης που το κορόιδευαν όλοι. Έλεγαν ότι βρωμάω, οι κοπέλες με κυνηγούσαν χλευάζοντάς με, ακόμη και μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο της μητέρας μου, που περίμενε λίγο πιο έξω από το σχολείο, ακόμα και εκεί να με κυνηγούν και να ρωτάει η μητέρα μου "ποιες είναι αυτές και τι ήθελαν;" και εγώ να τα μπαλώνω.

Τώρα μυρίζω απίστευτα ωραία, πάντα κάθε πρωί μετά το μπάνιο, βάζω axe αρώματα και γενικά μυρίζω κάθε μέρα υπέροχα και αυτό μου έμεινε από κόμπλεξ. Περιποιούμαι πάλι από κόμπλεξ, το κάνω και για τον εαυτό μου, αλλά ο φόβος μου είναι να μην με κοροϊδέψει πάλι κανένας. Άλλαξα διατροφή και γενικά άλλαξα αρκετά πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι να μην το αναγνωρίζει κανένας και κυριότερα καμία.

Ναι μικρότερος σκόπευα να την κάνω από την ζωή, ήμουν αρκετά μικρός, κάπου 7-8 που ήταν και η χειρότερη ηλικία μου. Φοβήθηκα το ύψος, αλλιώς τώρα δεν θα έγραφα εδώ.

Ξέρω θα πείτε, "έλα στο μέλλον θα έρθουν τα καλύτερα", εγώ όμως βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ζω γερασμένα, βαρέθηκα να δίνω συμβουλές για τους άλλους για να περνάνε καλά εκείνοι. Άκουγα άκουγα άκουγα και ξανά άκουγα όλη την κλάψα μερικών, που περίμεναν συμβουλές από εμένα.

Έκοψα επαφή με ένα "φίλο" εξαιτίας αυτού, τώρα ούτε αυτός μου μιλάει. Ήταν de facto φαίνεται να δίνω συμβουλές συνέχεια. Κουράστηκα, δεν με χαροποιεί κάτι πλέον. Παλιά χαιρόμουν με το παραμικρό, χαιρόμουν και γελούσα ακόμη και με το πιο χαζό πράγμα, ένιωθα καλά. Τώρα πάει και αυτό.

Ξέρετε κάτι και κλείνω με αυτό, αν και δεν θα ήθελα να κλείσω, φαίνεται έχω να πω πολλά ακόμη. Το χειρότερο είναι πως οι ζωές αυτών των ανθρώπων, που χλεύαζαν και εμένα και άλλα παιδιά, είναι τέλειες. Όταν λέμε τέλειες, εννοούμε πως κάνουν την ζωή που πρέπει να κάνει ένας στην ηλικία μου, έχουν τις αρκετές σχέσεις στο ιστορικό τους και παράλληλα νιώθουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Όταν είχα την επιλογή, έπρεπε να ήμουν αλήτης, να μην υπολογίζω τίποτα, να πηδάω χωρίς συναίσθημα, να κάνω ό,τι μου κατέβει. Δυστυχώς έγινα καλό παιδί με αρχές, κάτι που με γέμισε κόμπλεξ.

Ξέρω ότι δεν θα απαντήσει πάλι κανένας, είναι μάλλον το σύστημα εδώ, δεν με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις, το μόνο που ζητάω είναι να το διαβάσει κάποιος, ώστε αν είναι έτσι και εκείνος, τουλάχιστον να δει εμένα, ώστε να ελπίζει εκείνος σε κάτι καλύτερο. Εγώ είμαι πλέον το δείγμα του πάτου...

---

Διαβάζοντας το κείμενο σου απλά ένιωσα σαν να γυρνάω καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. Η ζωή σου έτσι όπως την περιγράφεις είναι καρμπόν όπως ήταν τότε και η δική μου. Στο σχολείο περνούσα απαρατήρητος, στο πανεπιστήμιο παρότι είχα ρίξει αρκετή δουλειά σωματικά (γυμναστήριο) και πνευματικά (σε σχέση με την αυτοπεποίθηση μου) τα πράγματα δεν άλλαξαν παρά στο ελάχιστο και σε γενικές γραμμές το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να γυρνάω με ένα σωρό γυναίκες (είτε στην καθημερινότητα είτε στις διακοπές) οι οποίες με έβλεπαν αποκλειστικά σαν φίλο και συμφοιτητή και τίποτε άλλο. Ήμουν αυτό που λένε ο κλασικός καληνυχτάκιας. Ένιωθα οτι σαν μαθητής και σαν φοιτητής δεν είχα ζήσει ούτε στο ελάχιστο απο αυτό που ήθελα και περίμενα να ζήσω (ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, διακοπές με παρέες και γκόμενες, ταξίδια κλπ). Ώσπου τελείωσα τις σπουδές μου και μια ημέρα απο καθαρή τύχη γνώρισα μια γυναίκα, ερωτευτήκαμε παντρευτήκαμε και αυτή τη στιγμή είμαι περήφανος πατέρας ενός νεογέννητου μωρού. Κάθε φορά που αγκαλιάζω τη γυναίκα μου και το παδί μου νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Τα λέω όλα αυτά για να σου δείξω οτι το γεγονός οτι και εγώ δεν έζησα αυτά που περίμενα ως φοιτητής ουδώλος πλέον με απασχολούν. Είμαι κάτι παραπάνω απο ευτυχισμένος με αυτά που έχω σήμερα. Είσαι μόνο 21 ετών αλοίμονο εαν απογοητεύεσαι απο τώρα. Έχεις πολλά πράγματα να κάνεις και να ζήσεις. Κράτα το κεφάλι ψηλά ποτέ δεν ξέρεις απο που θα σου έρθει η γνωριμία, ο έρωτας κλπ. Εαν έχεις αυτό το σκεπτικό απο τώρα τι θα κάνεις μετά τα 30;

Quote:

---

Originally Posted by Celtic1984

Διαβάζοντας το κείμενο σου απλά ένιωσα σαν να γυρνάω καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. Η ζωή σου έτσι όπως την περιγράφεις είναι καρμπόν όπως ήταν τότε και η δική μου. Στο σχολείο περνούσα απαρατήρητος, στο πανεπιστήμιο παρότι είχα ρίξει αρκετή δουλειά σωματικά (γυμναστήριο) και πνευματικά (σε σχέση με την αυτοπεποίθηση μου) τα πράγματα δεν άλλαξαν παρά στο ελάχιστο και σε γενικές γραμμές το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να γυρνάω με ένα σωρό γυναίκες (είτε στην καθημερινότητα είτε στις διακοπές) οι οποίες με έβλεπαν αποκλειστικά σαν φίλο και συμφοιτητή και τίποτε άλλο. Ήμουν αυτό που λένε ο κλασικός καληνυχτάκιας. Ένιωθα οτι σαν μαθητής και σαν φοιτητής δεν είχα ζήσει ούτε στο ελάχιστο απο αυτό που ήθελα και περίμενα να ζήσω (ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, διακοπές με παρέες και γκόμενες, ταξίδια κλπ). Ώσπου τελείωσα τις σπουδές μου και μια ημέρα απο καθαρή τύχη γνώρισα μια γυναίκα, ερωτευτήκαμε παντρευτήκαμε και αυτή τη στιγμή είμαι περήφανος πατέρας ενός νεογέννητου μωρού. Κάθε φορά που αγκαλιάζω τη γυναίκα μου και το παδί μου νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Τα λέω όλα αυτά για να σου δείξω οτι το γεγονός οτι και εγώ δεν έζησα αυτά που περίμενα ως φοιτητής ουδώλος πλέον με απασχολούν. Είμαι κάτι παραπάνω απο ευτυχισμένος με αυτά που έχω σήμερα. Είσαι μόνο 21 ετών αλοίμονο εαν απογοητεύεσαι απο τώρα. Έχεις πολλά πράγματα να κάνεις και να ζήσεις. Κράτα το κεφάλι ψηλά ποτέ δεν ξέρεις απο που θα σου έρθει η γνωριμία, ο έρωτας κλπ. Εαν έχεις αυτό το σκεπτικό απο τώρα τι θα κάνεις μετά τα 30;

---

Ρε φίλε να σου πω κάτι. Δεν ξέρω τι να κάνω, αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι λένε, "προχώρα παρακάτω" ή το κλασικό "δεν σου άξιζε" κλπ. Το δικό μου "παρακάτω" ξέρεις ποιο είναι; Να κάθομαι στο σπίτι και να βλέπω ταινίες αγκαλιά με μια κουβέρτα, αυτό είναι το δικό μου παρακάτω.

Δεν με ενδιαφέρει τόσο η φοιτητική ζωή ή μάλλον με ενδιέφερε αλλά πλέον την έχω ξεπεράσει, μιας και που τελειώνω. Το θέμα είναι ότι δεν βρήκα τις ευκαιρίες που ήθελα στο ερωτικό τομέα και μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά όλοι κάπου κάποτε, είχαν κάποιες γνωριμίες, εγώ καμία. Γνωριμίες όσον αφορά το συναισθηματικό κομμάτι. Το σεξ όσο και να ακούγεται περίεργο, δεν λέει αν δεν συνδυάζεται και με συναίσθημα.

Εσύ βρήκες αυτό που ήθελες, δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα για παιδιά και έτσι, αλλά βρήκες αυτό που ήθελες. Εμένα το πρώτο έτος πέρασε με δυστυχία, ούτε καν έβγαινα, στο δεύτερο έβγαινα με παρέα όπου και έφυγα από εκεί, στο 3ο γνώρισα κάποια αξιόλογα παιδιά, αλλά είναι ακριβώς σαν εμένα, καμία γνωριμία με γυναίκες δεν είχαν, οπότε κλαίμε όλοι την μοίρα μας. Όσο χιούμορ και να κάνεις, κάποτε λυγίζεις.

Ναι είμαι 21 ετών και αν είχα επιλογές δεν θα έγραφα όλο αυτό το κατεβατό, δεν έχω όμως επιλογές, ούτε μια. Αυτή είναι η αλήθεια, γι'αυτό έκοψα και το φλερτ με άλλες γυναίκες, σταμάτησα να προσπαθώ πλέον. Όσο και να κάνω τον άνετο, με ενοχλεί. Ακόμη και να κάνω τον άνετο στον εαυτό μου, στους φίλους μου κλπ. και πάλι με ενοχλεί όλο αυτό. Τεσπα.

Quote:

---

Originally Posted by Kostas_14

Ρε φίλε να σου πω κάτι. Δεν ξέρω τι να κάνω, αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι λένε, "προχώρα παρακάτω" ή το κλασικό "δεν σου άξιζε" κλπ. Το δικό μου "παρακάτω" ξέρεις ποιο είναι; Να κάθομαι στο σπίτι και να βλέπω ταινίες αγκαλιά με μια κουβέρτα, αυτό είναι το δικό μου παρακάτω.

Δεν με ενδιαφέρει τόσο η φοιτητική ζωή ή μάλλον με ενδιέφερε αλλά πλέον την έχω ξεπεράσει, μιας και που τελειώνω. Το θέμα είναι ότι δεν βρήκα τις ευκαιρίες που ήθελα στο ερωτικό τομέα και μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά όλοι κάπου κάποτε, είχαν κάποιες γνωριμίες, εγώ καμία. Γνωριμίες όσον αφορά το συναισθηματικό κομμάτι. Το σεξ όσο και να ακούγεται περίεργο, δεν λέει αν δεν συνδυάζεται και με συναίσθημα.

Εσύ βρήκες αυτό που ήθελες, δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα για παιδιά και έτσι, αλλά βρήκες αυτό που ήθελες. Εμένα το πρώτο έτος πέρασε με δυστυχία, ούτε καν έβγαινα, στο δεύτερο έβγαινα με παρέα όπου και έφυγα από εκεί, στο 3ο γνώρισα κάποια αξιόλογα παιδιά, αλλά είναι ακριβώς σαν εμένα, καμία γνωριμία με γυναίκες δεν είχαν, οπότε κλαίμε όλοι την μοίρα μας. Όσο χιούμορ και να κάνεις, κάποτε λυγίζεις.

Ναι είμαι 21 ετών και αν είχα επιλογές δεν θα έγραφα όλο αυτό το κατεβατό, δεν έχω όμως επιλογές, ούτε μια. Αυτή είναι η αλήθεια, γι'αυτό έκοψα και το φλερτ με άλλες γυναίκες, σταμάτησα να προσπαθώ πλέον. Όσο και να κάνω τον άνετο, με ενοχλεί. Ακόμη και να κάνω τον άνετο στον εαυτό μου, στους φίλους μου κλπ. και πάλι με ενοχλεί όλο αυτό. Τεσπα.

---

Ακριβώς έτσι ήμουν και εγώ. Το πρώτο έτος το πέρασα εσώκλειστος, το δεύτερο στο νοσοκομείο και στο τριτο/τέταρτο απλά με παρεές στις οποίες ήμουν απλό μέλος χωρίς ουσιαστική φιλία. Είτε το πιστεύεις είτε όχι διακοπές μακριά απο γονείς έκανα για πρώτη φορά μετά τα 20. Και εκεί ήμασταν απλά ένα μάτσο νοματαίοι που ξυνυχτούσαν και διασκέδαζαν χωρις ουσία. Σχέση δεν έκανα πριν τα 27 μου χρόνια. Και οι μοναδικοί μου φίλοι ήταν μπακούρια σαν και εμένα, γυναικείος κυκλος δεν υπήρχε απο πουθενά οπότε το ρίχναμε πρώτα στην κλάψα και μετά στον σεξοτουρισμό τα καλοκαίρια για να ξεχαρμανιασουμε. Όλον τον υπόλοιπο καιρό επικρατουσε ξηρασία και στον ερωτικο τομεα αλλα κυρίως στον συναισθηματικό. Την γυναίκα μου την γνώρισα αργοτερα στο χώρο εργασίας μου. Οπότε όπως καταλαβαίνεις έχεις πολλά ακόμη να δεις και να ζήσεις. Μην απογοητεύεσαι απο τώρα και μην σταματάς να προσπαθείς. Είσαι σε ένα άσχημο φεγγάρι αλλά κάποια στιγμή θα στρώσει το πράγμα.

Quote:

---

Originally Posted by Celtic1984

Ακριβώς έτσι ήμουν και εγώ. Το πρώτο έτος το πέρασα εσώκλειστος, το δεύτερο στο νοσοκομείο και στο τριτο/τέταρτο απλά με παρεές στις οποίες ήμουν απλό μέλος χωρίς ουσιαστική φιλία. Είτε το πιστεύεις είτε όχι διακοπές μακριά απο γονείς έκανα για πρώτη φορά μετά τα 20. Και εκεί ήμασταν απλά ένα μάτσο νοματαίοι που ξυνυχτούσαν και διασκέδαζαν χωρις ουσία. Σχέση δεν έκανα πριν τα 27 μου χρόνια. Και οι μοναδικοί μου φίλοι ήταν μπακούρια σαν και εμένα, γυναικείος κυκλος δεν υπήρχε απο πουθενά οπότε το ρίχναμε πρώτα στην κλάψα και μετά στον σεξοτουρισμό τα καλοκαίρια για να ξεχαρμανιασουμε. Όλον τον υπόλοιπο καιρό επικρατουσε ξηρασία και στον ερωτικο τομεα αλλα κυρίως στον συναισθηματικό. Την γυναίκα μου την γνώρισα αργοτερα στο χώρο εργασίας μου. Οπότε όπως καταλαβαίνεις έχεις πολλά ακόμη να δεις και να ζήσεις. Μην απογοητεύεσαι απο τώρα και μην σταματάς να προσπαθείς. Είσαι σε ένα άσχημο φεγγάρι αλλά κάποια στιγμή θα στρώσει το πράγμα.

---

Δεν διαφέρουν πολύ οι ζωές μας. Μετά τα 27; Λίγο αργά δεν ήταν; Θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, οπότε εγώ παίζει να ξανά δω γυναίκα, μετά τα 30 και αν. Άστα.

Η δική μου παρέα είναι τόσο κλαψιάριδες και παρθένοι, που φοβούνται ακόμη και σε στριπτιτζάδικο να πάμε, όχι να κάνουμε και σεξοτουρισμό.

Quote:

---

Originally Posted by Kostas_14

Δεν διαφέρουν πολύ οι ζωές μας. Μετά τα 27; Λίγο αργά δεν ήταν; Θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, οπότε εγώ παίζει να ξανά δω γυναίκα, μετά τα 30 και αν. Άστα.

Η δική μου παρέα είναι τόσο κλαψιάριδες και παρθένοι, που φοβούνται ακόμη και σε στριπτιτζάδικο να πάμε, όχι να κάνουμε και σεξοτουρισμό.

---

Δεν διαφέρουν καθόλου θα έλεγα, σχεδόν ίδιες είναι. Αρκετά αργά ήταν όχι λίγο αλλά όπως σου είπα πλέον όπως είναι η ζωή μου δεν με ενδιαφέρει και δεν το σκέφτομαι καθόλου. Δεν θα άλλαζα με τίποτα την τωρινή μου κατάσταση ιδιαίτερα για λίγο παραπάνω καλοπέραση στα 20 και στα 25 μου. Το οτι θα φύγεις εξωτερικό δεν αναιρεί οτι εκεί που θα πας θα γνωρίσεις κόσμο οπότε ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Ενδεχομένως η κατάσταση παίζει να είναι και καλύτερη. Τι φοβάστε ρε παιδιά τις τουρίστριες μήπως θα τις ξαναδείτε; Ίσα - ίσα η πλειονότητα αυτών για αυτό έρχεται στην Ελλάδα για να περάσει καλά. Οι περισσότερες μάλιστα είναι αρκετά δεκτικές στις καινούργιες γνωριμίες. Πιάστε κουβέντα και αν καταλάβετε οτι δεν έχει μέλλον το πράγμα απλά πάτε αλλού.

Quote:

---

Originally Posted by Kostas_14

Δυστυχώς έγινα καλό παιδί με αρχές, κάτι που με γέμισε κόμπλεξ.

---

Εδω βρισκεται ολο το δραμα και ο εγκλωβισμος (οχι μονο σε σενα !).
Τα καλα παιδια δεν μπορουν να γινουν για λιγο κακα και αφου γινει
η δουλεια τους, παλι καλα παιδια. Αυτο το γραφω για οσους γονεις
μας διαβαζουν ! Η συνειδηση ειτε θα ειναι λαστιχο ειτε θα ειναι γρανιτης.
Εαν μεγαλωσεις ενα παιδι με αρχες (δηλαδη, γρανιτενια συνειδηση) ΔΕΝ
μπορει να γινει για λιγο λαστιχο χωρις να ραγισει και θρυμματιστει η συνειδηση !
Και επειδη ο γρανιτης δεν ξανακολα (το διαισθανεται αυτο ο ανθρωπος με
αρχες) προτιμα να μην προκαλεσει την μοιρα του. Να μην ελαστικοποιησει
τις αρχες του.

Οι οποιες ομως .... δεν ειναι αυτοβουλα δικες του. Τις πηρε προικα
καποια εποχη που επαιζε ακομα να επιλεξει αναμεσα στο λαστιχο
και τον γρανιτη.

Quote:

---

Originally Posted by Celtic1984

Δεν διαφέρουν καθόλου θα έλεγα, σχεδόν ίδιες είναι. Αρκετά αργά ήταν όχι λίγο αλλά όπως σου είπα πλέον όπως είναι η ζωή μου δεν με ενδιαφέρει και δεν το σκέφτομαι καθόλου. Δεν θα άλλαζα με τίποτα την τωρινή μου κατάσταση ιδιαίτερα για λίγο παραπάνω καλοπέραση στα 20 και στα 25 μου. Το οτι θα φύγεις εξωτερικό δεν αναιρεί οτι εκεί που θα πας θα γνωρίσεις κόσμο οπότε ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Ενδεχομένως η κατάσταση παίζει να είναι και καλύτερη. Τι φοβάστε ρε παιδιά τις τουρίστριες μήπως θα τις ξαναδείτε; Ίσα - ίσα η πλειονότητα αυτών για αυτό έρχεται στην Ελλάδα για να περάσει καλά. Οι περισσότερες μάλιστα είναι αρκετά δεκτικές στις καινούργιες γνωριμίες. Πιάστε κουβέντα και αν καταλάβετε οτι δεν έχει μέλλον το πράγμα απλά πάτε αλλού.

---

Σε ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σου φίλε μου. Η αλήθεια είναι πως ήταν μια φάση, τώρα είμαι αρκετά καλύτερα, έχω ανεβασμένο το ηθικό. Μπορεί να παίζει και το ότι μου αρέσει πολύ μια κοπέλα και όχι απλά μου αρέσει, αλλά νιώθω και κάτι βαθύτερο για εκείνη. Τελικά οι καλές γνωριμίες, είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε. Ενώ την ήξερα και εκείνη με ήξερε, δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη επικοινωνία, τώρα που βγήκαμε με παρέα και ήταν και εκείνη, ήρθαμε πιο κοντά και είδαμε πως έχουμε πολλά κοινά.

Επίσης της αρέσει το χιούμορ μου, γενικά ήταν ένα βράδυ που πέρασα μετά από πολύ καιρό, τόσο πολύ καλά. Δεν το πιέζω εννοείται, αλλά επειδή μιλάμε στο fb, πλέον από "Κωνσταντίνος" εκείνη πρόσθεσε και ένα "μου". Μπορεί ναι να είναι και φιλικό, φιλική έτσι κι αλλιώς είναι η σχέση μας, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πάντως από τι μου είπε, γιατί μου ανοίχθηκε αρκετά για τα προσωπικά της, είμαι από τους τύπους που θα ήθελε να κάνει σχέση. Δεν έχει ξανά κάνει σχέση, εγώ είμαι 21, εκείνη 19.

Εσύ σαν πιο έμπειρος, πως τα βλέπεις αυτά φίλε;

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Εδω βρισκεται ολο το δραμα και ο εγκλωβισμος (οχι μονο σε σενα !).
Τα καλα παιδια δεν μπορουν να γινουν για λιγο κακα και αφου γινει
η δουλεια τους, παλι καλα παιδια. Αυτο το γραφω για οσους γονεις
μας διαβαζουν ! Η συνειδηση ειτε θα ειναι λαστιχο ειτε θα ειναι γρανιτης.
Εαν μεγαλωσεις ενα παιδι με αρχες (δηλαδη, γρανιτενια συνειδηση) ΔΕΝ
μπορει να γινει για λιγο λαστιχο χωρις να ραγισει και θρυμματιστει η συνειδηση !
Και επειδη ο γρανιτης δεν ξανακολα (το διαισθανεται αυτο ο ανθρωπος με
αρχες) προτιμα να μην προκαλεσει την μοιρα του. Να μην ελαστικοποιησει
τις αρχες του.

Οι οποιες ομως .... δεν ειναι αυτοβουλα δικες του. Τις πηρε προικα
καποια εποχη που επαιζε ακομα να επιλεξει αναμεσα στο λαστιχο
και τον γρανιτη.

---

Οι πολλές "αρχές" γέμισαν τα παιδιά με κόμπλεξ, η πολύ "μαγκιά" δημιούργησε άλλα κόμπλεξ στα παιδιά. Το καλύτερο είναι να υπάρχει μια μέση κατάσταση. Εξαρτάται και ποιοι είναι οι γονείς πάντα.

Κωστα τωρα ειδα το θεμα σου. Παλαιοτερα δεν πιστευα οτι υπηρχαν αντρες με αρχες, τωρα το πιστευω γιατι εχω συναντησει μερικους. Μπραβο σου αυτο εχω να σου πω, αν καταφερεις και σε ερωτευτει μια γυναικα θα ειναι ευτυχισμενη, ομως κοιτα να πεσεις σε μια που εχει και αυτη αρχες μη σε πληγωσει. Μακαρι να ειναι η ιδανικη για σενα αυτη που βγαινετε τωρα και να κρατησει στο ευχομαι. Κατα τ αλλα χαιρομαι που δεν απογοητευεσαι πλεον, εχω περασει κι εγω μπουλινγκ, εχω κι εγω αρχες και μου δημιουργουν οι αλλοι κομπλεξ λογω οτι ειμαι πολυ καλη, ειπα θα αλλαξω, οχι με ολους ομως, μονο με τους κακους. Καλη η παρεα σου να εισαι περηφανος που ειναι σαν κι εσενα και δεν ειναι τιποτα κωλοπαιδα. Καλη τυχη!!

Quote:

---

Originally Posted by λουλούδι

Κωστα τωρα ειδα το θεμα σου. Παλαιοτερα δεν πιστευα οτι υπηρχαν αντρες με αρχες, τωρα το πιστευω γιατι εχω συναντησει μερικους. Μπραβο σου αυτο εχω να σου πω, αν καταφερεις και σε ερωτευτει μια γυναικα θα ειναι ευτυχισμενη, ομως κοιτα να πεσεις σε μια που εχει και αυτη αρχες μη σε πληγωσει. Μακαρι να ειναι η ιδανικη για σενα αυτη που βγαινετε τωρα και να κρατησει στο ευχομαι. Κατα τ αλλα χαιρομαι που δεν απογοητευεσαι πλεον, εχω περασει κι εγω μπουλινγκ, εχω κι εγω αρχες και μου δημιουργουν οι αλλοι κομπλεξ λογω οτι ειμαι πολυ καλη, ειπα θα αλλαξω, οχι με ολους ομως, μονο με τους κακους. Καλη η παρεα σου να εισαι περηφανος που ειναι σαν κι εσενα και δεν ειναι τιποτα κωλοπαιδα. Καλη τυχη!!

---

Γενικά πλέον να σου πω την αλήθεια, όλα αυτά που είπα και στο αρχικό κείμενο, με βοήθησαν. Μπορεί να σου ακουστεί περίεργο, αλλά πλέον έχω καλύτερο κριτήριο στους ανθρώπους, καλούς ή κακούς, δεν έχει σημασία. Ξέρω να ξεχωρίζω και το κριτήριό μου μέχρι στιγμής, έχει βγει σωστό, σε πολλές περιπτώσεις.

Δεν ξέρω προς τα που θα πάει, μακάρι να βγει σε καλό βέβαια, αλλά έχω μια συγκρατημένη χαρά, σε περίπτωση που φάω απόρριψη. Πάντα παίζει και η απόρριψη στο παιχνίδι και έχω φάει πολλές γενικά. Είναι παιδί με αρχές και έχουμε κοινά γούστα και κοινά ενδιαφέροντα. Μας αρέσουν σχεδόν τα ίδια πράγματα. Και εκείνη το βλέπει χαλαρά και εγώ επίσης και όπου μας βγάλει.

Οταν λες κριτηριο που ξεχωριζεις τους ανθρωπους ποιο ειναι αυτο το κριτηριο; Απο τη μια δεν μ'αρεσει που τους βαζεις και τους δυο στο ιδιο τσουβαλι, απο την αλλη μου φαινεται ενδιαφερον!!

Quote:

---

Originally Posted by λουλούδι

Οταν λες κριτηριο που ξεχωριζεις τους ανθρωπους ποιο ειναι αυτο το κριτηριο; Απο τη μια δεν μ'αρεσει που τους βαζεις και τους δυο στο ιδιο τσουβαλι, απο την αλλη μου φαινεται ενδιαφερον!!

---

Δεν υπάρχει για εμένα "καλός" "κακός". Όλοι οι άνθρωποι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να γίνουμε καλοί ή κακοί, ανάλογα τις συνθήκες. Κάποτε είχα έναν φίλο, που έχουμε διακόψει χρόνια πλέον από την φιλία, εκείνος ήταν ένα πολύ καλό παιδί, ερχόταν και στο σπίτι μου, είχαμε ακόμη και οικογενειακή φιλία, οι γονείς μου με τους γονείς του. Με καλούσε σε πάρτι, τον καλούσα και εγώ.

Καθόμασταν να φανταστείς στο ίδιο θρανίο (μιλάμε για λύκειο τώρα), 3 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι που έπεσε ζήλια από την πλευρά του, για ένα θέμα και μου διέκοψε τις σχέσεις. Φιλία 4 ετών, διακόπηκε μέσα σε ένα λεπτό.

Ναι είναι καλό παιδί, αλλά όλοι είμαστε και εν γένει κακοί. Εγώ κάνω με όλους παρέα, άτομα που δεν ξέρω αν είναι καλοί ή κακοί. Στην πορεία όμως, φαίνεται ο κακός ο άνθρωπος και εκεί είναι που τον απομακρύνω και κρατάω τα καλά παιδιά κοντά μου.

Οι περισσοτεροι κακοι ειναι Κωστα. Απλα δεν το δειχνουν σε ολους. Σε μενα που θεωρουμαι αδυναμο μελος της κοινωνιας το δειχνουν ολοι. Και αυτοι που δεν το δειχνουν πιστευω με περνανε για χαζη.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός για καλό και για κακό. Αλλά κάποιος που κάνει συνέχεια κακό και φέρεται άσχημα σε όλους ή εκεί που τον παίρνει τέλος πάντων δεν είναι κακός; Και υπάρχουν και οι διπρόσωποι που έξω παρουσιάζονται σαν το υπόδειγμα και όλοι λένε καλά λόγια γι αυτούς και με τις οικογένειες τους είναι τέρατα.