__________________________________________________ ____________________
Printable View
__________________________________________________ ____________________
Τί ψάχνεις να βρείς Ναταλία?
Ποιες πληγές προσπαθείς να επουλώσεις?
Πιστεύεις ότι θα το καταφέρεις αυτό μέσω της κατανόησης και της λογικής?
Το τί μπορεί να εκληφθεί από ένα άτομο ως τραυματική/κακοποιητική παιδική εμπειρία είναι πολύ υποκειμενικό.
Κάποιος μπορεί να θεωρεί κακοποίηση το ότι κάποια Χριστούγεννα,του είπαν οι γονείς του πως δεν υπάρχει Αη Βασίλης και τον στενοχώρησαν και να έχει επιτρέψει σ'αυτό το γεγονός να τον επηρεάσει αρνητικά σε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή του.
Κάποιος άλλος μπορεί να έχει φάει το ξύλο της αρκούδας ως παιδί απ'τους γονείς του,μπορεί να έχει υποστεί την χειρότερη ψυχολογική βία και χειριστική διαπαιδαγώγηση,αλλά να έχει αποφασίσει να πάει παρακάτω στην ζωή του και να μην το θεωρεί άξιο σημασίας.
Και σε ρωτάω...
Ποιος από τους δύο έχει επιλέξει σωστά?
Αυτός που έκανε την τρίχα τριχιά?...ή αυτός που έκανε την τριχιά τρίχα?
Τα πράγματα έχουν το νόημα που τους δίνουμε Ναταλία...
Οι εμπειρίες έχουν την σημασία και την αξία που τους δίνουμε.
...Όταν δεν υπάρχει τραύμα όμως και εμείς πονάμε...τότε τι κάνουμε?...Σ'αυτό μπορείς να με βοηθήσεις?
Τι να σου πω, στο βίντεο που είχα ανεβάσει ορίζεται πολύ συγκεκριμένα το τι μπορεί να θεωρείται κακοποιητικη εμπειρια, και όχι το ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης δεν συμπεριλαμβάνεται. Η συμπεριφορά όμως του να πει ένας γονιός στο παιδί του ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης ναι, μπορεί να είναι ενδειξη κακοποιητικων μοτιβων, εξαρτάται πώς το είπε και αν αποπαιρνει το παιδί του επαναλαμβανόμενα...άμα δώσεις προσοχή θα καταλάβεις ότι ως κακοποιητικες εμπειρίες δεν ορίζονται μόνο ακραίες πράξεις απέναντι στο παιδι (το ξυλο που λες) αλλά και η αμέλεια/παραμέληση και η ψυχική κακοποίηση λόγω των α,β,γ συνθηκών...μπορεί πχ ο γονιός να πάσχει από βαριά κατάθλιψη και λόγω αυτου να μην είναι σε θέση να καλλιεργήσει μια υγιή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη στο παιδί του...εχει πολλά παραδείγματα μέσα στις διαγνωστικές ερωτήσεις το βίντεο. Επίσης επειδή το είχα ψάξει παραπάνω μετά όχι, δεν έχει να κάνει με το αν "κάνει κάποιος την τρίχα τριχιά" όπως λες (και δεν κατάλαβα και τι ακριβώς προσέφερε αυτό το σχόλιο). Δεν χρειαζεται να βαράς το παιδί σου μέχρι να λιποθυμήσει κάθε μέρα για να του μείνει τραύμα...αρκεί να αμελήσεις κάπου κάτι για τον α,β,γ λογο που μπορεί να είναι και συγκυρία και αυτό θα αρχίσει να έχει αρνητική επίδραση στο πως αναπτύσσεται ο εγκέφαλος στα εύπλαστα παιδικά χρόνια. Πχ το φαινόμενο της ιδρυματοποιησης ορφανών παιδιών και το πως επηρεάζει την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη αρνητικά αυτό είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μπορεί ένα ορφανό να έχει 100 άτομα να το φροντίζουν, αλλά δεν είναι η πρώτη και τελευταία έγνοια κάθε μέρα κανενός τους. Αν λοιπόν δεν υπαρχει ένας κύριος κηδεμόνας, μια γονεϊκή φιγούρα που θα λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για να αναπτύξει τη σχέση του με τον εαυτό του και τον κόσμο (που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει), προκύπτει πρόβλημα. Αντίστοιχα το να περνάει πχ ένα παιδί πολύ χρόνο μόνο είναι αρκετό για να μεγαλώσει χωρίς την δεξιότητα να κάνει ψιλοκουβεντα, οπτική επαφή, να δημιουργεί με ευκολία σχεσεις, και ο εγκέφαλος του πλέον θα έχει διαμορφωθεί πολύ πιο "ενδοσκοπικά", αν σου βγάζει νόημα αυτό. Επίσης στην ερευνούλα που έκανα βρήκα ότι παίζουν ρόλο και οι "προστατευτικοί παράγοντες" όπως λέγονται στο αν θα εξελιχθεί τελικά ένα παιδί καλά παρά τις όποιες δυσκολίες και αν θα "πάει τελικά παρακάτω στη ζωή του" όπως λες. Τετοιοι μπορεί να είναι πχ η παρουσία παππούδων αν οι γονείς είναι σκατά η καλών φίλων μεταξύ άλλων.Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Δεν γίνεται να πονάμε χωρίς να υπάρχει τραύμα, υπάρχει, απλά δεν ξέρεις ποιο είναι. Δοκίμασε να απαντήσεις στις ερωτησεις στο λινκ του σάιτ κάτω από το βίντεο άμα θες. Κατά τα αλλα
δεν μπορώ να σε βοηθήσω όπως κι εσύ δεν μπορείς να βοηθήσεις εμένα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να μην σου μειώσω το ότι πονας. Κατά τα αλλα η επιλογή να καταπιέσει κάποιος το πρόβλημα του επίσης δεν είναι λύση, έψαχνα για κάποια πιο εποικοδομητικη απάντηση/συζήτηση
Αλλα όπως με όλα στη ζωή ο σώζων ευατον σωθητω.
χωρις να εχω παρακολουθησει το βιντεο εχω ξανα ακουσει για την μετατραυματικη εμπειρια που μπορει να υπαρξει κατα τα παιδικα χρονια και να μην το θυμαται το παιδι, επειδη το εχει διαγραψει απο την μνημη του ως δυσαρεστες εμπειριες και θελει να συνεχισει την ζωη του...
λεγεται ομως οτι υπαρχει εκει, και παρα την θεληση μας να το διαγραψουμε σαν γεγονος εχει αντικτυπο στην ζωη μας ως ενηλικες... εδω καλυτερα ομως θα ηταν να ασχολειθει με αυτο το θεμα καποιος ειδικευμενος ψυχολογος και να δωσει απαντησεις!!!
Kαλά,το ότι δεν μπορώ να βοηθήσω κανέναν εδώ μέσα είναι το μόνο σίγουρο...Μάλλον ψέμματα...Και το ότι μπορεί να τον κάνω χειρότερα και αυτό σίγουρο νομίζω είναι...Και δεν θα το καταλάβω κι'όλας!
Επίσης,αυτές οι μπηχτές σου για τον εγωκεντρισμό μου με τρελαίνουν!!!...αλλά με βάζουν και στα παπούτσια μου.
Τώρα...
Επειδή βλέπω ότι είναι η νέα τάση της μόδας, ειδικά στους millennials,να κατηγορούν τους γονείς τους για την υπέρμετρη αγάπη που τους έδειξαν,μιας και δεν έχουν που αλλού να επιρρίψουν την υπαιτιότητα για το ότι έγιναν μαλθακοί,άβουλοι και καταθλιπτικοί,και επειδή όλο αυτό μου βρωμάει ευθυνοφοβία, γι'αυτο έφερα το παράδειγμα με τον Αη Βασίλη.
Ξέρεις Ναταλία...
Μεγάλωσα σε πολύτεκνη οικογένεια...Όλα τα παιδιά μεγαλώσαμε με τους ίδιους γονείς,με τις ίδιες συναισθηματικές απολαβές εκ μέρους τους,με τα ίδια βιώματα εντός σπιτιού και παρ'όλα αυτά βγήκαμε διαφορετικά φρούτα το καθένα...Και μιλάμε για αποκλίσεις της τάξεως των ετών φωτός!...Ειδικά εγώ,ενώ τα άλλα βγήκαν διαφορετικές ποικιλίες απ'το ίδιο φρούτο,εγώ βγήκα άλλο φρούτο εντελώς...Γιατί αυτό???...Με ρωτάω και με ξαναρωτάω...Τόσα χρόνια..Και η απάντηση μου παρουσιαζόταν πάντα από μόνη της,άσχετα αν εγώ την προσπερνούσα...Η απάντηση είναι ότι ''η δουλειά φάνηκε απ'την αρχή ότι θα πάει στραβά''...Γιατί?...Ο λόγος μπορεί να είναι πραγματικά ευτελής...Μπορεί κάτι να πήγε στραβά στην γέννα και να μην πήρε μπροστά,να μην ρυθμίστηκε σωστά, το αυτόνομο νευρικό σύστημα όπως θα έπρεπε και μου έμεινε η δυσαυτονομία στα τρία επίπεδα(ύπνος/αναπνοή/πέψη)...Μπορεί να με πείραξε κάποιο εμβόλιο ή μπορεί να μου άφησε κουσούρι κάποια ίωση που πέρασα ως νήπιο...Μπορεί επίσης να φταίει και εκείνη η αγκωνιά που μου είχε δώσει άθελά του ο Γιαννάκης στο διάφραγμα όταν παίζαμε μπάλα σε ηλικία 6 ετών και μου κόπηκε η αναπνοή για μερικά λεπτά και με τρέχανε στο νοσοκομείο και από τότε μου έμεινε αυτή η ενόχληση στην περιοχή...Μπορεί να είναι κάτι ακόμα πιο ευτελές που δεν μπορώ να το φανταστώ...Πάντως σίγουρα δεν είναι οι εμπειρίες και τα βιώματα με τα οποία μεγάλωσα.
Είναι οι βιολογικές προδιαθέσεις και οι επίκτητες βλάβες/ενοχλήσεις που διαμορφώνουν σαν γλύπτες τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά μας...
Παρατήρησε τα παιδάκια σε ένα δημοτικό σχολείο...Κατάγραψε την συμπεριφορά τους και ανάλυσέ την...Και όταν τα έχεις παρατηρήσει αρκετά προσπάθησε να προβλέψεις πως θα εξελιχθεί η ζωή για το καθένα...Νομίζω θα πετύχεις σχετικά εύκολα το ποιά θα γίνουν μονήρη,ποιά θα γίνουν ευαίσθητα,ποιά θα νοσήσουν από αγχώδεις και διαθεσιακές διαταραχές,ποιά θα γίνουν ψαγμένα με καλλιτεχνικές και επιστημονικές ανησυχίες και ποιά θα γίνουν εξωστρεφή και ''ανυποψίαστα για την ζωή'' άτομα...
Γελοίο δεν είναι?...Δεν είναι σχετικά εύκολη η πρόβλεψη?
Η δουλειά φαίνεται απ'την αρχή,Ναταλία...
Τουλάχιστον έτσι την βλέπω εγώ.