Πολυ κλαμα.. στεναχωρια ή καταθλιψη??
Καλήμερα σας, ελπίζω εδώ μέσα να είναι ο χώρος που να μπορέσω να βρω βοήθεια και παρηγοριά.. Είμαι μόλις 22 ετών και τελείωσα τις σπουδές μου..Έφυγα απ την πόλη που σπούδαζα και γύρισα στο πατρικό μου σε μια επαρχιακή πόλη όπου τα πράγματα είναι δύσκολα.. Έχω χάσει τις παρέες μου γιατί είτε τελείωσαν τις σπουδές τους και βρήκαν δουλειά εκεί που σπούδαζαν και δεν γύρισαν είτε έχουν μετακομίσει σε μεγαλύτερη πόλη για μεταπτυχιακό.. Σχέσεις δεν είχα μέχρι τώρα γιατί απλά δεν..έτυχε! Έχω πρόσφατα γνωρίσει ένα παιδί άλλα τα πράγματα δεν πάνε όπως τα ήθελα.. Λίγο η δουλειά που ψάχνω και δυσκολεύομαι να βρω, η έλλειψη φίλων ή ενός συντρόφου δίπλα μου που με νοιάζεται πραγματικά ή ίσως και η ερωτική απογοήτευση με κάνει να υποφέρω.. Νιώθω απελπισμένη , κλαίω όλη μέρα και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα.. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κατάθλιψη... Το σίγουρο πάντως είναι νιώθω χάλια και κλαίω όλη μέρα και δεν έχω μια ουσιαστική βοήθεια.. Είμαι μοναχοπαίδι.. με την μητέρα μου συζητάω άλλα δεν μπορεί να με καταλάβει σωστά και τσακωνόμαστε.. Βοηθήστε με.. πως μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι μια προσωρινή κατάσταση και ότι θα καταφέρω να ανοίξω τα φτερά μου? πως να μπορέσω να μην τα λεπτομερώ όλα και να μην τα παίρνω βαριά? Σκέφτομαι πόσο μα πόσο θα ήθελα να εξαφανιστώ να δω ποιος με νοιάζεται και θα με ψάξει πραγματικά.. έχω και πρόβλημα με την μητέρα μου είναι αρκετά χειριστική και δεν μπορώ να βρω μια λύση μαζί της!