Η σχέση σου με παρανοϊκή μάνα

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και άργησα να καταλάβω επειδή σπούδαζα μακριά από το σπίτι ότι η μητέρα μου έχει παρανοϊκή διαταραχή. Τα τελευταία 11 χρόνια από όταν είδα το πρόβλημα είναι δύσκολα. Είχαμε πάντα στενή σχέση, έβλεπα ότι είχε κάποιες καχυποψιες αλλά όχι ότι ήταν ψυχιατρικά άρρωστη. Για να μην μακρυγορω, πλέον έχει πεθάνει ο πατέρας μου και είναι μόνη. Μένουμε κοντά για να την προσέχω. Δεν θέλει να ακούσει για ψυχίατρο, ψυχολόγο κλπ. Δεν αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό της ούτε για άλλους γι'αυτό δεν έχω πιέσει για τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει κάνει κακό σε μένα. Έχω πάει σε ψυχολόγο αλλά για κάποιους μήνες, δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να πάω για χρόνια. Μέχρι πριν 11 χρόνια ήταν η καλύτερη μου φίλη (έχουμε και μόλις 20 χρόνια διαφορά) και την έχω χάσει. Έχω κουραστεί να συγχωρώ τα καμώματα της, μου συμπεριφέρεται με 2 ακραίες συμπεριφορές, ανάλογα τα φεγγάρια.. Πότε υπερβολικά ζεστά και τρυφερά και τότε είναι ένας γλυκός αλλά και αδύναμος άνθρωπος που δίνει ζεστασιά αλλά την έχει και ανάγκη και άλλοτε είναι ψυχρή, απόμακρη, αδιάφορη και στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης. Έχω πολύ υπομονή αλλά πλέον (11 χρόνια) κουράστηκα! Άλλοι μου έχουν πει να ξεκοψω και να έχω μόνο τυπικές σχέσεις, άλλοι να συνεχίσω... Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απόρροια της αρρώστιας της αλλά εγώ τι φταίω; έχω κάνει υπομονή, της προσφέρω συναισθηματική βοήθεια αλλά κάποια στιγμή δεν πρεπει να προστατέψω και τον εαυτό μου; Η συμπεριφορά της ζέστη -κρυο με έχει εξαντλήσει.. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει κάθε μέρα.. Ταυτόχρονα μου λείπει μία μάνα που από ότι φαίνεται (μου το είπαν και ειδικοί) δεν είχα ποτέ!

Η ψυχολογος όταν πηγαινες τι σου είχε πει να κάνεις?

Εγω ειμαι 38 κι η κορη μου 20 θα σου πω δουλεψεσ απο τα 12 οχι επαιζεσ ξυλο με τα αλλα παιδακια οχι παντρευτηκεσ στα 20 οχι ε πωσ στο καλο γινεται να συννενοηθειτε αυτα

Quote:

---

Originally Posted by Sansa81

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και άργησα να καταλάβω επειδή σπούδαζα μακριά από το σπίτι ότι η μητέρα μου έχει παρανοϊκή διαταραχή. Τα τελευταία 11 χρόνια από όταν είδα το πρόβλημα είναι δύσκολα. Είχαμε πάντα στενή σχέση, έβλεπα ότι είχε κάποιες καχυποψιες αλλά όχι ότι ήταν ψυχιατρικά άρρωστη. Για να μην μακρυγορω, πλέον έχει πεθάνει ο πατέρας μου και είναι μόνη. Μένουμε κοντά για να την προσέχω. Δεν θέλει να ακούσει για ψυχίατρο, ψυχολόγο κλπ. Δεν αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό της ούτε για άλλους γι'αυτό δεν έχω πιέσει για τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει κάνει κακό σε μένα. Έχω πάει σε ψυχολόγο αλλά για κάποιους μήνες, δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να πάω για χρόνια. Μέχρι πριν 11 χρόνια ήταν η καλύτερη μου φίλη (έχουμε και μόλις 20 χρόνια διαφορά) και την έχω χάσει. Έχω κουραστεί να συγχωρώ τα καμώματα της, μου συμπεριφέρεται με 2 ακραίες συμπεριφορές, ανάλογα τα φεγγάρια.. Πότε υπερβολικά ζεστά και τρυφερά και τότε είναι ένας γλυκός αλλά και αδύναμος άνθρωπος που δίνει ζεστασιά αλλά την έχει και ανάγκη και άλλοτε είναι ψυχρή, απόμακρη, αδιάφορη και στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης. Έχω πολύ υπομονή αλλά πλέον (11 χρόνια) κουράστηκα! Άλλοι μου έχουν πει να ξεκοψω και να έχω μόνο τυπικές σχέσεις, άλλοι να συνεχίσω... Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απόρροια της αρρώστιας της αλλά εγώ τι φταίω; έχω κάνει υπομονή, της προσφέρω συναισθηματική βοήθεια αλλά κάποια στιγμή δεν πρεπειρνα προστατέψω και τον εαυτό μου; Η συμπεριφορά της ζέστη -κρυο με έχει εξαντλήσει.. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει κάθε μέρα.. Ταυτόχρονα μου λείπει μία μάνα που από ότι φαίνεται (μου το είπαν και ειδικοί) δεν είχα ποτέ!

---

Εαν την αγαπας τοσο πολυ, τοτε τι περιμενεις να ακουσεις απο μας ? Φυγε και ριξε μαυρη πετρα ?
Νομιζω εχεις ΗΔΗ παρει την αποφαση σου. Απλα θελεις καποιος εδω μεσα να σε στηριξει σε αυτην
σου την επιλογη.

Εγω προσωπικα δεν μπορω να σου συστησω "αγαπα λιγοτερο" εναν ανθρωπο που τον αγαπας
απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου, ωστε να φυγεις ανετα και με ψηλα το κεφαλι. Εσυ τι λες ?
Οτι μια μανα θα σ'αφησει να φυγεις χωρις να σε πυρπολησει με τυψεις ? Το βλεπεις εφικτο ?

Quote:

---

Originally Posted by Sansa81

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και άργησα να καταλάβω επειδή σπούδαζα μακριά από το σπίτι ότι η μητέρα μου έχει παρανοϊκή διαταραχή. Τα τελευταία 11 χρόνια από όταν είδα το πρόβλημα είναι δύσκολα. Είχαμε πάντα στενή σχέση, έβλεπα ότι είχε κάποιες καχυποψιες αλλά όχι ότι ήταν ψυχιατρικά άρρωστη. Για να μην μακρυγορω, πλέον έχει πεθάνει ο πατέρας μου και είναι μόνη. Μένουμε κοντά για να την προσέχω. Δεν θέλει να ακούσει για ψυχίατρο, ψυχολόγο κλπ. Δεν αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό της ούτε για άλλους γι'αυτό δεν έχω πιέσει για τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει κάνει κακό σε μένα. Έχω πάει σε ψυχολόγο αλλά για κάποιους μήνες, δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να πάω για χρόνια. Μέχρι πριν 11 χρόνια ήταν η καλύτερη μου φίλη (έχουμε και μόλις 20 χρόνια διαφορά) και την έχω χάσει. Έχω κουραστεί να συγχωρώ τα καμώματα της, μου συμπεριφέρεται με 2 ακραίες συμπεριφορές, ανάλογα τα φεγγάρια.. Πότε υπερβολικά ζεστά και τρυφερά και τότε είναι ένας γλυκός αλλά και αδύναμος άνθρωπος που δίνει ζεστασιά αλλά την έχει και ανάγκη και άλλοτε είναι ψυχρή, απόμακρη, αδιάφορη και στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης. Έχω πολύ υπομονή αλλά πλέον (11 χρόνια) κουράστηκα! Άλλοι μου έχουν πει να ξεκοψω και να έχω μόνο τυπικές σχέσεις, άλλοι να συνεχίσω... Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απόρροια της αρρώστιας της αλλά εγώ τι φταίω; έχω κάνει υπομονή, της προσφέρω συναισθηματική βοήθεια αλλά κάποια στιγμή δεν πρεπειρνα προστατέψω και τον εαυτό μου; Η συμπεριφορά της ζέστη -κρυο με έχει εξαντλήσει.. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει κάθε μέρα.. Ταυτόχρονα μου λείπει μία μάνα που από ότι φαίνεται (μου το είπαν και ειδικοί) δεν είχα ποτέ!

---

Καλησπέρα!
Πώς κατάλαβες ότι η μητέρα σου πάσχει από την συγκεκριμένη διαταραχή εφόσον, απ' ότι καταλαβαίνω δεν έχει διαγνωστεί επίσημα;
Θέλω να πω, είσαι σίγουρη πως είναι έτσι και δεν είναι απλά ένας δύσκολος χαρακτήρας ξέρω γω; Είναι λίγο παρακινδυνευμένο να κάνουμε διαγνώσεις χωρίς να είμαστε γιατροί. Τι ηλικία έχει; Θα το θεωρούσες αδύνατο να μπορέσετε να επισκεφτείτε έναν γιατρό χωρίς να ξέρει ακριβώς τον λόγο; Νευρολόγο πχ...συνήθως το δέχονται πιο εύκολα.

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι δυσκολίες σου προκαλεί και ποια είναι τα καμώματα της που λες που αναγκάζεσαι να συγχωρείς συνεχώς αλλά αντιλαμβάνομαι ότι όταν είμαστε σε μια κατάσταση που νιώθουμε πως μας έχει κουράσει, αυτό αρκεί ανεξάρτητα από το αν ο άλλος είναι άρρωστος ή όχι ή οτιδήποτε. Υπάρχει κάποιος άλλος να την φροντίζει εκτός από σένα; αδέρφια πχ που θα μπορούσατε να μοιραστείτε την ευθύνη;

αυτη κανει τις τρελες εσυ πας σε ψυχολογο clasic..αυτες οι εναλαγες μου θυμιζουν καπως τον εαυτο μου

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Καταρχήν, δεν την διεγνωσα εγώ, είχε πάει παλιά σε γιατρό με τον πατέρα μου, της είχε δώσει αντιψυχωσικα, τα πήρε για ένα διάστημα και μετά σταμάτησε. Και μαζί έχουμε πάει, μόνο σε 1 συνεδρία και μετά δεν ήθελε να ξαναπάει! Δεν έχω πάρει καμία απόφαση (όπως κάποιος έγραψε), τη δική σας συμβουλή και γνώμη ζητάω γιατί έχω κουραστεί και μπερδευτεί.. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω..

Quote:

---

Originally Posted by Sansa81

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και άργησα να καταλάβω επειδή σπούδαζα μακριά από το σπίτι ότι η μητέρα μου έχει παρανοϊκή διαταραχή. Τα τελευταία 11 χρόνια από όταν είδα το πρόβλημα είναι δύσκολα. Είχαμε πάντα στενή σχέση, έβλεπα ότι είχε κάποιες καχυποψιες αλλά όχι ότι ήταν ψυχιατρικά άρρωστη. Για να μην μακρυγορω, πλέον έχει πεθάνει ο πατέρας μου και είναι μόνη. Μένουμε κοντά για να την προσέχω. Δεν θέλει να ακούσει για ψυχίατρο, ψυχολόγο κλπ. Δεν αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό της ούτε για άλλους γι'αυτό δεν έχω πιέσει για τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει κάνει κακό σε μένα. Έχω πάει σε ψυχολόγο αλλά για κάποιους μήνες, δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να πάω για χρόνια. Μέχρι πριν 11 χρόνια ήταν η καλύτερη μου φίλη (έχουμε και μόλις 20 χρόνια διαφορά) και την έχω χάσει. Έχω κουραστεί να συγχωρώ τα καμώματα της, μου συμπεριφέρεται με 2 ακραίες συμπεριφορές, ανάλογα τα φεγγάρια.. Πότε υπερβολικά ζεστά και τρυφερά και τότε είναι ένας γλυκός αλλά και αδύναμος άνθρωπος που δίνει ζεστασιά αλλά την έχει και ανάγκη και άλλοτε είναι ψυχρή, απόμακρη, αδιάφορη και στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης. Έχω πολύ υπομονή αλλά πλέον (11 χρόνια) κουράστηκα! Άλλοι μου έχουν πει να ξεκοψω και να έχω μόνο τυπικές σχέσεις, άλλοι να συνεχίσω... Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απόρροια της αρρώστιας της αλλά εγώ τι φταίω; έχω κάνει υπομονή, της προσφέρω συναισθηματική βοήθεια αλλά κάποια στιγμή δεν πρεπει να προστατέψω και τον εαυτό μου; Η συμπεριφορά της ζέστη -κρυο με έχει εξαντλήσει.. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει κάθε μέρα.. Ταυτόχρονα μου λείπει μία μάνα που από ότι φαίνεται (μου το είπαν και ειδικοί) δεν είχα ποτέ!

---

καλημερα.
δεν μιλας καθολου για αδερφια, οπως δεν μιλας και για τον συντροφο σου..
εισαι μοναχοπαιδι;
δεν υπαρχει μονο το ανεχομαι-τα-παντα-της-λεω-οτι-πεταει-ο-γαιδαρος-καταστρεφω-την-προσωπικη-μου-ζωη-για-χαρη-της και το ριχνω-μαυρη-πετρα-πισω-μου.
εχουν περασει ηδη πολλαααααααααα χρονια που ζεις την μανα σου σε αυτην την κατασταση και ξερεις τι εχει.
ειναι αρρωστη και αρνειται την σωστη θεραπεια, αυτο συμβαινει.
στην κατασταση της, προφανως ουτε στηριγμα μπορεις να την εχεις, ουτενα παρεξηγεισαι η να στεναχωριεσαι που σου λεει μλκιες...

προφανως τοσα χρονια, σταδιακα πρεπει να αντικαθιστας αυτα που δεν παιρνεις απο την μανα σου με υγιεις σχεσεις με ανθρωπους που επιλεγεις, με σημαντικοτερο ολων (κατα την γνωμη μου), εναν συντροφο... δεν σου δινει αρκετη στηριξη ο συντροφος σου;
γιατι την περιμενεις ακομα, σε αυτην την ηλικια απο μια μανα που δεν ειναι στα καλα της;;
μπορεις μια χαρα να την βοηθας στον χρονο που μπορεις να της διαθεσεις, αλλα να μην εχεις την απαιτηση να φερθει οπως θελεις κι οπως θα πρεπε.
δεν χρειαζεται να ριξεις μαυρη πετρα. αρκει να μην την παιρνεις στα σοβαρα.

Έχω αδερφό και δεν ασχολείται, την χρησιμοποιεί όποτε την έχει ανάγκη (να του κρατάει τα παιδιά κλπ, δεν θέλω να μακρυγορησω, είναι αδιόρθωτος παρτάκιας και εγωκεντρικος). Ο σύντροφος μου τι μπορεί να κάνει; μου συμπαραστέκεται και μαζί της δεν ασχολείται. Δεν έχω εγώ απαιτήσεις από εκείνη, το αντίστροφο συμβαίνει γιατί ξέρει ότι μόνο εμένα έχει. Εγώ από εκείνη μόνο αγάπη περιμένω, έστω και περιστασιακά. Η αρρώστια έχει να κάνει με την συμπεριφορά, δεν αλλοιώνει την αγάπη, σωστά; Αλλά πέρα από αυτό έχω κουραστεί ψυχολογικά, είναι σαν βάρος, ψυχολογικό και σωματικό. Οι ψυχολόγοι είχαν αντίθετες απόψεις : ή πολύ λίγες τυπικές σχέσεις ή να ανεχτώ την κατάσταση με την βοήθεια ίσως αντικαταθλιπτικων (που δεν θελω να πάρω ).

Η Αγαπη ... δεν ειναι Παραδεισος διχως Βασανα. Και μαλιστα, βασανα διαρκειας, οχι παροδικα.
Εσυ ... δεν θελεις να αλλαξει τιποτα παρα μονο η επιγνωση της μανας σου για την κατασταση της ?
Σε ξαναρωταω .... θεωρεις οτι κατι τετοιο θα γινει εφικτο ? Και με ποιον τροπο ?
Πηγες σε ψυχολογους (οπως λες) και πηρες απαντησεις. Ομως τις απερριψες !

Έβγαλες αυθαίρετα συμπεράσματα και το post σου δεν είναι βασικά συμβουλευτικο αλλά κατηγορηματικό. Θα σου απαντήσω όμως στις ερωτήσεις για να δεις ότι έκανες λάθος : δεν είπα σε κανένα σημείο ότι δεν θέλω να αλλάξει η κατάσταση αλλά μόνο η επίγνωση της μανας μου(ειναι άρρωστη, δεν θα έχει ποτέ την επίγνωση). Από τους ψυχολόγους πήρα 2 αντιδιαμετρικα αντίθετες απαντήσεις : λύση είναι να πάρω αντικαταθλιπτικά μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο; Πράγμα στο οποίο ο 2ος ψυχολόγος γελούσε με αυτό που μου είπε ο 1ος; Δεν καταλαβαίνω τον λόγο του ποστ σου. Βοήθεια και συμβουλή ζήτησα, αυτοκριτική κάνω αρκετά συχνά, εσύ;

Quote:

---

Originally Posted by Sansa81

Έχω αδερφό και δεν ασχολείται, την χρησιμοποιεί όποτε την έχει ανάγκη (να του κρατάει τα παιδιά κλπ, δεν θέλω να μακρυγορησω, είναι αδιόρθωτος παρτάκιας και εγωκεντρικος). Ο σύντροφος μου τι μπορεί να κάνει; μου συμπαραστέκεται και μαζί της δεν ασχολείται. Δεν έχω εγώ απαιτήσεις από εκείνη, το αντίστροφο συμβαίνει γιατί ξέρει ότι μόνο εμένα έχει. Εγώ από εκείνη μόνο αγάπη περιμένω, έστω και περιστασιακά. Η αρρώστια έχει να κάνει με την συμπεριφορά, δεν αλλοιώνει την αγάπη, σωστά; Αλλά πέρα από αυτό έχω κουραστεί ψυχολογικά, είναι σαν βάρος, ψυχολογικό και σωματικό. Οι ψυχολόγοι είχαν αντίθετες απόψεις : ή πολύ λίγες τυπικές σχέσεις ή να ανεχτώ την κατάσταση με την βοήθεια ίσως αντικαταθλιπτικων (που δεν θελω να πάρω ).

---

λαθος...
η αρρωστια αυτου του ειδους, με τις εμμονες, την καχυποψια κλπ, εχει σαν συμπτωμα και την ελλειψη ενσυναισθησης, τον παρτακισμο..
επομενως, μην περιμενεις εκδηλωσεις ανιδιοτελους αγαπης, που δεν κρυβουν κατι απο πισω, πχ χειριστικοτητα ...

επναλαμβανω, οτι εχεις κουραστει ψυχικα γιατι ακομα περιμενεις υγιεις εκδηλωσεις αγαπης και ενδιαφεροντος..
δεν ειναι υγιης η μανα σου. ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ.
δινε πρακτικη βοηθεια οποτε μπορεις, ειλικρινες ενδιαφερον και φροντιδα, οποτε μπορεις, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ.
μονο ετσι θα βρεις την υγεια σου.

ο συντροφος σου καλη μου, δεν χρειαζεται να ασχολειται με την μανα σου. ΜΕ ΣΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ. εσυ εχεις το ελλειμα αγαπης και ενδιαφεροντος.
το εχεις βεβαια, απο την μανα σου. αλλο αυτο..
θα πρεπει να κανεις μια μετατοπιση αυτων που δεν παιρνεις απο την μανα σου και να τα παιρνεις απο το κοντινο σου περιβαλλον αλλων ανθρωπων. και μαλιστα επρεπε να τοε χεις κανει εδω και πολλα χρονια..

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Η Αγαπη ... δεν ειναι Παραδεισος διχως Βασανα. Και μαλιστα, βασανα διαρκειας, οχι παροδικα.
Εσυ ... δεν θελεις να αλλαξει τιποτα παρα μονο η επιγνωση της μανας σου για την κατασταση της ?
Σε ξαναρωταω .... θεωρεις οτι κατι τετοιο θα γινει εφικτο ? Και με ποιον τροπο ?
Πηγες σε ψυχολογους (οπως λες) και πηρες απαντησεις. Ομως τις απερριψες !

---

δεν χρειαζεται η επιγνωση της μανας της για την κατασταση της.
ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ για την κατασταση της, χρειαζεται...

Ευχαριστώ για την απάντηση σου και κυρίως αυτά στις πρώτες γραμμές ούτε οι ψυχολόγοι μου τα είχανε πει! Σε ευχαριστώ πολύ ! Όσο για την αγάπη από άλλους ανθρώπους την παίρνω, το έχω ήδη κάνει αυτά τα χρόνια.. Απλά σε ένα ποστ δεν μπόρεσα να σας αναλυσω τα πάντα.

Sansa

Δεν ειμαι εγω αυτος που πρεπει να σε προβληματισει/θυμωσει.
Πηρα το ρισκο να στα δειξω ΑΠ'ΕΞΩ ... οπως ισως δεν τα βλεπεις
γιατι μεσα απο το πολυετες πρισμα της αγαπης της κορης προς μια μανα,
δεν ειναι καθολου ευκολο (εως ακατορθωτο).
Ο μοναδικος που θα κληθει να παρει επιλογες (αν δεν το χει κανει ηδη)
εισαι ΕΣΥ ! Oυτε οι ψυχολογοι, ουτε η μανα σου, ουτε ο αντρας σου.
Απο αυτα που τουλαχιστον γραφεις στο ποστ.