Η σχέση μου με παρανοϊκή μάνα
Καλησπέρα σε όλους. Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και άργησα να καταλάβω επειδή σπούδαζα μακριά από το σπίτι ότι η μητέρα μου έχει παρανοϊκή διαταραχή. Τα τελευταία 11 χρόνια από όταν είδα το πρόβλημα είναι δύσκολα. Είχαμε πάντα στενή σχέση, έβλεπα ότι είχε κάποιες καχυποψιες αλλά όχι ότι ήταν ψυχιατρικά άρρωστη. Για να μην μακρυγορω, πλέον έχει πεθάνει ο πατέρας μου και είναι μόνη. Μένουμε κοντά για να την προσέχω. Δεν θέλει να ακούσει για ψυχίατρο, ψυχολόγο κλπ. Δεν αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό της ούτε για άλλους γι'αυτό δεν έχω πιέσει για τα παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κατάσταση έχει κάνει κακό σε μένα. Έχω πάει σε ψυχολόγο αλλά για κάποιους μήνες, δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να πάω για χρόνια. Μέχρι πριν 11 χρόνια ήταν η καλύτερη μου φίλη (έχουμε και μόλις 20 χρόνια διαφορά) και την έχω χάσει. Έχω κουραστεί να συγχωρώ τα καμώματα της, μου συμπεριφέρεται με 2 ακραίες συμπεριφορές, ανάλογα τα φεγγάρια.. Πότε υπερβολικά ζεστά και τρυφερά και τότε είναι ένας γλυκός αλλά και αδύναμος άνθρωπος που δίνει ζεστασιά αλλά την έχει και ανάγκη και άλλοτε είναι ψυχρή, απόμακρη, αδιάφορη και στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης. Έχω πολύ υπομονή αλλά πλέον (11 χρόνια) κουράστηκα! Άλλοι μου έχουν πει να ξεκοψω και να έχω μόνο τυπικές σχέσεις, άλλοι να συνεχίσω... Καταλαβαίνω ότι αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απόρροια της αρρώστιας της αλλά εγώ τι φταίω; έχω κάνει υπομονή, της προσφέρω συναισθηματική βοήθεια αλλά κάποια στιγμή δεν πρεπει να προστατέψω και τον εαυτό μου; Η συμπεριφορά της ζέστη -κρυο με έχει εξαντλήσει.. Δεν ξέρω τι θα ξημερώσει κάθε μέρα.. Ταυτόχρονα μου λείπει μία μάνα που από ότι φαίνεται (μου το είπαν και ειδικοί) δεν είχα ποτέ!