Καλησπέρα σας ! Πέρα από το θέμα του εαυτού που έγραψα πριν λίγες ώρες , θέλω να μιλήσω για το θέμα "οικογένεια"!
Είμαι 22 χρόνων κοπέλα , φοιτήτρια στο τελευταίο μου έτος και μένω με τους γονείς μου καθώς σπουδάζω στη πόλη μου. Μεγάλωσα με δύο γονείς συντηρητικούς, στενόμυαλους, με αρκετά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Με δύο γονείς που είναι χειριστικοί και υπερ - προστατευτικοί. Τους θεωρώ τοξικούς. Καλώς ή κακώς τους γονείς μας και γενικότερα τους συγγενείς μας δεν τους επιλέγουμε, όπως δε μας επιλέγουν και εκείνοι . Εγώ νιώθω όμως ότι δε υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας και πλέον δε θέλω να υπάρξει κιόλας. Μετά από κάποια γεγονότα δε τους έχω καθόλου εμπιστοσύνη , ούτε εκείνοι σε μένα. Νιώθω από πολύ μικρή ότι μένω στο ίδιο σπίτι με ανθρώπους που ναι μεν έχει ο καθένας τον χαρακτήρα του αλλά εμείς δεν μπορούμε καν να συνεννοηθούμε. Αυτό συμβαίνει διότι έχω διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ασκούν από πολύ παλιά έλεγχο πάνω μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να με έχουν κάνει ένα άτομο ανεύθυνο, άβουλο , χωρίς να μπορώ να πάρω μια πρωτοβουλία, να φοβάμαι να ζήσω ανεξάρτητη. Έχω κάνει και εγώ λάθη στη ζωή μου . Έχω μπει και στη θέση τους , έχουν ζήσει δύσκολες καταστάσεις , οι γονείς τους ήταν ακόμα χειρότεροι και τους μεγάλωσαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και με συγκεκριμένες αντιλήψεις. Όμως δε μπορούν να επεμβαίνουν συνεχώς στη ζωή μου και να την κάνουν άνω κάτω . Έχουν γνώμη για όλα . Για τις σπουδές μου, για τις φιλίες μου, για τις σχέσεις μου , για όλα, χωρίς να τους ζητηθεί . Εξαρτώμαι δυστυχώς ακόμα οικονομικά από αυτούς και αυτό τους δίνει το θάρρος να φτιάξουν τη ζωή μου όπως θέλουν αυτοί. Έχω ζήσει ακραίες καταστάσεις . Με έχουν κάνει ρεζίλι αρκετές φορές σε φίλους , σε πρώην σχέσεις μου. Με έχουν διώξει από το σπίτι . Μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο . Μου έχουν ασκήσει σωματική βία . Αυτά όλα τα περνάει και η κατά 6 χρόνια μικρότερη αδερφή μου με την οποία έχουμε μια πολύ καλή σχέση και είμαστε πολύ δεμένες . Σε σημείο να μου λέει η αδερφή μου ότι όταν θα φτάσει σε ηλικία όπου θα έχει τη δουλειά της και το δικό της σπίτι , θα τους κόψει και τη καλημέρα. Πάντα είχαμε μια τυπική σχέση μαζί τους. Δε ήταν πολύ ιδιαίτερα στοργικοί, δε έδειχναν καμία αγάπη . Μη τυχόν και επαναστατούσες και έπαιρνες αποφάσεις που δε συμφωνούσαν με τα δικά τους "θέλω" και "πιστεύω". Μας έχουν απομακρύνει πολύ από δίπλα τους. Τους αγαπάμε και τους νοιαζόμαστε αλλά πρέπει να κοιτάξουμε και τη δική μας ψυχική υγεία . Πάντα με μείωναν, με υποτιμούσαν, με σύγκριναν με παιδιά άλλων γνωστών. Ποτέ δε με ενθάρρυναν , δε μου έδιναν δύναμη. Έχω προσπαθήσει να το λύσω με ήρεμη συζήτηση το θέμα και καταλήγουμε σε φωνές και απειλές επειδή δε παραδέχονται ότι μπορεί να φταίνε και σε κάτι , ότι δε τα ξέρουν όλα , ότι μπορεί να κάνουν και λάθος σαν γονείς. Μου λείπει η έννοια της οικογένειας. Μου λείπει να νιώσω ότι έχω οικογένεια μια φορά και όχι κριτική , γκρίνια και έλεγχο παντού.
Τι να κάνω ; Πώς να φερθώ; Να πάω σε ψυχολόγο; Που λεφτά ; Πήγα στη ψυχολόγο του πανεπιστημίου μου αλλά δε με βοήθησε ιδιαίτερα. Να στείλω εκείνους σε ψυχολόγο ; Αρνούνται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και θεωρούν ότι είναι πολύ σωστοί γονείς , οι ψυχολόγοι πουλάνε φούμαρα για να παίρνουν λεφτά μόνο λένε. Με τους συγγενείς έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Είμαστε αποστασιοποιημένοι. Τα ίδια άλλωστε είναι και εκείνοι. Έχω πικραθεί. Έχετε ζήσει παρόμοια κατάσταση ; Θα εκτιμούσα πολύ τη άποψη σας.
Εστάλη από Redmi S2 στο E-Psychology.gr Mobile App
