Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει...

Καλησπέρα σας ,
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας. Είμαι 19 ετών και σπουδάζω σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο . Σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη . Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου και γενικά δεν μου έλειπε τίποτα σαν παιδί. Σε κάποια φάση , στην 1η λυκείου συγκεκριμένα εμφάνισα κρίσεις πανικού , αγοραφοβία και λίγη κατάθλιψη. Με την κατάλληλη καθοδήγηση ψυχολόγου και φαρμακευτική αγωγή κατάφερα να ξεφύγω από όλο αυτό. Έτσι λοιπόν τα κατάφερα , πέρασα στον πανεπιστήμιο της επιλογής μου. Δεν είμαι ευχαριστημένη από την ζωή μου. Δεν νιώθω χαρούμενη. Ξυπνάω με το ίδιο βάρος κάθε μέρα. Με την σχολή μου δεν τα πάω τόσο καλά και ο λόγος είναι ότι δεν έχω όρεξη να διαβάσω. Με τους φίλους μου επίσης δεν τα πάω καλά. Έχω αλλάξει αρκετές παρέες , κυρίως επειδή βαριέμαι εύκολα και νιώθω απομονωμένη . Έχω ένα αγόρι εδώ και 2 μήνες με τον οποίον ήμασταν φίλοι από το πρώτο έτος της σχολής και στην αρχή ένιωθα πολύ ωραία μαζί του , αλλά τώρα όσο περνούν οι μέρες μιζεριάζω. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μαζί αλλά κάθε φορά που φεύγει με πιάνουν τα κλάματα. Μισώ τον εαυτό μου , μισώ τις επιλογές μου και γενικά έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά κυρίως νιώθω ΜΟΝΗ. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να με αγαπάει κάποιος , πιστεύω ότι είμαι πολύ απαίσιο άτομο. Νιώθω μία θλίψη , η οποία δεν ξέρω από πού μπορεί να πηγάζει. Τι να κάνω ?

Γεια σου. Το καλυτερο που μπορεις να κανεις για να βοηθησεις το εαυτο σου ειναι να επισκεπτεις εναν καλο ψυχολογο αυτος θα σε κατευθυνει και θα το ξεπερασεις ολο αυτο. Λογικα πιστευω οτι η θλιψη που νιωθεις ειναι γιατι δεν νιωθεις ευχαριστιμενη με την τωρινη σου καθημερινοτητα και γενικα με τις επιλογες σου! Ολα μπορουν να φτιαξουν μην σε παιρνει απο κατω.

Quote:

---

Originally Posted by NinaK

Καλησπέρα σας ,
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας. Είμαι 19 ετών και σπουδάζω σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο . Σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη . Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου και γενικά δεν μου έλειπε τίποτα σαν παιδί. Σε κάποια φάση , στην 1η λυκείου συγκεκριμένα εμφάνισα κρίσεις πανικού , αγοραφοβία και λίγη κατάθλιψη. Με την κατάλληλη καθοδήγηση ψυχολόγου και φαρμακευτική αγωγή κατάφερα να ξεφύγω από όλο αυτό. Έτσι λοιπόν τα κατάφερα , πέρασα στον πανεπιστήμιο της επιλογής μου. Δεν είμαι ευχαριστημένη από την ζωή μου. Δεν νιώθω χαρούμενη. Ξυπνάω με το ίδιο βάρος κάθε μέρα. Με την σχολή μου δεν τα πάω τόσο καλά και ο λόγος είναι ότι δεν έχω όρεξη να διαβάσω. Με τους φίλους μου επίσης δεν τα πάω καλά. Έχω αλλάξει αρκετές παρέες , κυρίως επειδή βαριέμαι εύκολα και νιώθω απομονωμένη . Έχω ένα αγόρι εδώ και 2 μήνες με τον οποίον ήμασταν φίλοι από το πρώτο έτος της σχολής και στην αρχή ένιωθα πολύ ωραία μαζί του , αλλά τώρα όσο περνούν οι μέρες μιζεριάζω. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μαζί αλλά κάθε φορά που φεύγει με πιάνουν τα κλάματα. Μισώ τον εαυτό μου , μισώ τις επιλογές μου και γενικά έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά κυρίως νιώθω ΜΟΝΗ. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να με αγαπάει κάποιος , πιστεύω ότι είμαι πολύ απαίσιο άτομο. Νιώθω μία θλίψη , η οποία δεν ξέρω από πού μπορεί να πηγάζει. Τι να κάνω ?

---

Καλησπέρα κορίτσι μου! Είμαι 18 ετών, η ηλικιακή διαφορά μας είναι μικρή, οπότε μου επιτρέπεις τον ενικό; Κι εγώ βιώνω μια παρόμοια κατάσταση από τα εφηβικά μου χρόνια. Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, αγοραφοβική συμπεριφορά, υποχονδρίαση, ψυχαναγκασμοί.... Τους τελευταίους μήνες παίρνω μια φαρμακευτική αγωγή και με έχει βοηθήσει αρκετά στο κομμάτι του άγχους. Όμως κανένα χάπι δε μπορεί να ρυθμίσει τις σκέψεις μας, έτσι κι εγώ βασανίζομαι από χαμηλή αυτοεκτίμηση και έλλειψη ικανοποίησης στη ζωή μου. Γι'αυτόν τον σκοπό κάνω ψυχοθεραπεία. Αυτό σε συμβουλεύω να κάνεις κι εσύ χωρίς να χρυσώνω το χάπι. Όλα καλά θα πάνε. Σου εύχομαι να ορθοποδήσεις γρήγορα.

Τη χαμηλη αυτοεκτιμηση και τα κλαματα τα ειχες και στο Λυκειο πριν τις πανελληνιες, κι αν ναι ειχαν τοσο μεγαλη ενταση οσο τωρα; Σε ψυχολογο σε αυτη τη φαση πηγαινεις;

Quote:

---

Originally Posted by NinaK

Νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα αλλά κυρίως νιώθω ΜΟΝΗ.

---

Αυτό είναι το πιο κομβικό σημείο.
Λες ότι έχεις αγόρι,καλούς γονείς,υποστηρικτικό περιβάλλον και παρ'όλα αυτά νοιώθεις μόνη.
Δυστυχώς το να παίρνουμε αγάπη,όσο ανόθευτη και ανιδιοτελής και αν είναι αυτή,δεν επαρκει για να κάνει ευτυχισμένους κάποιους από εμας.
Ισως αυτό που ζητάς είναι να συσχετιστείς με κάποιον άνθρωπο πιο εγκεφαλικά και πιο εσωψυχικά για να ξεκινήσει το παιχνίδι της μαγείας και του ενθουσιασμού, και να νοιώσεις ότι ανήκεις κάπου.

Καλησπέρα, Από εμένα να ξεκινήσεις να μιλάς με ψυχολόγο ξανα και να βρεις κάτι που να ενθουσιάζει θα σε βοηθήσει

Καλημέρα, άρα πλέον δεν έχεις κρίσεις πανικού και άγχος αλλά κατάθλιψη αποτι καταλαβαίνω. Αυτά που νιώθεις τα επικοινωνείς καθόλου ή τα περνάς ολομόναχη?

'of course I talk to myself. Sometimes I need expert advice'