Originally Posted by
RandomUser
Καλησπερα,
Ονομαζομαι Κωσταντινος και θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας την μεχρι στιγμης εμπειρια μου με την αποπραγματοποιηση και ενιοτε αποπροσωποιηση.
Οπως θα εχετε διαβασει αρκετοι, ειναι αποπραγματοποισησ/αποπροσωποιηση αππορεουν συνηθως απο διαταραχες αγχους αλλα και μετα απο χρηση φαρμακων (αγχολητικα, αντικαταθληπτικα) η και χρηση ναρκωτικων (κανναβη, λσδ, μδμα κτλ). Δυστηχως στην Ελλαδα δεν υπαρχουν αρκετες πηγες και ετσι ειναι δυσκολο για καποιον να βρει πληροφοριες. Υποθετω το ιδιο θα ισχυει και για την κοινοτητα των ψυχολογων/ψυχιατρων. Τα οσα στοιχεια εχω μαζεψει μεχρι στιγμης ειναι απο ξενες κοινοτητες και αρθρα. Επισης θα ηθελα να πω πως προσωπικα το φαρμακο (λοραζεπαμη) ΔΕΝ με βοηθησε ΚΑΘΟΛΟΥ.
Πριν απο 2-3 μηνες λοιπον ξεκινησα να εχω ανεξελεγκτο αγχος, δυσφορια, σκεψεις, ανησυχιες κτλ. Ανεκαθεν ημουν ανθρωπος αγχωτικος αλλα αυτη τη φορα ηταν υπερβολικο. Το γεγονος πως εκλεισα τα 30, πως ειμαι εδω και 7 χρονια εξωτερικο σχεδον μονος μου, το αγχος της δουλειας, οι σχεσεις μου με κοπελες, με την πιστη μου ιδεολογικη και θρησκευτικη κτλ με οδηγησαν στο να αρχισω να χανω τον πνευματικο μου ελεγχο. Ενιωσα πως δεν μπορουσα πλεον να λειτουργησω και η μονη διεξοδος σε αυτο ηταν κατι χαπια λοραζεπαμης (ταβορ στην Ελλαδα, ατιβαν στον Καναδα). Τα χαπια αυτα τα ειχα για τις πτησεις μου μιας και ειχα μικροθεματακια με κρισεις πανικου στο παρελθον.
Ενω στην αρχη ξεκινησε να υποχωρει το αγχος, άλλα συμπτωματα οπως συναισθηματικο μουδιασμα, λυπη, εμμονικες και καταθλιπτηκες σκεψεις ξεκινησαν. Δεν εδωσα μεγαλη σημασια και συνεχισα, νομιζα πως ηταν λογο του αγχους. Μετα απο 3 μερες και αφου επερνα 0.5μγ λοραζεπαμης ξεκινησαν τα σωματικα συμπτωματα οπως ζαλαδες, αδυναμια, ευαισθησια στο φως, επιθετικοτητα και σκεψεις αυτοκτονιας και το χειροτερο ολων η αισθηση οτι πλεον δεν ζω στη πραγματικοτητα, πως ολα ειναι ψευτικα. Κοιτουσα τα χερια μου και ελεγα στον εαυτο μου πως δεν ειναι δικα μου, πως κινουνταν απο μονα τους. Δεν μπορουσα να συκεντρωθω πλεον, αρχιζα να ξεχνω και η αισθηση ενος χαρτινου κοσμου με κυριευε σε καθε μου σκεψη. Ηταν σαν να ανοιξα ενα μικρο κομματι στον εγκεφαλο μου που κανονικα δεν θα επρεπε. Στην 8η μερα σταματησα να "κουμπωνω" το χαπι. Στο ενδιαμεσο καποιος μου ειπε να ξεκινησω να γραφω τις σκεψεις μου, να κρατω ενα ημερολογιο, εκει λοιπον παρατηρησα καποια μοτιβα τα οποια αλλαζαν κυριως μετα απο τη χρηση του φαρμακου. Το καλο ηταν πως περασαν τα αισθματα λυπης και καταθλιψης αμεσως, μετα απο 2-3 μερες αφου σταματησα. Απο τοτε ξεκινησε μια αλλη κολαση ομως. Η αποπραγματοποιηση/αποπροσωποποιηση γιναν πλεον εμμονες και μονιμες σκεψεις, η αισθηση δεν ελεγε να φυγει με τιποτα. Αρχιζα να αναρωτιεμαι γιατι ζουμε, για ποιο λογο υπαρχουμε. Και αν ολα αυτα γυρω μας ειναι μια εικονικη πραγματικοτητα; Η αν εχω πεθανει και απλα ζω σε επαναληψη τη ζωη μου; Ενιωσα κενος, κοιτουσα τους ανθρωπους γυρω μου και δεν ενιωθα κατι, σαν να ηταν ολοι ψευτικοι. Κοιτουσα στον καθρεπτη μου και δεν με αναγνωριζα. Θεε μου, ελεγα στον εαυτο μου, τι ειναι τουτο το μαρτυριο; Θα ειμαι ετσι για την υπολοιπη ζωη μου; Δεν θελω να ζω αν ειναι αυτη η ζωη... Αρχισα να ψαχνω στο διαδικτυο το οποιο ειναι σαν ενα δικοπο μαχαιρι. Απο τη μια εμαθα πολλα, απο την αλλη γινομουν χειροτερα. Παρολαυτα τοτε πρωτη φορα διαβασα για τα συμπτωματα. Τα εχουν νιωσει και αλλοι. Εκεινη την ημερα ομολογω πως ενιωσα καλυτερα, διοτι μεχρι τοτε ημουν πεποισμενος πως θα με κλειναν σε κανενα ψυχιατρειο αν τα ελεγα παραεξω.
Ξεκινησα να βλεπω μια ψυχολογο, η οποια μου εχει δωσει να κανω καποιες τεχνικες αναπνοης και αποδοχης, διαβασα αρθρα, μιλησα με ανθρωπους που το εχουν ζησει και εκτοτε προσπαθω να το ξεπερασω. Αλλαξα την διατροφη μου, ξεκινησα τρεξιμο και περπατημα οσο μπορω εξω στα κρυα, σταματησα να ασχολουμαι με τα μεσα κοινωνικης δικτυωσης, ξεκινησα να διαβαζω περισσοτερο και να χρησημοποιω τον υπολογιστη μου οσο λιγοτερο γινεται. Αρχισα να πειραματιζομαι με βοτανα οπως το χαμομηλι και η βαλεριανα, εκοψα την καφεινη και ξεκινησα με συμπληρωματα ωμεγα 3. Επισης ξεκινησα να πειραματιζομαι με λαδακι κανναβης CBD αλλα δεν εχω αρκετα στοιχεια και τα αποτελεσματα μεχρι στιγμης ειναι καπως μεικτα.
Μεχρι και σημερα ακομα νιωθω αποξενομενος με την πραγματικοτητα, υπαρχουν οι στιγμες που ξυπναω τα βραδυα και ειμαι στα προθυρα κρισης πανικου αλλα μπορω να πω πως ειναι καλυτερα και πιο διαχειρισιμα. Η απ/οιση - απ/σποιηση, θελει χρονο για να φυγει. Οσο περισσοτερο αγχωνεται κανεις τοσο πιο εντονα τη νιωθει. Αλλα υπαρχει ελπιδα, υπαρχει διεξοδος, μην τρομαζετε. Καποιες μερες θα ειναι καλυτερες και καποιες χειροτερες αλλα νιωθω πως ειμαι σε καλο δρομο.
Αποδεχτειτε τις σκεψεις σας, μην τις πολεματε. Αφηστε τις να περασουν και συγκεντρωθειτε στο παρον. Καντε κατι χειροκινητο, απασχολειστε το μυαλο σας με κατι χειροπιαστο και πρακτικο. Συνεχιστε να ζειτε κανονικα. Καντε γυμναστικη, μιληστε με την οικογενεια και τους φιλους σας, μην κλεινεστε στους εαυτους σας. Να θυμαστε πως δεν ειστε μονοι σας.
Ξερω ακριβως πως ειναι να το ζεις και δεν θα το ευχομουν στον χειροτερο εχθρο μου.
Ελπιζω να βοηθησουν τα οσα εγραψα. Οι ερωτησεις ειναι ευπροσδεκτες.
Ευχαριστω,
Κωστας
