Ψυχοσωματικά ως αποτέλεσμα μετατραυματικού στρες, αγχωδους διαταραχής και πλεον αρρωσ
Καλησπέρα παιδια,
Πριν περίπου ένα χρόνο αρρώστησα σοβαρά στην Γερμανία όπου βρισκόμουν για σπουδές. Πυρετοί, εξανθήματα και άλλα τόσα. Συνεχείς λάθος διαγνώσεις, εγώ να χειροτερευω τελείως μόνη, οι γιατροί και τα νοσοκομεία να αρνούνται να με δεχτούν. Μετά από 2 μιση εβδομαδες στο σπίτι χωρίς φαι, με πυρετό κάθε μέρα και υψηλότερο και αδυναμία να σηκωθώ από το κρεβάτι έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Ήρθε σε στιγμή που ήμουν ήρεμη και με λιγότερη απαισιοδοξία σχετικα με την κατάσταση μου. Ξαφνικα αισθάνθηκα ότι πεθαίνω χωρίς να έχουν προηγηθεί δυσπνοιες η ταχυκαρδίες (που ακολούθησαν αργότερα) απλά είχα την αίσθηση ότι πεθαίνω. Ήρθε με παρέλαβε ασθενοφόρο, πάλι λάθος διαγνώσεις, πάλι με στείλανε σπίτι. Εντέλει φίλη που γύρισε από τις διακοπές της μου βρήκε έναν εξωτερικό γιατρό τον οποίο και επισκεπτομουν κάθε μέρα χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Αντιβιοτικά που μου έδωσαν επιδείνωσαν την κατάσταση, ο πυρετός έφτανε τα 41 περίπου και ύστερα ακολούθησε η δεύτερη κρίση. Παρακάλια στο νοσοκομείο να με δεχτούν, κλάματα, και πάλι σπίτι μου κατέληξα. Μετά από πολύ καιρό είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο που αναγκάστηκαν να με εισάγουν. 1 μήνα λοιπόν στο νοσοκομείο με προβλέψεις για καρκίνους, hiv, φυματίωση κτλ κτλ(χωρίς άνθρωπο κοντά μου). Ήταν ωραίες μέρες μπορώ να πω. Ίσως επειδή μετά από 1 μήνα απομόνωσης , φόβου, μοναξιάς, κρίσεων πανικού ένιωσα ασφαλής. Το κάνα σπίτι μου το νοσοκομείο. Όταν μετά από ένα μήνα και χωρίς σαφή διάγνωση ήρθε η ώρα να με διώξουν ξεκίνησαν τα αισθήματα φόβου και οι δυσπνοιες. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, βάρος στο στήθος, άλλη μια κρίση πανικού. Γυρίζω Ελλάδα με την ελπίδα ο ήλιος και η θάλασσα να σβήσουν όλα όσα πέρασα και ένιωθα ωστόσο πάλι δυσονοιες, πιο έντονες. Μια επίσκεψη στα επείγοντα του εφημερεύοντος νοσοκομείου Αθήνας ήταν αρκετή για να περάσω την χειρότερη κρίση πανικού. Ξαπλωμένη στα πατώματα να φωνάζω ότι πεθαινω και βλέποντας ότι κανένας δεν έδινε σημασία η κατάσταση να γίνεται όλο και χειρότερη. Μετά από αυτό άρχισε ένας δεύτερος εφιάλτης. Ένας μήνας καθηλωμένη στο κρεβατι κλαίγοντας και παθαινοντας σχεδόν καθημερινά κρίσεις πανικού , νιωθωντας ότι έχω προβλήματα στην καρδιά μέχρι που παρακαλοντας και φωνάζοντας έπεισα τους ψυχιάτρους να μου δώσουν φάρμακα. Δεν με ένοιαζε αν ήταν τα πιο βαριά ναρκωτικα ήθελα μόνο να αποκτήσω πάλι ζωή . Μετά από 15 μέρες τα ladose kai xanax έκαναν την δουλειά τους. Ήμουν πάλι ευδιάθετη, ξεκίνησα να τρώω σταδιακά να βγαίνω να μιλάω σε κοσμο. Μετά από 6 μήνη θεραπεία και με μόνα συμπτώματα δύσπνοια κάποιες φορές και μια στο τόσο έκτακτες συστολές νόμιζα ότι τα άφησα όλα πίσω μου. Μέχρι να μπω πάλι σε χώρο νοσοκομειακο αυτή την φορά λόγω συγγενικού προσώπου οποτε και τα ψυχοσωματικά επέστρεψαν πάλι, κομποι στο λαιμο σε σημείο να μην μπορω να φάω, δυσφορία, δυσπνοιες έντονες και καθημερινά πλέον έκτακτες συστολές και πόνοι στο στήθος. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τινάζονται στον ύπνο μου και επιπλέον ξυπνάω από ταχυκαρδίες. Δύο φορές στα επείγοντα μέχρι στιγμής, ραντεβού με καρδιολόγους και συνεχίζω...
Συγνώμη για το μεγάλο ποστ. Έπρεπε να τα εκφράσω κάπου όπου δεν θα θεωρηθω παραλογη και υπερβολική όπως μέχρι στιγμής.
