Τον τελευταίο καιρό πάω από το κακό στο χειρότερο . Αντιμετωπίζω χρόνια τώρα προβλήματα με την οικογένειά μου όμως δεν μιλούσα σε κανέναν γι αυτά. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι απο την ηλικία των 5 μου χρόνων . Ξέρω πως υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές χωρισμένες οικογένειες τα τελευταία χρόνια και πως πολλοί ίσως ταυτίζονται με την δική μου περίπτωση. Αυτό το sight το βρήκα τυχαία σε μια απόπειρα να ψάξω αν υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις με την δική μου και φυσικά υπήρχαν.
Δεν θα πολυλογίσω για την παιδική μου ηλικία αλλά θα ξεκινήσω κατευθείαν από αυτόν τον έναν χρόνο. Σε αυτό τον έναν χρόνο έκανα μια σχέση που πραγματικά ένιωσα και νιώθω ευτυχισμένη και σαν να αναπνέω για πρώτη φορά. Σε αυτόν τον άνθρωπο μίλησα για ολα και παρόλο που δεν περίμενε να έχω τόσα πολλά μεσα, μου στάθηκε σαν την οικογένεια που δεν είχα ποτέ. Του μίλησα για όλα . Λόγω του χωρισμου, η μητέρα μου κλείστηκε πολύ στον εαυτό της και τότε ήταν που άρχισε το κάπνισμα. Την θυμάμαι να φεύγει από το σπίτι αργά και να μου αφήνει το τηλέφωνο (για περίπτωση που γινόταν κάτι)για να δει αν το αυτοκίνητο του πατέρα μου ήταν στο σπίτι του.Τοτε ήμουν έξι χρόνων και δίπλα στο κρεβάτι είχα τον αδερφό μου που ήταν δύο ετών . Σε όλα αυτά τα χρόνια ,η μητέρα μου , μου έλεγα πολλά ιδίως για τον πατέρα μου. Πράγματα άσχημα που πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελε να πετύχει με όλες αυτές τις πληροφορίες που με γέμιζε. Μου έλεγε να λέω πράγματα στους παππούδες μου και πολλές φορές τους στεναχωρουσα χωρίς την θέληση μου ,ξέροντας πως αν δεν το κάνω ,η μητέρα μου θα μου θύμωνε για μέρες και ίσως πήγαινε και ένα βήμα παραπάνω. Ενώ όταν της περνούσε ο θυμός ,θα έκανε λες και δεν έγινε τίποτα. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Και για να μην λέω πολλά, εδώ έρχεται αυτός ο άνθρωπος που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου περισσότερο από τον καθένα .
Όταν του μίλησα, του φάνηκε πολύ παράξενο πόσο άσχημα μπορεί να είναι τα πράγματα σε μια οικογένεια γιατί ο ίδιος είχε μεγαλώσει σε μια οικογένεια με ήθος και αρχές αλλα κυρίως γεμάτη ευτυχία . Δεν έκανε πίσω όμως και με προστάτεψε τόσες φορές που δεν μπορώ ούτε να τις μετρήσω πλέον. Στους γονείς μου δεν άρεσε το ότι περνούσα τόσες ώρες μαζί του και ήθελαν να πηγαίνω ακριβώς με το πρόγραμμα τους. Δεν τολμούσα να ζητήσω ούτε λεπτό παραπάνω γιατί ήξερα πως θα κατέληγε σε τσακωμο. Όταν αργουσα άλλες φορές λίγο άλλες πολύ , θύμωναν ή μάλλον λάθος, η μητέρα μου θύμωνε γιατί εκείνη έχει την κηδεμονία . Και δεν μιλάμε για ξημερώματα αλλα 11 το βράδυ ,μέρα Αυγούστου . Εκείνη την ημέρα επειδή άργησα λίγο έφτασε σε σημείο να με χτυπήσει επειδή είχε τα νεύρα της μαζί μου και μου είπε να μαζέψω τα πράγματα μου και να με παραλάβει ο πατέρας μου . Εγώ εκείνη την ημέρα χρειαζομουν την σχέση μου περισσότερο από ποτέ και όταν του είπα το ίδιο βράδυ τι έγινε , του φάνηκε τόσο άσχημο που κινήθηκε νομικά . Όταν το έμαθε η μητέρα μου μου μίλησε λέγοντας μου πως ήταν λάθος της αλλα έριξε το φταίξιμο πάνω μου λέγοντας πως εγώ του έδωσα τέτοια δικαιώματα . Με τα πολλά και τα λίγα του ζήτησα να το αποσύρει και το έκανε. Όμως τώρα πλέον λόγω του ότι δεν μπορώ άλλο να πηγαίνω με το πρόγραμμα της μητέρας μου και ζητάω λίγη ελευθερία , τα πράγματα έχουν γίνει πολύ χειρότερα. Ακούω συνεχώς διαμαρτυρίες από τους γονείς μου και μου έχουν δημιουργηθεί τόσο αρνητικά συναισθήματα σε σημείο να τους απεχθάνομαι. Σε όποιον μίλησα λέγοντας ούτε το 1/3 από αυτά μου είπε υπομονή, ένας χρόνος έμεινε. Ναι και όμως καταλάβατε είμαι στην ηλικία των 17 .Αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο. Νιώθω η ίδια πιεσμένη και νιώθω πως λόγω του ότι η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια, ζηλεύει διότι εκείνη έζησε μέχρι τα 20 της υπό την αυστηρή επίβλεψη του πατέρα της .Όσο για τον πατέρα μου, παίρνει ένα τηλέφωνο την εβδομάδα και τα τελευταία δύο χρόνια έχει αρχίσει να νοιάζεται για τους βαθμούς του σχολείου, πράγμα που στο οποίο πιστεύω ότι τον επηρέασε η καινούργια του σχέση. Έχω κάτσει να συζητήσω μαζί τους αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Το αγόρι μου , μου λέει πως σε ένα χρόνο θα φύγουμε μακριά και αν το θέλω πραγματικά δεν θα τους ξαναδώ. Τώρα πολλοί θα πουν πως ειμαι μικρή για να πιστεύω πως η σχέση μου θα κρατήσει. Αλλά σαν διαβεβαιώνω πως αν τα πραγματα δεν πάνε καλά με την σχέση μου, έχω σκοπό να παλέψω προκειμένου να σταθώ μόνη μου στα πόδια μου . Στόχος μας βέβαια είναι το μαζί και ειδικά το αγόρι μου έχει κάνει πάρα πολλές θυσίες για να βρίσκεται μαζί μου και όχι καπου αλλού. Αυτόν τον καιρό που ειμαι μαζί του , νιώθω σαν να αναπνέω πρώτη φορά και είναι ο μόνος άνθρωπος που με ηρεμεί ψυχικά .
Σας κούρασα με τον μεγάλο μου μονόλογο και πολλοί ίσως το θεωρήσετε γελοίο για ένα κορίτσι 17 ετών να πιστεύει πραγματικά πως αυτή η σχέση θα κρατήσει. Αλλά η αλήθεια ειναι πως κάνουμε ένα βήμα την φορά και πιστεύουμε στο μαζί. Όσο για το θέμα τον γονιών μου δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Έχω έρθει σε αδιέξοδο με μόνο φως πως σε έναν χρόνο δεν θα έχουν νομικά κανένα χέρι επάνω μου. Απλώς χρειάζομαι απόψεις...Μια ελπίδα πως αυτός ο ένας χρόνος δεν θα μου είναι μαρτύριο , οπως τα προηγούμενα δώδεκα.
