Είδος ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης στην Οριακή

Όποιος έχει κάνει σχετική έρευνα είτε για τον ένα ή τον άλλο λόγο γνωρίζει, ποιό είναι το πιο κατάλληλο είδος ψυχοθεραπείας στην Οριακή;

Από την δική μου μικρή έρευνα, έχω βρει πως στις διαταραχες προσωπικότητας ενδείκνυται η Γνωστική - Συμπεριφορική.

Με προβληματίζει όμως κάτι. Παντού αναφέρεται πως η Γνωστική - Συμπεριφορική είναι μικρής διάρκειας ψυχοθεραπεία: πως είναι δυνατόν κάποιος με πρόβλημα προσωπικότητας, κάτι θεμελιώδες που θέλει πολύ δουλειά κ.ο.κ. να καλυφθεί από περιορισμένο μόνο αριθμό συνεδριών; Και τι θα κάνει μετά το πέρας τους;

Προσωπικά: Είμαι μια πραγματικά χαώδης και αδιέξοδη περίπτωση, έχω ψάξει αρκετά τα είδη ψ.θεραπειών και έχω καταλήξει πως χρειάζομαι Γνωσ.-Συμπεριφ. / παράλληλα όμως χρειάζομαι να κάνω ψυχοθεραπεία για πολύ,πολύ, καιρό, πολύ πιθανών και μόνιμα, με τον ίδιο όμως θεραπευτή λόγω του βαθμού δυσκολίας και αδιέξοδου της περίπτωσης μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι μου γίνεται. Όχι τώρα, πάντα. Υπάρχω μέσα από αυτό. Γι'αυτό δεν μπορώ να διαννοηθώ πως θα κάνω επιτέλους ψυχοθεραπεία και θα πρέπει να την σταματήσω. Τελοσπάντων, αυτό με προβληματίζει, πως χρειάζομαι το συγκεκριμένο είδος όμως όχι για λίγο αλλά για πολύ καιρό..

Για τη μεταιχμιακη προτεινουν και την transference-focused therapy του Kernberg για οσους προτιμουν την ψυχοδυναμικη προσεγγιση. Ομως γενικα ανεξαρτητως προσεγγισης ψυχοθεραπεια νοειται με αρχη, μεση και τελος. Αν επιτρεπεται, εσυ με ποια κριτηρια κατεληξες οτι η γνωσιακη ειναι πιο καταλληλη για εσενα, κι επισης γιατι πιστευεις οτι θα χρειαζεσαι θεραπεια εφ' ορου ζωης;

Καλησπέρα και ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!
Η προσέγγιση που αναφέρεις υπάρχει στα ελληνικά/στην Ελλάδα;
Με ποια κριτήρια κατέληξα...διαβάζοντας.. γιατί απ'οτι έχω καταλάβει σε αυτήν την προσέγγιση ο θεραπευτής έχει τον πιο ενεργητικό ρόλο από άλλους.. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο δυσλειτουργικός και οριακός είναι ο εαυτός μου... Αντιφατικός, δεν υπάρχει καμμία βάση.. κι εγώ δεν έχω καμμιά επαφή μαζί του. Έχω μεν καλή αυτογνωσία αλλά αυτή έγκειται στο ότι δεν έχω εαυτό.. Ο οποίος εαυτός μου είναι τόσο εθισμένος στην αυτοκαταστροφή και τα όρια... Δε πατάω στην πραγματικότητα..δε θέλω να πατήσω στην πραγματικότητα.. Με απλά λόγια χρειάζομαι κάποιον να μου πει τι και πώς να το κάνω... Να υπάρξει σχέδιο δράσης.. Να μου δώσει απαντήσεις για μένα.. Ή να με βοηθήσει να θέσω απαντήσεις για μένα... Δε ξέρω... Γενικά δεν βλέπω σωτηρία και ελπίδα, καν. Τόσα θέματα τόσες άρρωστες αντιλήψεις και πτυχές που έχουν παγιωθεί τόσο, τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να ύπαρξω στην κοινωνία, να κοινονικοποιηθώ με κανονικό και υγιή τρόπο. Αυτά που θέλω είναι αυτά που με βλάπτουν περισσότερο. Δε μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου στα βασικά/δε θέλω κι όλας. Με μισώ. Όλη μου η ζωή σε καταθλιπτικά επεισόδια, και στα μεταξύ τους διαστήματα υπομανιακά. Αυτό όμως με υπόβαθρο προσωπικότητας κυρίως. Όταν βρίσκομαι στο ένα-εναν εαυτό ας πούμε- ξεχνάω εντελώς τον άλλο. "Είμαι καλά" για μένα σημαίνει ξεχνάω εντελώς τι έχω περάσει, από τι επεισόδιο βγήκα, τις διαταραχές μου, τα λάθη μου και όλα, κάνω εντελώς επιπόλαια πράγματα..... Ένα σωρό μαλακίες σου λέω γιατί δεν έχω την διαύγεια να εξηγήσω και απαντήσω σαν άνθρωπος. Είμαι τελειομανής, είμαι κωλοχαρακτήρας, είμαι ένα σωρό πράγματα που απλά δεν. Μακάρι να μπορούσα απλώς να πεθάνω, έχω αποφασίσει με κάθε ωριμότητα πως θέλω να πεθάνω, πως δεν υπάρχει πλέον σωτηρία για μένα, μα δεν θα το έκανα αυτό σε όσους μ'αγαπούν. Σκατά. Σκέφτομαι και την εκούσια νοσηλεία συχνά, καθώς το περιβάλλον που βρίσκομαι δεν βοηθά. Έχω απομονωθεί από όλους και όλα γιατί δε θέλω να κάνω τα ίδια λάθη και ξέρω πως σε οποιαδήποτε προσπάθεια να επιστρέψω στη ζωή και να κάνω κάτι με αυτήν, θα τα κάνω. Παίρνω και φάρμακα. Δε τη παλεύω κάστανο, δε ξέρω τι να κάνω και δε ξέρω πως θα γίνει να θέλω να κάνω κάτι. Και εννοείται πως δεν έχω αποδεχτεί τίποτα απ'όλ'αυτά και είμαι φουλ στις ανασφάλειες και τη ζήλεια και δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους "κανονικούς". Μακάρι τουλάχιστον να γνώριζα άτομα με την δική μου σκατίλα.... Παίζει και αυτό το ρόλο του, επειδή συγκρίνομαι συνέχεια και άρρωστα πολύ, και όσα άτομα έχουν περάσει από τη ζωή μου είναι ο,τι ζηλεύω... Ότι θα θελα να είμαι όμως δεν πρόκειται να είμαι. Παπάρια. Έχω αφεθεί εντελώς και υποφέρω και δεν υπάρχει σωτηρία... Ένα ανούσιο κατεβατό που αμφιβάλλω αν απάντησε στις ερωτήσεις σου.

Θα κάνω μια ακόμη προσπάθεια.. Είμαι τόσο χαοτική, μπερδεμένη, χωρίς εαυτό, δε ξέρω τι θέλω,τι δε θέλω, πως λειτουργεί ο κόσμος, όλα μου φαίνονται τρελά, κουραστικά, ψεύτικα και ταυτόχρονα ιδανικά και άπιαστα για μένα, τόση αντίφαση.... που φοβάμαι πως οποιαδήποτε άλλη θεραπεία, σκαλίσματα στο παρελθόν και ελεύθεροι συνειρμοί και υποσυνείδητο και και... θα με μπερδέψουν περισσότερο. Νιώθω πως η μόνη λύση είναι να μπει κάποιος μέσα μου, ότι εγώ δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα. Κάπως δεν είμαι κάποιος που του συμβαίνουν ολ'αυτά, μα.ειμαι ολ'αυτά. Και δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος που θα βγάλει άκρη και θα κάνει ότι είναι να κάνει για να αλλάξει και δε ξέρω τι.
Σκατά, σκατά και σκατά. Συγνώμη για το κατεβατό.

Καλησπερα και απο μενα. Προσωπικα βοηθηκα περισσοτερο απο την ψυχοδυναμικη παρα απο την γνωστικη-συμπεριφορικη που εκανα παλιοτερα. Αλλα δεν σημαινει κατι αυτο δεν ταιριαζουν ολα σε ολους. Διαβαζω το μηνυμα σου και κατα καποιο τροπο συγκινουμαι. Ημουν καποτε εκει που εισαι τωρα. Ειχα διαγνωστει κι εγω με οριακη . Μην το καθυστερεις. Βρες εναν καλο ειδικο και ξεκινα ψυχοθεραπεια ,ειναι το μονο που μπορει να μας βοηθησει. Κι ολα οσα με τα χρονια παγιωθηκαν μπορουν να αλλαξουν με κοπο βεβαια αλλα μπορουν. Να ρωτησω τι φαρμακα παιρνεις;

Δεν ξερω που βρισκεσαι, αλλα στην πχ Αθηνα το Αιγινητειο ξερω οτι εχει ξεχωριστο τμημα ψυχοθεραπευτικο για διαταραχες προσωπικοτητας. Στις οριακες οργανωσεις ειδικα θεωρειται κορυφαιο. Και να μην εισαι κοντα, λογικα αν τους παρεις τηλεφωνο θα μπορεσουν τουλαχιστον να σε κατευθυνουν. Ειναι σημαντικο ομως ο,τι κι αν επιλεξεις στο θεμα ψυχοθεραπεια να το ψαξεις και γενικοτερα να επιμεινεις, οπως σου γραφει και η νικολεττα.

Οσα γραφεις δεν μου φαινονται ουτε ανουσια ουτε ακατανοητα. Δειχνουν ομως μια διστακτικοτητα ως προς το επομενο βημα. Απ' οτι καταλαβαινω αντιλαμβανεσαι οτι "δεν παει αλλο" και πως θα πρεπει να ζητησεις βοηθεια. Απ' την αλλη ομως θετεις καποιους κατα τη γνωμη μου εν γενει αντιφατικους περιορισμους στο χαρακτηρα της ψυχοθεραπειας. Λες οτι θελεις ο θεραπευτης να εχει τον ενεργητικο ρολο, ομως η θεραπεια γινεται για να μπορεσουμε εμεις οι ιδιοι να βρουμε τις δυναμεις μας. Επισης λες οτι θα πρεπει ενδεχομενως η θεραπεια να κρατησει για παντα, ενω ξερεις φανταζομαι οτι ενα απ' τα χαρακτηριστικα της οριακοτητας ειναι ο φοβος αποχωρισμου. Φοβασαι το βαθμο δυσκολιας που μπορει να εχει η ψυχοδυναμικη προσεγγιση, αλλα σε οσα γραφεις αποτυπωνεις με λεπτομερεια μια ψυχικη πραγματικοτητα που ειναι η ιδια δυσκολη και πολυπλοκη. Απλες λυσεις σε πολυπλοκα προβληματα υπαρχουν, αληθεια; Αντι να προδικαζεις πως θα αποτυχεις σε πεντε διαφορετικα σημεια σ' ενα τετοιο ταξιδι, δε θα ηταν καλυτερα πρωτα να το ξεκινησεις και μετα οποιο εμποδιο εμφανιζεται να το αντιμετωπιζεις προσωπο με προσωπο; Μην ξεχνας οτι δε θα εισαι και μονη σου - θα εχεις τον θεραπευτη σαν συνοδοιπορο.

Εγω νομιζω οτι αξιζει να το τολμησεις, οχι μονο να πεσεις λιγο στα βαθια για να γινεις καλυτερα αλλα και να δωσεις στον εαυτο σου το περιθωριο να πιστεψει πως δεν εισαι τοσο αδυναμη οσο νομιζεις.