Οικογένεια και ψυχολογικά προβλήματα. (;)

Κατα πόσο πιστεύετε οτι η οικογένειά σας, έχει συμβάλλει, στο να αποκτήσετε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο; Απο το να είστε λίγο αγχώδης, μέχρι κάτι πιο σοβαρό. Πιστεύετε οτι έπαιξαν ρόλο οι γονείς, στην εμφάνιση καποιας αρρωστημένης πτυχής του χαρακτήρα σας, ή είναι καθαρά δικό σας απόκτημα και δημιούργημα.
Αναφέρομαι κυρίως σε καταπιεστικούς, υπερπροστατευτικούς ή αδιάφορους γονείς ή ακόμη και σε αυτούς που νοιάζονται πολύ για την γνώμη των τρίτων.
Εγώ προσωπικά πιστεύω πως όλα απο εκεί ξεκινάνε, καθώς είναι η πρώτη κοινωνία μας. Απο αυτήν μαθαίνουμε να ζούμε. Όταν μαθαίνει κάποιος να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο σ'αυτήν, αυτό θα αντικατροπτίζεται και στις άλλες διαπροσωπικές του σχέσεις και κοινωνίες, γενικότερα.

Αν έβαζα, αυθαίρετα, κάποιο ποσοστό στο πόσο πιστεύω οτι ευθύνονται οι γονείς θα έλεγα 90%. Όχι οτι δεν παίζουν ρόλο οι άλλες εμπειρίες μας - φυσικά και παίζουν - αλλά γιατί ο τρόπος που τις επεξεργαζόμαστε καθορίζετε, πιστεύω, σε τεράστιο βαθμό απο όσα \"πήραμε\" (και δεν πήραμε) απο τους γονείς μας.

Καλησπέρα. Εγώ προσωπικά βίωνα την υπερπροστατευτική καταπίεση απο τους γονείς μου, καθώς και την πίεση απο τις αρρωστημένες συμπρεριφορές τις μητέρας μου. Έπαιρνα κάτι καινούριο για να χαρώ, π.χ. παπούτσια, κι έκανε τον κόσμο άνω κάτω. Χωρίς λόγο, είχε πρόβλημα. Έφερνα, αντι για 20 στο σχολείο 17 και με κυνηγούσε μέσα στο σπίτι για δύο 24ωρα. Αν τα κλείνεις τα συναισθήματά σου μέσα σου, πχ τον θυμό, κάποια στιγμή αυτά θα θέλουν να βγούν έξω. Ή θα σου γίνει κάποιο αρνητικό συναίσθημα που βιώνεις μέσα σου χρόνιο, πχ θλίψη, φόβος κλπ
Έφερα ένα παράδειγμα απο μένα..

Εγώ πιστεύω πως φταίει γενικά η παιδική ηλικία και πως την περάσαμε. Οι γονείς ήταν ένα μεγάλο μέρος αυτής επομένως φταίνε αυτοί για τα περισσότερα μας τραύματα.
Εμένα την μια μέρα με σιχαίνονταν και την άλλη δικαιολογούσαν τη συμπεριφορά τους επειδή \"μ\'αγαπούσαν\". Η μάνα μου έλεγε ότι δεν αξίζω τίποτα και ότι θα πέσω στα ναρκωτικά. Γενικά δεν μιλούσαμε καθόλου. Με τον πατέρα μου που περνούσαμε πιο πολλές ώρες μαζί ή θα μου φώναζε ή θα μου φερόταν σαν σε ηλίθιο, σαν να του έσπαγα τα νεύρα με την ύπαρξή μου. Άσε που ήμουν όλη μέρα σπίτι μαζί τους γιατί δεν με αφηναν να βγαίνω έξω παρα μόνο να πηγαίνω στο σχολείο.

Ευχαριστώ Μαρία για την συμβουλή σου. Ενδιαφέρουσα και μάλλον έχεις δίκιο. Το έχεις εφαρμόσει στη ζωή σου; Μακάρι να το κάνεις.

Με το 90% απο evath δεν συμφωνώ απόλυτα, αλλα αυτό εξαρτάται απο την ιδιαιτερότητα της κάθε κατάστασης βέβαια. Νομίζω πως είναι κάπως μεγάλο το ποσοστό για αντικειμενική αξιολόγηση. Επειδή όμως οι περισσότεροι απο εμάς είμαστε \'\'ιδιόμορφες\'\' περιπτώσεις, ίσως έχεις δίκιο για πολλούς απο εμάς.

Disillusion, προσπαθώντας να κρίνω αντικειμενικά, νομίζω οτι η συμπεριφορά τους ήταν αρκετά καταπιεστική απέναντί σου. Μια τέτοια καταπίεση μόνο καλό δεν φέρνει σε κάποιον.

Δεν θέλω να κρίνω ανθρώπους αλλα συμπεριφορές αυτών. Φυσικά και μας αγαπάνε, στην πλειοψηφία τους. Αυτό Δεν σημαίνει ατι ήταν τέλειοι όμως... Κάναν λάθη, που τα πληρώνουν οι περισσότερο ευαίσθητοι, στην οικογένεια. Μπορεί να είναι ένας δύο ή και παραπάνω...

Το προσπαθω εδω κ καιρο κ μου εχει βγαλει πολυ κλαμα.Πιστευω ομως οτι ειμαι σε καλο δρομο κ οτι η λυτρωση θα ερθει συντομα.Στην αρχη οποτε εκλεινα τα ματια μου εβλεπα τον εαυτο μου μικρο ,ντυμενο με ενα ασπρο βαπτιστικο φουστανακι το οποιο ηταν λασπωμενο .Ημουν χαμενη μεσα στο πληθος ,φοβομουν κ εκλαιγα με λυγμους.Η εικονα αυτη μου εχει φυγει τωρα.

Εύχομαι να βρεις το τέρμα του δρόμου Μαρία, το οποίο θα είναι στολισμένο με δάφνες νίκης και άνθη...

Οι γονεις πιστευω οτι κανουν οτι καλυτερο μπορουν για τα παιδια τους...Πολλες φορες οι καταστασεις,τα προβληματα που μπορει να υπαρχουν το χαλανε λιγο..Απλα αυτο που θεωρουν αυτοι σωστο δεν σημαινει απαραιτητα οτι θα επηρασει θετικα το παιδι..Οι τροποι καλης αναθρεψης μεσα απο την καθημερινοτητα αλλοιωνονται κ ειναι λογικο...Κανενας δεν ειναι υπερανθρωπος...Φυσικα ομως εχει αντικτυπο στην μετεπειτα ζωη μας...κ φυσικα ανασφαλειες,αντιδραστικοτ� �τα εξελισσονται μεσα στην οικογενεια αλλα βασιζονται κ στην ψυχοσυνθεση του καθε παιδιου...

Πιστεύω πολύ στις γενετικές καταβολές του ΄κάθε ανθρώπου για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και στην προδιάθεση που έχει ο οργανισμός του για την εμφάνιση κάποιας ψυχικής ασθένειας ή αστάθειας. Φυσικά και το οικογενειακό περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση ή μη κάποιων χαρακτηριστικών , μα δεν ειναι μόνο αυτό.

Ακόμα θέλω να επισημάνω πως και οιγονείς είναι άνθρωποι με τις ανασφάλειες, τις ενοχές, τα λάθη τους. Τις περισσότερες φορές άθελά τους δημιουργούν πρόβλημα στο παιδί (ή αδυνατούν να το βοηθήσουν σωστά να το επιλύσει) λόγω έλλειψης κατάλληλης παιδείας ή απο καθαρό λάθος. Δεν είναι εύκολη δουλειά η ανατροφή ενός παιδιού.

Θα συμφωνησω με την imagine κατά βάση…μπορει η ψυχολογία να λεει ότι ο χαρακτηρας μας κλειδώνεται στην παιδική ηλικία, αλλα προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαστε δημιουργήματα απόλυτα των οικογενειακών βιωμάτων μας…σαφώς μας εχουν επηρεασει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά εγω πιστεύω και στο έμφυτο, και στο κατά πόσο ευνοούν οι συνθήκες στην ανάπτυξη ή μη αυτων των χαρακτηριστικών μας, πιστευω όμως και στην γενικότερη επίδραση των εξωτερικών ερεθισμάτων, του σχολείου πχ, του περιβάλλοντος – πόλης στο οποίο μεγαλώνεις ( αργότερα ακομα και του επαγγέλματος που επιλέγεις, των φίλων, των σχέσεών σου κ.λπ. ) είναι μια γενικότερη εξελικτική διαδικασία αν και δεν αμφισβητω ότι η οικογενεια είναι συχνά η πηγη πολλών προβλημάτων, ειδικά σε μικρότερη ηλικία…πάντως συμφωνω απόλυτα με την imagine ως προς το θέμα παιδεία και ανατροφή παιδιών…

Συμφωνώ με την γεννετική προδιάθεση του καθενός μας που αναφέρατε. Είναι αυτό που είπα προηγουμένως και το ανέφερα ως \'\'ευαισθησία\'\'. Δεν εννοούσα φυσικά με τον όρο αυτό οτι κάποιος είναι μαλθακός ή με την έννοια του μην μ\'ακουμπάς γιατί είμαι λουλούδι και μαραίνομαι. Εννοούσα αυτό που λέτε. Την προδιάθεση απο την γέννησή μας, οτι ο οργανισμός μας είναι επιρρεπής σε κάποιες αρνητικές εκδηλώσεις. Δυο αδέρφια που βιώνουν τα ίδια πράγματα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, δεν αντιδρούν το ίδιο πολλές φορές.

Κάπου είχα διαβάσει οτι υπάρχουν 4 κύριες κατηγορίες ανθρώπων:
1)οι μελαγχολικοι
2)οι χολερικοί, αυτοι που είναι γκρινιάρηδες και οργίζονται εύκολα. Λαικά, \'\'γρουσούζηδες\'\':)
3)οι φλεγματικοί, που είναι βραδυκίνητοι και αργοί, λες και δεν έχουν ψυχή μέσα τους. Είναι όμως συνεπείς κι εργατικοί. Πχ Γερμανοί, Άγγλοι
4)οι ενθουσιώδεις ή αλλιώς αιματώδεις.
Όπως υπάρχουν και συνδιασμοί αυτών.

Το οτι είναι μελαγχολικός κάποιος δηλαδή δεν σημαίνει οτι έχει πρόβλημα ο άνθρωπος. Είναι το σκαρί του τέτοιο. Για να γίνει καταθλιπτικός όμως κάποιος ίσως να έπαιξε ρόλο το περιβάλλον και τα βιώματά του. Αν ένα παιδί πχ είναι μελαγχολικό και βλέπει τους γονείς του να τσακώνονται συχνά, κλείνει μέσα του την στενοχώρια και τη θλίψη. Αυτό μπορεί να του φέρει κατάθλιψη κάποια στιγμή.

Το τι έχει επηρεάσει ένα νεογνό για να εκδηλώσει μις συγκεκριμένη συμπεριφορά ως ενήλικας είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί με ακρίβεια , αλλά σίγουρα η επίδραση του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι καταλυτική . Έρευνες λένε ότι τα νεογνά αρχίζουν να επηρεαζονται ακόμα πριν τη γέννηση τους από τους θορύβους και της διάθεση της μητέρας. Από κει και περά τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι καθοριστικά γιατί δημιουργούντο η δομές του χαρακτήρα , π.χ εάν ένα παΐδι μεγαλώνει σε ένα σπίτι οπού οι γονείς λύνουν τις διαφορές τους με διάλογο και το ανάλογο σεβασμό, είναι φυσικό επακόλουθο να την υιοθετήσει , η σε ένα σπίτι που επικρατή βία ,λογικό είναι το μεγάλο αδελφάκι να θέλει να συμμορφώσει το μικρότερο με την μέθοδο που υιοθέτησε βλέποντας να ασκεί ο πατέρας πάνω του , με ξύλο και απειλές δηλαδή . Σε αυτήν την ηλικία μην έχοντας και την δυνατότητα η την κρίση το να επιλέγουν τα παιδιά υιοθετούν ότι βλέπουν και ζουν , θα περάσουν πολλά χρόνια , προσπαθειών και αναζητήσεων ώστε να έρθει η στιγμή που ως ενήλικες να αντιληφτούν ότι πολλά παιδικά πρότυπα είναι λανθασμένα και πρέπει να τα ανασκευάσει . Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι από δραματικά μέχρι αμελητέα εξαρτάτε από πολλούς παράγοντες π.χ. την σεβάσθηκα του πεδίου , από το ποσό αντιδραστικό είναι , άλλα παιδιά στην βία τρομάζουν και κλείνονται στον εαυτό τους , ενώ άλλα γίνετε επιθετικά και αντιδραστικά. Δεν ξέρω αυτό εάν οφείλετε σε βιολογικούς παράγοντες η σε άλλα πρότυπα που βλέπει και υιοθετεί το παιδί αλλά γεγονός είναι πως με το άλφα η το βίτα τρόπο ένα αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλων θα μολύνει τις ψυχούλες των παιδιών που ζουν εκεί . Τώρα ως ενήλικες πόσοι από αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν και να ξεφύγουν από τα παιδικά τραύματα αυτό είναι μια άλλη ιστορία . Πάντως θα αναφέρω δυο γεγονότα είναι εγκληματικό που ακόμα στα ελληνικά σχολεία δεν υπάρχουν ψυχολόγοι και κατά δεύτερων εάν είχα την δυνατότητα θα περνούσα όλα τα ζευγάρια πριν παντρευτούμε υποχεοτικά από σχολή γονέων !

πιστευω οτι καποια χαρακτηριστικα τα κληρονομουμε,
καποια αλλα τα βιωνουμε σε προεφηβικη ηλικια,
αλλα την ολοκληρωση του εαυτου μας ειναι ενα δικο μας πλασιμο μεσα απο την κοινωνια που ζουμε.

το που θα καταληξουμε και με ποια χαρακτηριστικα ωφειλεται σε αυστηρα δικες μας επιλογες.



ΠΧ η μητερα μου ειχε παντα την απορια πως βγηκα εγω ετσι.
Ο αδερφος μου δεν εχει καμια σχεση με εμενα, αλλα μεγαλωσαμε σε ιδιο περιβαλλον κατω απο ιδια παιδαγωγικη αγωγη.
Ωστοσο εγω πολυ νωρις αρχισα να απορριπτω επιλογες που δεν μου εκαναν.
Θεωρω οτι εχω παρει μια θετικη κατεύθυνση η οποια ομως δεν εχει καμια σχεση με τα οσα πρεσβευαν στην οικογενοια μου.
Οι δικοι μου πιστευουν αρκετα στο θεο και ειναι Χ.Ο.
Παντα ηθελαν να μας παιρνουν σε γαμους (μαλλον για κοινωνικους λογους και οχι για το μυστηριο) αλλα εγω ημουν σταθερα αρνητικος σε σχεση με τον αδερφο μου.
Ετσι εγινα απο πολυ μικρος συνειδητος αθεος παρολο που προσπαθησαν οι δικοι μου για το αντιθετο.

Στην συνεχεια τις αξιες της ζωης μου τις εκρινα μονος μου και οχι με αυτα που ακουγα σπιτι μου.


Εν ολιγεις και καταληγω πιστευω οτι οι γονεις δινουν μια κατευθυνση αλλα η τελικη μας ευθεια ειναι αποκλειστικα δικη μας δουλεια και ευθυνη!

Quote:

---

Originally posted by krino
Ετσι εγινα απο πολυ μικρος συνειδητος αθεος παρολο που προσπαθησαν οι δικοι μου για το αντιθετο.

---

Syniditos atheos i apla apo antidrasi mipws krine ; ( den einai ektimisi einai erwtisi )
Ksereis opws aftos pou pystebei kai aftos pou den pystebei styrizwnte sto idio pragama stin pysti opote, alla as min anoiksume aftin tin syzitisi apla to anefera , kathws poly apo mas mporei akoma kai symera na min exume katalabei poso poly mas exun epireasei ta biwmata twn paidikwn mas xrwnwn. Apla giafto to anefere

Ειναι θεμα σε ποια κατευθυνση ειναι η σκεψη σου θεσαλο.
Εμενα στηριζεται στις αρχες της λογικης, Νιτσε η και ακομα των στωικων σε καποιες περιπτωσεις.

Οποτε ηταν ευκολο να εχω αυτη την κατευθυνση,
λες τωρα που εχω φτασει 40 και, να παραμενω αθεος απο αντιδραση???
Ειμαι συνειδητος αθεος απο τα 12 μου, αν και η μητερα μου, μου εχει αναφερει οτι οταν βαφτιζομουν (μαλλον στα 2 χρονια)
παρολο να μην γινει η βαφτιση ετσι που τιναζομουν για να μην μπω στη κολυμπηθρα....


:P