Όταν ξεπερνάς το άγχος αλλά τα συμπτώματα μένουν;

Καλησπέρα φίλοι. Γενικά δε θέλω να γράψω κειμενάρα γιατί δε θέλω να κουράσω (είμαι rookie στο φορουμ καλωσορίστε με :P ).Είμαι 22 χρονών και πριν περίπου 2 μήνες είχα μία αγχώδη διαταραχή με αρκετές επισκέψεις σε γιατρούς όλων των ειδών κτλ. Δεν βρέθηκε κάτι μόνο ευθειασμός αυχένα και κείνο το κοντρολλάρω χωρίς πρόβλημα. Παρατήρησα ωστόσο, μία φλέβα στο κεφάλι μου (δίπλα από τον τράγο, στο αυτί) η οποία μόνο ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι ελαφρώς διογκωμένη. Γενικά η αριστερή μου πλευρά έχει μόνο ημικρανίες και μου δημιουργεί πονοκέφαλο εάν κουραστώ π.χ ή αν χορέψω κτλ. Ανησυχώ αν και έκανα μία κλινική εξέταση και δεν μου βρήκαν κάτι. Λεφτά για μαγνητικές δεν έχω και δεν ξέρω και το κοστολόγιο (αλλά φαντάζομαι είναι αυξημένο). Ένας νευρολόγος μου πρότεινε να κάνω ΤΚΕ αλλά δεν κατάλαβα τον λόγο. Καμία βοήθεια; Ευχαριστώ :)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ CHRYSSA!Η ΤΚΕ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΛΕΓΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, ΓΙ'ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙς...ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΘΑΙΝΩ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕς ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΠΟΝΟΥς ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΧς ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΦΛΕΒΙΣΤΕς ΠΟΥ ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΚΡΟΤΑΦΟ....Ο ΝΕΥΡΟΛΟΓΟς ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟς ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΔΙΝΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑ...ΠΗΓΑ ΛΟΙΠΟΝ Σ'ΕΝΑ Κ.Υ. ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΕΝΤΟΝΕς ΖΑΛΑΔΕς ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΚΙ ΕΚΑΝΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ...ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΟΚ...ΟΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕς ΟΜΩς ΔΕΝ ΜΟΥΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ...ΓΙ'ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙς ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑς...ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΣΑΙ , ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΖΗΣΕ

Απλά δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το άγχος, έχεις ξεπεράσει τα έντονα συμπτώματα. Όταν ηρεμίσεις εντελώς δεν θα έχεις τόσους πονοκεφάλους και ακόμα κι αν τους έχεις δεν θα δίνεις τόση σημασία και θα περνάνε γρήγορα. Μπορείς σε αυτή την κατηγορία του φόρουμ να διαβάσεις πολλές ιστορίες που τρέχουν όλοι στους γιατρούς και αρνούνται να πιστέψουν ότι τα συμπτώματα είναι ψυχοσωματικά και γίνεται όλο αυτό φαύλος κύκλος. Μόλις το πάρουν απόφαση ότι δεν έχουν κάτι παθολογικό και σιγά σιγά ξεπεράσουν τις φοβίες τους, όλα αυτά αραιώνουν ή εξαφανίζονται.

Ευχαριστώ και τους δύο για τις απαντήσεις! Γενικά έχω μικρο-αμφιβολίες. ΖΩ με το συγκεκριμένο φόρουμ το τελευταίο καιρό ακόμη και αν σταμάτησα το τρελό ψάξιμο στο διαδίκτυο, οπότε καταλαβαίνεις έχω διαβάσει τα πάντα σχεδόν. Είδα και ψυχολόγο αλλά νομίζω πως τα πράγματα χειροτέρευαν κάπως οπότε τον διέκοψα. Κανείς εν τέλει το έχει ξεπεράσει τελείως ώστε να μας πει και μας; Ξέρω πως δεν είναι αδιέξοδος αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Ο ψυχολόγος υποθέτω ότι κάποιες φορές σκάβει πιο βαθιά και ξύνει πληγές και για αυτό παροδικά μπορεί να αισθανθείς πιο άσχημα, αν επιμείνεις όμως και εξετάσεις και δουλέψεις τα διάφορα θέματά σου, μακροχρόνια σου κάνει καλό. Ίσως δεν έπρεπε να τον διακόψεις.
Από εκεί και πέρα κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εξαρτάται και τι του το προκαλεί αυτό του καθενός και σε τι φάση της ζωής του είναι και από τον χαρακτήρα του κτλ κτλ κτλ.
Προσωπικά είχα θέματα με κρίσεις πανικού κτλ πριν 10-12 χρόνια και τότε οι γιατροί δεν ξέρανε την τύφλα τους. Αν υπήρχε κάποιος να μου εξηγήσει ότι αυτά όλα είναι ψυχοσωματικά, τρέχοντας θα είχα πάει σε ψυχολόγο. Τεςπα, πολλά πράγματα τα ανακάλυψα μόνη μου στην πορεία, το δούλεψα μόνη μου, μου περάσανε. Τώρα καμια φορά λόγω άγχους μπορεί κατά καιρούς να εμφανίσω κάποια θεματάκια, αλλά τα ελέγχω και τα ξεπερνάω πολύ πιο εύκολα και δεν τα αφήνω να εξελιχθούν σε κάτι μεγαλύτερο.

Ναι, ακριβώς αυτό ένιωθα. Έφευγα ράκος από κει γιατί μιλούσαμε για πολύ ευαίσθητα γεγονότα και δεν ήμουν έτοιμη. 10-12 χρόνια είναι πάρα πολλά. Όταν λες το δούλεψες μόνη εννοείς βιβλία κτλ; ή με αυτοδιαλόγους σκέψεις κ τέτοια; Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα από που μου ήρθε εμένα, μια μέρα ξύπνησα και ένιωσα χάλια. :S

Πριν 10-12 χρόνια έπαθα πρώτα φορά απανωτές κρίσεις πανικού, αλλά τότε εκτός ίσως από τις μεγάλες πόλεις και κάποιους πιο ψαγμένους γιατρούς, τουλάχιστον στην περιοχή της επαρχίας που ήμουν εγώ τότε, ο κάθε γιατρός ήξερε μόνο τα της ειδικότητάς του και δεν ήξερε να σε κατευθύνει. Μόνο μία φίλη μου γιατρός μου είπε πολύ γενικά ότι έχεις άγχος και είσαι πολύ κουρασμένη, ξεκουράσου και θα σου περάσουν όλα αυτά. Αλλά δεν κάθισε κι αυτή να μου εξηγήσει αναλυτικά. Τότε το ίντερνετ για τον πολύ κόσμο ήταν στα σπάργανα, ιδίως στην Ελλάδα και γενικά δεν υπήρχε εύκολη πληροφόρηση για αυτά τα θέματα.

Τα γράφω πολύ συνοπτικά τώρα, αλλά αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθώ κάποιους μήνες πάρα πολύ από γιατρό σε γιατρό, τόσο που κάποια στιγμή είπα, ότι είναι να ΄ρθει θε να ΄ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. Παράλληλα, πραγματικά ο οργανισμός μου είχε φτάσει στα όριά του όταν τα πρωτοέπαθα αυτά, δούλευα σε ένα υπεύθυνο πόστο σεζόν σε μία επιχείρηση που δούλευα ήδη αρκετά χρόνια και ενώ στην αρχή η δουλειά ήταν παράδεισος, τα τελευταία χρόνια είχε καταντήσει αηδία. Ουσιαστικά είχα αναλάβει ευθύνες άχρηστων προϋσταμένων, μου είχαν πασάρει εντελώς άσχετους και άχρηστους υφισταμένους, το κλίμα δεν ήταν καλό, το άγχος και η πίεση είχαν χτυπήσει κόκκινο και είχα φτάσει συχνά να δουλεύω από τις 7 το πρωί έως μετά τα μεσάνυχτα κι αν θες το πιστεύεις. Παρ΄όλα αυτά και με κρίσεις πανικού και με οτιδήποτε εγώ στην δουλειά ήμον απίκο, όταν τελείωσε η σεζόν και συνέχισα να το ψάχνω με γιατρούς κτλ, παράλληλα με τα πρώτα συμπτώματα έκανα σαν κεραυνοβολημένη και άραζα στο κρεββάτι. Μακροχρόνια φυσικά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά για ένα διάστημα κατάλαβα μετά ότι μου έκανε πολύ καλό, είχα ανάγκη από ξεκούραση. Όταν πλέον άκουγα ότι πιο παλαβό μπορείς να φανταστείς από γιατρούς και είπα ότι δεν θα το ψάξω έτσι πια κι ότι είναι να γίνει θα γίνει, έφτασα από τον δύσκολο δρόμο σε αυτό που σήμερα συμβουλεύουν οι γιατροί ή με ελάχιστο ψάξιμο το βρίσκεις στο ίντερνετ: Όσο το αγνοείς τόσο σου περνάει. Άρχισα να βγαίνω και να κάνω τη ζωή μου και παρ΄όλο που η καρδιά έπαιζε ταμπούρλο, μπορεί να ζαλιζόμουνα και να έτρεμα ολόκληρη, συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα σαν να μην είχα συμπτώματα. Σταδιακά ελαττώθηκαν μέχρι που εξαφανίστηκαν. Την άλλη σεζόν πήγα πάλι εκεί και πάλι τα πράγματα ήταν πιεστικά, αλλά δεν έπαθα τόσο έντονα συμπτώματα πάλι κι όταν τα πάθαινα δεν τους έδινα σημασία. Παράλληλα κάθισα και σκέφτηκα πολλά πράγματα και την είδα κάπως πιο χαλαρά. Επίσης ουσιαστικά μέσα από πειραματισμούς ανακάλυψα την Αμερική, με περπάτημα, με βαθιές ανάσες κτλ κτλ. Δηλαδή αυτή η φάση με τα πολύ έντονα ψυχοσωματικά κράτησε κάποιους μήνες, πες βαριά ένα χρόνο. Από εκεί και πέρα η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της και κατά καιρούς μπορεί όλοι μας να περνάμε πιο αγχωτικές ή δύσκολες φάσεις στη ζωή μας, αλλά το θέμα είναι να το πολεμάμε και να μην φτάνουμε σε ακραίο σημείο. Με τα χρόνια και με καλύτερη πληροφόρηση και φυσικά ξέροντας καλύτερα τον εαυτό μου, μπορώ και διαχειρίζομαι καλύτερα τις καταστάσεις. Ας πούμε δεν λέω με το παραμικρό "αμάν, πάλι θα με πιάσει κρίση πανικού", διότι τότε είναι σαν να το προκαλεί κανείς. Ή όταν κάτι με προβληματίζει και το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και προς το παρόν δεν βγάζω άκρη, το αφήνω στην άκρη και κάνω κάτι άλλο και ηρεμώ. Παράλληλα όταν βλέπω ότι το παρακάνω π.χ. σε ξενύχτια, καφέδες, δουλειά, κούραση κτλ και αρχίζω κι έχω κάποια καμπανάκια από τον οργανισμό, δεν τα αγνοώ, αλλά όσο μπορώ προσπαθώ να αποφορτίζομαι, να ξεκουράζομαι και να το συμμαζεύω το θέμα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Απλά δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το άγχος, έχεις ξεπεράσει τα έντονα συμπτώματα. Όταν ηρεμίσεις εντελώς δεν θα έχεις τόσους πονοκεφάλους και ακόμα κι αν τους έχεις δεν θα δίνεις τόση σημασία και θα περνάνε γρήγορα. Μπορείς σε αυτή την κατηγορία του φόρουμ να διαβάσεις πολλές ιστορίες που τρέχουν όλοι στους γιατρούς και αρνούνται να πιστέψουν ότι τα συμπτώματα είναι ψυχοσωματικά και γίνεται όλο αυτό φαύλος κύκλος. Μόλις το πάρουν απόφαση ότι δεν έχουν κάτι παθολογικό και σιγά σιγά ξεπεράσουν τις φοβίες τους, όλα αυτά αραιώνουν ή εξαφανίζονται.

---

Συμφωνώ απόλυτα. Το να εστιάζεις σε τέτοιες ενοχλήσεις συνήθως τις επιδεινώνει. Νομίζω πως μόλις σταματάς να ασχολείσαι σταματούν να ασχολύνται κι αυτές μαζί σου.