Χρόνια οσφυαλγια / ισχιαλγια απο ψυχολογικα αίτια ?

Καλησπέρα

Η ιστορία μου ξεκιναει πριν 12 χρόνια, όταν έπειτα απο εναν αγωνα ποδοσφαιρου φευγω με πονους στην μεση, πονους κυριως μηχανικους σαν να μετατοπιστηκε κάτι και αργοτερα ηρθε και το μουδιασμα στο ποδι.
Πηγα σε ολους τους γιατρους της πολης μου και σε αρκετους στην αθήνα, οι περισσότεροι μου ελεγαν απο το οτι δεν εχω τιποτα μεχρι του οτι τα ευρηματα της μαγνητικης ειναι ασημαντα και δεν δικαιολογουν πονο, ακολουθησαν φυσικοθεραπειες και αλλα πολλα με μηδαμινο αποτελεσμα.
Καποιοι γιατροι μου το απεδιδαν σε ψυχολογικα αιτια, ετσι και ξεκινησα αγωγη με lyrica για περιπου 3 μηνες, αποτελεσμα μηδεν.
Μην εχοντας κατι αλλο να κανω και εχοντας απομονωθει εξαιτιας των πονων αυτων για 1 χρονο, προσπαθω να το χωνεψω και να ζησω με αυτο, σε πρωτη φαση μονο που δεν κουτσαινα, εριχνα ολο το βαρος στο αριστερο μου ποδι, δεν μπορουσα να σταθω πολλη ωρα ουτε ορθιος, ουτε ομως και καθιστος. Καπως ετσι εζησα 9 χρονια, η αληθεια ειναι οτι ειχα μια σταδιακη βελτιωση χρονο με τον χρονο σε σημειο που πιστευα οτι καποια στιγμη θα περασει και ετσι το διαχειριζομουν..

Για 8 χρονια δεν πηγα σε γιατρους ουτε γκρινιαξα, ουτε τιποτα, μεχρι το περασμενο καλοκαιρι, οπου η κατασταση επιδεινωθηκε και εγινε οπως ηταν στην αρχη, φρικαρω και ξεκινω να το ψαχνω παλι, πηγαινοντας στον πρωτο γιατρο νευροχειρουργο με νεα μαγνητικη μου ειπε οτι υπαρχει σαφης ενδειξη για χειρουργειο τρηματεκτομη, χωρις να διασταυρωσω την γνωμη του, κανονιζω το χειρουργειο το κανω με αποτελεσμα να επιδεινωθω κι αλλο ακομα, συνεχιζοντας να πηγαινω σε γιατρους μου ελεγαν οτι και οι πρωτοι οτι δεν εχω τιποτα και οτι κακως εγινε το χειρουργειο το οποιο ομως δεν εκανε καποια περαιτερω ζημια. Προσφατως ενας φυσικοθεραπευτης μου ειπε για ιερολαγοντιτιδα. Τωρα πειραματιζομαι με Neurontin 600 mg τη μερα.

Συγνωμη αν εγινα λιγο κουραστικος με ολες αυτες τις λεπτομερειες... Προσπαθω να βγαλω μια ακρη.

Μπορει μια οσφυαλγια με τετοια διαρκεια να ειναι απο ψυχολογικα αιτια?

υγ : Αιματολογικες και λοιπες εξετασεις σε νευρολογους για αυτοανοσα ολα καθαρα.

Καλημέρα.
Σε αυτά τα 8 χρόνια είχες έντονους πόνους ή απλά ενόχληση και μουδιάσματα; Το πόδι και τη μέση τα γύμναζες καθόλου;Μετά το χειρουργείο τι συμβουλές σου έδωσε ο γιατρός; Το Neurontin σε ανακούφισε καθόλου;

Τονίζω ότι δεν είμαι ειδική, απλά λέω την γνώμη μου!

Κατ΄αρχήν, ναι, υπάρχει περίπτωση όλο αυτό να είναι και ψυχολογικό, υπάρχουν άτομα σε αυτό το φόρουμ που έχουν απίθανα ψυχοσωματικά για πολλά χρόνια. Ωστόσο πιστεύω ότι μπορεί να είναι ένας συνδιασμός πραγμάτων, να έχεις δηλαδή κάποιο παθολογικό πρόβλημα άλλα να αισθάνεσαι πιο έντονες σωματικές εκδηλώσεις επειδή το σκέφτεσαι πολύ. Μπορεί κάποιος π.χ. με το ίδιο πρόβλημα να έλεγε ότι δεν είναι κάτι.

Η ιερολαγοντίτιδα είναι εξαιρετικά σπάνια και συνήθως την παθαίνουν γυναίκες που έχουν κάνει πάρα πολλές γέννες ή άνθρωποι σε πολύ μεγάλη ηλικία που έχουν θέματα με αρθρίτιδα κτλ. Αν ήταν πρόβλημα εκ γενετής, πιστεύω θα είχε φανεί πιθανόν από την παιδική σου ηλικία ή τέλοσπάντων πολύ νωρίτερα, δεν νομίζω ότι θα μπορούσες να παίζεις ποδόσφαιρο κτλ και να μην έχει φανεί.

Αν πράγματι τελικά ήταν αυτό που λέει ο χειρούργος, δεν θα βιαζόμουν να του ρίξω το ανάθεμα, διότι όσο αφήνεις μακροχρόνια ένα χρόνιο πρόβλημα να εξελίσσεται, τόσο πιο πολύ αργούν τα νεύρα να επανέλθουν, αν επανέλθουν ποτέ στο 100%. Μήπως θεώρησες ότι μετά την εγχείρηση θα είσαι αμέσως πολύ καλά με αποτέλεσμα να απογοητευτείς και να μην κάνεις σωστή αποθεραπεία ή οι ενοχλήσεις να σου φαίνονται ίδιες και χειρότερες λόγω χαμηλής ψυχολογίας; Να σου πω ένα παράδειγμα, εγώ έκανα μια δισκεκτομή-σπονδυλοδεσία μετά από μόλις περίπου 3 μήνες που εκδηλώθηκε έντονα το πρόβλημα. Για να επανέλθει εντελώς το πόδι και να μη μουδιάζει καθόλου περάσανε πολλοί μήνες ενώ σταδιακά έκανε φυσιοθεραπείες, ασκήσεις, γυμναστήρια κτλ τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Η νευροχειρούργος μου εξήγησε ότι αν π.χ. το άλλο πόδι είναι στο 100%, αυτό θα είναι στο 95%, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει, διότι αν το ασκώ όπως πρέπει κτλ, φτάνει στο 100%. Έχουν περάσει 8 χρόνια πλέον και είμαι απόλυτα υγιής, απλά αν είμαι ας πούμε πάρα πολύ κουρασμένη ή κάτι και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου όπως λένε, το ένα πόδι έχει μεγαλύτερη ευαισθησία από το άλλο και ασυναίσθητα μπορεί να αρχίζω να κουτσαίνω ελαφρά από εκείνη τη μεριά. Η χειρούργος μου εξήγησε ότι είχε πει σε κάποιους ότι θέλουν επέμβαση, φοβόντουσαν και ακούγαν άλλους γιατρούς που τους έλεγαν απλά να χάσουν βάρος, να κάνουν φυσιοθεραπείες και κολύμπι κτλ και μετά από κάποια χρόνια, πηγαίναν σε αυτή και της λέγαν να κάνουν το χειρουργείο κι εκείνη συχνά τους έλεγε ότι ήταν αργά. Σε άλλες στάθμιζε τα πράγματα και τους εξηγούσε ανάλογα με τη ζημιά ότι π.χ. θα ανακουφιστούν κάπως, αλλά το πόδι θα επανέλθει π.χ. στο 60%, ποτέ πια στο 100%. Όντως έχω διαπιστώσει τριγύρω μου ότι ισχύει αυτό.

Τι θέλω να πω... Μην απογοητεύεσαι και να μη το βάζεις κάτω. Αν υπήρχε ζημιά και το χειρουργείο σου έφιαξε την ανατομική ζημιά, μπορεί το νεύρο να μην επανέλθει από τη μία στιγμή στην άλλη στο 100%, αλλά αν σταδικά επανέλθει π.χ. στο 80%, αυτό το 20% που υπολείπεται το καλύπτεις με το να δυναμώνεις τους μύες τριγύρω κτλ και οι ενοχλήσεις θα μειωθούν πολύ. Αν δεν τους δίνεις σημασία, με τον καιρό θα εξαφανιστούν. Καταλαβαίνω ότι σε έχει κουράσει αυτή η ιστορία, αλλά πρέπει να το παλέψεις και από φυσική κατάσταση και από ψυχολογία. Μη σε παίρνει από κάτω και να είσαι αισιόδοξος. Θέλει υπομονή κι επιμονή.

Σε αυτα τα χρονια ειχα αρκετα ενοχλητικους πονους, οχι εντονους, στο ποδι ειχα υπαισθησια ,ηταν εντελως διαφορετικο απο το αλλο, οταν ημουν ορθιος στο πενταλεπτο επρεπε να κοντοστεκομαι στο ενα και στο δεκαλεπτο επρεπε να κοβω σβουρες η να καθομαι και μετα παλι ορθιος γιατι με ενοχλει και το καθισιο. Τρεξιμο ουτε καν. Να τονισω οτι το ηλεκτρομυογραφημα δεν δειχνει διαφορες στα δυο ποδια. Οποτε το νευρο ειναι ενταξει.

Σαν άτομο τώρα η αληθεια ειναι οτι ειμαι μελαγχολικος, δυσκολα γελαω, εχω και τα υπαρξιακα μου, διαβαζα μετα μανιας σοπενχαουερ... Επισης θελω να τα αναλυω ολα, κατα καιρους γινομαι αρκετα σχολαστικος μια με την συντηρηση του αυτοκινητου μου, μια με το ντυσιμο μου, μια με την εικονα μου σε σημειο που να θελω ολα τα ρουχα πανω μου να ειναι λες και θα βγω σε επιδειξη μοδας να τρεχω σε ραφεια να στενευω να ξαναφαρδαινω. Βλεποντας εδω στο φορουμ καποια θεματα θυμηθηκα και μια φρικη που ειχα φαει πριν 4 χρονια οτι εχω κολησει hiv και ετρεχα και εκανα μοριακους ελεγχους pcr στις δεκα μερες και μετα αναρρωτιομουν μηπως εγινε καποιο λαθος και επρεπε να ξαναεπαναληφθει και ξαναεκανα και το σκεφτομουν κανα εξαμηνο. Ολα αυτα ομως μετα απο καποιο καιρο τα ξεπερναγα, βεβαια ξεπερναγα το ενα, ερχοταν αλλο μετα, δεν ξερω ποσο φυσιολογικα ειναι. Ο νευρολογος οταν του τα ανεφερα μου ειπε οτι ο πονος σου δημιουργει το στρες και οχι το αντιστροφο. Επισης ειχα συνηθισει ολο αυτο το καιρο λογω του ειδους της δουλειας μου και του χωρου που δουλευω αλλα και της εμφανισης μου γενικοτερα να πεφτουν τα βλεμματα πανω μου, να μου μιλανε, να με θαυμαζουν (μην με περασετε για ψωνιο :)) και να νιωθω καπως ωραια, τωρα μετα το χειρουργειο εχει αλλαξει πολυ η εικονα μου και δεν μπορω να συμβιβαστω με με την νεα κατασταση. Γυμναστικη εκανα γι αυτο και κρατιομουν σ ενα πολυ καλο επιπεδο τωρα τρεις μηνες δεν μπορω να κανω και εχω γινει ο μισος.

Στα του χειρουργειου τωρα, ο νευροχειρουργος μου ανεφερε οτι δεν χρειαζεται καμια αποκατασταση και οτι αμεσως μετα το χειρουργειο θα νιωθω ηδη καλυτερα, στον ενα μηνα μου ειπε οτι δεν θα εχω περιορισμους. Μερα με τη μερα διαψευστηκαν ολα αυτα, οταν του τα ανεφερα περιγραφοντας του τις διαφορες, μου ειπε οτι χρειαζεται σπονδυλοδεσια και οτι εχει δημιουργηθει ασταθεια στην περιοχη. Με νεα μαγνητικη μετα το χειρουργειο γυρισα κι αλλους γιατρους οπου δεν συμφωνησε κανεις ουτε με το χειρουργειο που εκανα και ουτε με νεο χειρουργειο.

Ο μονος γιατρος ο οποιος μου δικαιολογει τον πονο ειναι αυτος που με χειρουργησε και αυτος που με ειδε εσωτερικα αφου με ανοιξε, πως να τον εμπιστετω ομως οταν ολοι οι αλλοι διαφωνουν αλλα δεν μου δινουν λυση. Μετα απο 12 χρονια και μετα απο τοσα περα δωθε σε γιατρους και φυσικοθεραπευτες παραμενω αδιαγνωστος... ετσι και ψαχνω το ψυχολογικο κομματι αν και το ειδος του πονου ειναι τετοιο που δεν μπορω να φανταστω οτι ειναι θεμα ψυχολογιας, αυτο που μπορω να δεχτω ειναι οτι ισως υπαρχει θεμα στο κεντρικο νευρικο συστημα, οτι ισως να εχω κατι ασημαντο στην μεση μου να υπαρχει καποια μικρη επαφη ανεπαισθητη με καποιο νευρο και αυτο αρχικα πυροδοτησε ενα πονο ο οποιος επρεπε να κανει ενα κυκλο ο οποιος για καποιους λογους δεν εγινε ποτε, επισης μπορει να εχω καποια γενικοτερη ευαισθησια στον πονο. Να πω εδω οτι εχω κανει και ολα τα επικουρικα του ιατρειου πονου : τοπικο αναισθητικο με κορτιζονη, προλοθεραπεια κλπ.

Ο τελευταιος γιατρος που με εξετασε και το απεδωσε σε ψυχολογικα αιτια, μου ειπε να μην ανησυχω οτι δεν ειναι κατι σοβαρο και οτι ειναι πολλοι σαν εμενα. Γι αυτο και εγραψα εδω μηπως υπαρχει καποιος με κατι αναλογο. Το neurontin το παιρνω ενα μηνα στο μονο που με εχει βοηθησει ειναι στον υπνο, ξερω οτι θελει χρονο το φαρμακο. Να δουμε...

Γνώμη μου είναι να το αγνοείς όσο μπορείς και να περπατάς όσο μπορείς σε λογικά πλαίσια και να κάνεις ασκήσεις ενδυνάμωσης κι ας έχεις ενοχλήσεις. Αν είναι παθολογικό θα σε βοηθήσει, αν είναι ψυχολογικό, μπορεί μόλις δεις ότι γυμνάζεσαι και δραστηριοποιείσαι και δεν παθαίνεις τίποτα να πάρεις φόρα και να κάνεις πράγματα χωρίς να το σκέφτεσαι τόσο πολύ και σταδιακά πάλι να εξαφανιστούν οι ενοχλήσεις. Κερδισμένος θα βγεις.

Παρεπιπτόντως, όχι ακριβώς το ίδιο, αλλά ίσως θες να ρίξεις μια ματιά σε αυτό το θέμα
https://www.psychology.gr/forum/thre...AD%CF%83%CE%B7

Το διαβασα και θυμηθηκα τον εαυτο μου τον πρωτο καιρο, καπως ετσι ημουν κι εγω αλλα δεν ξερω αν το ατομο εκλεισε 12 χρονια ετσι...

Μεχρι πριν το γυμναστηριο ημουν αρκετα γυμνασμενος με κοιλιακους και ραγχιαιους, ολα αυτα βεβαια γινοντουσαν στο γυμναστηριο με ενοχλησεις. Ακομα και στο κολυμπι με ενοχλουσε η μεση και το ποδι, το εκανα ομως και αυτο. Στην προσπαθεια μου να ξεχαστω απο το προβλημα μου εκανα σχεδον τα παντα, αφου προηγουμενως ειχα δοκιμασει και το να ξεκουραζομαι αρκετα και να προσεχω να κανω οτι δεν με ποναει.

Ολα αυτα τα χρονια υπηρχαν και αρκετα μεγαλα διαστηματα που ημουν και χαρουμενος παρα το μελαγχολικο χαρακτηρα μου, ειδικα στο επαγγελματικο και στο προσωπικο κομματι μου πηγαιναν ολα μια χαρα, τοτε ηταν που ειχα δει και μια βελτιωση, βελτιωση ομως... ο πονος αυτος κατα καποιο τροπο εχει on / off. Αν εχεις καλυτερη διαθεση σιγουρα ο πονος μειωνεται, αυτο δεν σημαινει ομως οτι ειναι ψυχολογικο παντα.

H λογικη λεει οτι ποναω για καποιο λογο, απλα οταν ενας γιατρος ειτε δεν ξερει ειτε βαριεται να ασχοληθει παραπανω μαζι σου στο αποδιδει στο ψυχολογικο κομματι. Μου εχουν μεινει 2-3 πραγματα ακομα να κανω θεραπευτικα αρκετα προχωρημενα σε ιατρειο πονου, ελπιζω να πιασουν. Θα ξεκινησω και το γυμναστηριο δειλα δειλα παραλληλα οτι μπορω δηλαδη.

Ελπιζω στο τελος να βγει μια ακρη και να φανει η αληθεια