"Φοιτητική" ζωή

Καλησπέρα σε όλους.Επανήλθα μετά από πολύ καιρό,μετά από μήνες άπειρου άγχους όπου τελικά κατάφερα να ορθοποδήσω.Για όσους δε θυμούνται,είμαι η Φένια,είμαι 18 ετών και σπουδάζω αυτό που μου άρεσε από το γυμνάσιο,χημεία.Η περίοδος των πανελληνίων ήταν πραγματικά μια πολύ αγχωτική περίοδος γεμάτη από κλάματα,επανειλημμένα νεύρα,τύψεις,πίεση κτλ.Ευτυχώς πέρασε επιτυχώς.Είμαι φοιτήτρια στο χημικό σε μια πόλη μακριά από τους γονείς μου.Το να σπουδάσω μακριά από εκείνους ήταν δική μου επιλογή,ήθελα γενικά να ανεξαρτητοποιηθώ,να μείνω μόνη μου,γενικά να δω πως θα είναι η όλη φάση και τελικά τα κατάφερα,αν και η πόλη που βρίσκομαι δεν είναι εκείνη που ήθελα εξαρχής.Τέλος πάντων,βρίσκομαι σε μία πολύ περίεργη φάση και δε ξέρω πως να εξηγήσω αυτά που έχω μέσα στο μυαλό μου,είναι όλα μπερδεμένα.Γενικά στη σχολή έχω γνωρίσει αρκετά άτομα,ωστόσο έχω δεθεί αρκετά με ένα από αυτά,με τα άλλα υπάρχει απλώς μια απλή επικοινωνία,λίγος χαβαλές μέσα στο αμφιθέατρο,φαγητό στη λέσχη άντε και κανένας καφές στο τσακίρ κέφι.Το άτομο που νιώθω πιο δεμένη,δεν έχει προσαρμοστεί πλήρως στα δεδομένα της πόλης με αποτέλεσμα να θέλει να γυρνάει συχνά πίσω στη πόλη της,αφήνοντας με μόνη.Εγώ από την άλλη κάθε φορά που γίνεται αυτό νιώθω πολύ άβολα μέσα μου,βέβαια προσπαθώ να το κρύψω όσο καλύτερα γίνεται γιατί δε θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου οι οποίοι υποσυνείδητα μπορεί να νομίζουν οτι εξαρτιέμαι αποκλειστικά από εκείνη.Κάθε φορά που φεύγει,στη σχολή κάθομαι συνήθως μόνη μου,μπορεί να καθήσω δίπλα σε κάποιο από τα άτομα που προανέφερα αλλά δεν είμαι πολύ ομιλητική,νιώθω πολύ περίεργα μέσα μου,μια άρνηση να το πω,μια ανησυχία,ένα μόνιμο άγχος το οποίο δε με αφήνει να ησυχάσω.Πολλές φορές μέσα στη μέρα σκέφτομαι να μιλήσω σε κάποιον μέσα στο αμφιθέατρο αλλά έχουν ήδη γίνει παρέες όποτε ίσως να μη θέλουν να μου μιλήσουν.Γενικά αγχώνομαι πάρα μα πάρα πολύ,αύριο ας πούμε έχω μάθημα και το άγχος μου έχει φτάσει σε άλλο λέβελ,δε μπορώ να κοιμηθώ και η ώρα είναι κοντά 4...Μου αρέσει πάρα πολύ να συζητάω με ανθρώπους,να κάνω πλάκα,να μιλάμε και για σοβαρά θέματα και για καφρίλες αλλά πολλές φορές νιώθω αντιπαθητική χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος.Νιώθω ότι πολλές φορές μπορεί να πω κάτι το οποίο μπορεί να παρεξηγήσουν,νιώθω ότι μπορεί να τους κοιτάξω περίεργα και να νομίζουν οτι δε τις συμπαθώ,νιώθω άβολα πολύ.Γενικά παρατηρώ οτι δε μπορώ να δεθώ εύκολα,και με εκείνη την κοπέλα δε ξέρω πως τα κατάφερα.Φοβάμαι πολύ ότι αυτή η κοπέλα μπορεί εν τέλη να κάνει 10% και να φύγει και εγώ θα μείνω μόνη κλεισμένη στους 4 τοίχους χωρίς κοινωνική ζωή και χωρίς εξόδους.Θα λαλήσω.Δε ξέρω.Επίσης,χώρισα.Χώρισα μετά από 1,5 χρόνο σχέσης.Νιώθω ότι έχω χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου,ήταν ένα άτομο που κάθε φορά που μιλούσα μαζί του ένιωθα ότι ανακουφιζόμουν,ήταν το παυσίπονο μου,ακόμα και το άσκουσμα της φωνής του με καταϋπρενε.Νιώθω χάλια,νιώθω απαίσια,το μόνο που με κρατάει είναι οτι σπουδάζω αυτό που μου αρέσει.Θέλω να γυρίσω πίσω στην πόλη μου,αλλά δε θέλω και να απογοητεύω τους γονείς μου.Τι θα κάνω;Φοβάμαι πολύ οτι θα μείνω μόνη μου.Νιώθω μόνη.Δε μπορώ.Αύριο πως θα αντέξω;Μεθαύριο;....όλα μου πάνε χάλια,νιώθω οτι κυλάω ξανά από την αρχή...κλαίω συνέχεια...τι να κάνω......

Φένια εγώ προηγούμενα μηνύματά σου δεν θυμάμαι, αλλά μήπως οι γονείς σου ήταν πολύ αυστηροί και σε έχουν κάνει ενοχική; Διακρίνω πολύ μεγάλη έλλειψη αυτοπεποίθησης και άγχος να ευχαριστήσεις τους άλλους και τύψεις αν δεν ταιριάζεις στα στάνταρντ τους και λίγη αγάπη για τον εαυτό σου. Ένα 80% τουλάχιστον, ίσως και πολλοί παραπάνω, σπουδάζουν κάτι επειδή έτσι τους είπαν άλλοι, επειδή έτυχε, επειδή δεν ξέραν τι να κάνουν. Εσύ έχεις κάνει μία πολύ καλή αρχή σπουδάζοντας κάτι που αγαπάς και το πέτυχες μετά από προσπάθεια. Θα έπρεπε να αισθάνεσαι πολύ περήφανη και χαρούμενη για αυτό.

Λες ότι ήθελες να μείνεις μακριά από τους γονείς για να ανεξαρτητοποιηθείς, να μείνεις μόνη και προφανώς να τα βρεις με τον εαυτό σου. Ε, αυτό κάνε. Αυτά που λες για τη φίλη σου μου κάνουν σαν να πας να δημιουργήσεις μια νέα σχέση εξάρτησης εδώ. Οι φιλίες είναι πολύ ωραίο πράγματα, αλλά δεν μπορείς να εξαρτάς την καθημερινότητα και την ψυχολογία σου από ένα άτομο. Το άτομο με το οποίο πρέπει να μπορείς να περνάς καλά και να αισθάνεσαι άνετα, είναι πρώτα απ΄όλα ο εαυτός σου!

Μην είσαι πολύ αυστηρή μαζί σου. Περνάς ένα διάστημα προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός και τις τριγύρω συνθήκες, για άλλους είναι πιο εύκολο και σύντομο, για άλλους πιο δύσκολο και μακρόσυρτο. Εκεί που πρέπει να είσαι αυστηρή είναι με το να τελματώνεις και να μην κάνεις τίποτα και να κλαις τη μοίρα σου. Σου είπε ποτέ κανείς ότι είσαι αντιπαθητική; Τι ακριβώς είπες σε κάποια περίσταση που νομίζεις ότι σε έκανε να φανείς έτσι; Αν φιλτράρεις συνεχώς τον εαυτό σου και σε παρατηρείς και δεν είσαι αυθόρμητη και στις παρέες κάθεσαι στη γωνία και φοβάσαι να μιλήσεις, είναι λογικό να κάνεις πιο δύσκολα παρέες. Οι αφορμές τριγύρω σου είναι πολλές για να βρεθείς με τους συμφοιτητές σου σε παρέες. Μην τις πετάς. Βγες και κοινωνικοποιήσου. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος πρέπει να έχει οπωσδήποτε παρέα για να κάνει πράγματα...Γιατί να κάθεσαι στους 4 τοίχους, μόνη σου δεν μπορείς να βγεις μια βόλτα ας πούμε;

Για τον χωρισμό θα σου πω αυτό που είπα και για τη φίλη σου. Οι άνθρωποι δεν είναι πααυσίπονα να λύνουν τα δικά μας προβλήματα. Εμείς τα λύνουμε. Είναι λογικό να σε πονάει ένας χωρισμός, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Φυσικά και δεν θα γυρίσεις στους γονείς σου με την πρώτη δυσκολία. Όχι για να μην τους απογοητεύσεις. Για να μην απογοητεύσεις εσύ εσένα. Δεν μπορείς να κρύβεσαι για πάντα από τη ζωή. Αντί να κάθεσαι να κλαις δες τι πρέπει να κάνεις για να βελτιωθεί η κατάσταση. Τα πράγματα δεν είναι έτσι τραγικά όπως τα βλέπεις. Απλές κινήσεις πρέπει να κάνεις για αρχή.

Φενια, εχω βιωσει κι εγω παρομοιες καταστασεις, Μου εχει τυχει να βρεθω σε παρεες οπου ενιωθα τελειως χαλια με τον εαυτο μου, ενιωθω οτι δεν κολλαω..και γενικα ηταν μια φαση στο λυκειο οπου το θεμα "φιλοι" ηταν πονεμενο.
Γενικα μπορει απλα να εισαι ατυχη, να μην εχεις γνωρισει ακομα τα καταλληλα ατομα στη σχολη ή και γενικά στην πόλη. Στο χημικο εχετε εργαστηρια. Εκει δεν ερχεσαι σε περισσοτερη επαφη με τους συμφοιτητες σου? Μπορεις να το εκμεταλλευτεις αυτο. Πες κατι σχετικο με το εργαστηριο, με τους καθηγητες, με το μαθημα..Ενα θεμα που ειναι κοινο και που σε κανει να νιωθεις οικειοτητα με τον αλλον. Οσον αφορα τις παρεες, σιγουρα θα υπαρχουν κι αλλα ατομα σαν εσενα που θα ψαχνονται ακομα. Εγω παντως εκανα μια καινουρια φιλη στο 4ο ετος, γιατι με την παλια της παρεα ειχε σπασει οποτε ψαχνοταν. Και εν τελει αν δεν βλεπεις φως στο τουνελ, μπορεις να γνωρισεις και σε αλλα μερη ατομα. Πχ σε ομαδικα προγραμματα σε ενα γυμναστηριο.
Δεν λεω οτι ειναι ευκολο και λογικο να νιωθεις λιγο αμηχανα στην αρχη. Ομως οταν με καποιον νιωθεις εντελως αβολα και αμηχανα, ισως αυτος ο καποιος δεν ειναι για σενα και πρεπει να κοιταξεις αλλου. Με ατομα που ταιριαζουμε πολυ συνηθως βγαινει εξ αρχης μια οικειοτητα. Ετσι εχω παρατηρησει.
Α επισης μην σκεφτεσαι οτι οι αλλοι δε θελουν να σου μιλησουν. Απο πού κι ως πού? Βασικα δοκιμασε το και δεν εχεις τιποτα να χασεις. Ακομα κι αν ειναι σνομπ, ε νταξει απλα θα συνεχισεις τη ζωη σου ξεροντας οτι τουλαχιστον το προσπαθησες. Μου εχει τυχει πολλες φορες να συναναστραφω με σνομπ ατομα και μετα εσπαγαν τα νευρα μου, ενιωθα σαν τη χαζη που τα προσεγγισα. Κατεληξα να ειμαι πιο αντικοινωνικη μετα. Αλλα αυτο δεν ειναι λυση.
Να εισαι γενικα θετικη, να κανεις το πρωτο βημα να μιλησεις . Ειδικα με ατομα που δεν εχεις συναναστραφει καθολου μπορει να ταιριαζετε και να μην το εχετε συνειδητοποιησει. Τωρα οκ αν με καποιους το εχεις προσπαθησει πολλες φορες και δεν εχει βγει δεν λεω να επιμεινεις. Αλλα γενικα υπαρχουν απειρα ατομα που πιστευω δεν εχετε μιλησει καν και δεν εχεις ιδεα πώς θα μπορουσε να εξελιχθει αν το προσπαθουσες ;) Κι ας νιωσεις και λιγο αμηχανα στην αρχη, φυσιολογικα πραγματα ειναι αυτα. Μιση ντροπη δικη σου, μιση ντροπη δικη τους.
Οσο για το αγορι που χωρισατε, πολυ λογικο να σε επηρεαζει κι αυτο. Εχω περασει κι εγω απο τετοια φαση, χωρισμενη με οχι και τοσο καλη παρεα και ενιωθα οτι δεν εχω ορεξη να ζησω την επομενη μερα. Αλλα δεν ξερεις η ζωη πώς στα φερνει. Μπορει απο εκει που δεν το περιμενεις να μπουν καποια ατομα στη ζωη σου και να στην αλλαξουν τελειως. Ειτε φιλοι, ειτε αγορι. Και επισης βρες χομπυ αν δεν εχεις! Κατι σε σωματικη ασκηση που να σε εκτονωνει.
Να γυρισεις στην πολη σου? Και να αφησεις την σχολη που σου αρεσει? Εισαι πολυ τυχερη που σ αρεσει η σχολη σου καταρχας.. Κανε λιγη υπομονη. Περνας μια φαση, σιγουρα τα πραγματα θα βελτιωθουν . Θα σου χαμογελασει η τυχη καποια στιγμη, αρκει κ εσυ να μην καθεσαι με τελειως σταυρωμενα χερια .
Μεχρι τοτε, δωσε οσο περισσοτερη βαση μπορεις στα θετικα της ζωης σου. Εισαι σε μια σχολη που σου αρεσει (πολυ σημαντικο), εχεις κανει τουλαχιστον μια καλη φιλη ( θα μπορουσες να εισαι και τελειως μονη σου) και σιγουρα υπαρχουν κ αλλα θετικα. Και δεν καταλαβαινω γιατι τοσο αγχος μην απογοητευσεις τους γονεις σου. Αν δεν πεις αυτα που νιωθεις στους γονεις σου, στα πιο κοντινα σου ατομα, σε ποιον θα τα πεις?