Δεν μπορώ να με καταλάβω

Είμαι 23 και σπουδάζω .Σε μικρότερη ηλικία τα πήγαινα κάπως καλύτερα με τις φιλίες και τα κοινωνικά,αλλά όσο μεγάλωνα γινόμουν όλο και χειρότερος ,όλο και πιό πολύ δεν ήξερα ποιός είμαι και όλο ντρέπομαι για την ύπαρξη μου.Αγχώνομαι με το παραμικρό και πάντα θέλω να μην με παρατηρεί ο κόσμος και να μην μου δίνουν τον λόγο για να μιλήσω μπροστά σε κόσμο.Πάντα κοιτάω να είμαι απ΄την απέξω και να περνάω απαρατήρητος και φοβάμαι να είμαι χαλαρός και ο εαυτός μου μην τοιχόν και δεθώ με κάποιον και με γνωρίσει και δει πόσο βαρετός είμαι.Δεν μπορώ να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα και αισθάνομαι πολύ διαφορετικός από πολλούς,δεν μπορώ να καταλάβω τι μου αρέσει να κάνω και όλο προσπαθώ να ενταχθώ σε καταστάσεις μπας απο την εμπειρια σταματήσω να συμπεριφέρομαι προβληματικά.Οι υπόλοιποι άνθρωποι φένεται να προσαρμόζονται γρήγορα στις καταστάσεις ,έιτε να γνωρίσουν κόσμο,έιτε να διαβάσουν,έιτε πάνε για καφέ,είτε να δουλέψουν.Όλα αυτά τα απλά, εμένα μου φένονται σπουδαια κατορθώματα να τα κάνω και οσο μεγαλώνω τόσο χειροτερεύω στο να τα βγάλω πέρα.Μικρότερος τουλάχιστον δεν τα ανέλυα ,πλεόν μπορεί να κομπίασω και να φοβηθώ να μηλισω σε κάποιον γνωστό που συναναντάω στον δρόμο ,ή μπορεί να αγχωθώ παρα πολυ μόνο και μόνο για να παραγγείλω ένα σουβλάκι,τον κοσμο δεν τον κοιταω στα ματια και ολο κοιταω να αποφυγω την οπτικη επαφη και γενικοτερα να φυγω απο τις κοινωνικες καταστασεις,επισης εχω καταληξει να μην ειμαι καθολου χαμογελαστος.Συνεχώς αισθάνομαι ότι όλοι θέλουν να με ανακρίνουν και να δούνε τι τρέχει μαζί μου.Μεγάλο μέρος της μέρας σκεφτομαι ότι μισώ τον πατέρα μου και ότι ειναι ζωο που δεν με παιρνει ενα τηλεφωνο και οτι ειμαι 23 και ακομα εξαρταμαι απ τους γονεις μου και ντρεπομαι για αυτο.Συνεχεια ειμαι κακοκεφος και το εχω βαρεθει αυτο,σχεδον ολη την μερα εχω πονοκεφαλο ,εχω καταληξει να μην γνωριζω κανεναν καινουριο ανθρωπο,να αισθανομαι τελειως μονος ,να αισθανομαι οτι δεν εχω βουληση ,να αισθανομαι απραγος,εχω αρχισει και κατηγορω ολο τον κοσμο και δεν ειμαι δεμενος με κανεναν.Επισης αισθανομαι οτι πολυ ευκολα μπορει να με εκμεταλευτει καποιος και μετα να με κοροιδευει κιολας.Αισθανομαι πολυ υποτιμιτικα απεναντι σχεδον σε ολο το κοσμο και οτι ολοι εχουν γνωσεις εκτος απο μενα ή οτι ολοι εχουν δικαιωμα να μηλανε εκτος απο μενα.Επισης αισθανομαι οτι ειμαι αξιος μονο για να εξυπηρετω τους αλλους και πολλες φορες χωρις καποιος να μου ζητησει κατι ,πιεζομαι να τον εξυπηρετησω μονο και μονο επειδη νομιζω οτι το χρειαζεται.Αισθανομαι πολυ μονος και αισθανομαι ανικανος να αρθρωσω προταση ,ειδικα αμα μια κοινωνικη κατασταση εχει πολυ κοσμο .Αμα βεβαια η προταση γινει συζητηση παθαινω εγκεφαλικο και ασπριζω σε ενα κλασμα δευτερολεπτου και μενω αγαλμα.Τι να πω ειμαι 23 και ειμαι αδεξιος σε καθε κοινωνικη κατασταση,το προβλημα ειναι οτι θελω να το ξεπερασω και δεν ξερω πως ?

Καλησπέρα!

Λες ότι παλιότερα τα πήγαινες πιο καλά με φιλίες και γενικά με την κοινωνικοποίησή σου. Τι άλλαξε αργότερα; Ξεκίνησε από κάποια συγκεκριμένη στιγμή όλο αυτό; Με τους παλιούς σου φίλους δεν έχεις πλέον επαφές;

Κοίτα να δεις, κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του, μπορεί κάποιος να είναι πιο ντροπαλός από τον άλλο ας πούμε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, κακό είναι να νομίζεις ότι όλοι οι άλλοι είναι οι σούπερ κοινωνικοί με την σούπερ αυτοπεποίθηση και δεξιότητα σε όλα κι εσύ που είσαι πιο ντροπαλός να φτάσεις να υποτιμάς εντελώς τον εαυτό σου και να αναπτύξεις κοινωνική φοβία.

Είσαι 23 και σπουδάζεις ήδη κάποια χρόνια φαντάζομαι. Επαφές με τους συμφοιτητές σου δεν έχεις; Δεν έχεις μπει σε κάποια παρέα κι αν μπήκες και αργότερα απομακρύνθηκες, γιατί νομίζεις ότι συνέβη αυτό;

Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση να ξέρεις ότι δεν χτίζεται από τη μια μέρα στην άλλη, δηλαδή αν γνωριστείς με μια παρέα και διαπιστώσεις ότι οι άλλοι είναι υπερβολικά ομιλητικοί ας πούμε, αυτός δεν είναι λόγος να μαγκωθείς και να μην ανοίξεις το στόμα σου επειδή δεν είσαι σαν αυτούς. Συμμετέχεις τόσο όσο και σταδιακά όταν αισθάνεσαι πιο άνετα ανοίγεσαι. Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι για τέτοια πράγματα.

Αυτό με τους γονείς σου δεν το πολυκατάλαβα. Εννοείς ότι σου κακοφαίνεται που δεν σου τηλεφωνεί πιο συχνά ο πατέρας σου διότι έχεις ανάγκη να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο και δεν έχεις άλλον; Τότε γιατί δεν καλείς εσύ;

Καλησπέρα Σόνια !
Οι γονείς μου χώρισαν πριν από 6 χρόνια και από τότε απλά έχω πει στον εαυτό μου να είμαι αυτοκαταστροφικός .Ακούγεται χαζό αλλά λειτουργεί.

Ειναι κάτι σαν εμονή που απο μια απλη σκεψη το εχω καθιερωσει στην καθημερινοτητα μου και πρακτικα προσπαθω να με φτασω σε σημειο να μην εχω κανεναν διπλα μου και να αισθανομαι μονος για παντα

Quote:

---

Originally Posted by men

Καλησπέρα Σόνια !
Οι γονείς μου χώρισαν πριν από 6 χρόνια και από τότε απλά έχω πει στον εαυτό μου να είμαι αυτοκαταστροφικός .Ακούγεται χαζό αλλά λειτουργεί.

Ειναι κάτι σαν εμονή που απο μια απλη σκεψη το εχω καθιερωσει στην καθημερινοτητα μου και πρακτικα προσπαθω να με φτασω σε σημειο να μην εχω κανεναν διπλα μου και να αισθανομαι μονος για παντα

---

Γιατί όμως; Κάθισες ποτέ να το αναλύσεις;
Θεώρησες ότι έχεις ευθύνη για το διαζύγιο και ότι έτσι θα τιμωρήσεις τον εαυτό σου ή αντίθετα το έκανες κατά κάποιον τρόπο για να τους εκδικηθείς που χώρισαν; Ή μήπως για να τραβήξεις την προσοχή τους πάνω σου;
Και γιατί το συνεχίζεις;

Νομίζω για εκδίκηση το έκανα ,θυμάμαι που τους έλεγα να μην μου αφήσουν τίποτα για κληρονομιά ,κατα βάθος δεν θέλω να τους έχω για πρότυπο και προσπαθώ να τους απαρνηθω με κάθε τρόπο .

Μάλλον το συνεχίζω γιατί αισθάνομαι ανίκανος να διεκπεραιώσω τις καθημερινές μου υποχρεώσεις και μου είναι εύκολο να τους ρίξω την ευθύνη

Μερικά από αυτά που έγραψες, είναι σαν να τα έγραψα εγώ... Σε νιώθω 100%


Εστάλη από PRA-LX1 στο E-Psychology.gr Mobile App

Γεια σου men!

Δεν ξέρω αν δεν μπορείς να σε καταλάβεις, αλλά εγώ νομίζω μπορώ να σε καταλάβω μιας και η κοινωνική φοβία μου κάνει γνώριμη την παρουσία της εδώ και αρκετά χρόνια, καλύτερα τα πράγματα βέβαια τώρα, αλλά ακόμα υπάρχουν φορές που δυσκολεύομαι σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Μην το αφήσεις να διογκώνεται και να παγιωθεί, είσαι πολύ νέος, σπουδάζεις, εγώ θα σου έλεγα να κάνεις κάθε μέρα ότι καλύτερο μπορείς από άποψη κοινωνικής επαφής, ας είναι και τα απλά τα καθημερινά, και στη συνέχεια να μην το αναλύεις καθόλου και να μην είσαι επικριτικός στον εαυτό σου. Αν υπάρχουν ένα, δύο φίλοι που κάπως ακόμα τους έχεις πιο κοντά να επιδιώκεις την έξοδο μαζί τους ή προσέγγισε άλλους συμφοιτητές απλά κουβέντιασε κάτι για το μάθημα κλπ. Ένα καφέ, κάτι, να μιλάς. Είναι πολύ σημαντικό, αλλιώς η υπερανάλυση και η μοναξιά θα τα διογκώσει πολύ στο μυαλό σου και δε θα βλέπεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Επίσης αυτό ότι οι άλλοι όλα τα κάνουν απείρως πιο άνετα και καλύτερα είναι η μεγάλη μπαρούφα που πιστεύουμε όλοι όσοι έχουμε θέματα με το κοινωνικό άγχος, όχι και τα λάθη τους κάνουν και τις αστοχίες τους και όλα, όταν μιλάνε και προσεγγίζουν κόσμο θα πούνε και βλακείες, θα φάνε απορρίψεις κλπ, αλλά δεν εμμένουν σε αυτά. Πάνε παρακάτω. Ακόμα να ξέρεις οι άνθρωποι δεν μας παρατηρούνε τόσο όσο νομίζουμε, δεν είμαστε το επίκεντρο του κόσμου, κανείς δεν είναι... Θα σου πω ένα παράδειγμα σκέψου μία ταμία σε ένα σούπερ μάρκετ που βλέπει δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα, εκτός και αν ένας πελάτης τη βρίσει, ή της κάνει δώρο ένα λουλούδι ή δεν ξέρω κάτι όχι συνηθισμένο να συμβεί τελοσπάντων, δεν θυμάται συνήθως κάτι όταν γυρίσει σπίτι της από τη δουλειά, έτσι δεν είναι?
Τώρα εσύ αντιλαμβάνομαι ότι νιώθεις πίεση και από όσα πέρασες στην οικογένεια, διαζύγιο γονιών κλπ ίσως αυτό και τα όποια θέματα σε απασχολούν έντονα να τα έβλεπες και με έναν ειδικό, δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι, καμιά φορά βοηθάει το να βγάλεις από μέσα σου, να λυτρωθείς από αυτά που σε βασανίζουν. Πάντως επικεντρώσου σε αυτά που κάνεις τώρα, τις σπουδές και αν έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου, μια part-time εργασία ή δραστηριότητα, αθλητική, καλλιτεχνική, εθελοντισμό πχ, δοκίμασέ την, εμένα στο παρελθόν με βοήθησε αρκετά να παίρνω μέρος σε κάτι μαζί με άλλους ανθρώπους σε ένα χώρο όχι τόσο μεγάλο όσο μια σχολή. Λίγο-λίγο εκεί αποκτάς και μια παραπάνω αυτοπεποίθηση και άνεση στην κουβέντα, όταν υπάρχει και κάτι κοινό σαν ασχολία. Γενικά αν μπορείς ξεκίνα αφαιρώντας τις ταμπέλες που έχεις βάλει για τον εαυτό σου, δώσε μια ευκαιρία σε αυτόν πρώτα και θα είναι πιο εύκολο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους μετά. Καλή δύναμη!

Ευχαριστώ πολύ

Καλησπέρα men.
Διάβασα το post σου και μπορώ να ταυτιστώ αρκετά από αυτά που γράφεις. Περνάω και γω μια παρόμοια φάση, χρόνια όμως και με τις διακυμάνσεις της. Δεν μιλάω για τίποτε άλλο φυσικά από την κοινωνική φοβία ή άγχος. Η επικοινωνία στην καθημερινότητα είναι πολύ σημαντική και όταν δεν τα πηγαίνουμε καλά με αυτήν είναι σαν να δυσλειτουργούμε.

Δεν ξέρω αν είναι κάτι που αντιμετωπίζεις χρόνια και αν έχεςι απευθυνθεί σε ειδικό για να σου κάνει κάποια διάγνωση. Εγώ απευθύνθηκα και με βοήθησε αρκετά στην καθοδήγηση. Θέλει όμως προσπάθεια γιατί είναι ένα κομμάτι της προσωπικότητας σου (στην περίπτωση που το αντιμετωπίζεις χρόνια) και επομένως δεν είναι κάτι που μπορείς να αλλάξεις άμεσα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να δουλέψεις σε αυτή την περίπτωση. Το βασικότερο είναι το εσωτερικό και στην παρούσα φάση μπορεί το μυαλό σου να είναι ήδη κουρασμένο απο την αυτο-ανάλυση. Όμως ο τρόπος σκέψης είναι εκείνο που πρέπει να δουλέψεις αρχικά. Θα σου πρότεινα να κοιτάξεις για τα λεγόμενα "γνωσιακά λάθη" που πολλοί κάνουμε κι όμως τα θεωρούμε δεδομένα. Μπορείς να καταγράφεις τις αρνητικές σκέψεις που κάνεις, να ελέγχεις αν είναι γνωσιακό λάθος και να βρίσκεις έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης για αυτό.
Όσο για τις κοινωνικές επαφές πρέπει να αποδεχθείς αρχικά οτι πρόκειται για μια ικανότητα την οποία πρέπει να χτίσεις. Σίγουρα στον κύκλο σου θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελες να κάνατε παρέα ή έστω κάποιοι γνωστοί που μπορείς να ανταλλάξεις μια κουβέντα που και που. Θα σε βοηθούσε να τους προσεγγίσεις με κάποιο τρόπο ώστε να αρχίσετε να έχετε περισσότερη επαφή. Το να εκτίθεσαι κοινωνικά είναι η λύση. Ξεκινάς απο μικρά πράγματα για να μην φοβηθείς και αποθαρρυνθείς. Στην συνέχεια ανεβάζεις τον πήχη. Παράλληλα πρέπει να παρακολουθείς τον τρόπο σκέψης σου, το αποτέλεσμα που "προβλέπεις" οτι θα συμβεί αν κάνεις κάτι και τελικά τι συνέβη όταν το έκανες και πω ένιωσες για αυτό.

Κάτι επίσης σημαντικό που θα ήθελα να προσθέσω. Ξέχνα το τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι στην ζωή τους. Όσο και να κοιτάς τα πράγματα που επιτυγχάνουν οι άλλοι, αυτό δεν θα προσφέρει κάτι επικερδές σε εσένα.
Αυτά! Ελπίζω να βοήθησα και γώ απο μέρους μου.

Αδερφε μου, η απαντηση στο ερωτηματα σου ειναι πολυ απλη οσο τρελλο αν σου φενεται τωρα, θα σου προτεινα να γνωρισεις εναν πνευματικο και να κανεις υπακοη. Θα δεις τοτε σιγα σιγα ολλα θα φυγουν.