Originally Posted by
AngelN
Με τον πατέρα μου βρεθηκαμε μετά από πολλά χρόνια αφού οι γονείς μου χώρισαν στα 7 μου τώρα είμαι 24 . Για κάποιους οικογενειακούς λόγους έμεινα μαζί του για 4 χρόνια απ τα 19 μου. Πολλούς καβγάδες μιδεν υποστήριξη και γενικά ΠΑΝΤΑ εφτεγα εγώ σε όλα. Ακόμα κ λάθος να κάνει δεν ζητάει συγνώμη σαν να μην έγινε τίποτα η συμπεριφορά του. Έφυγα έμεινα μόνος με μία σχέση μου και καπως ηρεμησα. Κρατησαμε τυπικές επαφές. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πειγαν καλά με την κοπελιά και όλο με έριξε αρκετά ψυχολογικά. Με πολλές αλλαγές αναγκάστηκαν να μείνω ένα μήνα μαζι του ξανά μέχρι να ορθοποδησω. Σε μία λογομαχία πάλι τον ενημέρωση ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά και χαρεις στα φιλαράκια μου 3 φορές δεν αυτοκτονησα. Το μόνο που μου είπε είναι ότι " ας το έκανες λες και θα άλλαζε τίποτα". Τόσο κενός ενιωσα σε δευτερόλεπτα. Προσπαθώ να με καλος μαζί του αλλά να ξεφυγω γενικά από κοντά του. Γιατί πολύ λένε δεν μου κάνει καλό. Μα πάντα είμαι εγώ ο επέτειος των καβγαδω. Αμα του δείξω κάτι που αλλάζει αυτά που ξέρει ή των διωρθωσω σε κάτι ( πχ στα αγγλικά ) αρχίσει τσαμπουκαδες φωνάζει βρίζει λέει ότι του την μπενω και ότι εγώ θέλω να μαλωσουμε. Έχω προσπαθήσει αρκετά απλά θέλω έστω σαν πατέρα μου να τον δω αλλιος παρά σαν το "τερας" της ντουλάπα.
