Καταρχάς σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ προκαταβολικά για τη βοήθεια.
Μέρες τώρα ψάχνω κάπου να απευθυνθώ μιας και μέρες τώρα μάχομαι με την τρέλα.
Η ιστορία μου είναι ιδιαίτερη και η τωρινή κατάσταση οφείλεται σε γεγονότα του παρελθόντος και στην ιδιοσυγκρασια των ατόμων που συμμετέχουν. Θα προσπαθήσω να ειμαι σαφής και κατανοητή όσο περισσότερο γίνεται, γιατι βρίσκομαι σε πλήρη σύγχηση και είναι λογικό να μην μπορώ να μεταφέρω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το νόημα.
Είμαι κοπέλα. Πριν δύο μέρες έκλεισα τα 22. Κατάγομαι απο την επαρχία και βρισκόμουν στην Αθήνα για σπουδες τα περασμένα τέσσερα χρόνια. Ήμουν και είμαι φοιτήτρια του τμήματος Οικονομικής Επιστήμης της ΑΣΟΕΕ.
Οι γονείς μου υπήρξαν πάντοτε υπερπροστατευτικοί, πιεστικοί και απαιτητικοί από εμενα. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο στην Αθήνα ένιωσα για πρώτη φορά ελευθερία κινήσεων, ελευθερία έκφρασης, σχετικη ελευθερία επιλογών, είχα επιτέλους την ευκαιρία να ασχοληθώ με τον εαυτο μου, να ωριμάσω. Μέσα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε δεν μπορώ να πω ότι δεν ωρίμασα. Έκανα όμως πολλά λάθη.
Πρώτο και κυριότερο, απο την δίψα μου για ζωή και ελευθερία παραμέλησα τον βασικότερο μου στόχο. Τα μαθήματα μπήκαν δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Αφοσιώθηκα σε φίλους, παρέες, κοινωνικοποίηση, μελέτη του ίδιου μου του εαυτού, απέκτησα και μία μακροχρόνια σχέση, πράγματα που στο οικογενειακό μου περιβάλλον ποτέ δεν μπόρεσα να αναπτύξω. Λόγω όλων αυτών των δραστηριοτήτων μου έμειναν αρκετα μαθήματα, γεγονός που στους γονείς μου από φόβο δεν τολμούσα να ομολογήσω και "έκλεινα τα ματια" στο θέμα σαν να μην υπάρχει.
Τον περασμένο χρόνο έκλεισα το 4ο έτος φοίτησης και αναγαστικά είπα στους γονείς μου τι συμβαίνει πραγματικα με τα μαθήματα πριν δύο μήνες.Εχω ήδη βέβαια ενάμιση χρόνο που έχω αφοσιωθεί στα μαθήματα και εχω κάνει αξιόλογες προσπάθειες να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα. Οι γονείς μου πήραν πολύ άσχημα τα νέα που τους είχα. Αρχικά με έδιωξαν από το φοιτητικό σπίτι στη Αθήνα, το οποίο ειναι δικό τους ιδιόκτητο. Έπιασα μια αξιοπρεπή δουλειά σε μια εταιρία ώστε να σταθώ στα πόδια μου. Μου ζήτησαν συγνώμη και μου ζήτησαν να επιστρέψω στο σπίτι. Εγώ εξακολουθούσα να δουλέυω για να ξεπληρώσω κάποια χρέη ππυ είχα στα κοινόχρηστα λόγω του ότι μου στέλνανε παντα πολυ λίγα χρήματα και ας τους απεδύκνεια οτι δεν μου έφταναν.
Και τώρα μετά τη μακροσκελή εισαγωγή θα σας εκθέσω το σημαντικότερο σκέλος τους προβλήματος. Την περασμένη εβδομάδα γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά και βρήκα τη μητέρα μου μεσα η οποία έκανε αιφνιδιαστικη επίσκεψη. Στο σπίτι βρήκε τη γάτα μου την οποία ποτε δεν της είχα πει ότι έχω μιας και εχει μικροβιοφοβια. Πάντα φρόντιζα να φεύγει απο το σπίτι το ζώο όταν θα ερχόταν η μητέρα μου. Επίσης βρήκε κάποια προσωπικά αντικείμενα του συντρόφου μου (εδώ να τονισω οτι στο παρελθον έχουν απαγορευθεί οι επισκέψεις ανδρων στο σπίτι). Έψαξε όλα μου τα πράγματα. Είδε τους λογαριασμους που χρωστούσα κ ξεπλήρωνα με το μισθό μου. Βρήκε προσωπικες ερωτικες φωτογραφιες μου τις οποίες και πήρε να δείξει στον πατέρα μου. Και το σημαντικότερο... Βρήκε μια μικροποσότητα χασίς που υπήρχε σε ένα συρτάρι και που δεν χρησιμοποιήθηκε καν πτέ συστηματικά! Δεν υπήρξε ποτέ κάποιο πρόβλημα τέτοιας φύσεως.
Η μητέρα μου παρέμεινε στο φοιτητικό μου σπίτι στην Αθήνα εκείνες τις μέρες ψάχνοντας τα πάντα μέσα στην ανησυχία της.Εγώ αποφάσισα να έρθω στη Λάρισα και να μιλήσω με τον πατέρα μου ειλικρινά οι δυο μας. Ήρθε και εκεινή μαζί μου σχεδόν με το ζόρι. Έκανα μια ήρεμη κουβέντα με τον πατέρα μου, ζήτησα συγνώμη για τα λάθη μου, ζήτησα συγνώμη για την απόκλιση από το στόχο μου - το πτυχιο - και για το ψέμμα μου τονίζοντας ότι πρώτη εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο για τα μαθήματα. Προσπάθησα να τον διαβεβαιώσω οτι δεν έχω καμία εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες και δεν έχω πάρει κανέναν κατήφορο όπως νομίζουν. Πρότεινα να εξεταστώ σε γιατρό για να το εξακριβώσουν. Η απάντηση ήταν ότι οι ναρκομανεις είναι πειστικοί και θεατρίνοι. Σαν άνθρωπος δεν ανέχομαι να εξαρτώμαι από τίποτα, ούτε από τους γονεις μου, πόσο μάλλον από μια ουσία, δεν ειναι στον χαρακτήρα μου να ανεχτώ κάτι τέτοιο. Για αυτο είμαι και πλέον αποφασισμένη να κάνω τα πάντα για το πτυχίο μου.
Οι γονείς μου όμως αποφάσισαν τελικά να μετακομίσω Λάρισα μαζί τους ξανα, δεν τους απασχολεί το πτυχίο μου και η σχολή πλέον. Είναι αμετάπιστοι. Παλεύω ειλικρινά με την τρέλα, χάνω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι οι γονεισ σου θα μπουν εμπόδιο στον σημαντικότερο πλέον στόχο μου. Το κλίμα στο πατρικό σπίτι τώρα είναι άσχημο. Αντιμετωπίζω άδικες καταστροφολογίες περί ναρκωτικών και κατήφορου, προσβολές, δεν μπορώ να ηρεμήσω και το βασικότερο δε μπορώ να πετύχω το στόχο μου, μου στερησαν τη δυνατότητα και καμία συζήτηση δεν τους μεταπείθει ούτε τους καθυσηχάζει . Είμαι μια κοπέλα αξιοπρεπέστατη, προσεγμενη, έξυπνη και αντιμετωπίζομαι ξαφνικά ως "μαστούρα" λόγω μιας ατυχίας! Δεν κοιμάμαι τα βράδια από τη στεναχώρια μου πλέον, χάνω τα λογικά μου και πονάω απίστευτα με ό,τι γίνεται! Δεν ξέρω πλέον που να απευθυνθώ και να ζητήσω βοήθεια! Πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα να ηρεμήσω, να πηγαινω στη σχολή μου, στα μαθήματα μου, να διαβασω, πλησιάζει εξεταστική περίοδος. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα αντέξω...Δεν επιτρέπουν ούτε να βγαίνω από το σπίτι. Είμαι άνθρωπος ενήλικος με προσωπικότητα και αντιμετωπίζομαι ως ιδιοκτησία των γονιών μου.
Οι επιλογές είναι δύο. Η θα συμβιβαστώ με την κατάσταση, θα συμβιβαστώ με την τρέλα και με την ιδέα ότι δεν θα πάρω πτυχιο για να μείνω εδώ σύμφωνα με τις προσταγές τους,ή θα φύγω από εδώ θα επιστρέψω στη δουλεία μου στην Αθήνα (όπου κάνανε κρούση και ζητήσανε από το διεθυντή μου να με απολύσει) , θα νοικιάσω ένα σπίτι μονη μου και θα προσπαθήσω να τα βγάλω πέρα με δουλειά και σχολή μόνη πλεον..Μήπως έτσι θα απαλλαγώ από όλο αυτόν τον εφιάλτη; Η ζωή μου έχει γίνει μία κόλαση. Έχω κάνει τα λάθη μου, πρώτη εγώ μετανοιώνω πικρά. Αλλά δε μπορώ να ανεχτώ ότι οι γονεις μου μου στερούν το δικαίωμα να τα διορθώσω, πρώτα από όλα για τον εαυτό μου και την ελευθερία μου, μόνο γι αυτή μάχομαι. Το πτυχίο θα είναι το διαβατήριο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής μακριά τους, για την ανεξαρτησία. Όσο και αν προσπαθώ να παραμείνω ακέραιη, ήδη τόσα χρόνια με έχουνε κάνει ένα άτομο φοβισμένο, ενοχικό και με έλλειψη αυτοπεποίθησης. Έχω ανάγκη να τελειώνω μια και καλή με αυτη την υπόθεση που με έχει βυθίσει στη στεναχωρια από την παιδική μου ηλικία ακόμα και που μου στερεί όλη την ψυχική δύναμη και αντοχή. Να το πω απλά, εχω ανάγκη να φύγω από το χρυσό κλουβι.Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη, ότι δε θα τα καταφέρω. Πάντα μου λένε ότι το πρόβατο που φεύγει από το κοπάδι το τρώει ο λύκος. οσο κ αν πιστευω στον ευατο μου με επηρεάζουν.Δε θέλω μια ζωή να κατηγορώ τους γονεις μου για το ότι δεν πήρα το πτυχίο μου.Ξέρω ότι γίνεται επειδή ανησυχούν.Πως να αποδείξω ότι αδίκως ανησυχούν. Προσφέρθηκα να εξεταστώ και να εξετάζομαι συνεχώς ώστε να με ελέγχουν, αρκει να βρίσκομαι κοντά στη σχολή μου.Το αρνήθηκαν. Προτιμώ τα εμπόδια στο δρόμο μου να οφείλονται μονο σε δικες μου αποφάσεις. Και εν τέλει μαζί τους χάνομαι, γίνομαι μια σκιά του εαυτού μου.Η ζωή είναι δική μου, εκείνοι κάποια στιγμή θα φύγουν! Με θέλουν μακριά από παρέες και μακριά από το σύντροφο μου. Μου απαγόρευσαν οποιαδήποτε συναναστροφη. Ποια είναι η γνώμη σας; Τι πρέπει να κάνω; Είμαι σε αδιέξοδο πλέον, έχω απελπιστεί! Συγνώμη αν σας κούρασα, είμαι σε απόγνωση και προσπαθώ να γίνομαι λεπτομερής ώστε να βοηθηθώ καλύτερα...Ελπίζω να βρω κάποια υποστήριξη...κάποια συμβουλή...
Ευχαριστω.
