Συγγνώμη για το τόσο μεγάλο κείμενο έχω πραγματικά ανάγκη την βοήθεια και τις συμβουλές σας. Έχω μια σχέση εδώ και ένα χρόνο ερωτεύτηκα πάρα πολύ αυτόν τον άνθρωπο εξαρχής όπως και εκείνος όλα ξεκίνησαν πολύ έντονα στο παρελθόν είχαμε και οι 2 μακροχρόνιες σχέσεις και εγώ είχα ξανασυγκατικισει με σχέση μου παλιότερα. Στους 3 μήνες συγκατικισαμε το φοβόμουν αλλά το ήθελα τρελά και έτσι το έκανα και δε το μετάνιωσα λεπτό εξακολουθώ μετά από ένα χρόνο να είμαι τρελά ερωτευμένη να περιμένω σα τρελή να γυρίσει να κάνω όμορφα πράγματα για εκείνον να προσέχω τον εαυτό μου τα πάντα και το πιο σημαντικό νιώθω αυτό το συναίσθημα που δεν έχω ξανανιώσει ασταμάτητα η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή οπότε τον σκέφτομαι.Εκείνος είναι γλυκός τρυφερός μου συμπεριφερεται πάντα όμορφα δεν τσακονωμαστε συζηταμε τα πάντα υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη βασικά δηλαδή πράγματα για μια σχέση. Το πρόβλημα είναι πως τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να νιώθω περίεργα με πολλά πράγματα.. Εκείνος ασχολείται επαγγελματικά με τον αθλητισμό και έτσι ο τρόπος ζωής του είναι πολύ αυστηρός διατροφή προπόνηση δύο και 3 φορές. Την ημέρα ύπνος νωρίς και γενικά ποτε υπερβολή σε τίποτα. Στην αρχή της σχέσης και όταν κατάλαβα τον τρόπο ζωής του με έβαλε σε σκέψεις γιατί είμαι πραγματικά στο άλλο άκρο σαν άνθρωπος δέχτηκα τα πάντα κ έδειξα απόλυτη κατανόηση γιατί ένιωθα ότι είναι αυτό που αγαπάει κ εκείνος όμως έκανε φοβερή προσπάθεια πάρα τη κούραση του αρκετές μέρες έβγαινε μαζί μου μέχρι αργά κάναμε. Αρκετά πράγματα πάντα με μέτρο κ χωρίς να επιβαρύνετε ιδιαίτερα το πρόγραμμα του βέβαια ποτέ δε βγαίναμε πολύ αλλά σε λογικά πλαίσια παρόλα αυτά έκανε συνεχώς. Προσπάθειες να. Με. Ευχαριστήσει και να μου δείξει ότι το θέλει και ας είναι οι συνθήκες δύσκολες τώρα όμως αυτό έχει αλλάξει το πρόγραμμα του έχει επιβαρυνθεί πολύ περισσότερο δεν έχει χρόνο ποτέ για τίποτα παρά μόνο για προπόνηση ξεκίνησε να παίρνει χάπια κάτι στο οποίο εγώ ήμουν κάθετη ήταν ο πρώτος μας σοβαρός τσακωμός είπε ότι δεν θα τα πάρει κ μετα απλά μου ανακοίνωσε ότι θα τα πάρει για μια εβδομάδα που τελικά έχει γίνει μήνας πλέον είναι μόνο ύπνος προπόνηση όλη η καθημερινότητα του και εντάξει παρόλο που με στεναχωρεί αυτό εν μέρει είναι η καριέρα του και το μέλλον του μπορώ να το δεχτώ όμως μαζί με αυτό έχει αλλάξει κ συμπεριφορά απέναντι μου πιο αδιάφορος δεν ασχολείτε δεν δίνει καμία σημασία εγώ προσπαθώ να τον στηεηξβ ακόμα περισσότερο δεν του ζητάω καν να βγούμε περιμένω όμως να γυρίσει και να μου αφιέρωσει έστω λίγο χρόνο πριν κοιμηθεί όμως δεν το κάνει πια κ εδώ ερχόμαστε στο 2ο πρόβλημα το οποίο είναι το κινητό του είναι μονίμως κολλημένος σε αυτό μέσω σοσιαλ μίντια προωθεί αυτό που κάνει έχει πολλούς φολλουερσ ανεβάζει στορυ συνέχεια και όταν δεν το κάνει είναι κολλημένος στον να κοιτάζει τα στορυ συναθλητων του ή να παίζει στοίχημα κάτι το οποίο έχει ελλατβσει αρκετά άλλα παρολαυτα το κινητό είναι προέκταση του χεριού του εγώ είμαι επίσης το ακριβώς αντίθετο καμία επαφή με όλα αυτά εξ αρχής του έλεγα ότι δε μου αρέσει αυτό τώρα πια βεβαια ασζολειτε πολύ περισσότερες ώρες του του λέω και μου λέει πως θα αλλάξει όμως κάθε μέρα τα ίδια. Όπου και να μαστε για καφέ με φίλους σπίτι ή οι δύο μας πάντα με το κινητό στο χέρι. Για καιρό κάνω υπομονή κ τα κρατάω μέσα μου γιατί πραγματικά θέλω να είμαστε μαζί όμως σιγά σιγά ξεσπάω με πιέζει πάρα πολύ ψυχολογικά αυτό το πράγμα ειληκρινα δεν μπορώ να το εκφράσω μονίμως το σκέφτομαι κ έχω ένα κόμπο στο στομάχι λέω ρε γαμωτο λέει συνέχεια πως μαγαπαει πως θα προσπαθήσει πως έχω δίκιο πως δεν θέλει να με χάσει κ τη επόμενη στιγμή κάνει τα ίδια εγώ βάζω τα κλάματα εδώ και ένα μήνα κάθε μέρα. Κ έχω συνέχεια νεύρα. Δε του μιλάω δεν είμαι ζέστη μαζί του κ εκείνος συνεχίζει κ εγώβτο μόνο π σκέφτομαι είναι γιατί πως γίνεται να μην τον νοιάζει καν ενώ λέει ότι τον νοιάζει. Τις τελευταίες δύο μέρες έχουμε τσακωθεί πάρα πολύ μου είπε ότι είμαι απόμακρη κ του εξήγησα πάλι με όμορφο τρόπο όλα μου τα προβλήματα το συζητήσαμε πολύ μου είπε πως είναι μια δύσκολη φάση πως εγώ οιταω μόνο τη σχέση μας ενώ εκείνος και το μέλλον πως έτσι είναι η ζωή του και ότι κάνει πρέπει να το κάνει εγώ του είπα πως συμφωνώ και καταλαβαίνω απλά πως όπως κάνει τόσες θυσίες για το άθλημα θα μπορούσε να κάνει και κάποιες ακόμα και λιγότερες γ αυτά που αγαπάει μου είπε για χιλιοστή φορά ότι θα προσπαθήσει κ του είπα πως αυτό δεν αρκεί και ότι αν θες να μοιράσεις τον χρόνο σου μπορείς όπως το έκανεςβκαι παλιότερα.. Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να το. Διαχειριστώ πρώτη φορά βρίσκομαι σε τέτοια θέση να αγαπώ τόσο πολύ κάποιον να θέλω τρελά να είμαι μαζί του αλλά να μη. Μου φτάνει αυτό που μου δίνει. Νιώθω τέτοια απαγοητεθση κ στεναχώρια πραγματικά πιστεύω ότι χρειάζομαι ψυχολόγο έχει γίνει η μόνη μου σκέψη κάθε βράδυ είναι στο κινητό μετά τον παίρνει ο ύπνος κ εγώ κάθομαι και κλαίω μέχρι το πρωί.. Του είπα πως ίσως είναι καλύτερα. Να το αφήσουμε και μου είπε πως αν δε μου αρκεί το ότι θα προσπαθήσει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε επίσης είπε πως προσπαθεί και δεν βγαίνει πουθενά γιατί δε μου φτάνει.. Δεν ξέρω τι άλλο να πω νιώθω πως έχει μια απάθεια σε όλα πως πάει παντού με τη λογική και το μυαλό και πότε με το συναίσθημα Δεν ξέρω αν αξίζει να προσπαθώ εγώ να δεχτώ τις. Καταστάσεις κ να. Βάζω τον εαυτό μου σ αυτή τη θέση νιώθω τόσο χάλια και με κάνει όλο και χειρότερα του λέω ότι ποτέ δεν έχει χρόνο για μένα και τη μόνη του κενή μέρα. Κάνει κ άλλη προπόνηση του λέω να μην ασχολείται τόσο με το κινητό πιάνει το κινητό μέχρι να πέσει για ύπνο και δεν ανταλλάσουμε κουβέντα βάζω τα κλάματα φτάνω σε σημείο να κλαίω με αναφυλυτα με παίρνει αγάλια και πέφτει για ύπνο ο την επόμενη μέρα κάνει πάλι το ίδιο πράγμα του λέω καλύτερα να το αφήσουμε και μου λέω σε αγαπάω αλλά σε. Καταλαβαίνω ότι θες.. Δεν θέλω με τίποτα; να χωρίσουμε δε ξέρω όμως. Πως. Να το διαχειριστώ πως να μη με επιρεαζει τόσο πως να γίνω πιο σκληρή και πιο ανεξάρτητη. Έχω παρά πολλά πράγματα στη ζωή μου την οικογένεια μου πολλούς καλούσ φίλους τους οποίους. Βλέπω κάθε μέρα σχολή μαθήματα γυμναστήριο τα πάντα πάντα έχω κάτι να κάνω και πάντα είναι η πρώτη μου επιλογή εκείνος ενώ εγώ σίγουρα. Δεν είμαι στις προταιρεοτητεσ του. Οι φίλες μου μου λένε πως βλέπουν πόσο μαγαπαει ο πρέπει να τον καταλάβω να τον αποδεχτώ κ να οροσπαμοσρω κ ότι δν θα ναι πάντα έτσι οι γονείς μου επίσης κ εγώ. Έτσι. Νιώθω από τη μια από την άλλη δεν αντέχω αυτή τη κατάσταση. Συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο και για τις μπερδεμένες σκέψεις έχω πράγματικα πολύ μεγάλη ανάγκη να μιλήσω δεν ξέρω πως να ηρεμήσω μέσα μου και αν πρέπει και αξίζει να το κάνω ξέρω ότι θελω αλλά μάλλον δεν αρκεί.
