ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ - πρόβλημα με τον αδελφό μου που πάσχει από διπολική διαταραχή

Γεια σας κι από μένα .

Εγώ δεν αντιμετωπίζω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα στη ζωή μου , αλλά αντιμετωπίζω τον αδερφό μου που εδώ και 10 χρόνια έχει έντονη διπολική διαταραχή με αρκετές νοσηλείες...

Αλήθεια γιατί αποφάσισα να γράψω σε αυτό το φόρουμ δεν το χω καταλάβει ακόμα , ίσως να θέλω να σας ενημερώσω πως είναι τα πράγματα από την απέναντι μεριά...ίσως να θέλω να πω κι εγώ κάπου το πρόβλημά μου ...

Μένω στην Αθήνα , είμαι πλέον 28 χρονών και προσπαθώ να ζήσω .

Το πρόβλημα του αδερφού μου ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια όταν εγώ ήμουν στα 18 μου.... Δεν μπορώ να περιγράψω τι ακριβώς μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν βλέπει τον μεγαλύτερο αδερφό του να πέφτει είτε στην κατάθλιψη είτε στην μανία . Απλά δεν μπορώ να το περιγράψω .....

Στην κατάθλιψη τουλάχιστον , πονούσε εκείνος ...στην μανία όμως πονούσε τους υπόλοιπους.

Πέρασαν τα χρόνια , με διακοπές φαρμάκων , με πισωγυρίσματα , με νοσηλείες , με υποτροπές , με διασυρμούς, με φόβο και τρόμο !!!

Φτάσαμε στο σήμερα , για μία ακόμα φορά είναι στην Μανία , για μία ακόμα φορά δεν θέλει θεραπεία , δεν θέλει φροντίδα , δεν θέλει τίποτα. Απαιτεί ελευθερία , ανεξαρτησία ... και ο τρόμος επιστρέφει .....

Πως μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον ?
Πώς μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς ?
Πόσο ακόμα θα αντέξεις?
Πόσο μπορείς να βλέπεις την μάνα σου ράκος ?
Πώς θα τα καταφέρεις πάλι ?
Τι θα πεις στην κοπελιά σου πάλι ? κ.π.α

ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΘΑ ΠΩ ΚΑΙ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΚΑΝΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΈΙΑ ΣΑΣ ... ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΣΑΣ ... ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ....!!!

σωστά αλλά τέτοιες ώρες να θυμάσαι πως δεν φταίει εκείνος που έχει διπολική διαταραχή. το πόσο ανεχτικός μπορείς να είσαι είναι δικό σου θέμα. φυσικά και δεν υποχρεούσαι να τον φορτωθείς.

υγ:καλώς ήρθες στο φόρουμ.

Σου απάντησε ο rapsodos ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ σε δύο γραμμές.

Βγάζεις μια επιθετικότητα για όσα τραβάς και κατηγορείς τον αδερφό σου για κάτι που δεν επέλεξε να έχει και θα ευχόταν να μην το είχες ούτε εσύ ούτε αυτός.

Στην κατάθλιψη \"τουλάχιστον(!!!!!!!!!!) πονούσε εκείνος\"....δεν δείχνεις και έντονα σημάδια συμπόνιας ή υποστήριξης προσθέτοντας την λέξη \"τουλάχιστον\".

Όταν εσύ \"πονάς\" τη περίοδο που αυτός έχει μανία σκέψου τον ίδιο πόνο και χειρότερο επί 1000 όταν αυτός περνάει κατάθλιψη.

Σκέψου επίσης ότι μια ζωή πρέπει να βρει την κατάλληλη αγωγή για να ισορροπίσει και \"ίσως\" κάποιες περιόδους για όλη του τη ζωή είναι μοιραίο να πονάει χωρίς να το έχει επιλέξει όπως είπαμε.

Στην περίοδο της Μανίας μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο Μανιακός περνάει όμορφα και είναι ευτυχισμένος.....απλά έτσι δείχνει!Μέσα του τον καταβάλει το άγχος και τα πάντα που κάνει του δίνουν μια αίσθηση του ανεκπλήρωτου παρά του αποτελέσματος.


Τα παρακάτω ερωτήματα που βάζεις για τον εαυτό σου.....

Πως μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον ?
Πώς μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς ?
Πόσο ακόμα θα αντέξεις?
Πόσο μπορείς να βλέπεις την μάνα σου ράκος ?
Πώς θα τα καταφέρεις πάλι ?
Τι θα πεις στην κοπελιά σου πάλι ? κ.π.α


....Σκέψου ότι κάποια στιγμή εσύ δίνεις ή θα δώσεις λύσεις και θα υσηχάσεις ενώ ο μανιοκαταθλιπτικός τα αντιμετωπίζει σε ΟΛΗ του τη ζωή πάλι χωρίς να το έχει επιλέξει.

......και βάλε και επιπλέον κάποια πολύ σημαντικά ερωτήματα που βάζει......

- Πως θα γίνει αποδεκτός με το πρόβλημά του απο την κοπέλα του
- Πως θα δημιουργήσει οικογένεια
- Πως και που θα μπορεί να εργάζεται με σταθερότητα με το ενδεχόμενο υποτροπής

.....και άλλλα.


Όσο και να \"ΦΩΝΑΖΕΙΣ\" πάρτε τα φάρμακά σας ....ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΣ!!!!

....Όταν συνηδητοποιήσει ο ίδιος πόσο σημαντικά είναι τα φάρμακα που πέρνει για τον ίδιο τότε είναι η λύση.Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με φωνές αλλά με λογική και συμβουλές ιατρού.

....Καλωσήρθες

Barefoot, γεια και από μένα!

Έχεις σκεφτεί να απομακρυνθείς για κάποιο διάστημα από αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις; Είναι εφικτό;

barefoot εγω παλι θα μιλησω απ\'την πλευρα του αδερφου σου,αλλα πρωτα απόλα θα πω καλωσηρθες κ οτι καλα εκανες κ γραφτηκες γιατι αυτες οι 2 πλευρες θα πρεπει να μιλανε για να αλληλοκατανοηθουν.Καταρχη� � οσων αφορα εμενα-περασα καταθλιψη το ηξερα η το φανταζομουν τι μπορει να νιωθουν οι δικοι μου αλλα αυτο με γεμιζε ακομα πιο πολλες ενοχες,εσωτερικη καταπιεση κ απογνωση γιατι δε μπορουσα να κανω κατι.Αν δεν εισαι διατεθειμενη να βοηθησεις να παρεις αποστασεις απ\'την κατασταση κ να απομακρυνθεις οσο πιο πολυ μπορεις.Δε φταιει αυτος!Επιτελους!!!!Γιατι δε μπορουμε να καταλαβουμε οτι η ψυχικη ασθενεια ειναι ασθενεια?????Δλδ αν καποιος εχει καρκινο γιατι καταννοουμε πιο ευκολα τη σοβαροτητα της καταστασης?Θελω πολυ να συζητησουμε το θεμα αν θες κ συ.Εμενα εφτασε η ιδια μου η μανα να μου πει με νευρα ε!!!αμαν!!!!!δε σ\'αντεχω αλλο!!!!!πως κλαις τοσες ωρες!!!!!Δεν ηξερα τι να κανω,που να παω,να χαθω κατω απ\'τη γη,να μην ακουγεται ουτε η ανασα μου κ να \'υποφερω\' με την ησυχια μου τουλαχιστον.Ηξερα οτι ενοχλουσα,οτι γινομουν ανυποφορη κ αυτο με εκανε να μου φαινομαι 2 φορες ανυποφορη.Να μην αντεχω μεσα στο σωμα μου,να θελω να εμαι αορατη,να εξαφανιστω.Αυτες οι καταστασεις θελουν υπομονη,κατανοηση,ενημερωσ η αλλα ειδικα διαθεση να βοηθησεις,διαφορετικα παρε αποστασεις απ\'το ζητημα.Σκεψου ποια θες να ειναι σταση σου απεναντι στο προβλημα του αδερφου σου.Κ πολυ ευχαριστως να τα ξαναπουμε.

φιλε barefoot εγω αν και διπολικη σε κατανοω απολυτα.ο λογος που σε κατανοω ειναι οτι εχω μια αδερφη που πασχει απο σχιζοφρενεια και μας εχει κανει την ζωη κολαση στο σπιτι.κατα την γνωμη μου το αν καποιος ασθενης ειναι επιθετικος ή παιρνει τα φαρμακα του δεν εχει να κανει με την ασθενεια του(δ.δ,σχιζοφρενεια,καταθλ ιψη ή οτιδηποτε αλλο) αλλα με ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ.ειναι πολυ ευκολο και βολικο να βρισκουμε αλλοθι για οτιδηποτε κανουμε την ασθενεια μας.θεωρω οτι \"δεν υπαρχουν ασθενειες αλλα ασθενεις!\"και με αυτο ενοω οτι υπαρχουν σχιζοφρενεις και διπολικοι που ειναι ψυχουλες αλλα υπαρχουν και σχιζοφρενεις και διπολικοι που ειναι κολωπαιδα.και το προβλημα να μην ειχαν παλι κωλοπαιδα θα ηταν.

Εγω θα διαφωνισω με την τελευταια γνωμη...φυσικα και υπαρχουν ασθενειες...γιατι αν δεν υπηρχαν αυτες δεν θα υπηρχαν ασθενεις.οσο αφορα το θεμα του χαραχτηρα θελω να πω οτι τα κολοπαιδα και τα γουρουνια συνηθως δεν πασχουν απο καταθλιψη και διαφορες διαταραχες της διαθεσης...το εχω ξαναπει...ολοι μας ειμαστε κολοπαιδα και ολοι μας ειμαστε καλα παιδια...το καλο και το κακο ειναι παντα σχετικο αναλογα το τι μας βολευει και τι οχι...τωρα εναν σχιζοφρενη δεν μπορεις να τον πεις κολοπαιδο διοτι πολυ απλα υπαρχει περιπτωση να μην εχει καθολου συναισθημα μπορει να βλεπει και να ακουει διαφορα πραγματα
τα οποια να καθορισουν μια συμπεριφορα...κανενας δεν χρησιμοποιει για αλλοθι την αρρωστια του...μπορει να χαιδευεται η να υπερβαλει λιγο μερικες φορες αλλα κανεις δεν κρυβεται πισω απο αυτη...με βαση τα δικα μου πιστευω παντα...ολοι πιστευω θελουμε να διωξουμε την αρρωστια απο τη ζωη μας και οχι να κρυβομαστε οισω απο αυτην

αντωνη,
η αδερφη μου εχει σταματησει να ακουει φωνες εδω και πολλα χρονια γιατι ακολουθει μια πολυ καλη φαρμακευτικη αγωγη.γενικα ειναι καλα.οι μονες φορες που βαζει τις φωνες στο σπιτι ειναι οταν δεν συμφωνουμε με τις αποψεις της.αυτο εγω δεν το ονομαζω ψυχωση αλλα εγωκεντρισμο!οι γονεις μου της κανουν ολα τα χατιρια και το μονο που θελουν απο εκεινη ειναι να ειναι καλα.αντιθετως απο εμενα-αν και ειμαι διπολικη-περιμενουν τα παντα.να τους κανω εγγονακι,να βρω μια πολυ καλη δουλεια και αν τολμησω να υψωσω τον τονο της φωνης μου μου λενε οτι τους μαχαιρωνω.το αποτελεσμα?η αδερφη μου εχει μια απολυτα φυσιολογικη ζωη,με παρεες,φιλους κλπ και εγω κλεισμενη σε ενα δωματιο περναω τη μερα μου αναθεματιζοντας την ωρα και την στιγμη που γεννηθηκα σε αυτη την οικογενεια.

υγ.για οσους απο σας ειστε σχιζοφρενεις και παρεξηγηθειτε να ξερετε οτι η μανιοκαταθλιψη μπορει να ειναι πολυ σοβαροτερη ασθενεια απο την σχιζοφρενεια σε ορισμενες περιπτωσεις.

κοιταξε να δεις...οι γονεις σου περιμενουν απο σενα περισοτερα πολυ απλα γιατι εσυ βρισκεσαι σε καλυτερη κατασταση απο οτι η αδερφη σου και αυτο πρεπει να σε κανει χαρουμενη.εσυ απλα δεν μπορεις να το καταλαβεις διοτι δεν εχεις καθαρη σκεψη και αυτο διοτι εχεις νευρα...αυτο το οτι εσαι καλα το καταλαβαινουν οι γυρω σου...και στο κατω κατω δικαιολογισε τους γονεις σου...ο ορος σχιζοφρενεια εναι πιο τρομαχτικος απο τον ορο διπολικη διαταραχη η απο τον ορο διαταραχη της διαθεσης αρα....και μην ξεχνας οτι η διπολικη διαταραχη ειναι μια απο τις κατηγοριες τις λεγομενης καταθλιψης ενω η σχιζοφρενεια εναι κατι αλλο...μην συγκρινεις...

δεν εχεις και αδικο αντωνη,απλα αυτο που ηθελα να πω(για να μεινουμε και στο κλιμα του θρεντ που ανοιξε ο barefoot) ειναι οτι τα ξεσπασματα και οι φωνες τοσο της αδερφης μου,οσο και του αδερφου του barefoot,πιθανον να μην προερχονται απο την αρρωστια τους αλλα απο το οτι τους εχουν στα οπα-οπα στο σπιτι,δλδ ειναι καλομαθημενα παιδια.και μενα μου ρχεται πολλες φορες να ουρλιαξω και να τα κανω ολα λιμπα στο σπιτι αλλα δεν το κανω.δεν θελω με αυτο να πω οτι ειμαι το \"καλο\" παιδι,αλλα σιγουρα δεν ειμαι καλομαθημενη.
κατα την αποψη μου για την ευρυθμη λειτουργια μιας οικογενειας ορια και σεβασμο πρεπει να εχουν ολοι ανεξαρτητως απο τι πασχουν.

πιθανον να ειναι ετσι οπως τα λες απλα τωρα εισαι πιο ηρεμη και τα λες πιο σοφτ...οτι και να ειναι παντως μην εισαι τοσο σκληρη και τοσο απολυτη...και να σου πς και κατι΄?οταν και εσυ περνουσες μια δυσκολη περιοδο το λογικο λεει οτι εκανες καποιες με την καλη εννοια χαζομαρες...για καποια ομως δεν εφταιγες εσυ...οποτε θα ηθελες να μην σου τα χρεωσουν...ετσι θα κανεις και εσυ...δεν θα χρεωνεις γιατι πολυ απλα δεν ξερεις αν το κανουν επιτηδες...ο ρολος σου πρεπει να ειναι συμβουλευτικος καλοπροαιρετος και πανω απο ολα ηρεμος...στο κατω κατω αδερφη σου ειναι...αμα σκεφτοταν οπως εσυ δεν θα ειταν ψυχωτικη αλλα θα ειχε διαταραχη της διαθεσης οπως και εσυ?ετσι δεν ειναι?γιαυτο λοιπων μην εισαι τοσο σκληρη...:P

Ο εγωκεντρισμός έχεις δίκιο δεν είναι χαρακτηριστικό της ασθενειας.

.....Το θέμα είναι ότι τον barefoot δεν τον ενοχλεί ο εγωκεντρισμός ή κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του αδερφού του,αλλά όπως αναφέρει η υπέρμετρη αίσθηση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας που θέλει να επιβάλει!Στοιχείο καθαρά μανίας.

Επίσης τον βοφίζει κατα προέκταση η αντιμετώπιση των δικών του θεμάτων (γάμος,μέλλον,κ.λ.π) με βάση την ασθένεια του αδερφού του.

Δυστυχώς η αναφορά στα δικά του προβλήματα είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με την αναφορά στην ψυχολογία και το μέλλον του αδερφού του,διότι πιθανότατα δεν το έχει υπολογίσει.

Αποστασιοποίηση για τα δικά σου προβλήματα να δώσεις λύσεις.
Ενημέρωση και σωστή συμπεριφορά απέναντι στην ασθενεια του αδερφού σου.

Το ότι είναι η μητέρα σου ράκος και δεν μπορείς να προγραμματίζεις για το μέλλον σου ή για το τι θα πεις στη κοπελιά ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ο αδερφός σου.Για τα δύο τελευταία φταις εσύ περισσότερο και για το πρώτο η μάνα σου.

Ασθένεια είναι ήμαρτον όχι το τέλος του κόσμου ή θάνατος.

Γεία σου barefoot. Είμαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση (δες
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3854).
Happyman νομίζω είσαι λίγακι άδικος. Θα συμφωνήσω με τον ferro απόλυτα. Όλοι σας ξέρετε πολύ καλά ότι οι ψυχασθενείς δεν είναι ηλίθιοι άνθρωποι. Ίσα, ίσα που είναι πιο σκεπτόμενοι και πιο προβληματισμένοι απ\' όλους και πολλές φορές αυτό είναι που τους οδηγεί στην σχιζοφρένεια, στην κατάθλιψη κτλ.
Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι \"άτακτοι\" ασθενείς εκμεταλλεύονται σε μεγάλο βαθμό την υποστήριξη και την ανοχή της οικογένειας τους. Όταν για οποιοδήποτε λόγο η οικογένεια δεν θα μπορεί πια να τους σταθεί γιατί άνθρωποι είναι και γερνάνε ή αρρωσταίνουν και οι ίδιοι, τα πράγματα για εκείνους θα είναι πολύ δύσκολα, και όχι επειδή έχουν το πρόβλημα τους αλλά επειδή πολύ απλα είναι κακομαθημένα παιδιά! Όλοι όσοι απο εσάς έχουν νοσηλευτεί, γνωρίζετε ότι μέσα στα νοσοκομεία ακολουθούσατε την αγωγή σας χωρίς πολλές πολλές συζητήσεις. Οι περισσότεροι όμως απο εσάς όταν είχατε να κάνετε με την οικογένεια σας, σε θεραπεία εκτός νοσοκομείου, είχατε προβάλλει αντιρρήσεις έστω και μία φορά (και μη μου πείτε όχι). Γιατί; Μήπως γιατί εκεί απλώς σας έπαιρνε; Ο ψυχασθενής (happyman αναφέρομαι σε σένα) δεν χρειάζεται λύπηση! Κανονική αντιμετώπιση χρειάζεται, γιατί όταν θα βρεθεί χωρίς οικογένεια, πίστεψε με κανείς δεν θα τον λυπηθεί και κανείς δεν θα έχει τη διάθεση να τον ανεχτεί! (Λυπαμαί που το λέω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα στην κοινωνία μας )

Silvia απο που έβγαλες συμπέρασμα ότι του ζήτησα να λυπηθεί τον αδερφό του και ακόμα πιο πολύ τον εαυτό του?

Συγνώμη βρε παιδιά αλλά μιλάμε για μανιοκαταθληπτικούς ασθενείς και συνάμα για όρια?????

Εκεί είναι ΟΛΟ το θέμα!!!Δεν υπάρχει αυτοέλεγχος σε πολλά θέματα και οριοθέτιση.

Οι μόνοι που μπορούν να μας βάλουν όρια συνήθως είναι οι τοίχοι σε μια κλινική,μια σωστή αγωγή ένας ισορροπημένος ψυχίατρος με γνώσεις και το κατα δύναμην σωστό περιβάλλον(κοινωνικό κ οικογενειακό).

Ο Μανιακός ΔΕΝ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙΤΕ όταν είναι σε έξαρση.

Εάν είχε όριο τότε δε θα έπασχε απο Μανία....έτσι απλά.

Συμφωνώ ότι χρειάζεται κανονική αντιμετώπιση,επίγνωση της ασθένειας απο το περιβάλλον και όχι μελλοδράματα.

Δεν νομίζω ότι προτείνω κάπου λύπηση απεναντίας προτείνω δυναμική και όχι παθητική αντιμετώπιση και μιζέρια!!!!

Αφού χάσεις την οικογένειά σου πίστεψέ με ότι διαφωνώ με όσα λες και άμα έχεις φίλους και μια σωστή σχέση ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ υποστήριξη.Μάλλον και οι δύο δεν έχουμε το πρώτο αλλά ο ένας μας έχει το δεύτερο.

(Δεν είναι θέμα κοινωνίας αλλά κοινωνικού περίγυρου Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ!!!).

Ο τρόπος που εκφράστηκες στο mail σου, μου έδωσε να καταλάβω ότι θεωρείς οτι η οικογένεια θα πρέπει να αποδεχθεί τα προβλήματα που ενδεχομένως δημιουργούνται

(.....Το θέμα είναι ότι τον barefoot δεν τον ενοχλεί ο εγωκεντρισμός ή κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του αδερφού του,αλλά όπως αναφέρει η υπέρμετρη αίσθηση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας που θέλει να επιβάλει!Στοιχείο καθαρά μανίας.) - Υποννοείς ότι επειδή είναι στοιχείο της ασθένειας του δεν θα πρέπει να ενοχλεί? Με παραπέμπει σε \"Δε βαριέσε άρρωστος άνθρωπος είναι ας κάνουμε υπομονή...\"

Αν το παρεξήγησα sorry. Πλεόν κατάλαβα την προσέγγιση σου.

Εξακολουθώ βέβαια να επιμένω με το θέμα ότι η οικογένεια και μόνο αυτή μπορεί να ανεχτεί στο μέγιστο το πρόβλημα.

Δεν έχεις υπολογίσει ότι ανάλογα πάντα με τη βαρύτητα της κατάστασης ένας ασθενής, δύσκολα κρατά φιλίες και δύσκολα κάνει σχέσεις (εκτός πια αν έχει μία πολυετή σχέση και το πρόβλημα προκύψει μετά). Άνθρωποι που έχουν το πρόβλημα από την εφηβεία τους ή τη νεανική ηλικία γενικότερα, δεν έχουν αναπτύξει γερούς δεσμούς και πίστεψε με μέχρι την ηλικία των 30 ήδη τους έχουν χάσει όλους!

Αν έχεις σχετική εμπειρία απο πολύμηνη παραμονή σε ψυχιατρική είμαι βέβαιη ότι θα παρατήρησες ότι το 90% των ασθενών το επισκέπτονται γονείς, αδέρφια, σύζυγοι, παιδιά (οικογένεια δηλαδή). Σε οποιαδήποτε άλλη κλινική μπαινοβγαίνουν και φίλοι και συνάδελφοι. Όχι όμως στις ψυχιατρικές. Όσοι δε, δεν έχουν πρώτου βαθμού συγγενείς δεν τους επισκέπτεται κανένας! Κανένας φίλος δεν θα ανεχτεί τις κρίσεις, το φόβο, τον πανικό, το ξενύχτι και ας πούμε ότι τα ανέχεται δεν θα μπεί στη διαδικασία να του ψάξει τον καλό γιατρό, το καλό νοσοκομείο κλπ. Όυτε στα όνειρα μας τέτοια υπομονή από άτομο εκτός οικογένειας. Εδώ είναι στιγμές που και η ίδια η οικογένεια το βάζει κάτω. Ακόμα και αν βρεθει κάποιος να συμπαρασταθεί, θα κρατήσει τις αποστάσεις του, δεδομένου ότι έχει τη δική του οικογένεια να κοιτάξει.

Για να μην θίξω το πονεμένο θέμα των ανθρώπων που είναι κυριολεκτικά παρατημένοι σε ιδρύματα (που είναι οι φίλοι τους???).

Είπες ΑΝ υπάρχουν φίλοι και σχέση...αναρωτήθηκες πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις και οι φιλίες για κάποιους ασθενείς?

Λες δεν είναι θέμα κοινωνίας αλλά κοινωνικού περίγυρου που εμείς επιλέγουμε και διαμορφώνουμε με αυστηρά κριτήρια (μα η πρώτη αδυναμία ενός ψυχικά ασθενούς είναι να διαμορφώνει κοινωνικό περίγυρο (απομόνωση, επιθετικότητα κλπ) ). Εκτός πια αν είχε το περιθώριο, όπως προείπα, ο ασθενής να αναπτύξει από πριν γερούς δεσμούς, πράγμα αδύνατο στους νέους ανθρώπους, δυστυχώς.

Με βολεύει πολύ η άποψη σου και θα έφευγα ήσυχη από τη ζωή αν ήξερα ότι ισχύει. Δυστυχώς όμως τα δεδομένα που βλέπουμε καθημερινά άλλα αποδεικνύουν.