Εφιαλτική εμπειρία από διακοπή αγχολυτικών
Αν γνώριζα, αν έστω κι ένας γιατρός μού είχε μιλήσει για αυτά που βιώνω σήμερα λόγω των βενζοδιαζεπινών θα προτιμούσα να ζω μέσα στο άγχος και το στρες.
Στην περίπτωσή μου, οι βενζο ήταν το Lexotanil για 15 χρόνια, το Xanax για 2 χρόνια και τελευταίο το clonotril για λίγους μήνες. Όταν πήρα τη μεγάλη απόφαση να τα κόψω εντελώς γιατί πια έβλεπα ότι δεν υφίστατο ο λόγος που τα έπαιρνα και την κατάθλιψή μου την αντιμετώπιζα με άλλο φάρμακο, άρχισαν και τα παρατράγουδα. Δηλαδή τα άπειρα συμπτώματα, εδώ θα σας αναφέρω μόνο αυτά που έχω σε καθημερινή βάση:
Αϋπνία, ζαλάδα/ίλιγγος, νυχτερινοί ιδρώτες, εφιάλτες/έντονα όνειρα, μυϊκοί σπασμοί, τρέμουλο χεριών, αστάθεια, πονοκέφαλος, εμβοές στα αυτιά, κόπωση, απάθεια, ακμή, τριχόπτωση, εμμονές, μη ανοχή στο κρύο, ανατριχίλες, αίσθηση ότι σε διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα, έντονοι καρδιακοί παλμοί, εξάψεις, δύσπνοια.
Όλα αυτά τα βιώνω καθημερινά για έξι μήνες αφότου διέκοψα (σταδιακά) τα συγκεκριμένα φάρμακα, lexotanil και clonotril. Θα μου πείτε πώς κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι συμπτώματα στέρησης κι όχι κάτι άλλο; Θα σας πω ότι επισκέφτηκα γιατρούς νομίζοντας πως έχω κάτι σοβαρό, πχ διαβήτη, λέμφωμα, καρκίνο... Φυσικά, όλες μου οι εξετάσεις ήταν καθαρές κι ανατρέχοντας στο χρονικό σημείο που άρχισαν τα συμπτώματα κατάλαβα ότι ήταν όταν διέκοψα τις βενζοδιαζεπίνες.
Άρχισα να το ψάχνω στο ίντερνετ, με τον ψυχίατρο δεν ήθελα πλέον ούτε καλημέρα ν' ανταλλάξω. Πραγματικά, διάβασα πως υπάρχει στερητικό σύνδρομο και πως ό,τι υφίσταμαι οφείλεται στη φαρμακευτική αγωγή. Επειδή, δυστυχώς, δεν βρήκα πολλά πράγματα στα ελληνικά, μπήκα σε αγγλόφωνα φόρουμ όπου άνθρωποι σαν εμένα βιώνουν τον εφιάλτη της διακοπής για μήνες ή και χρόνια ακόμα.
Ο λόγος που γράφω αυτό το ποστ είναι αφενός για να καταλάβουμε τι ζημιά (μετά το αρχικό καλό) μάς κάνουν αυτά τα φάρμακα κι αφετέρου ν' ανταλλάξουμε απόψεις ή να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό thread στο φόρουμ για εμάς που αντιμετωπίζουμε ή όσους στο μέλλον πάρουν την απόφαση της διακοπής των συγκεκριμένων φαρμάκων.