Αδερφε μου? Με αγαπας και δεν το ξερω?

Αγαπητοι φιλοι γεια σας.Χαιρομαι που μου δινεται η ευκαιρια να μοιραστω το θεμα μου με σκεπτομενα ατομα απο εδω, γι΄αυτο και το τολμαω.Ειμαι 33 ετων και εδω και 9 χρονια αντιμετωπιζω κι εγω διαφορες δυσκολιες οπως φοβιες, καταθλιψη και κρισεις πανικου.Ομως τα προβληματα μου αυτα, συνοδευονται και απο την πληρη αδιαφορια του αδερφου μου.Πραγμα που μου προκαλει εκτος απο απορια, εντονη θλιψη.Δεν με πλησιασε στοργικα ποτε με τη δικαιολογια οτι "μου κανει κακο" κατα την κριση του.Του μιλησα πολλες φορες για τη σταση του, εκλαψα πολυ ζητωντας του στοργη, πανω στην ανασφαλεια μου τον παρακαλεσα να ειναι κοντα μου και να προσπαθησει να καταλαβει την κατασταση μου..Να θελησει να ασχοληθει..Νιωθω υπερμετρη ανασφαλεια γιατι εκτος απο τους γονεις μου εχω μονο αυτον και κανεναν αλλον συγγενη..Με τα προβληματα τοσα χρονια κλειστηκα πολυ στον εαυτο μου.Το αντιθετο απο τον αδερφο μου..Εκεινος ειναι σαν μου λεει συνεχεια με το υφος και με τις πραξεις του, "Ειμαι ο καλος γιος". "Ειμαι ο κοινωνικος" "Εκεινος που θαυμαζουν οι γονεις μας" "Ειμαι αναμφισβητητα ο καλυτερος και δεν εχω κανεναν αναγκη"...Η αληθεια ειναι οτι εκεινος καταφερε να παρει πτυχιο, εκεινος εχει πολλους γνωστους και καποιους φιλους, και ολοι οι γνωστοι, συγγενεις και φιλοι των γονιων μας, τον εκθειαζουν συνεχεια.."Τι καλο παιδι αυτος ο γιος σας".."Ποσο μας κανει να γελαμε"...Ο πατερας μου απο δικη του ανασφαλεια περισσοτερο νομιζω, εχει αρκετα μεγαλυτερη επαφη μαζι του, παρα με εμενα που εχω και προβληματα..Η μητερα μου προσπαθει να ειναι στη μεση..Τον παραχαιδευουν σαν να τον φοβουνται..Ειμαι λοιπον κλεισμενη και παρακολουθω τη ζωη τους..Απο φιλους? Δεν τα καταφερνω τοσο οσο ο αδερφος μου..Εκεινος εχει χιουμορ και γινεται γλυκος με τον κοσμο..Εγω ημουν παντα κουμπωμενη..Χιλια συγνωμη βρε παιδια..Πηρα φορα και σας κουραζω..Η απορια μου ειναι - Με αγαπαει αραγε καθολου ο αδερφος μου? Γιατι δεν με ψαχνει ποτε? Γιατι δεν ερχεται κοντα μου? Ειναι ανωριμος(οπως μου λενε οι γονεις μου)? Ειναι 4 χρονια μικροτερος μου.. Με καθηλωνει η σκεψη οτι δεν αισθανεται τιποτα για μενα...Εχει κανενας απο εσας παιδια τετοια εμπειρια? Σας ευχαριστω που ασχοληθηκατε μαζι μου..Δεν ξερω αν σας βοηθαει η αφηγηση μου για να βοηθησετε κι εμενα.Αν οχι, ρωτηστε με οτι θελετε και θα σας απαντησω με ολη μου τη χαρα..

valentini...δεν γνωριζω βεβαια τον αδερφο σου, αλλα μπορω να σκεφτω πολλους λογους για τους οποιους ίσως να ειναι απομακρος...και δεν εχουν να κανουν με το αν σε αγαπάει, αν και μπορω να καταλάβω το παράπονό σου...ισως όμως ειναι η αμυνά του, ισως κουβαλαει το φορτιο του \"καλού παιδιού\" της οικογένειας, ίσως απλα δεν ξερει πως να φερθει...θα ηθελα αν γινεται να εξηγησεις τι εννοεις με τον όρο αδιαφορία...δηλ. αν εσυ θελεις να μιλησετε, εκεινος θα σου πει όχι; γενικα...πως ειναι η σχεση σας..

Καλημέρα Βαλεντίνι,

το μόνο που θέλω να σου πω είναι αυτό:
Μου κάνει εντύπωση που έχει τόση σημασία για σένα να έχεις τον αδελφό σου τόσο κοντά σου.
Μου κάνει εντύπωση που ζητάς τόσο την αναγνώρισή του.

Δεν ξέρω για ποιό λόγο αισθάνεσαι έτσι.
Και εγώ τα πάω καλά με τα αδέλφια μου, ο μικρότερος είναι λίγο απόμακρος. Παρόλο που θα ήθελα να είχαμε πιο θερμές σχέσεις , δεν αποτέλεσε ποτέ για μένα ίνδαλμα , ούτε μαξιλάρι παρηγοριάς και δε θα ήθελα να γίνει έτσι.

Υπάρχει και ένας ανταγωνισμός μεταξύ σας που δεν μου φαίνεται υγιής.
Αν όπως λες αντιμετωπισες στο παρελθόν φοβίες - κατάθλιψη - κρίσεις πανικού, επισκέφθηκες ποτέ κάποιον ειδικό;
Εγώ που σου το προτείνω το έκανα κάποτε και ένιωσα πολύ καλύτερα. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πράγματα για τον εαυτό σου, που δεν τολμάς να τα παραδεχτείς.

Οσο για το αν σε αγαπάει ή όχι, πιστεύω πως η αγάπη είναι φυσική κατάληξη των πραγμάτων όταν ζεις δίπλα σε έναν άνθρωπο τόσα χρόνια, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι και συγγενής σου.
Ίσως δεν ξέρει να την εκφράσει αλλά όπως και να έχει, δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να σε απασχολεί τόσο...

Καλή δύναμη

Σας υπερευχαριστω ολους για τισ αμεσες απαντησεις βρε παιδια..Χιλια συγγνωμη ομως που καθυστερησα τοσο πολυ να σας απαντησω αλλα βλεπετε δεν εχω συχνα την πολυτελεια του ιντερνετ. Τωρα πιστευω οτι φτιαχτηκε ομως και δεν θα εχω προβλημα..

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει πάση θυσία να σε στηρίξει ο αδερφός σου.

Συγχώρεσε μου το οξύμωρο της φράσης μου αλλά εκτός του ότι θεωρώ πλέον δεδομένο πως πρέπει να στηριζόμαστε αποκλειστικά στον εαυτό μας, θεωρώ πως επειδή τους συγγενείς δεν τους επιλέγουμε η συμπαράσταση δεν είναι αυτονόητη.
Σαν άνθρωπος ναι θα έπρεπε να σου φέρεται καλά. Σαν συγγενής δεν είναι πως να το πω...\"υποχρεωμένος\".

Όπως δεν καταλαβαίνω και την σύγκριση που κάνεις με εκείνον. Είναι προφανές πως οι γονείς σου σ έχουν βάλει σ αυτό το τριπακι αλλά καλό θα ήταν να βγεις από αυτό. Ο αδερφός σου έχει μια ξεχωριστή προσωπικότητα όπως έχεις κι εσύ και το γεγονός ότι χαίρει την εύνοια γονιών, συγγενών, φίλων κλπ. δεν τον κάνει απαραίτητα καλό άνθρωπο (ειδικά αν κρίνω από το γεγονός ότι αδιαφορεί για σένα!).

Τί να τον κάνεις έναν άνθρωπο που είναι αστείος και κοινωνικός όταν δεν έχει αισθήματα;

Δεν σου τα λέω όλα αυτά για να τον μειώσω, απλά θέλω να σου δείξω και την \"κακή\" του πλευρά διότι τον έχεις υπερεκτιμήσει.

Να επισκεφτείς έναν καλό ψυχολόγο και να συζητήσεις μαζί του διότι για κάποιον λόγο νιώθεις την ανάγκη να στηρίζεσαι οπωσδήποτε κάπου και κυρίως να μετριέσαι με αυτό.

Ελπίζω να πάνε όλα καλά! :)

αγαπητη valentini...
Σκεφτηκες ποτε οτι ο αδερφος σου, δεν μ πορει να εξωτερικευσει την αγαπη του για σενα?
Να σε υπεραγαπαει, αλλα κατι αγνωστο στην ψυχη του να μην τον αφηνει να στο δειξει...?
Το οτι δεν σε αγαπει δεν νομιζω να ισχυει.
Γνωμη μου ειναι οτι κι αυτος σε αγαπαει αλλα, οπως συμβαινει σε παρα πολλους ανθρωπους, απλα δυσκολευεται να το εκφρασει. Τον πιεζεις κι εσυ και δυσκολευεται ακομα περισσοτερο...
Σκεψου και το ενδεχομενο, εκτος απο σενα, να εχει κι αυτος ενα εσωτερικο προβλημα που τον βασανιζει, και το συμπτωμα να ειναι αυτο.
Οπως θα εχεις καταλαβει, απο τα ποστ εδω μεσα,ΔΕΝ ειναι αποδειξει ψυχικης υγειας η ευθυμη διαθεση, ή το χιουμορ.
Μην ζητας μονοπωλιο στην ψυχικη διαταραχη.

Δεν γνωριζω τον αδερφο σου, δεν γνωριζω και εσενα. Αυτα που γραφω, τα γραφω, για να δεις ακομα μια πλευρα...


Συγγνωμη αν κατι σε στεναχωρησε κατι απο αυτα που εγραψα.

dodeka σε ευχαριστω για την απαντηση..Εχεις δικιο..Με ολα αυτα που περναω εχω γινει εγωκεντρικη και αυτο ειναο ασχημο..Οντως μπορει κι αυτος να περναει τα δικα του..

Ισως θα πρεπει για την ωρα να ασχοληθεις με τον εαυτο σου και την υγεια σου και να αρχισεις ψυχοθεραπεια.Ετσι θα καταλαβεις τι ειναι αυτο που σε κανει να ζητας απεγνωσμενα την προσοχη του \"πετυχημενου\" αδελφου σου και τι σε κανει εσενα να εχεις τοσο χαμηλη αυτοεκτιμηση και τοσο λιγο κουραγιο για να παλεψεις...